คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 เจ้าแม่CL เจ้าพ่อGD
Chapter : 3
เจ้าแม่CL เจ้าพ่อGD
รุ่งอรุณยามเช้าแสนสดใสแสงแดดส่องผ่านม่านสีสวยเข้ามาปะทะกับเปลือกตาของซึงรี
ปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าเบิกบานแจ่มใส สดชื่นจริงๆเลยดีใจจริงๆสามารถปรับความเข้าใจ
กับสามีภายในเวลาคืนเดียว
“ ยองเบตื่นเร็ว วันนี้เราจะไปขอพรเจ้าแม่ กัน ”
“ อะไรเล่าพี่ยังง่วงอยู่เลยอีก 5 นาทีค่อยมาปลุกนะ อย่าเพิ่งกวน ”
“ ไม่ ไม่ ไม่ ทง ยองเบบอกให้ตื่นไงไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ จำเรื่องที่เล่าให้ฟังเมื่อคืนไม่ได้หรอไปขอลูกกัน
นะ นะ นะ ”
ซึงรีใช้สองมือกำเป็นกำปั้นแล้วระดมทุบบนตัวของอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆด้วยอาการ
หมั่นไส้อะไรกันเมื่อคืนให้นอนก็ไม่ยอมนอนพอตอนเช้าบอกให้ตื่นก็ไม่ยอมตื่นซึงรีโกรธแล้วนะ
“ โอ๊ยซึงรีพี่เจ็บนะ ”
“ เจ็บซิดีบอกให้ตื่นก็ไม่ยอมตื่น นี้แหนะ นี้แหนะ จะยอมลุกมัยยองเบ อุ๊บ!...”
ซึงรีถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆยองเบใช้แขนแกล่งคล้องเอวซึงรีแล้วกดให้อีกคนล้มลงมานอนในอ้อมกอดของตน
“ ทุบอยู่ได้พี่เจ็บนะ มามะมาให้ลงโทษซะดีๆเด็กดื้ออย่างนายต้องโดนลงโทษซะบ้าง ”
ยองเบพูดพร้อมใช้จมูกซุกใซร้เข้าไปในซอกคอขาวของซึรี
“ หยุดเลยนะไม่ต้องมาอ้อนเลยถ้านายไม่ลุกไปอาบน้ำภายในห้านาทีอย่าหวังว่าจะได้แตะตัวฉันเลย ”
“ พี่ไม่เชื่อนายโกหก นายแค่ขู่พี่ อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ ”
“ ขอโทษนะ ยองเบ ฉันเคยพูดอะไรแล้วไม่ทำหรอห่ะ ”
ซึงรีหันหน้ามาสบตายองเบด้วยสายตาหน้ากลัว จนยองเบเองยังตกใจ
“ กะ...ก็ได้ พี่ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ ”
ยองเบพละออกจากคนรักลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำทันที โดยมีซึงรีที่มองตามนั่งยิ้มอย่างพอใจ ถึงยองเบจะดื้อแค่ไหนแต่อี ซึงฮยอนเอาอยู่ตลอดเพราะถึงยองเบไม่เคยยอมใครแต่สำหรับซึงรีแล้วเขายอมทุกอย่าง ขนาดที่ว่าซึงรีสั่งให้เขาไปตายเขาก็ทำได้ที่ยองเบกล้าทำถึงขนาดนี้ก็มีเหตุผลเดียวเท่านั้น ((( รักไง )))
ไม่นานนักคู่รักก็มาถึงที่หมาย
“ แน่ใจนะซึงรีว่าที่เนี้ย พี่ว่าไม่เห็นจะมีอะไรให้บูชาเลยนะ ”
“ ก็นั้นไงศาลไม้เล็กๆใต้ต้นมะเขืออะ ไม่เคยมองอะไรเห็นเลยนายเนี้ย เอาจริงๆนะไปศัลยกรรมตาเถอะ ”
“ ห๊า ไอ้บ้านหลังเล็กๆนั้นอะนะไม่เห็นน้าบูชาเลย น่าตลกน่ะ ”
ภายในศาล
หญิงสาวที่ดูหน้าเกรงขามนุ่งชุดไทยสีเขียวสดกรีดอายไลเนอร์หนาเตอะกำลังสนุกอยู่กับการกินของ
เส้นไหว้จากผู้คนที่นำมาบูชา
“ อ้ายยอะไรมันจะสุขขนาดนี้นะ ”
CLวิญญาณหญิงสาวที่มีพลังอำนาจมากพอสมควรจนมีคนนับหน้าถือตาและเกรงกลัวพูดทั้งๆที่
อาหารเต็มปากเธอได้รับการขนานนามว่าเจ้าแม่มะเขือCLคนหลายคนมีความเชื่อว่าถ้าหากอยากได้
สิ่งใดก็มาขอกับศาลเจ้าแม่CLและส่วนมากก็จะได้ดั่งที่หวัง
“ ซึงรีพี่ว่ากลับเถอะงมงายน่า ”
CLหยุดเคี้ยวอาหารทันทีหลังจากแว่วยินเสียงดูหมิ่นที่ลอยเข้ามาในหู
“ ใครกันกล้าบังอาจมาลบหลู่กู อยากเห็นหน้าพวกมันนัก ”
.........................................................................................................................................
“ ไม่เอาอะมาถึงนี้แล้วไม่ลองไม่รู้นะลองไปก็ไม่เห็นเสียหายอะไรเลยนิ น้านะนะนะนะนะนะนะ
นะนะนะนะ ”
“ ก็ได้ก็ได้ต้องทำไงบ้างล่ะ ”
“ ไม่ต้องมากเลยอย่างแรกก้มลงนั่งก่อนอย่างที่สองเอามือมาประกบกันแบบนี้ฉันจะ
ขอเองนะนายนั่งเฉยๆ ”
ซึงรีหลับตาแล้วอธิษฐานในสิ่งที่เขาต้องการก่อนจะเดินจับมือยองเบออกจากศาลไป
“ พี่ว่าไอ้ลิงนั้นโกหกมั้งมันเป็นไปไม่ได้หรอกนายไม่มีมดลูกนะที่รัก ”
“ อ่าวไม่ลองไม่รู้นิถ้าเป็นจริงนะพ่อแม่นายจะดีใจแค่ไหนคิดดูดิ ”
“ ครับๆๆแม่ ”
“ ทะลึ่งล่ะ ”
“ ไปหาไรกินดีกว่านะ ”
ยองเบรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อยากโดนหมีแพนด้าเตะ
“ ก็ได้อืม......กินไอติมนะ ”
ยองเบไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับคำตอบของซึงรีเพราะซึงรีชอบกินไอติมมากถึงมากที่สุดเวลาไปกินอะไรนอกบ้านก็ต้องมีร้านไอติมตลอดจนเจ้าของร้านทุกร้านที่ขายไอติมจำได้แล้วมั้ง
กลับมาที่ศาลได้พวกเอ็งอยากได้แบบนี้กูจักจัดให้ได้ แต่โทษฐานที่ไอ้หนุ่มขาสั้นนั้นมัน
ลบหลู่กูกูขอจัดการกับมันก่อน พูดจบCLก็แพลงริดสวดคาถาบางอย่างทำปากขมุบขมิบแล้วพ่นออกไป
สู่อากาศ
“ อะห้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วมึงจะมากราบแทบเท้ากู ”
.........................................................................................................................................
ณ ย่านการค้าชื่อดัง
กินร้านนี้นะ ซึงรีว่าพลางชี้นิ้วไปที่ป้ายชื่อร้านซึ่งมีตัวหนังสือหนาเด่นสะดุดตาเขียนว่า ร้านอาหารบ่ายสอง
ซึ่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น
“ อ่าววไม่กินไอติมแล้วหรอ ”
“ ก็วันนี้อยากกินอาหารญี่ปุ่นนิ”
ซึงรีตอบคำถามอย่างเอาแต่ใจ
“อะๆร้านนี้ก็ร้านนี้ดีเหมือนกันพี่ก็อยากกินอาหารญี่ปุ่นอยู่พอดี ”
ทั้งสองเดินตรงเข้าไปในร้าน
“ สวัสดีครับ เชิญนั่งเลยครับ ”
พนักงานหนุ่มหน้าตาดีต้อนรับแขกสองผัวเมียด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ ที่รักคุ้นหน้าพนักงานคนนี้มั้ย ”
ยองเบสะกิดแขนถามซึงรี
“ ไม่คุ้นอ่าแต่หล่อดีนะฉันว่า อิอิ ”
“ หล่อตรงไหนหน้าหวานอย่ากับผู้หญิงหล่อสู้สามีแสนเท่ของนายคนนี้ไม่ได้หรอกเชื่อซิ ”
“ ไม่อะ เค้าดูหล่อแถมสูงกว่านายเยอะเลย ”
“ ทำไมที่รักพูดกับพี่งี้ล่ะใช่ซิพี่มันก็แค่คนที่นายไม่รักแล้วนิ”
ยองเบตัดพ้อแบบงอนๆ
“ โอ๋ๆๆอย่างอนนะเด็กน้อยถึงยังไงผมก้อรักคุณนะ อย่างอนดิ”
ซึงรียกมือทั้งสองข้างขึ้นมาหยิกแก้มคนรักอย่างหมั่นเคี้ยว คนอะไรโตไม่รู้จักโต
“ อยากให้พี่หายงอนหรอทำแบบนี้เดี๋ยวหายงอนแน่นอน100% ”
ยองเบยื่นขอเสนอพร้อมยกมือขึ้นมาสะกิดที่แก้มของตนเอง เป็นความหมายโดยในให้อีกคนรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไร
“ ไม่เอาอายเค้า ”
“ อายทำไมเล่า คนรักกัน ”
“ นี้! อย่าเชียวนะยองเบ ”
ขณะทั้งสองกำลังกระหนุงกระหนิงกุ๊กกิ๊กกันอยู่
พนักงานหนุ่มก็เข้ามายื่นเมนูให้
“ รับอะไรดีครับ ”
ซึงรีถึงกับตาค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลายังกับเทพบุตร ของพนักงาน แล้วก็ต้องดึงสติกลับมาเมื่อถูกบีบแก้มอย่างแรงจากคนข้างๆ
“ เอ่อ ผมเอาบะหมี่ฮอกไกโดกะปลาซาบะย่างครับ ”
“ ผมเอาด้วยเหมือนกันเลยครับ ”
เมื่อรับเมนูเสร็จชายหนุ่มก็โค้งคำนับแล้วเดินออกไป
“ ยองเบนายบีบแก้มฉันทำไมเนี้ยเจ็บนะ ”
“ ก็เห็นมองไอ้หล่อนั่นจนน้ำลายจะไหลอยู่แล้วนะพี่หึงเข้าใจมะ ”
“ ก็รู้สึกคุ้นหน้าเค้าอะ เห็นมั้ย ”
ซึงรีไม่พูดเปล่ารีบกดมือถือเข้าอินเตอร์เน็ตหารูปใครบางคนแล้วยื่นให้ยองเบดู
“ เออใช่จริงๆด้วยหน้าเหมือนสมาชิกวงรัยน้าาา วงทูปลาเค็มใช่ป่ะ ”
“ ไม่แน่ใจเหมือนกันเหมือนจะทูอะไรสักอย่างนิล่ะ ”
ซึงรีไม่แน่ใจกับชื่อของวงนี้แต่หน้าตาของพ่อหนุ่มเด็กเสิร์ฟเมื่อกี้มันเหมือนสมาชิกวงนี้จริงๆ
“ ต้องใช่แน่ๆทูปลาเค็มนี่หล่ะ ”
ยองเบยืนยันคำตอบของตนอีกครั้ง
“ อาหารมาแล้วครับ ”
พนักงาน เสิร์ฟอาหารคนเดิมเดินกลับมาพร้อมกับอาหารที่พวกเขาได้สั่งไปเมื่อสิบนาทีที่แล้วแต่ดูเหมือน
คู่รักจะไม่สนใจอาหารซักเท่าไหร่แต่สายตาของพวกเขากลับ จ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของ
พนักงานหนุ่มแทน
“ มะ...มีอะไรติดหน้าผมหรอครับ ”
พนักงานหนุ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนสายตาคนอื่นจดจ้องที่ใบหน้าของเขาเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ เปล่าครับไมมีอะไรติดหน้าคุณหรอกเราแค่คิดว่าหน้าตาคุณมันคุ้นๆ เหมือน......อืม.....เหมือน.....”
ซึงรีตอบตามจริงโดยสายตายังไม่ละจากการมองหน้าพนักงานหนุ่ม
“ มะ...มะ...เหมือนใครหรอครับ ”
“โอ๊ยช่างเหอะขี้เกียจคิด อาหารมาแล้วกินข้าวดีกว่า ”
ยองเบตัดบทไปเสียง่ายๆเขาเป็นพวกที่มีความอดทนไม่มากนักในเมื่ออาหารก็มาวางตรงหน้าแล้วจะเสียเวลาทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ทำไมเขาละสายตาจากพนักงานหนุ่มแล้วหันไปหยิบตะเกียบมาวางบนชามบะหมี่ของซึงรีแทน ซึ่งนั้นก็ทำให้ซึงรีละความสนใจจากพนักงานหนุ่มแล้วหันมาสนใจมะหมี่แทนเหมือนกัน
“ ถะ...ถ้าไม่มีอะไรและ..แล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ ”
พนังงานหนุ่มตอบอย่างลนลานแล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
“ นายทำอะไรของนายเนี้ยฉันเกือบจะนึกออกแล้วเชียว ”
“ เอาเถอะน่าพี่ว่าเราอย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่นเลยกินข้าวกันดีกว่าหิวไม่ใช่หรอ ”
“ อืมก็ได้ ”
ซึงรียอมเชื่อฟังยองเบแต่โดยดี พวกเขาทั้งสองคนทานอาหารอย่างอเร็ตอร่อยโดยไม่สนใจเรื่อง
พนักงานหนุ่มอีกเลย เพราะรสชาติอาหารที่แสนอร่อยและบรรยากาศแสนสวยงามภายในร้านและ
ที่สำคัญการที่ได้มาทานอาหารกับคนที่รักมันเป็นช่วงเวลาที่แสนพิเศษจนไม่อยากคิดเรื่องอื่นเลย .........................................................................................................................................
อีกด้านหนึ่งของร้านอาหาร
“ คุณดูดิ คู่รักที่มากินข้าวร้านเราโต๊ะนั้นอะเห็นเปล่า ”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ที่แอบมองคู่รักที่กำลังทานอาหารจากประตูเข้าห้องครัวด้านหลังร้าน
สะกิดให้คนรักซึ้งทำหน้าที่เป็นพนักงานบริการภายในร้านมาดูด้วยกัน
“ เห็นดิแทคคุณไม่ได้ตาบอดนะ ”
“ แทคว่าพวกเขาหน้ารักดีนะ ”
“ หน้ารักอะไรกันล่ะ แทคมัวแต่ทำอาหารอยู่ในครัวจะรู้อะไรเมื่อกี้เราเกือบถูกพวกเขาจับได้แล้วนะ ”
“ หา!!!คุณว่าไงนะมีคนจับเราได้ โธ่ถ้ามีคนรู้ว่า อ๊ก แทคยอน นักร้องไอดอลชื่อดัง แอบมาหารายได้พิเศษกับแฟนสองคนแบบนี้มีหวังโดนไล่ออกจากวงแน่เลย ”
“ ใจเย็นดิแทคใจเย็นคุณแค่บอกว่าเกือบ ไม่ได้จับได้ ”
“ งั้นหรอโล่งอกไปที่ ”
“คุณว่าเราเลิกทำแบบนี้กันเถอะแทค คุณว่าซักวันก็ต้องมีคนจับได้แน่เลย คุณว่าแค่รายได้จากการเป็นไอดอลของเรามันก็มากพอแล้วนะไม่จำเป็นต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก มันเสี่ยงนะ ”
“ ที่แทคทำไปเนี้ยเพื่ออนาคตของเรานะเชื่อซิว่าอีก10ปีข้างหน้าเราคงหาเงินจากการเป็นไอดอลไม่ได้
มากอีกแล้วแหละฉะนั้นเราต้องหาเงินไว้ซะตอนนี้ ”
“ ก็ได้ก็ได้แต่คุณว่าเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้วนะไม่งั้นมีคนจับได้แน่ยิ่งลูกค้าสาวๆ
ที่เป็นแฟนครับวงเรา ”
“ งั้นคราวหน้าแทคว่าเราติดหนวดปลอมดีมะ ”
“ เออๆดีดีดีแทคฉลาดจังเลยแฟนใครเนี้ย ฉลาดแบบนี้ต้องมีรางวัลแล้วไปหลังร้านกันดีกว่า ”
((( คู่นี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใดนะจร๊ ไรต์เตอร์แค่แอบติ่งคู่แทคคุณเลยเอามาแจมนิสๆ
พอจิ้นๆน่อ )))
.........................................................................................................................................
ที่ศาลเจ้าแม่CL กะ ศาลเจ้าพ่อจียง ซึ่งอยู่ใกล้กันแต่หามีใครรู้ไม่ว่าทั้งสองคอยกัดกัน
อยู่เรื่อยไป
“ เฮ้ยไอ้จีออกมาหน่อยดิ มีรัยจะให้ช่วย ”
CLยืนท้าสะเอวสไบปลิวที่หน้าศาลจียง ซึ่งโดยมากเธอจะไม่ค่อยมาเหยียบที่นี้ซักเท่าไหร่แต่เรื่องนี้
ช่วยไม่ได้จริงๆ
“ ไม่ช่วยโว้ยยย ”
เสียงตะโกนด้วยอาการหงุดหงิดของจียวดังลั่นมาจากภายในศาลเล็กจิ๋วใต้ต้นมะขามป้อมสื่อให้รู้ว่า
เขาไม่ต้องการช่วยเหลือซึ้งทำให้ คนอย่างเจ้าแม่มะเขือทนไม่ได้
“ แหมไอ้นี่เดี่ยวแม่ตบด้วยช้างดาวเลยนิ แล้งน้ำใจดีนัก ”
“ มาดิใครกลัวแก ”
จียงเถียงตอบCLอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังไม่ยอมออกมาจากศาลเจ้า
“ ฮ้าา ไม่กลัวก้อโผล่หัวออกมาดิ ”
เมื่อถูกท้าทายมีหรือที่เจ้าพ่อมะขามป๋อมจะกลัว ปิ้ง!!!!จียงปรากฎตัวตรงหน้าCLทันที
“ เหอะ ออกมาแร้วหรอไอ้คนแล้งน้ำใจ ”
“ จะให้คนอื่นช่วยอ่ะหัดพูดดีๆซะบ้างซิครับ ”
“ พูดมากน่า จะช่วยมั้ย ”
“ ช่วยเรื่องอะไรมิทราบห่ะ หรือว่าจะให้ฉันช่วยเอาหมาออกจากปากเธอได้เลยมะอ้าปากซิ ”
“ ไอ้บ้าปากแกซิไม่ว่า อย่าพึ่งเล่นได้มะฉันจริงจังนะ ”
“ อะๆไม่เล่นก็ไม่เล่นพูดมาดิ ”
“ คือฉันมีพลังไม่พอที่จะให้ช่วยไอ้เด็กหนุ่มที่มาขอพรเมื่อเช้าอ่ะจะเป็นไรมะถ้าฉันจะขอยืมพลังแกหน่อย ”
“ โอ๊ยนึกว่าเรื่องอะไร ”
“ แปลว่าแกจะช่วยฉันใช่มะ เฮ้ยขอบใจมาก ”
ผีสาวยิ้มร่าเริงอย่างดีใจอย่างน้อยไอ้ผีมะขามนี้ก็เป็นคนดีขึ้นมานิดหนึ่ง
“ ฉันพูดอย่างงั้นหรอ ”
พูดจบจียงก้อแวบหายไป ทำให้สีหน้าที่ยิ้มแย้มของผีสาวเมื่อครู่หุบจางลงอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเป็น
สารพัดคำด่าแทน
“ กูว่าแร้วไอ้กุดจี่ มึงนะมึง ”
CLกัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิดและกลับไปยังที่สิงสถิตของตน เพื่อหาทางช่วยให้ซึงรีมีลูกแล้วให้
ผัวมันมาขอขมาตน ตอนนี้เรื่องลูกของไอ้หนุ่มนั้นเก็บไว้ก่อนอันดับแรกต้องสั่งสอนไอ้เตี้ยตาตี่ที่ลบหลู่กู
เมื่อเข้าก่อนพูดจบร่างผีสาวพูดจบร่างของผีสาวก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว
..................................................................................................................................................
ซึงรีและยองเบเดินเคียงคู่กันไปตามถนนใหญ่เพื่อยังบ้านของพวกเขา
“ ซึงรีพี่ว่าเดี๋ยวนี้นายจะกินมากไปแล้วนะ พี่เมื่อยไหล่จัง ”
... ยองเบเดินไปพรางบ่นไปว่าเมียรักเกาะแขนเขาจนเมื่อย
“ ไม่นิกินปรกตินะฉันไม่ได้กินเยอะซะหน่อยมาหาว่าฉันแบบนี้ได้ไงฉันว่านายไปยกของหนักๆมาหรือเปล่ายองเบ ”
ซึงรีปติเศษตามจริงอยู่ดีๆมาว่าเขาอ้วนได้ยังไงไม่ยอมนะ
“ เอ่อใช่คงงั้นแหละเมื่อคืนพี่แบกนายทั้งคืนเลยจำได้แล้ว ”
“ บ้า ”
ซึงรียกกำปั้นขึ้นทุบอกยองเบอย่างแรงตอนนี้หน้าของเขาแดงระเรื่อเมื่อคนรักพูดถึงเรื่อง...ของพวกเขา
ระหว่างที่ทั้งสองเดินคุยกันมานั้น จะมีใครรู้บ้างไหมว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาเท่านั้นนั้นที่กำลังเดินมาด้วยกัน
หากแต่ยังมีแต่มีหญิงสาวสไบเขียวผมยาวถึงสะโพก ผิวขาวซีด เส้นเลือดปูดเต็มเนื้อตัว
ขี่คอยองเบอยู่โดยเธอเป็นสิ่งลึกลับที่คนปรกติมองไม่เห็น แม้คนที่เดินผ่านมามีเซ้นส์ เห็นได้
ก็ต้องรีบวิ่งเผ่นไปเนื่องจากความสยดสยอง ของภาพที่เห็น
.........................................................................................................................................
“ซึงรีพี่เมื่อยไหล่มากเลยนวดให้หน่อยดิ ”
ยองเบนั่งลงบนเตียงพลางพูดออดอ้อนคนรักที่นั่งอยู่ที่โซฟาให้ช่วยนวดไหล่ที่ตอนนี้ไม่รู้จะเมื้อยมากมาย
ไปไหนของเขา
“ ไม่เอา...ฉันอยากดูซีรีย์นิ ”
ซึงรีปติเศษเสียงแข็งพลางชี้นิ้วเรียวไปที่จอทีวีด้านหน้าตัวเองที่กำลังฉายซีรีย์ยอดฮิตอยู่ซึ้งการกะทำ
แบบนี้สร้างความน้อยอกน้อยใจต่อยองเบอย่างมาก
“ งั้นนายก็ดูไปเถอะเดี๋ยวพี่กินยาแก้ปวดแล้วก็นอนเองก็ได้ดูให้สนุกนะ ”
ยองเบพูดตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเศร้าจนคนฟังรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที
“ ก็ได้ๆนวดให้ก็ได้ ”
ซึงรีเดินมานั่งบนเตียงข้างๆยองเบที่ตอนนี้นอนตะแคงหันหลังให้ด้วยความงอน ซึงรีจึงโน้มตัวลงจุ๊บ
ที่แก้มของสามีเพื่อเป็นการง้อ ยองเบที่นอนเศร้าอยู่ก็เด้งตัวขึ้นมา กอดคนรักแน่นแล้วใช้แก้มถูแขน
“ ซึงรีของพี่ใจดีที่สูดเลย ”
ซึงรีนวดด้วยอย่างเบามือ นวดขึง ทายาบนแผ่นหลังกว้าง พลางยิ้มไปให้กับความน่ารักของยองเบ
ด้วยความผ่อนคลาย และบวกด้วยความล้าก็ทำให้ยองเบหลับไป.......................................................................................................................................
ที่นี่ที่ไหนกัน
ยองเบเดินมาที่แห่งหนึ่งที่ไม่คุ้น เขาเรียกหาคนรักก็ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับ
รอบตัวเขามีแต่ทุ่งกว้างไกลสุดลูกหูลูกตามีเพียงสายลมเย็นเยือกที่พัดมา
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนเดินมายืนตรงด้านหลังเขา เขายิ้มเพราะคิดว่าเป็นซึงรี
เมื่อเขาหันหลังไปเขาถึงกับผงะ ขาแข็งก้าวไม่ออก ตกตะลึงกับหญิงสาวสไบเขียว
ใบหน้าซีดเผือกตาแดงดุร้าย ยืนชี้หน้าเขาอยู่ เขาถึงกับ เข่าทรุด หลับตาปี๋ แล้วลองลืมตาดูอีกครั้ง
เผื่อเป็นเพียงความฝันและภาพลวงตา เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็โล่งใจ ที่ไม่เห็นภาพเดิมของ
หญิงสาวที่แสนหน้ากลัวนั้นอีกแล้ว
แต่พอเขาหันกลับมาก็ทำให้เขาหัวใจแทบหยุดเต้น หญิงสาวคนเดิมแลบลิ้นยาวเลียใบหน้าเขาจาก
ปลายคางไล่ถึงหน้าผาก กลิ่นเหมือนแมวตายดิบๆ เขากลั้นใจหันหลังกลับและวิ่งอย่างสุดชีวิตแต่
เส้นผมกลิ่นสากก็มัดรวบตัวเขาไว้ พร้อมกับเสียงหัวเราะแบบสะใจ
“ แก ลบหลู่ฉัน!!แกต้องมากราบแทบเท้าฉัน ”
ผีสาวชี้หน้าเขาและกรีดร้องโหยหวน กรีดด!!!! ยองเบเอามืออุดหูไว้และตกใจตื่นขึ้นมา
ภายในห้องมืดมิด เขาควานหาคนรักแต่ก็ไม่เจอ ได้ยินเสียงคนร้องไห้ซึ่งน่าจะเป็นซึงรีเขาเลยลุกจาก
เตียงและเดินตามเสียงไป เสียงนั่นดังมาจากระเบียง เขาเห็นประตูเปิดอยู่
“ ที่รักเป็นอะไร ใครทำอะไรนาย”
ยองเบเดินเข้าไปหาต้นเสียง เขาจับร่างบางให้หันมา แต่นั่นทำให้เขาอึ้งและช็อกแบบทูอินวัน
ใบหน้าอาบเลือดสีแดงมีหนอนแทะเล็มยั้วเยี้ย ยิ้มให้เขา
“ แกเป็นใคร!!! ”
ยองเบตะคอกแบบไม่เกรงกลัว(กลัวๆกล้าๆแหละ)
“ ฮิฮิฮ่าๆๆฉันจะมาเอาเมียยแกไปไง ”
“ ไม่อย่านะ....ม่าย!!!!...... ”
ยองเบตกใจตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พลางกอดเมียรักแน่นจนคนถูกกอดหายใจแทบไม่ออก
“ ยองเบนายเป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่าเหงื่อตกเลยเนี่ย ”
“ เปล่านิพี่ไม่ได้เป็นอะไร ซึงรีตบหน้าพี่ที ”
“ ทำไมต้องตบ ”
“ เผื่อว่าพี่จะฝะ... ”
เพี้ยะ!!!ยังไม่ทันพูดจบฝ่ามือเรียวก็ฟาดมาโดนหน้ายองเบอย่างแรง
“ โอ๊ย!เจ็บนะ ”
“ อ่าวก็บอกให้ตีเองนิ ตกลงเป็นไรเนี้ย ”
ไม่มีคำตอบจากยองเบ เขาเอื่อมมือไปโอบกอดคนรักไว้แน่นจนซึงรีสงสัย
“ อะไรเนี้ย ”
“ ซึงรีพี่รักนายนะพี่รักนายมาก ”
ยองเบพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะห้องให้ ส่วนอีกคนก็งงเป็นไก่ตาแตกอยู่ๆก็มา
บอกรักกันตั่งแต่เช้าเลย
“ อืมฉันรู้ ฉันก็รักนายตกลงบอกได้หรือยังว่าเป็นไร ”
“ เปล่าพี่ไม่ได้เป็นไรฝันร้ายนิดหน่อย ”
“ อ๋องั้นก็ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวไปทำงานสายนะ ”
“ ครับผม ” รอยยิ้มของยองเบกลับมาอีกครั้งเขาดีใจมากที่หลุดพ้นออกมาจากฝันบ้าๆนี้เสียที่เขา
ทำท่าจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่ก็ไม่วายหันหน้ากลับมามาหอมแก้มสุดที่รักของเขาฟอดใหญ่ “ เ
ลิกเล่นได้แล้วน่าไปอาบน้ำเลยไป ”
ซึงรีพูดด้วยอาการเขินอายที่ถูกรุกโดยไม่ทันตั่งตัวยองเบมองดูอาการของคนรักที่ดูลนลานๆจนพอใจ
จึงเดินเข้าห้องน้ำไปโดยในหัวยังสงสัยว่าตกลง เจ้าแม่CLนี้มีจริงหรือ
…To be Continue…
ช่วงเนี้ยคือช่วงคุยกันหลังอ่าน
โอ๊ยขอโทษจริงๆUPฟิคช้าไปนิสยังไงก็อย่าโกรธกันนะตอนนี้ไรต์แต่งใน
คอมยาวมากแต่พอมาลงแล้วสั้นจุ๊ดจูเลยยังไงก็ฝากติดตามต่อด้วยนา
(ขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านแล้วติดตามจนถึงตอนนี้ด้วยนะขอบคุณมาก อย่าลืมถ้าชอบก็เม้นเป็น
กำลังใจกันด้วยนะ)
ความคิดเห็น