นายหล่อร้ายมัดหัวใจยัยแม่มด

                   มินโฮ

                   ต้นหอม

“ จะเคลิ้มอีกนานไหม ผู้หญิงนี่ยังไงชอบเอาตัวเองมาให้ท่าผู้ชาย “ เขาเอ่ยออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันทำให้ฉันดีดตัวออกมาจากอกแกร่งของเขาในทันที ไอ้ที่ยกยอสรรเสริญไปเมื่อกี้ถือเป็นโมฆะ 

“ แล้วนายล่ะเดินยังไงถึงไม่หลบฉัน นี่ถ้าฉันล้มลงไปจะทำยังไงหา! “ 

“ ฉันเพิ่งจะช่วยเธอไม่ให้ล้มขอบคุณสักคำเป็นไหม แล้วเข้าใจซะใหม่ด้วย ว่าเธอต่างหากเดินมาชนฉัน ไม่สวยแล้วยังซุ่มซ่ามอีก “ 

 คำนี้อีกแล้วไอ้เรื่องซุ่มซ่ามอ่าพอรับได้ แต่ไอ้ที่ไม่สวยนี้คนอย่างฉันรับไม่ได้ผู้ชายอะไรไม่หล่อ(หล่อมาก) แล้วยังปากสนัขอีกแบบนี้ยอมไม่ได้

“ รู้ว่าฉันซุ่มซ่ามแล้วทำไมไม่หลบ ทำอย่างกับนายหล่อตายแหละ หน้าตาก็งั้นๆหลงตัวเองเชอะ! “ ฉันสะบัดหน้าใส่เขาอย่างแง่งอนทำให้เขานิ่งอึ้งไปก่อนจะเปลี่ยนเป็นยกยิ้ม รอยยิ้มของเขาทำฉันตาพร่าไปเลยผู้ชายคนนี้นี่ยังไงน่ะ 

“ ตกลงมันเป็นความผิดของฉันใช่ไหม “ เขาขมวดคิ้วจ้องมองฉันในขณะที่ถาม

“ ใช่! ยังจะถามอีก “

“ อยากให้ฉันขอโทษเธอหรือเปล่า “ 

 ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องหน้าตาก็ดีไอคิวติดลบหรือยังไง แต่ละคำที่พ่นออกมาช่างบาดลึกเข้าไปถึงไส้ติ่ง แค่นั้นยังไม่พอยังจะถามหน้าตาบ๊องแบ๊วอีกด้วยว่าต้องการให้ฉันขอโทษไหม

“ ตกลงฉันจะขอโทษเธอละกันน่ะยัยบ๊องแต่มันเป็นวิธีขอโทษที่ฉันสาบานได้เลยว่า….คนอย่างเธอจะไม่ลืมมันไปชั่วชีวิต “