[Draem][Concept]

ลำดับตอนที่ #1 : น้ำตา และ ท้องฟ้า ...~

                                   สายลมที่แสนจะเยือกเย็น ปะทะกับ ร่างกายของผมผมนั่งอยู่ในสวนสาธารณะแห่งนึงแฟนของผมโทรบอกผมว่าเธอจะมาหาผมที่นี่.. ผมหาเธอไม่พบ ผมพบเพียงแต่ จดหมายฉบับ นึงวางอยู่บนชิงช้าที่ ที่ผมกับเธอนัดเจอกัน  ไม่นานนักเธอโทรมาบอกผมให้เปิดจดหมายนั่นอ่าน  แล้ว เธอก็ วางหูไป.... 
  

          ถึง....บีม 

                         ใหม่ของโทษ นะ ที่ใหม่ผิดนัดน่ะ แต่ใหม่ทำไม่ได้จริงๆที่จะเข้าไปพูดกับ บีมโดยตรง เอาเป็นว่า สั้น ๆ ง่ายๆ แล้วกันนะ   เรื่องของเราจบกันแค่นี้นะ  ใหม่คิดดีแล้วล่ะที่ทำแบบนี้ใหม่คิดว่ามันคงจะดีสำหรับเราสองคน.....

                                                                                                โชคดีนะบีม            

                                                                                                                                       ......ใหม่............. 


                 ผมอ่านลายมือที่คุ้นเคย นั่น ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า....เธอบอกเลิกผม เธอบอกเลิกผมโดยที่ไม่มีสาเหตุ ใดๆทั้งสิ้น น้ำตาของผมหยด ลงบนพื้นทรายที่หยายกร้านนับหยดไม่ได้ น้ำตาของลูกผู้ชายคนนึง ที่เสียให้กับผู้หญิง หนึ่งคนที่เขารักมากที่สุด...........
                ผมรู้ว่าตั้งแต่ผมคบกับเธอมานั้นผมไม่เคยทำตัวเป็นแฟนที่ดีของเธอแม้แต่นอน ดุ เธอทุกครั้งที่เจอ ไม่เคยแม้แต่จะสนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร  ไม่เคยพูดคำว่า เป็นห่วง ไม่เคยพูดคำว่า คิดถึง แต่ผมมั้นใจเลยว่าผมรักเธอ....ผมรักเธอมาก  ณ ช่วง 2สัปดาห์ ที่ผ่านมานั้น ผมปรับเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง และตั้งใจที่ จะเป็นแฟนที่ดีให้ได้ .....  แต่ทว่า.... มันสายไปเสียแล้วว  ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว ผมเอนตัวลงนอนที่ตรงนั้น ที่ตรงที่ ผมและเธอได้เจอกันเป็นครั้งแรก และเป็นที่ ที่ทำให้รู้แล้วว่า เรื่องของผมและเธอนั้น จบลงแล้ว........


                        5 นาที ผ่านไป ผมยังอยู่ที่ตรงนั้น ผมหยุดร้องไห้แล้ว ผมมองดวงดาวที่ระยิบระยับบนฟากฟ้า ที่ไกลโพ้น สิ่งที่สวยไม่เคยเปลี่ยนแปลงสำหรับผม ผมหลงไหลการดูดาวนี้มาตั้งแต่ผมขึ้น มัธยม ผมยังจำครั้งแรกที่ดูดาวได้ ผมมีโอกาศได้เข้าค่ายวิทยาศาสตร์ ซึ่งมีเพียงไม่กี่คนในระดับชั้นที่จะได้เข้าค่ายครั้งนี้ แน่นอน ใหม่ ก็ไป ด้วยในครั้ง นั้น และคืนแรกที่ค้างแรมก็คืนที่ตรงนี้ ผม ผมพบใหม่ครั้งแรกก็ที่ตรงนี้ แน่นอน มันเป็นอดีตไปแล้ว....... สิ่งที่ผมกำลังสนใจตอนนี้ก็คือ ดาวดวงนึงซึ่งผมไม่เคยได้สังเกตมาก่อน หรือว่า? มันไม่มีในแผนที่ดาวด้วยซ้ำมันค่อยๆสว่างขึ้นเรื่อยๆ ขนาดของมันเพิ่มขึ้นและดูเหมือนว่ามันจะวิ่งตรงลงมายังโลกใบนี้......มันคงเป็นดาวตกธรรมดานี่แหละมั้งมันคงจะตกลงมาในมุมที่ไม่มใครเคยเห็น แต่ ทว่า.....ผ่านไปไม่มี นาที ดาวดวงนั้นมัน เหมือนอยู่ห่างไปจากโลกเพียงไม่เกิน 1 กม. แสงสว่างของมันทำให้ สวนสาธราณะ แห่งนี้ถึงกับสว่าง เทียบได้กับตอนกลางวัน.... มันยังคงดิ่งตรงลงมา ระยะมันลดลงเรื่อยๆ  900...800...700...500...4..3.....200 เมตรรรรร..... แสงสีขาวของมันทำให้ทุกอย่างที่ผมเห็นกลายเป็น สีขาว หมดแล้ว  ผมไม่รู้สึกว่าแสบตาหรืออย่างไร มันเป็นแสงที่...นุ่มนวลมาก  พรึ่บบบบบ !!!!!!!!!!!

                         ทุกอย่างกลับเข้าสู่......ความมืด......ผมยังนอนอยู่ที่เดิม มันเกิดขึ้นเร็วมาก .........


                                 .............................เราคงฝันไปกระมั้ง......................................

                       ..........................เราไม่ได้ฝันไปแน่ๆ  มันคือความจริง! แสงสีขาวนั่น...........

                               .............................แล้วคำตอบคืออะไรล่ะ???.........................