คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : It'mind#โรงเรียนใหม่ สังคมเดิม
ในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่จุนักดรียนตั้งแต่ปี1-4 และยังสามารถจุบรรดาครู ดีไซเนอร์พิเศษอีกด้วย
"นักศึกษาคงทราบถึงมหาวิทยาลัยมอสโควที่รับเฉพาะนักศึกษาที่มีความสามารถมากและเมื่อเรียนจบจะ
สามารถเข้าทำงานที่puzzleซึง่ในปีนี้นักศักษามากความสามารถผู้หนึ่งของเราได้รับเช่นไปเรียนที่นั้น .."
ขณะที่อาจารย์คืม อังเดร อาจารย์พิเศษของเรายังกล่าวไม่จบเสียงเรียกดงเฮก็ดังขับห้อง
"ลี ดงเฮนั้นเอง ช่วยขึ้นมากล่าวอะไรเล็กน้อยด้วยครับ"ดงเฮก็ขั้นเวทีด้วยท่าทีปกติ ไร้ความประหม่าใดๆ
ทั้งสิ้น
"ฉันก็ไม่อยากกล่าวถึงเรื่องของตนเองมากเพราะทุกคนคงไม่อยากฟัง แต่ที่ฉันจะพูดถึงคือ อย่างไรถึง
จะได้เข้าเรียนที่นั้น กลไกไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คิด มหาวิทยาลัยแห่งนี้ mtc จัดอยู่ในระดับดีเยื่ยมใน
ประเทศและระดับกลางในปารีส คุณสมบัติของเราค่อนข้างตรงกับที่นั้นปัญหาก็คือ มอสโควรับนักศึกษา
เพียง200คนจากทั่วโลก และในเกาหลีเพียง 20คน ทราบหรือไม่ 19 คนเป็นมหาลัยโซล อยากทราบ
มั้ยทำไมเป็นเช่นนั้น สาเหตุเดียวคือมอสโควไม่เห็นความสามารถของเรา ของใคร"ดงเฮถามอีกครั้ง
ทุกคนตอบดังลั่งห้อง
"mtc"
"ของใคร"ดงเฮถามผ่านไมค์อีกครั้ง
"mtc"
"งั้นทุกคนเชื่อมั่นใจตัวฉันไหม เชื่อไหม"ดงเฮถามเสียงดัง คณะอาจารย์ต่างๆอมยิ้มกับการใช้จิตวิทยาใน
การทำให้รักมหาลัยของดงเฮ
"เชื่อ"ทุกคนต่างตะโกนเสียงดัง ยกเว้นร่างเล็กที่รู้สึก แพ้
"ทุกคนเชื่อใจฉัน เชื่อมั่นใจมหาลัยนี้รู้มั้ยปีหน้า20คนที่จะไปมอลสโควมาจากที่ไหน"ดงเฮถามทุกคนยังคง
ไม่เข้าใจมุขดงเฮแต่ ร่างอวบก็ตะโกนขึ้น
"mtc"เมื่อซองมินพูดจบทุกคนก็ปรบมือให้ดงเฮ และฉายภาพชุดงานของดงเฮที่ได้คะแนนมากที่สุด
......................................................................................................................
...................................................................................................
............................................................
.................................
สนามบินนานาชาติของโซลเติมไปด้วยผูโดยสารที่เตรียมทำบอร์ดดิ่งพาร์ทร่วมถึงร่างบางที่กำลังอำลา
ร่างอวบที่ร้องไห้อยู่
"ต้องโทรหาซองมินด้วยนะ"ซองมินพูดทั้งมือก็ปาดน้ำตา
"อีกสองเดือนซองมินก็ไปเรียนที่นีซแล้ว ตอนนั้นเดินทางหากันไม่เกินชั่วโมงด้วยซ้ำ"ดงเฮปลอบซองมิน
"แล้วเจอกัน"เมื่อได้เวลาดงเฮก็เอ่ยลาซองมินแล่วเดินไป
เวลา10ชั่วโมงได้พาดงเฮข้ามทวีปมายังประเทศแห่งโลกแฟชั่น ดงเฮเดินออกจากสนามบิน
"คุณดงเฮใช้ไหม"ชานหนุ่มร่างใหญ่ถามดงเฮเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงเปล่งๆ
"ครับ แต่ผมพูดฝรั่งเศษได้"ดงเฮตอบกลับเป็นภาษาฝรั่งเศษเพื่อสื่อสารได้ง่ายขึ้น
"ดีเลยครับ ผมยิ่งๆไม่เก่งอังกฤษ ผมเอฟานครับ เชิญขึ้นรถ"เมื่อพาเดินยังรถสีดำ เอฟานก็นำสัมพาระ
ของดงเฮขึ้นท้ายรถดงเฮขึ้นนั่งด้านหลัง ขับไปเอฟานอธิบายเกี่ยวกับกฎของมหาลัยที่จำเป็นให้ฟังคราวๆ
ขณะเดินทางไปมหาลัย เมื่อมาถึงเขตมหาลัย เอฟานก็พาไปหอพัก และนัดคุยเรื่องเรียนในวันรุ่งขึ้น
"หวัดดีดงเฮซินะ ฉันฮงกี"ชายหนุ่ม ที่มีใบหน้าอ่อนหวานที่ดูแกกว่าดงเฮไม่เกินสองปีถามขึ้น
"หวัดดีฮงกี ฉัน ดงเฮ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"ดงเฮแนะนำตัวพร้อมกับเน้นที่ชื่อของตน ดงเฮมีคติว่า เน้น
คุณภาพไม่เน้นปริมาณ ร่วมถึงการคบเพื่อนด้วยซึ่งฮงกีสำหรับดงเฮนั้นไร้คุณภาพ เมื่อดงเฮเก็บของ
เสร็จก็เดินออกจากห้องโดยไม่สนใจอีกคนหนึ่งเลยแม้แต่น้อย
"ฮัลโหล จองมู"ดงเฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครคนหนึ่ง
-ครับ ผมหาที่พักให้คุณหนูแล้วและรถจะไปถึงมหาลัยในตอนเที่ยงนี้ครับ-
"ดีฉันไม่ชอบอยู่กับคนอื่น เอาเอกสารใสไว้ในรถแล้วที่เหลือฉันจัดการเอง บาย"เมื่อดงเฮคุยธุระจบก็
เดินสำรวจมหาลัยเริ่มเบื่อก็เดินเข้าไปในโรงอาหารอันวุ่นวายก็ต้องแปลกใจที่ทุกโต๊ะเต็มยกเว้นโต๊ะรอบๆ
โต๊ะที่มีกลุ่มผู้หญิงสามคนนั่งอยู่และรอบๆโต๊ะนั้นยังไม่มีคนไปวุ่นวายอีกด้วย โดยทั่วไปควรทำตามคน
อื่นแต่ไม่ใช้กับดงเฮ ดงเฮถึงเดินเข้าไปด้วยความเหนื่อยไปซื้อน้ำแร่แล้วนั่งลงที่โต๊ะที่ว่างและเปิด
หนังสือหลักสูตรทันทีแต่ก็ต้องหยุดลง
"นี้ ช่วยไปนั่งที่อื่นด้วยนี้ที่ของเรา"หญิงผมทอง ปากเคลือบลิสติกสีแดงเอ่ยขึ้นเป็นภาษาฝรั่งเศษ
"........."ดงเฮไม่สนใจ
"ไปนั่งที่อื่นซะ"อีกคนกล่าวเป็นภาษาอังกฤษ
"ไม่"ดงเฮหันไปมองแล้วพูดภาษาอังกฤษและมองกลุ่มนั้นอย่างไม่เป็นมิตร
"ยัยบ้า"หญิงสาวคนหนึ่งในกลุ่มนั้นสถบออกมาเป็นภาษาฝรั่งเศสและเข้าใจว่าดงเฮพูดไม่ได้
"คนมีการศักษาเข้าไม่หลอกด่าอย่างนั้นหลอกนะ"ดงเฮโต้กลับอย่างนิ่งๆ ยิ่งทำให้ทั้งสามคนนั้นหัวเสีย
อย่างมาก
"เธอเป็นใครเป็นนักศึกษามาใหม่สินะ พวกฉันก็พออภัยให้.."หญิงผมทองยังพูดไม่ทันจบ
"เอาเป็นว่าฉันจะนั่งตรงนี้ ส่วนเธอจะทำอะไรก็เรื้องของเธอ.."ยังพูดไม่ทันจบผุ้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นแล้ว
ผลักดงเฮอย่างแรงแล้ว
"เราคุยมามากแล้วตกลงคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก"
"ฉันไม่คิดจะเป็นเพื่อน.."ดงเฮหยุดพูดแล้วมองหญิงสาวหัวจรดเท้าแล้ว
"อย่างพวกเธอหรอก...แต่ฉัน ดงเฮ"
"นายมันไร้มารยาท.."หญิงสาวหัวทองเหมือนจะสติแตกอีกคนที่มีใบหน้านิ่งบอกความเป็นเอเชีย ดวงตา
สีดำ ผมสีน้ำตาลที่ผ่านการย้อมลุกขึ้นและ
"ฉันเจสสิก้า ส่วนนี้ซานโนซ่า อิตาลีแล้วคนที่นั่งอยู่ทิฟฟานี่มาจากเกาหลีเหมือนฉัน หลังว่าจะได้พบกัน
อีก"แม้ถ้อยคำจะดูดีแต่ดงเฮรู้ดีว่าคนอย่างนี้มัน ร้ายลึก
"แน่นอน"ดงเฮตอบแล้วยิ้ม ยิ้มที่ไม่มีใครรู้ความหมาย
......................................................................................................................
...............................................................
ความคิดเห็น