คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 ความหลัง
Chapter : 6
ความหลัง
เสียงคนทำอาหารอยู่ในครัวปลุกยองเบจากนิททรามาพบกับเช้าวันใหม่เช้าตรู่วันใหม่
“ หาววววววววววววววววว โอ๊ยมึนหัวจัง ”
ร่างหนาพูดกับตัวเองสงสัยเมื่อคืนจัดคอมโบ้ชุดใหญ่ไปหน่อย มือหนาควานหาคนรักสุดฤทธิ์
แต่ไม่ยักจะไม่เจอแฮะ
((( สงสัยไปทำกับข้าว ใช่แล้วไปทำกับข้าวแน่ๆเลย)))
ร่างหนาคิดได้แบบนั้นก็เตรียมตัวพลอยหลับไปอีกครั้ง แต่ก็ต้องสะดุ่งลุกขึ้นมานั่งเมื่อคิดอะไรบาง
อย่างได้
(((เฮ้ยซึงรีทำกับข้าวไม่เป็นนี้นา)))
ร่างหนารีบลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ห้องครัวโดยเร็ว แต่เมื่อไปถึงที่หมายต้องหยุดกึก ยองเบกุมมือด้วย
ความโกรธ
(((ทำไมทำไมกัน นี้ซึงรีกล้าพามันมาหยามกันถึงที่นี้เลยหลอ)))
“ เฮ่ พวกนายทำอะไรน่ะ ”
ยองเบตะคอกเสียงดังจนทำให้คนที่เหลือหันมามอง
“ อะไรของนายเนี้ย โวยวายแต่เช้าเลย ”
“ ก็ไอ้ลิงนี้มาได้ไงอะ ”
ยองเบพูดพรางขี้นิ้วไปที่ร่างสูงที่ยืนข้างๆซึงรี
“ อ๋อพี่ท๊อปเขามาขอให้ช่วยดูแลอึนซ๊อกให้หน่อยนะพอดีพี่เขาจะไปต่างประเทศ ”
“ ไม่เว้ยไม่รับฝากเด็ก มีปัญญาทำลูกทำไมไม่มีปัญญาเลี้ยงวะฝากคนอื่นเลี้ยงตลอด”
ไม่ทันที่จะอธิบายต่อยองเบรีบตะโกนออกมาทันที(จะตะโกนเพื่อ)
“ นี้ยองเบมีมารยาทหน่อยซิพี่เขาจำเป็นจริงๆนะ ”
“ ไม่ไม่ไม่ไม่ ไม่ฟังอะนายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอ...อ๊บ ”
ซึงรีรีบเอามือกุมปากยองเบทันที
“ ไม่ต้องห่วงครับเราดูแลอึนซ๊อกได้สบายบรือ พี่ไปทำธุระได้อย่างสบายใจเลยนะ ”
“ จริงหลอพี่ว่าถ้าแฟนนายไม่พอใจพี่ให้อึนซ็อกไปอยู่ที่รับฝากเด็กก็ได้นะ ”
ท๊อปพูดเสียงหงอยๆ
“ จะเปลืองเงินทำไมล่ะครับ ผมว่างอยู่แล้วนา ”
“ ขอบใจนายมากนะอะนี้อาหารพวกนี้ถือว่าพี่ทำขอบคุณแล้วกันนะ ”
“ ครับขอบคุณครับ พี่รีบไปเหอะเดี๋ยวต้องจัดของอีกนิ ”
“ เออใช่พี่ไปก่อนนะตอนเย็นพี่จะมาส่งอึนซ๊อก ”
“ ครับเดินทางดีๆล่ะ ”
ซึงรีมองดูพี่ชายเดินออกจากบ้านไปจนแน่ใจว่าจะไม่ได้ยินเสียงโวยวายของยองเบแล้วจึงปล่อยมือออก
จากเรียวปากสวยของร่างหนา
“ นายทำฉันขายหน้านะ ”
ซึงรีตำหนิคนรักทันที
“ หรอนายขายหน้าก็ยังดีกว่าพี่เสียนายไปนิ ”
“ นี้นายเอาอะไรมาคิดเนี้ย ”
“ ก็ไอ้ลิงเมียทิ้งนั้นมันต้องการมาแย่งนายไปจากพี่นี้ก็คงเอาลูกมาเป็นข้ออ้างแหละพี่ไม่ยอมหรอกนะ ”
“ นี้ยองเบจะไปกันใหญ่แล้วนะ ฉันรักนายคนเดียวบอกกี่ครั้งแล้วห่ะ ”
ซึงรีตะคอกอย่างเหลืออดนี้คนรักของเขาไม่เคยไว้ใจเขาเลยหรือไงเนี้ย
“ นายจำสัญญาของเราไม่ได้หรอ ”
เสียงที่แผ่วเบากว่าเมื่อกี้หลายสิบเท่าของซึงรีเอ่ยขึ้น ............................................................................................................
........................................................................................
...............
5ปีก่อน
เด็กหนุ่มอีซึงฮยอนหรือที่ทุกคนเรียกว่าซึงรีกำลังเดินไปตามถนนยาวสุดลูกหูลูกตาด้วยอาการสิ้นหวังเมื่อตอนกลางวันเขาเพิ่งโดนครูที่มหาลัยคอมเม้นเรื่องงานของเขาที่ทำไม่เสร็จ เพราะไอ้รุ่นพี่คนนั้นแท้ๆเลยที่
ทำน้ำหกรดเอกสารของเขานี้อย่าให้เจอนะจะฆ่าให้ตายเลย ซึงรีคิดเพลนไปหน่อยจนทำให้เดินไปชนกับ
กลุ่มผู้ชายที่กำลังพูดคุยกันอย่างหนุกหนานจนทำให้ปีโป้ในมือของผู้ชายคนหนึ่งหล่นพื้น
“ เอ่อ...ขอโทษนะครับพอดีผมไม่ทันมอง ”
ซึงรีเอ่ยขอโทษทันทีตามมารญาติ
“ มึงไม่ต้องพูดเลยมึงทำปีโป้กูตกพื้นทีนี้กูจะเอาไรแดกหาาา”
ชายหนุ่มไม่พอใจอย่างมากกับปีโป้ที่หล่นลงพื้น(นี่แค่ปีโป้นะถ้าเป็นอย่างอื่นจะขนาดไหนว่ะ)
“ ผมขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรอีก นี้ผมพูดดีๆด้วยนะ คุณก็ควรพูดอะไรดีดีหน่อยนะ ”
“ อ่าววอนหลอไอ้นี้หาา ”
กลุ่มคนกลุ่มนั้นเริ่มเดินมาประชิดตัวซึงรีซึ่งแน่นอนว่าซึงรีตกใจมาก
“ เฮ้ยพวกพี่จะทำไรอะ ”
ไม่มีคำตอบใดๆจากคนเหล่านั้นมีเพียงหมัดหนักๆที่เตรียมจะชกลงบนใบหน้าของซึงรี ซึงรีหลับตาเตรียม
รับแรงที่กำลังจะอัดมาบนไม่หน้าเขา
“ แย่แล้วใครก็ด้วยช่วยด้วย ”
ซึงรี ตะโกนเสียงดังลั่นทั้งๆที่รู้ว่าต้องโดนต่อยอยู่ดี ทำใจแล้วกันซึงรีเอ้ย.......เอ๋ตั้งนานแล้วทำไมไม่เจ็บนะ
ซึงรีลืมตาขึ้นเพื่อสังเกตรอบๆ ชายร่างกำยำแต่ไม่สูงมากคนหนึ่งมากำหมัดชายคนนั้นไว้ก่อนจะลั่นวาจาเสียงดัง
“ อย่ามาทำอะไรน้องรหัสฉันนะ ”
และ.........หลังจากนั้นซึงรีก็ยืนงงในวงตีน
......................................................................................................................................................................
............................................................................................................
“ พี่นี้จริงเลยนะไม่น่ามารับหมัดรับตีนคนอื่นแทนผมเลยยย ”
ซึงรีกำลังทำแผลให้ ทง ยองเบ ซึ่งเป็นพี่รหัสของเขา (คนเดียวกันกับที่ทำให้งานของเขาพังจนส่งไม่ทันอะแหละ)
“ ก็นายกำลังจะโดนทำร้ายนิจะให้พี่อยู่เฉยๆหรอถ้านายเป็นไรไปพี่จะอยู่ยังไงล่ะ ”
“ โหพูดซะอย่ากับผมเป็นแฟนพี่งั้นแหละโน้นแฟนตัวจริงพี่เดินมาโน่นแล้ว ”
สาวแสนสวยที่วิ่งมาด้วยความเร่งรีบ
“ นี้ที่รักเป็นไงบ้านเนี้ยดูซิ ได้แผลเต็มเลย เพราะเธออีกแล้วใช่ไหมเนี้ย ”
IUเข้ามาจับแขนยองเบอย่างเป็นห่วงก่อนหันมาตะคอกซึงรีเสียงดัง
“ นี้เธอจะมาว่าซึงรีทำไมเขาไม่ผิดซะหน่อยนะ ”
“ อีกแล้วนะนายเป็นแบบนี้ทุกทีเลยรู้มะ ดูนายจะเป็นห่วงเด็กนี้กว่าฉันอีกนะ ”
“ โถ่คิดมากน่าฉันไม่เป็นไรมากหรอกไปเรียนได้แล้วไป ”
ยองเบปัดป้องมือเรียวของแฟนสาวออกจากแขนแกร่ง
“ อืมก็ได้....งั้นฉันไปล่ะนะ นี้เดียววันพรุ่งนี้ไปเดินห้างกัน ”
หญิงสาวหันหลังเตรียมตัวจะออกไปแต่ก็ไม่วายหันมาชวนแฟนหนุ่มไปเที่ยวในช่วงวันหยุด
“ เอ่อขอโทษนะฉันไม่ว่าง พอดีต้องส่งซึงรีไปจ่ายค่าเทอม ”
ยองเบยกมือขึ้นมาเกาหัวอย่างรู้สึกผิดที่ไม่สามารถไปตามคำชวนของแฟนสาวได้
“ อะไรอะไรก็ไอ้นี้ตลอดเลยนะ ถ้าอะไรอะไรก็ซึงรีงั้นเลิกกับฉันแล้วไปขอเด็กนี้เป็นแฟนเลยดีมะ ”
หญิงสาวโวยวายขึ้นมาทันทีอย่างไม่พอใจแถมยังหันมาส่งสายตาหน้ากลัวใส่ซึงรีจนเจ้าตัวต้องหลบตา
ด้วยความเกรงใจ
“ ก็ดีนะดีกว่าเป็นแฟนคนบ้าๆแบบเธออะ ”
ยองเบโวยวายขึ้นมาบ้าง
“ นี้พวกพี่จะเถียงกันทำไมเนี้ย ผมไปเรียนก่อนนะครับ ”
ซึงรีลุกขึ้นพูดอย่างเหลืออด พอพูดจบก็รีบเดินออกไปจากสถานที่นั้นทันทีเรื่องทำแผลคงไม่ต้องแล้วล่ะ
ในเมื่อตัวจริงมาแล้วนิ อันที่จริงซึงรีแอบชอบพี่รหัสของเขามาตั้งนานแล้วแหละ แต่ในเมื่อพี่เขามีแฟนแล้ว
นิจะทำไงได้
สาธุเลิกกันจริงๆเถอะ อิอิอิ
หลังจากเดินออกมาจากคู่รักที่ดูไม่เข้ากันซักเท่าไหร่ซึงรี ซึงรีก็กลับไปเรียนต่อจนถึง5โมงเย็น ซึงรีเดินกลับหอพักเขาเดินฮำเพลงอย่างสบายใจจนไปถึงหน้าหอพัก
“ เอ๋แปลกๆแฮะทำไมคนมุงหน้าตึกเยอะจัง เฮ้ย หรือว่ามีคนจะโดดตึก ”
ซึงรีตกใจรีบวิ่งไปดูแต่ก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมก็คนที่กำลังจะโดดลงมาน่ะไม่ใช่ใครที่ไหนพี่รหัสของเขานั่นเอง
“ เฮ้ยไม่นะไม่ไม่ไม่ ”
เขารีบฝ่าด่านเกาหลีมุงที่เต็มไปหมดเข้าไปในตัวตึก แล้วรีบวิ่งเข้าไปตามทางหนีไฟมุ่งตรงไปที่ระเบียง
โดยเร็ว
“ นี้พี่บ้าไปแล้วหรอหาา ”
ซึงรีตะโกนเสียงดังเมือเปิดประตูไปด่านฟ้า เสียงที่ซึงรีตะโกนออกมานั้นดังพอที่จะทำให้ยองเบล่ะจาก
ความคิดบ้าๆของเขาได้ชั่วครูหันมามองต้นเสียง
“ พี่ไม่เหลืออะไรอีกแล้วฮือๆๆๆๆๆๆๆ IUเขาบอกเลิกพี่ไปแล้วฮือๆๆๆๆๆๆ ”
ยองเบพูดขึ้นมาทั้งน้ำตาตอนนี้ร่างหนาดูเหมือนคนไม่มีสติเสียจริงๆ
“ พี่นี้โง่จริงเลยนะแค่ผู้หญิงคนเดียวทิ้งจะทำร้ายตัวเองขนาดนี้เลยหรอ แล้วพ่อแม่พี่ล่ะคิดถึงท่านบ้าง
ไหมหา กว่าท่านจะเลี้ยงพี่มาได้อะมันยากนะพี่ยังไม่ทันได้ตอบแทนพระคุณท่านเลยพี่ก็จะทำให้ท่านเสีย
ใจอีกหรอ ”
คำพูดของซึงรีเรียกสติของร่างหนาได้เขาพละออกจากรัวด่านฟ้าแล้วรีบเดินมาโผกอดซึงรีทันที “ ซึงรีฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
ยองเบ ปล่อยโฮซะยกใหญ่อย่างไม่อายรุ่นน้องที่ตนเองกดอยู่จนทำให้เสื้อของซึงรีเปียกไปด้วยทะเลน้ำตา
“ พี่ห้ามทำแบบนี้อีกนะครับชีวิตมีค่าคนเราต้องเดินต่อไป ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะกับพี่หรอกเชื่อผมซิ ”
ซึงรีพยายามปลอบใจร่างหนา ด้วยคำพูดเตือนสติต่างๆนานา
“ อืม ซึงรีพี่กลัวจัง ”
“ กลัวอะไรอีกล่ะครับ ”
“ พี่กลัวว่าจะคิดอะไรบ้าๆแบบนี้อีกนี่พี่จะทำไงดี ”
“ งั้นคืนนี้พี่ก็มานอนกับผมนะ ”
“ อืมได้ๆขอบใจนะซึงรี ”
……………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………
……
………………
ท่ามกลางความเงียบอันหดหู่มีเสียงสะอื้นของยองเบหลุดมาเป็นระยะระยะ ตั่งแต่เข้ามาในห้องของซึงรี ยองเบก็ร้องให้ไม่หยุดเลย
“ นี้พี่ไม่เข้มแข็งเลยนะ ”
“ จะให้พี่ทำยังไงล่ะพี่เสียใจนิ ”
ยองเบเงยหน้าขึ้นมาโต้ตอบร่างบางด้วยตาที่บวมช้ำด้วยน้ำตา
“ พี่เสียใจแค่นี้ยังไม่เท่าผมนะ ผมต้องทนเห็นคนที่ผมแอบรักร้องให้เนี้ยมันน่าเสียใจมากกว่าเป็น10เท่า
เลยนะ ”
ซึงรีเผลอหลุดปากพูดความในใจออกมาอย่างไม่ตั่งใจจนเจ้าตัวต้องเอามือปิดปากตนเอง
“ หะ หานายว่าไงนะ ”
ยองยกหน้าขึ้นจากหัวเข่าอีกครั้ง
“ ใช่ครับผมรักพี่รักมาก่อนใยนั้นอีก ”
ไหนๆก็เผลอพูดไปแล้วก็เปิดใจบอกความจริงไปเลยดีกว่า
“ นี้พี่หูฝาดป่าวเนี้ย ”
ยองเบยังไม่เชื่อหูตัวเองซ้ำยังคิดว่าร่างเล็กโกหกให้กำลังใจตนมากกว่า
“ โฮ๊ยพี่จะโง่ไปถึงไหนเนี้ยก็ผมบอกอยู่นี้ไงว่าผมรักพี่ รักพี่รักพี่ได้ยินใหมครับ ”
ซึงรีล้มลงนั่งข้างๆยองเบพร้อมส่งสายตาจริงจังเพื่อสื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาพูดความจริง
“ นะ...นาย พูดจริงหรอ ”
ยองเบที่อยู่ๆก็ถูกบอกรัก ทำอะไรไม่ถูกจนพูดติดๆขัดๆ
“ ใช่ครับในเมื่อพี่ไม่มีแฟนแล้วให้โอกาสผมได้ไหม ”
“ เออแต่เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะอีกอย่างพี่ก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย ”
“ ผมไม่ได้บอกว่าผมชอบผู้ชายนิผมบอกแค่ว่าผมชอบพี่ ”
“ แต่พี่ไม่แน่ใจว่านายจะทิ้งพีเหมือนIUไหม พี่ไม่อยากเสียใจแบบนี้ซ้ำสองนะ ถ้านายคิดจะคบกับพี่แค่เล่นๆล่ะก็เลิกคิดเถอะนะ ”
“ ผมรักพี่มากนะพี่ช่วยอะไรผมตั้งหลายอย่าง พี่ดีกับผมขนาดนี้ อีกอย่างพี่ต้องเสียใจเพราะผม เพราะ
ฉะนั้นให้ผมรักษาหัวใจพี่นะ ”
“ แต่พี่กลัว ”
สายตาของยองเบฉายแววไม่แน่ใจอีกครั้ง เขาไม่อยากเจ็บช้ำซ้ำสองจริงๆ
“ พี่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทิ้งพี่ไปมีใครนะผมสัญญา ”
นิ้วก้อยเรียวของซึงรียกขึ้นเชิญชวนให้อีกฝ่ายยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวตอบ ยองเบยกนิ้วก้อยของตนเองขึ้นมาตอบรับทันที “
นายสัญญากับพี่แล้วนะต่อแต่นี้ไปนายเป็นแฟนพี่ห้ามนายหนีไปมีใครทั้งนั้น ”
“ ครับ ผมจะมีใครได้อีกล่ะผมรักพี่คนเดียวนะ สัญญา สัญญา สัญญา ”
.....................000แล้วโดเรม่อนก็พาพวกเขากลับมาในปัจจุบัน000...................
“ พะ พี่ขอโทษ ”
ร่างหน้าก้มหน้าลงตำด้วยความสำนึกผิด เมื่อเขาย้อนคิดกลับไปแล้วตั่งแต่เขาตกลงคบกับซึงรีซึงรีก็ไม่
เคยผิดสัญญากับเขาเลย ถึงเขาจะ งี้เง่า ขี้เมา หรือดูแย่ขนาดไหนซึงรีก็อยู่เคียงข้างเขาเสมอ นี้เขาทำไร
ลงไปเนี้ยเขากำลังคิดว่าดวงใจของเขาไม่รักษาคำพูดงั้นหลอไอ้บ้าแกคิดแบบนี้ได้ไง
“ ไม่เป็นไรหรอกนายเข้าใจก็ดีแล้ว เอ่อฉันไปจัดโต๊ะข้าวก่อนนะนายจะได้กินข้าวแล้วไปทำงาน เดี๋ยวนายจะสาย ”
“ ไม่นายยังไปไม่ได้ ”
ร่างหนาดันตัวซึงรีให้ไปติดกำแพงแล้วใช้แขนทั้งสองข้างยันตัวเองไว้เพื่อจะล๊อคให้ซึงรีไปไหนไม่ได้
“ เลิกเล่นได้แล้วเดี๋ยวสายนะโดนตัดเงินเดือนไม่รู้ด้วยนะ ”
ไม่มีคำตอบจากร่างหนายองเบโน้มหน้าเข้าใกล้ซึงรี มือทั้งสองข้างผละออกจากกำแพงแล้วเปลี่ยนมาจับหน้าของร่างบางเพื่อจัดใบ หน้าให้ตรงองสา ยองเบบรรจงจูบอย่างอ่อนโยนและลึกซึ้ง เป็นคำขอโทษอีก
ครั้ง ทั้งคู่จูบกันเนินนาน จน เมื่อซึงรีเหลือบไปมองเห็นนาฬิกาต้องตาเบิกกว้างสายแล้วนิ ซึงรีตบที่ไหล่ของยองเบแล้วชี้ให้เขาดูนาฬีกา เช่นเดียวกันร่างหนาก็ตกใจไม่น้อย
“ เห็นมั้ยชอบเล่นอะไรบ้าๆสายแล้วรีบกินข้าวแล้วส่งฉันไปทำงานเลยนะ ”
“ พะ พีขอโทษ นะ พี่ขอโทษจริง ”
โถ่พึ่งดีกันก็มีเรื่องมาให้แก้อีกแล้ว ฮือ ทงเศร้าเลยยยยย
…To be Continue…
................................................................................................................................................................................
ช่วงเนี้ยยยยคือช่วง...คุยกันหลังอ่าน...
จบไปอีกตอนหนึ่งอย่างสวยงามแล้วนะจ๊ะ เป็นไงล่ะไรเตอร์ลงให้สองตอนติดเลย
อ่านแล้วเม้นกันด้วยนาอุส่าพาย้อนอดิตมา ตอนนี้รีดเดอร์คงไม่สงสัยกันแล้วนะว่าทำไมยองเบถึงรักซึงรี
มากขนาดนี้อิอิอิอิอิ ติดตามตอนต่อไปกันด้วยนา
ความคิดเห็น