คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 บทนำ
“จะจบแค่นี้หรอ... เรื่องของเราน่ะ” ชายหนุ่มเพียรถามคำถามเดิม มาเป็นรอบที่สาม เพื่อหวังว่าคำตอบที่ได้จะเปลี่ยนไป
“ค่ะ แค่นี้พอแล้วกับเรื่องของเรา ฝ้ายเหนื่อยค่ะพี่ฟ้า” นภัสสรยังคงตอบคำถามเดิมแก่มาริช ชายหนุ่มที่แม้ไม่ได้หมดรัก แต่หมดแรงแล้ว ที่จะเดินต่อเพื่อความรักครั้งนี้เสียแล้ว
ฟ้า มาริช เพียงพยักหน้ารับคำตอบนั้น เขายังคงกุมมือของหญิงสาวไว้แน่น เพราะมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะสามารถกุมมือเธอเอาไว้อย่างนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้คุยกัน และจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเรียกเธอว่าคนรักได้ แม้เพียงในใจ
“อืม ในเมื่อฝ้ายตัดสินใจอย่างนั้น... ” มาริชหยุดพูดไปครู่หนึ่ง เขาเพียงอยากจะมองจ้องใบหน้าหวานของคนที่กำลังจะกลายเป้นอดีตคู่หมั้นของตนอย่างเสียไม่ได้ มันเหมือนสมองสั่งให้พูดสิ่งที่คิด แต่ใจกลับสั่งให้หยุด นภัสสรเองก็มองมายังเขาย่างคาดหวังคำตอบ แต่แล้วในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดด้วยความรวดเร็ว “เรื่องถอนหมั้น พี่จะบอกคุณแม่ให้” พูดจบก็รีบปล่อยมือของหญิงสาวแล้วลุกไปจากห้องของเธอทันที โดยไม่ลืมที่จะคืนคีการ์ด และกุญแจที่นภัสสรได้ให้ไว้กับตน และไม่แม้แต่หันกลับมามองเธอ
นภัสสร ไม่ทันแม้แต่จะเอ่ยคำใด เธอได้เห็นเพียงแผ่นหลังที่อบอุ่นของชายหนุ่มเพียงเท่านั้น...
“ฝ้าย นี่แกจะไม่ไปส่งฉันขึ้นเครื่องจริงๆหรอ” รดา อดถามเพื่อนสนิทของตนเสียไม่ได้ ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“โทษทีนะดา ฉันต้องดูร้านด้วย ช่วงนี้เด็กๆในร้านก็กลับบ้าน ฉันไม่อยากปิดร้านว่ะแก” พูดจบก็หันไปจัดการกับกาแฟที่ลูกค้าสั่งต่อ
“เหรอจ๊ะ นึกว่าฝังใจ ที่ไม่ชอบให้ใครเดินหันหลังให้ซะอีก” คนโดนรู้ทันทำท่าจะว่ากลับ แต่ก็ตต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีลุกค้าเข้ามาในร้านเพิ่ม จึงทำเพียงส่งสายตาค้อนไปให้ ส่วนคนรู้ทันก็ยังคงทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว นั่งกินเค้กฟรีของเพื่อนต่อไป
เกือบห้าทุ่มที่นภัสสรกลับมาถึงห้องพัก เธอนอนเหยียดกายอย่างเหนื่อยอ่อนกับงานวันนี้ กิจการของเธอทั้งร้านกาแฟ และร้านเสื้อผ้าที่เป็นธุรกิจครอบครัวนั้นก็ผ่านไปด้วยดีอีกวันหนึ่ง ปัญหามันมีเข้ามาทุกๆวัน เธอเลือกที่จะทำงานหนักเอง เพื่อไม่ให้มีเวลาไปคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ไอ้เรื่องเรื่อยเปื่อยที่เธอว่า ก็เรื่องเขาคนนั้น นั่นแหละ
และแล้วสายตาของเธอก็ไปหยุดอยู่กับเก้าอี้ตัวเดิม ที่ขามักจะมานั่งเป็นประจำ
“พี่ชอบนะ เก้าอี้ตัวนี้ ซื้อไปไว้ที่ห้องฝ้ายดีไหม พี่อยากมีเอาไว้นั่งพัก เวลาไปห้องฝ้าย” มันก็ความคิดของเขาอีกนั่นแหละ ในตอนนั้นเธอเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเขา เพราะคอนโดใหม่ รวมทั้งของตกแต่งทั้งหมดเธอก็ซื้อเอง คงจะเป็นเก้าอี้ตัวนั้นเพียงตัวเดียว ที่เขาซื้อให้ เป็นตัวเดียวที่เขามานั่งจนครั้งสุดท้าย และก็เป็นที่ๆเดียวที่ทำให้รู้สึกว่ายังมีเขาอยู่ใกล้ๆ
“เฮ้อ... คิดไปก็เท่านั้นแหละ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อ... จบกันไปแล้ว” เธอเชื่อว่าหลายๆอย่างในชีวิตเธอเอาอยู่ แต่เหมือนจะเป็นเรื่องความรักเพียงอย่างเดียวที่เอไปไม่รอด เธอวางแผนกับหลายๆสิ่งไม่ว่าเรื่องธุรกิจร้านกาแฟ หรือร้านเสื้อผ้า การวางแผนทำให้เธอประสบความสำเร็จจนวันนี้ แต่ครั้งไหนที่บางอย่างในชีวิตมักไม่เป็นไปตามแผน เธอก็พร้อมจะตัดออกจากชีวิตทันที
ก็เหมือนกับความรักเมื่อห้าปีก่อนนั่นแหละ มันไม่ใช่ว่าไม่ตามแผนหรอก เรื่องความรักเธอไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลยต่างหาก เธอปล่อยให้มนเป็นไปตามทางของมัน และตามใจของฟ้า มาริช
อีกฟากฝั่งหนึ่งของใจกลางเมือง ชายหนุ่มรูปร่างภูมิฐาน ยืนอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม เขาทอดสายตาไปอย่างล่องลอย แต่ภายในสมองกำลังคิดไตร่ตรองบางสิ่งบางอย่างที่ยังคงค้างคาอยู่ภายในใจ... แต่ก็ต้องหยุดความคิดลงเพียงแค่นั้นเมื่อเสียงโทรศัพท์เข้ามาแทรก
“ครับ แม่”
“ฟ้าไม่กลับอีกหรอลูก นี่แม่รอลูกอยู่นะ”
“ผมขอโทษครับแม่ ที่ไม่ได้โทรไปหาแม่ วันนี้ผมค้างที่โรงแรมนะครับ”
“เฮ้อ จ๊ะ ยังไงก็อย่าโหมงานหนักมากนะลูก พักได้แล้ว จะเที่ยงคืนแล้ว แม่ไปนอนแล้วนะจ๊ะ แม่รักลูกนะ” แม้จะรู้ว่ายังไงลูกชายคงไม่ได้นอนทันทีตามที่ตนบอก แต่ก็อดที่จะพูดไปไม่ได้
“ครับ ผมก็รักแม่ครับ ฝันดีครับ”
“ฝันดีจ๊ะ” ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม แล้วจึงกลับไปนึกถึงสิ่งที่คิดถึงมาตลอด
ฝ้าย พี่คิดถึง...
มาน้อยหน่อย เพิ่มเปิดเรื่อง ใครหลงเข้ามาลองติดตามกันได้นะตัว เค้ามือใหม่ ต้องฝึกอีกเยอะ
ความคิดเห็น