คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : It's mind#นี้หละ มิตรภาพ
ชั้นเข้าใจแล้ว
ไม่ต้องขอโทษ
ไม่ต้องห่วงความรักของนายหรอก ฉันไม่แก้แค้นนาย แต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่แค้นนายนะ แต่ฉันเชื่อว่า
ฉันไม่ควร ไม่ซิฉันต้องไม่แปดเปื้อนเพราะนายอีก
ป.ล.ทุกสิ่งที่นายทำมันจะย้อนเข้าหาตัวแน่นอน
เพื่อนรัก
............................................................................................................................
............................................................................................................................
...................................................................................................................
-ฮัลโหล เค้าเองนะ-เสียงเล็กหน่อยดัดเสียงให้ดูน่ารัก
"ไงจ๊ะ"เสียงหวานพ่วงแหบที่ดัดเสียงอย่างมีชั้นเชิงตอบกลับ
-จดหมายอ่ะ ตัวเองไม่ฝากอะไรถึงฮันหน่อยหรอ-
"ฮันนะใครหรอ ใช้แฟนฉันที่เธอขอไปนะหรอ"
-จะบ้าหรอ คะเค้ามาหาฉันเองตะ ต่างหากยะ-
"อะ ตายแล้ว เลยเวลาแล้ว"เสียงหวานอุทานเสียงดัง
-เวลาอะไร-อีกฝ่ายเพียงแค่จะได้รู้ว่าตนจะทำให้ร่างหวานเดือดร้อนก็ดีใจแต่
"พอดีฟังมาว่าเลยห้าทุ่ม...
จิตใจต้องสงบ ห้ามรู้สึกเวทนาคนใช้ของมือสองนะ บาย"
"ยัยดงเฮฮฮฮฮ "เสียงเล็กกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งดังขึ้น
.....................................................................................................................
...........................................................................................................
ในโรงอาหารมหาวิทยาลัยชั้นแนวหน้าของประเทศอันวุ่นวายเต็มไปด้วยนิสิต
นักศึกษาที่ต่างกำลังเคร่งเครียดกับชุดที่ตนทำ(มหาลัยแห่งนี้เป็นมหาลัยแฟชั่น
เรียนออกแบบเสื่อผ้าโดยเฉพาะและปลายปีทุกคนต้องออกแบบเสื่อพร้อมตัดเย็บสามารถทำตั้งแต่เ1-6คนขึ้นไป)ร่วมทั้งร่างอวบที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคู่แรก
"หวัดดีซองมิน ชุดเป็นไงบ้าง"ร่างเล็กเดินมาถามร่างอวบที่นั่งจับชุดเหมือนรออะไร
"จะเสร็จแล้วหละ"ซองมินตอบพลางจ้องหน้าคนมาใหม่
"แล้วดงเฮหละ เอ้ปกติเวลานี้คงยังไม่มาหรอกเนอะ"
"ปกติก็ไม่มาหรอก แต่พอดีแค่เพื่อนขอความช่วยเหลือก็มาทันทีนี้ละ เพื่อน. ของแท้"ซองมินกระแทกเสียงใส่ฮยอกแจ
"ซอง.."ฮยอกแจไม่ทันได้แก้ตัวเสียงดงเฮที่วิ่งมาพร้อมของในมือ
"สวยใหม่"ดงเฮถามพอได้คำตอบที่ดี ก็ส่งให้ซองมิน ซองมินเริ่มเย็บของประดับติดลงไปแต่
"ทำให้"ดงเฮหยิบผ้าและซองมินก็ส่งเข็มให้ดงเฮ ดงเฮมีเทคนิคและชำนาญในการเย็บอย่างมากจึงใช้เวลาไม่มากในการเย็บ เมื่อเสร็จตัดด้ายสุดท้ายทั้งคู่ก็กรี๊ดและแตะมือกัน ยิ้มทำให้คนในโรงอาหารต่างมองและหุบยิ้มลงไม่ได้ก็ทั้งสองน่ารัก สวยขนาดนี้และดงเฮที่ไม่ค่อยยิ้มอย่างนี้บ่อยหนัก
"ดงเฮ ซองมินรู้แล้วว่า สิ่งไหนที่ซองมินต้องกล้าตัด กล้าสัมผัสและมีสิ่งหนึ่งที่ซองมินต้องตัดให้เร็วที่สุด"ซองมินหันมาพูดกับดงเฮ ดงเฮจึงหัวเราะอย่างพอประมาณ
"ฮยอกแจ ถึงนายจะไม่ใช้เพื่อนที่ดี แต่นายก็ทำสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือ
ทำให้ซองมินรู้จักเพื่อน เพื่อนที่เป็นบุคคลไม่ใช้แค่ลมปาก นั้นคือ ดงเฮ"ซองมินพูดแล้วเดินพร้อมดงเฮแต่ก็ต้องกลับมาอีกครั้งด้วยความสงสารฮยอกแจจับใจ
"นายอยากรู้ใไหมทำไมนายไม่เคยชนะดงเฮ
เพราะนายมันก็แค่ ของปลอมไง บายอึนฮยอก"ซองมินพูดเสียงดังและยิ่งทุกคนในโรงอาหารที่เงียบดูกลุ่มสุดฮอตทะเลาะกัน ในโรงอาหารเมื่อสิ้นคำพูดของซองมินผู้หญิงหรือบรรดาเคะหลายคนที่เกลียตฮยอกแจก็ต่างหัวเราะ
"แล้วนายหละ บูชามันต่อไปเถอะ น้องหมาผู้ซื่อสัตย์"ฮยอกแจก็โต้กลับได้อย่างเผ็ดร้อน ทำให้ดงเฮต้องเดินลงมานั่งที่โต๊ะเช่นเดิม โรงอาหารเงียบ ไม่มีเสียงหัวเราะ เพราะทุกคนกำลังให้ความสนใจดงเฮต่างหาก
"ก็ดีกว่าเป็น.."ซองมินพูดและวรรค
" ...สัตว์เซลล์เดียวค่อยเล็มซากพืชซากสัตว์ต่อจากมนุษย์ช้นสูงที่ถังขยะเหมือนนาย"ซองมินพูด ทั้งโรงอาหารคิดต่างคิดว่าซองมินร้ายกว่า ฮยอกแจอีกหรอเนี่ยโดยลืมเจ้าแม่อย่างดงเฮ แต่ดงเฮคงไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นนาน
"คิกๆ นี้ซองมินจำผิดรึเปล่า เซลล์เดียวมีสองเพศนะ ไม่ใช้ สอง-หัว-"ดงเฮพูดแล้วย้ำนักวรรคสุดท้ายที่หน้าฮยอกแจ ทุกคนที่ฟังอยู่รอบนอกก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว แต่ฮยอกแจแทบอยากร้องไห้ ก็สายตาของดงเฮที่มองนั้นเจ็บกว่ารายสิบเท่า
"แต่ยังไงมันก็ไม่-มี-สมอง-อยู่ดีนิ"ซองมินตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ทั้งสองเดินไปแล้วแต่เสียงเยะเย้ยของคนที่โรงอาหารก็ยังอยู่
...............................................................................................................................
..............................................................................
........................................
............
ความคิดเห็น