คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 เจ้าแม่ออกโรง
Chapter : 4
เจ้าแม่ออกโรง
" ไปไหนมาทั้งคืนย่ะหล่อน ”
ทันที่ที่เท้าของผีสาวเตะหัวบันใดศาลเจ้าก็มีเสียงตะโกนออกมาจากศาลตรงข้ามทันที
เรียกความสนใจให้ผีสาวหันไปทางต้นเสียงแต่ดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่
(แหงสิแกล้งไอ้หัวแหลมนั้นทั้งคืนงานนี้ก็ต้องมีง่วงกันบ้างแหละ)
“ ไปหาผัวมามั้ง ถามอะไรโง่ๆถามจริงเหอะสอบบรรจุเจ้าพ่อมาได้ไงเนี้ย ”
ผีสาวตะโกนกลับไปบ้างแต่ไม่วายเหน็บแนมเจ้าพ่อ
“ ดูถูกกันนะใยผีเล็บยาวเดี๋ยวเถอะ ”
จียงคาดโทษพร้อมส่งสายตาหน้ากลัวจน CLรู้สึกหวั่นๆ
“ อ่ะๆบอกก็ได้ ฉันไปแก้เผ็ดไอ้หนุ่มหัวแหลมคนนั้นมา ”
CL ตอบตามจริง
“ คนไหนหลอ ”
“ ก็คนที่มากับผู้ชายหน้าตาหล่อเมื่อวานอะสาบานได้ว่านายเห็นเพราะนายคอยจ้องฉันตลอดมีแต่
คนมามุงเคารพฉันแต่นายนานๆทีมาคนอิอิอิอิ ”
(เหน็บแนมอีกล่ะ)
“ แล้วไงฉันให้พรเฉพาะอันที่มันควรจะได้ใครจะอย่างเธอล่ะคนทำแต่บาปมาทังชีวิตมาขอพรให้ถูกหวย
เธอยังให้เลยนี้ถ้าท่านเทพแดซองรู้นะเธอต้องโดนลดขั้นมาเป็นผู้ดูแลสาร
แน่นอน555 ”
จียงหัวเราะร่าอย่างผู้ชนะ ส่วนผีสาวทำอะไรไม่ถูกเพราะคำพูดนั้นช่างแทงใจดำเสียจริง
“ อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยไอ้บ้าไอ้ผีฟันเหยิน แม่จะหักฟันให้ ”
ไม่มีการรอให้CLบีบคอเพียงแว๊บเดียวร่างของจียงหายวับไปกับตา
“ เห็นไม๊ล่ะเอาเข้าจริงก็หนีขี้ขลาดนี้หว่า ”
ผีสาวตะโกนไล่หลังด้วยคำดูถูกก่อนเดินขึ้นไปบนศาลของตน
“ โอ๊ยช่างเหอะปล่อยๆมันไปไอ้ผีบ้าๆ บอๆแบบนั้น ”
CLพูดกับตัวเองก่อนจะกลับไปนั่งประจำทีเพื่อรอผู้คนที่ศรัทธามาเคารพบูชาเหมือนทุกวัน
“ ขอให้ช่วยไม่ยอมช่วย ฉันจัดการเองก็ได้ ”
(ยังบ่นไม่จบอีกหรอเจ้าแม่)
กะว่าจะให้ไอ้เด็กนั่นเอาช็อกโก้เชอรี่มาถวายแท้ๆ
จริงเหรอ!!
จู่ๆจียงโพล่มาข้างๆCL ทำเอาเจ้าตัวตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“ ไอ้บ้านี่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ”
“ ถ้าฉันช่วย จะได้กินจิงหยอ ”
น้ำเสียงเหมือนเด็กอ้อนขอขนมแบบนี้เจ้าแม่ล่ะหมั่นไส้จริง
“ เออ......จะช่วยมั้ยล่ะ ”
“ พูดขอร้องฉันดีๆสิ รึไม่อยากให้ไอ้เด็กถึกนั่นมากราบแทบเท้าฮะ ”
“ เออก็ได้ฉันจะยอมพูดดีกับแกก็ได้ ”
“ ว่ามา ”
“ คุณจียงสุดหล่อ คนเก่ง ใจดี มีน้ำใจ มีแต่คนรักคนชอบ ช่วยฉันเถอะนะคะแร้วฉั้นจะให้คนถวาย
ผลไม้จุ่มช็อกโกแลต ให้นะคะ ”
พูดจบผีสาวก็หันหลังให้เจ้าพ่อแล้วสบถกับตัวเอง"แหวะไอ้ตะกระเอ้ยย"
“ เธอว่าไงนะ ”
“ เปล่าๆไม่ได้พูดอะไรเลย แถวนี้ขยะเยอะเนาะ ว่ามั้ย ”
“ อย่ามาแถฉันรู้นะว่าเมื่อกี้พูดอะไร ยัยปีศาจ ”
จียงพูดอย่างรู้ทัน
“ โอ๊ยให้ตายเหอะฉันเป็นเจ้าแม่เว้ยเจ้าแม่ ฉันไม่เคยเป็นปีศาจอะไรนั้นซะหน่อยนะ ”
“ หรอฉันว่าเธอโม้มั้งดูดิเขาปีศาจเริ่มงอกล่ะ ”
“ โอ๊ยไอ้บ้าตกลงจะช่วยไหม ”
“ ช่วยก็ได้ฉันให้เธอยืมพลังฉันไปครึ่งหนึ่งก็ได้นี้เห็นแก่ไอ้ช๊อกกงช๊อกโก้นั้นนะ(เห็นแก่กินจริง) ”
พูดจบจียงก็ส่งลูกแก้วลูกหนึ่งให้เจ้าแม่มะเขือไป ก่อนกำชับว่า
“ ดูแลดีดีนะถ้ามันถูกทำลายเท่ากับฉันตายเลยนะ ”
น้ำเสียงของจียงเปลี่ยนไปทันทีไม่มีการพูดเล่นเหมือนก่อนหน้านี้เพราะเรื่องนี้สำคัญกับเขา
จริงๆส่วนผีสาวก็พยักหน้าเชิงเข้าใจ
“ เอ่อรู้น่าไปๆๆกลับไปเก็บใบไม้ร่วงที่ตกเต็มศาลนายได้แล้วไป ”
“ เดี๋ยวซิจะรีบไล่ฉันไปไหนล่ะ”
“ อะไรอีก ”
“ อะของวิเศษณ์ ”
จียงพูดพร้อมยื่นสิ่งกลมเล็กๆสีค่อนข้างดำให้กับ CL ซึ่งมันก็ทำให้ผีสาวสงสัยในเม็ดกลมนี้อย่างมาก
“ อะไรเนี่ย ”
CLหยิบมันขึ้นมาพิจารณา
“ อมไว้แล้วสวดนะโม3จบ ”
ผีสาวมองหน้าของเจ้าพ่อจียงด้วยความไม่ไว้ใจ
“ เหอะน่าา อย่านึกว่าฉันจะแกล้งเธอทุกเวลาดิ ”
(คนหน้าตาดีเค้าก็ใจดีเป็นเหมือนกันแหละ)
CLหยิบของนั้นเข้าปาก พลางสวดนะโม
“ นะโมตัสสะ ภะคะวะโต ถุย!!!!! ”
ผีสาวบ้วนสิ่งนั้นออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ถึงรส
“ ไอ้จีแกเอาอะไรให้ฉ้าน!!! ”
“ ก็...บอระเพ็ดอัดเม็ดไง ฮ่าๆๆ เป็นไงอร่อยมั้ย ”
“ อร่อยบ้านบ้าแกสิ ขมปี๋เลยไอ้บ้าแก...ตายซะเถอะ!!! ”
........................................................................................................................................................
........................................................................................................................................................
.......................................................................
“ ยองเบอยากกินเขียดทอดกรอบอ่ะ ”
ซึงรีหันไปพูกกับคนรัก ขณะที่พวกเขากำลังดูซีรีย์กันอยู่
“ ทำไมถึงอยากกินของแบบนั้นล่ะ ”
ยองเบถามอย่างสงสัย อยู่มาอยากกินของแปลกๆ
(แปลกตรงไหนกันไรต์เตอร์กินออกจะบ่อยไป)
“ ไม่รู้ดิอยากกินของแปลก มันเปรี้ยวปากสงสัยหิวมากจนเบลอแล้วแน่เลย ”
“ แต่มันไม่มีขายนะไอ้เขียดทงเขียดทองเนี้ยเดี๋ยวพี่โทรสั่งพิชซ่าหน้าปลาไหลคาวาอี้ให้แล้วกัน ”
“ เอาไส้กรอกหอยหลอดด้วยนะ ”
“ ครับคุณภรรยา อยากกินอะไรบอกป๋า เดี๋ยวจัดให้ ”
.........................................กริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...............................................
เสียงมือถือของซึงรีดังขึ้นเรียกความสนใจจากพวกเขา ก่อนซึงรีจะหยิบมันขึ้นมาดูว่าใครกันหนอที่
โทรมาแต่เช้าแบบนี้ เมื่อรู้ว่าใครโทรมาซึงรีก็รีบลุกออกจากโซฟาเพื่อไปสนทนากับผู้ที่โทรมาหาเขาทันที
ซึ้งยองเบก็พอรู้แล้วแหละว่าใครโทรมาเลยชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“ ฮัลโหล ว่าไงครับพี่ อ๋อ ว่างเสมอครับพี่ ”
ซึงรียืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่สนามหน้าบ้าน อยู่นาน ยองเบยืนกอดอกอยู่ที่ประตูคอยสังเกต
เมื่อเห็นท่าทางยิ้มแย้ม ก็เกิดหงุดหงิด เมื่อซึงรีพูดจบก็กะจะเข้าบ้าน แต่คนตัวใหญ่ยืนขวางประตูอยู่
“ หลบหน่อยซิฉันจะเข้าบ้าน"
“ ใครโทรมา"
“ อ่อพี่ท็อป อ่ะ ”
“ ไอ้เปรตนั่นอีกแล้วหรอ อยากปีนต้นงิ้วรึยังไงวะ มายุ่งกะเมียชาวบ้าน ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีที่ได้ยินชื่อของใครบางคน
“ นี่พูดถึงเค้าดีๆหน่อยดิ ”
“ นี่นายปกป้องมันเหรอ ”
(((นั้นไงเริ่มอีกแล้ว)))
“ เปล่าซะหน่อยฉันไม่อยากให้นายอคติกับเค้า ”
“ ให้ตายพี่ก็ไม่มีวันญาติดีกับไอ้นั่นหรอก ”
“ นายนี่มันจริงๆเลย ไม่มีเหตุผล ”
“ ใช่!...แล้วทำไมพี่ก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้วนิ นายไม่พอใจก็ไปเป็นแม่ของลูกมันสิ ”
“ ยองเบเราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ ถ้าขืนนายยังเป็นแบบนี้นะไม่ต้องมาคุยกันดีกว่า ”
ซึงรีรู้สึกโกรธแต่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง จึงเดินออกไปนอกบ้าน
“ จะไปหามันล่ะสิ ”
ยองเบ ตะโกนตามหลังมา แต่ไร้การตอบสนองจากอีกคนซึงรีไม่คิดหันไปมองเพราะเขารู้ดีว่ายองเบ
ก็เป็นคนขี้หึง แต่บางทีมันก็เกินไปจนน่ากลัว
เจ้าแม่CL ที่มองดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆก็บ่นในใจ “ เฮ้ออมันทะเลาะกันบ่อยแบบนี้แล้วจะมีเวลามาที่ไหนมาจู๋จี๋กันแล้วมีเบบี๋ล่ะเนี่ยย ” ไม่ได้การล่ะเจ้าแม่ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
……………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………
…………
ซึงรีมาหาท็อปที่บ้านเนื่องจากเขางานยุ่งไม่มีใครดูแลอึนซ็อก พี่เลี้ยงก็ลากลับไปทำหมันควาย
จึงขอร้องให้ซึงรีมาช่วยดูแลอึนซ็อกในช่วงที่ตนไม่อยู่ต้องขอบคุณจริงๆที่ซึงรียอมมาดูแลเจ้าตัวเล็กให้เขา
ไม่อย่างนั้นไม่รู้จะเอาไอ้ตัวเล็กไปฝากใครดี พอตกเย็นใกล้ค่ำเมื่อท็อปกลับมาเขาก็ไม่ลืมขอบคุณน้องรัก
ด้วยการทำอาหารแสนอร่อยให้กินแถมยังสอนเทคนิคการทำอาหารให้
คนที่ไม่เคยทำอาหารอย่างซึงรีอีกด้วย
“ ขอบใจมากนะซึงรีที่มาช่วยพี่ดูแลเจ้าตัวแสบ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกครับผมก็ว่างๆอยู่พอดี ”
“ ทำไมนายไม่พาแฟนนายมาด้วยล่ะทิ้งเขาอยู่บ้านคนเดียวเขาจะไม่เหงาหรอ ”
“ รายนั้นนะไปกินรังมดง่ามที่ไหนมาก็ไม่รู้ครับจริงๆแล้วก่อนออกมาผมทะเลาะกับเขานิดหน่อย ”
“ งั้นหรอ...อึนซ็อกน้าซึงรีใจดีมั้ย ”
ท็อปเห็นสีหน้าของซึงรีดูหมองๆลงอย่างเห็นได้ชัดเลยหันไปถามลูกชายตัวเล็กแทน
เปลี่ยนเรื่องดีกว่าพูดเรื่องนี้ไปก็มีแต่ทำให้น้องทุกใจเสียเปล่าๆแต่เมื่อหันไปหาอึนซ็อกท็อปก็ต้อง
อมยิ้มกับความหน้ารักของเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับคาโต๊ะกินข้าวไปแล้ว ก็งี้แหละเด็กกำลังโตกินอิ่มก็หลับ
(คาโต๊ะเรยไอ้เด็กนี่) เมื่อรับประทานอาหารเสร็จซึงรีก็ขอตัวกลับบ้าน
“ ให้พี่ไปส่งมะ ”
ท็อปถามด้วยความหวังดีตามประสาพี่น้องแต่ซึงรีกลับปฏิเสธ(แหงซิให้ท๊อปไปส่งเดี๋ยวเจอยองเบบ้าน
ไม่พังเลยไหมล่ะ)
“ ไม่เป็นไรหรอกครับผมกลับเองได้ อึนซ็อกก็หลับไปแล้วถ้าตื่นมาไม่เจอพ่อเดี๋ยวก็งอแงอีกหรอกครับ อีกอย่าง...เอ่อ”
“ อืมก็ได้...ตามใจนายนะกลับดีๆล่ะ บายนะ”
ไม่ทันที่ซึงรีจะพูดจบท๊อปก็เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางเข้าใจ
“ บายครับ ”
ซึงรีเดินมาตามถนนเพื่อกลับบ้าน(ประหยัดไงรถมงรถเมย์แท็คซงแท็คซี่ไม่ยอมขึ้น)
ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านจนได้แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าบ้านเขาก็สังเกตเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าบ้าน
ไม่ต้องทายเลยว่าใครซึ่งหน้าตาของยองเบตอนนี้เหมือนผักกาดที่ตากแดดจนเหี่ยวไม่มีผิดเลย
สงสัยคงเกาะรั้วรอคนรักออกมาหลายชั่วโมง
“ ไปไหนมา ”
ยองเบพูดเสียงดังฟังชัดด้วยน้ำเสียงดุๆพร้อมเดินตรงมาหาซึงรี แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ทำให้อีกคน
ได้ยินคำถามของเขาเมื่อกี้เป็น
“ ไปข้างนอกมาเหนื่อยไหมครับ ”
ซึงรีงงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นทำไมพูดเพราะจังวันนี้ แต่ที่ทำให้ซึงรีงงมากไปอีกคือสีหน้าของยองเบมันไม่ให้
กะประโยคตะกี้เลย
“ เหนื่อยซิ ”
ซึงรีพูดยิ้มๆ
“ ยิ้มอะไรของนาย พี่โกรธนายอยู่นะ ”
ยองเบไม่เข้าใจกะท่าทางของซึงรีนี่เขากำลังดุคนรักอยู่นะไม่ได้หยอดคำหวานให้ซะหน่อยซึ่งแน่นอนว่าคำถามของยองเบเมื่อกี้ซึงรีก็ฟังเป็นอย่างอื่นคือ
“ นายยิ้มแบบนั้นน่ารักจังเลย ”
ทุกคำพูดของยองเบที่กล่าวมาจะกลายเป็นคำหวานไปซะทุกคำเนื่องจากฤทธิ์ของนางสไบเขียวผมปิด
หน้าที่เกาะหลังยองเบอยู่
พวกเขาเดินเข้าบ้านซึงรีรีบอาบน้ำชำระร่างกายพออาบเสร็จขณะที่กำลังเช็ดตัวเขาก็นึกขึ้นมาได้
((( ตายแล้วยองเบยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย ไม่ซิคงไม่ได้กินตั่งแต่เข้าเที่ยงแล้วแหละ )))
พอคิดได้ดังนั้นซึงรีก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบมุ่งตรงไปที่ห้องนอนซึ้งตอนนี้ยองเบกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
บนเตียง
“ ยองเบนายกินข้าวหรือยัง ”
ซึงรีถามอย่างเป็นห่วง
“ นายเป็นห่วงพี่ด้วยหรอ ”
ซึงรีก็คิดแปลกใจกับคำตอบของยองเบ ทำไมยองถึงเปลี่ยนอารมณ์ไปได้เร็วขนาดนี้
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังพูดจาน่าให้อภัยแต่ตอนนี้ยองเบพูดเหมือนคนกำลังงอลไม่มีผิด
ไม่มีคำหวงคำหวานเลยซักนิด
เฮ้อ....ซึงรีไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะ
“ ยองเบฉันไม่โกรธนายแล้วนะ ”
เอาว่ะลองง้อดูดิ
“ อืมมก็ดี ”
ยองเบพูดโดยไม่หันมามองหน้าซึงรีเลยเอาแต่จ้องหนังสือทำแบบนี้มันจะเฉยชาเกินไปแล้วนะ
ซึงรีเห็นล่ะหมั่นไส้((แอ๊บเข้มไปเถอะ))เขาเดินไปยืนตรงหน้ายองเบและแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
ให้ปลายจมูกโด่งของตนชนกะจมูกของอีกคน
“ ขอโทษครับเรามาคืนดีกันนะ ”
ซึงรีพูดพร้อมทำตาแป๋ว จนคนใจแข็งอ้าปากหวอ ด้วยตะลึงในความหน้ารักของอีกคนซึงรีทำตัวแบบนี้ทีไรยองเบล่ะหัวใจจะวายทุกที
ด้วยความหน้ารักของร่างเล็กยองเบประกบจูบริมฝีปากบางนั่นทันที สัมผัสอันเร่าร้อนยากเกินที่จะหักห้ามใจ ลิ้นพันพัวกันในโพลงปาก จุมพิตกันอย่างกระเหือดกระหาย แต่ยองเบก็ต้องถอนจุมพิตสวาสนั่นออกอย่างเสียดาย เพราะรู้สึกว่าอีกคนจะเริ่มขาดอากาสหายใจแล้ว
“ อืมมมวันนี้จูบนายเหมือนองุ่นเลยแฮะ ขอพี่ชิมองุ่นทั้งสวนเลยได้ป่าว ”
ยองเบ กระซิบข้างหูอีกคนแพ่วเบาทำเอาอีกคนหน้าแดงจ๊าด้วยความเขินอาย
“ บ้า O////O ”
ยองเบผลักคนรักให้นอนลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา พลางถอดเสื้อผ้าของตนและคนรักออก
บัดนี้ร่างกายทั้งคู่เปลือยป่าว
…………….(((NCจร้าแป๊ะเมลไว้เดี๋ยวไรเตอร์ส่งให้)))..........................
ยองเบประครองอุ้มคนรักไปอาบน้ำ
ชำระคราบต่างๆนาๆที่ทั้งเขาและซึงรีปรดปล่อยออกมาจากกิจกรรมสวาทเมื่อครู่ก่อนจะอุ้มมานอน
บนเตียง ทั้งคู่โอบกอดกันด้วยความรักที่มีอยู่เต็มหัวใจ ซึงรีซุกหน้าในอกแกร่งของยองเบท่ามกลาง
ความเงียบ
“ นายไปไหนมา ”
เป็นเสียงของยองเบที่ทำลายความเงียบแต่ไร้วี่แววคำตอบจากอีกคน เงียบ...................
คิ้วหนาของยองเบขมวดเข้าหากันทันทีไฟโทสะเตรียมระเบิดได้ตลอดเวลาเขาก้มหน้าหาคนรักเพื่อ
คาดคั้นคำตอบแต่พอ
เห็นหน้าซึงรีเท่านั้นความโกรธก็มลายหายไปหมดสิ้นเจ้าตัวยุ่งของเขาหลับปุ๋ยแลดูเหมือนเทพบุตรเทวดา
ตัวน้อยเลยทีเดียวใบหน้าของซึงรีมักทำให้เขาใจอ่อนได้ง่ายๆทุกทีซิน่า
“ พี่รักนายนะ ”
ประโยคที่เขาชอบพูดให้ซึงรีฟังและไม่ลืมจะบรรจงจูบที่หน้าผากเพื่อตอกย้ำว่าความรักที่เขามีให้
เจ้าแพนด้าน้อยของเขานันมากแค่ไหนก่อนเขาจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
……………………………………………………………………………
กลับมาที่เจ้าแม่มะเขือของเรา ถึงแม้ว่าคู่รักจะหลับไปแล้วแต่เจ้าแม่มะเขือของเราใช่จะไปไหนเพียง
แต่ย้ายทีมาอยู่บนหลังคาเพื่อความเป็นส่วนตัวของคู่รัก CLนั่งมองดวงจันทร์
ที่สองแสงสีนวลชวนหลงใหลมา30นาทีเต็มเห็นจะได้
“ โอ๊ย! ”
ขณะที่เจ้าแม่ของเรากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นก็มีมือดีมาตบหัวเสียงดังเพี๊ย!!!!
“ เฮ้ยไอ้_ำที่ไหนช่างกล้านักอย่าให้เจอนะแม่จะหักคอให้ตาย ”
เลยสิ้นคำร่างที่ CLคุ้นเคยก็ปรากฎขึ้นพร้อมแลบลิ้นปริ้นตาหวังให้อีกคนตกใจกลัว
“ แหมกลัวตายแหละ ฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นแก ”
“ ทำไมเป็นฉันแล้วไง เออว่าเมื่อกี้นะฉันเห็นไอ้หนุ่มที่เธอจะแก้เผ็ดนอนบี้กับผู้ชายอีกคนอะโหยลีลา
เนี้ยสุดยอดเลยนะ108ท่าจริงๆ ”
“ ไอ้บ้าไปแอบดูเขาทำไมยะน่าเกลียด ”
“ ฉันเปล่าแอบนะดูเฉยๆตะหากทำไงได้กระแสหนังเกย์กำลังแรงว่าแต่เป็นฝีมือเธอหรอ ”
“ ใช่ฉันทำเองเก่งอะดิ ”
“ เออเก่งก็เก่งว่าแต่ไอ้หนุ่มนี้ขอพรไรไว้ว่ะ เจ้าแม่มะเขือCLถึงต้องลงทุนขนาดนี้ ”
จียงถามด้วยความสงสัย อันที่จริงเขาสงสัยมานานแล้วแหละว่าไอ้หนุ่มนี้ขอพรอะไรนักหนาขนาดพลังของ
ผีมะเขือเน่านี้ยังไม่พอ
“ อย่าถามมากนาเอาเป็นว่าอีก2เดือนแกได้คำตอบแน่เอาหัวฉันเป็นประกันเลยอะ ”
“ จริงนะ ”
“ เออเชื่อดิ ”
…To be Continue…
ช่วงนี้คือช่วงคุยกันหลังอ่าน
ขอโทษษษษษจริงๆจร้าที่อัพช้า พอดีคอมไรต์พังอะ(แก้ตัวน่ะ)
เป็นไงล่ะตอนนี้ NC โพล่มาแล้วนะใครสนใจแปะเมลเลยจร้าเดี๋ยวไรต์ส่งให้
ไม่หนุกห้ามเตะกันนะอิอิอิอิอิอิ
ป.ล. ถ้าอ่านแล้วชอบเม้นด้วยนะอย่าเป็นรีดเดอร์เงาเดี๋ยวไรต์หมดกำลังใจ
ความคิดเห็น