คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 คู่รัก
Chapter : 1
คู่รัก
วันที่แสนธรรมดาของใครคนอื่นแต่สำหรับหนุ่มสาวออฟฟิตมันคือวันที่แสนทรมาน วันที่พวกเขาแสนที่จะไม่ชอบแบบสุดๆมันเป็นวันแรกของการทำงานหลังจากสบายกับวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่แล้วมันคือวันจันทร์นั้นเอง และสำหรับซึงรีก็เป็นหนึ่งในนั้นเขาทำงานออฟฟิตแห่งหนึ่งใจกลางกรุงโซล
“ซึงรีจ๊ะ”
“ครับๆๆ”
เสียงของซานดาราเจ้านายสาวของซึงรีปลุกชายหนุ่มให้เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารกองโตที่เขาต้องตรวจสอบก่อนให้นายสาวเซ็นรับรองแล้วหันความสนใจไปหาต้นเสียงด้วยหน้าตายิ้มแย้มทันที
“พี่ฝากงานด้วยนะจ๊ะ คือพี่ต้องรีบไปเลี้ยงลูกอะ”
“อ่อครับ”
แค่ได้ยินคำว่าลูกเท่านั้นแหละรอยยิ้มของซึงรีที่เขามอบให้นายสาวเมื่อครู่ก็หุบลงทันที คำๆนี้ไม่ได้เป็นคำหยาบคายสำหรับเขาหรอกแต่สิ่งที่ทำให้เขาหัวเราะไม่ออกคือซึงรีไม่สามารถมีลูกได้ถึงแม้เขาอยากมีเจ้าตัวน้อยมากสุดๆก็ตามไม่ใช่ว่าเขาไม่มีน้ำยานะ แต่สาเหตุที่ทำให้เขามีลูกไม่ได้ซึ้งเขาไม่เคยบอกใครก็คือแฟนของเขาก็มีทุกอย่างเหมือนเขา (มีเหมือนกันทุกอย่าง) ไม่ต้องสงสัยเลยเพราะแฟนของเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
“ครับๆ ผมจะทำต่อให้เสร็จเลยครับ”
ซึงรีจำใจรับคำ ทั้งๆที่ใจอยากกลับไปสวีทกับแฟนบ้าง แต่ก็เกรงใจเจ้านาย
ดาราเองก็กำลังจะเดินออกไปแต่ตาสะดุดกับรูปคู่ที่ซึงรีถ่ายกับแฟนหนุ่มของเขา
“พี่ชายเธอหน้ารักนะ”
“ไม่ใช่หลอกครับ”
“งั้นต้องเป็นน้องชายไม่ซิต้องเป็นเพื่อนเธอแน่ๆเลยดูสนิทกันดีนะ”
“พี่ไม่ต้องเดาหรอกครับเขาเป็นเอ่อ..เป็นเอ่อ.....”
“อ่อรู้แล้ว พ่อเป็นพ่อนายแน่เลยแต่เขาดูหนุ่มอยู่เลยนะสงสัยมีนายไวแน่ๆเลยดีจริงมีลูกทันใช้เนี้ย”
“ เอ่อไม่ใช่พ่อผมหรอกครับ เฮ้ย....จะให้บอกยังไงดีล่ะ....เอ่อ....ผัวผมเอง”
“ต๊ายย นี่นายรสนิยมอย่างนี้เองหรอกหรอ แหมๆไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่านาย..ชอบไม้ป่าเดียวกัน สงสัยสาวๆที่แอบชอบนายคงอกแตกตายแน่ๆ”
“เฮ้อๆครับ ตกลงพี่จะไม่รีบไปรับลูกแล้วหลอ”
“ไปสิ ไปเดี่ยวนี้ล่ะ”
ร่างเพรียวสวยเดินเริดออกไป ทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้เขา นั่งทำงาน จนใกล้ค่ำ
“ที่รักกลับยังพี่มารอนานแล้วนะ”
เสียงของทงยองเบหนุ่มหล่อแต่ความสูงน้อยสุดที่รักของซึงรีเปลุกซึงรีอออกมาจากการตั่งใจทำงานอีกครั้งหลังจากเลิกงานที่บริษัทของเขาเขาก็มารอ รับศรีภรรยาเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน
“อืมๆเดี๋ยวเก็บของแป๊ปนะ”
ซึงรีตะโกนบอกอีกคนก่อนจะก้มลงเก็บของใส่กระเป๋าและไม่นานนักคู่รักทั้งสองก็เดินสวีทเคียงคู่กันมาอย่างไม่แคร์สายตาพนักงานที่เหลือน้อยในแผนกลงตึกไป
“ เฮ้ย แกวันนี้ พี่ซึงรีมีคนมารับด้วยแหละ ”
“ สงสัยคงเป็นพี่ชายมั้งดูสนิทกันดี ”
“ แต่มันดูสนิทกันมากเกินคำว่าพี่น้องนะ แหนะดูซิมีหยิกจมูกกันด้วยอ่ะ ”
สองสาว แทยอนและยูริพนักงานขาเม้าที่อยู่ทำO.T.ในแผนกที่ทำงานกำลังเม้ามอยเรื่องของรองหัวหน้าแผนกอย่างสนุกปากและดูเหมือนว่าบทสนทนาจะดำเนินต่อไปอีกนานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว(พระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ว่า ไม่มีใครบนโลกที่ไม่พ้นจากการถูกนินทา) ................................................................................................................................................................................
“ที่รักไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกันป่ะ”
ยองเบเอ่ยชวนคนรัก
“ก็ดีนะฉันอยากกินหมูกระทะอะพาไปหน่อยดิ”
ซึงรีออดอ้อนแฟนหนุ่มอย่างหน้ารักแต่ไม่ทันที่จะได้รับคำตอบจากคนรักเสียงริงโทนมือถือของยองเบก็ดังขึ้น
(((คนหล่อรับโทรศัพท์หน่อยครับ คนหล่อรับโทรศัพท์หน่อยครับ คนหล่อรับโทรศัพท์หน่อยครับ)))
ยองเบยกมือถือขึ้นมาเพื่อดูว่าใครโทรมาก่อนจะกดรับแล้วปลีกตัวออกจากซึงรีเพื่อไปสนทนกับบุคคลที่เพิ่งโทรเข้ามาหาและไม่นายยองเบก็กลับมาหาซึงรีด้วยสีหน้าผิดหวังนิดๆ
“ที่รักพี่ว่าเราต้องเปลี่ยนแผนกันแล้วแหละเดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวกับพ่อแม่พี่กันนะท่านบอกอยากเจออ่ะ”
ความฝันของซึงรีพังทลายลงทันทีความฝันที่ว่าจะได้ไปนั่งกินหมูกระทะกับคนรักสองต่อสอง
“ แม่นายเขาอยากเจอนายนิไม่ไม่ได้อยากเจอฉันซะหน่อย เดี๋ยวฉันไปแม่นายก็โกรธอีกหรอก ”
ซึงรีรู้จักฤทธิ์เดชของแม่ผัวเขาดี ตั้งแต่วันแรกที่ยองเบพาเขาไปพบกับครอบครัวก็มีแต่พ่อของยองเบเท่านั้นแหละที่ดูจะเป็นมิตรกับเขา แต่กับแม่สามีแล้วมันคนล่ะเรื่องเลย ทุกครั้งที่ยองเบพาซึงรีมาเยี่ยมครอบครัวเธอจะชักสีหน้าไม่พอใจแล้วจะต่อว่าซึงรีด้วยถ้อยคำที่ทำให้เขาน้อยเนื้อต่ำใจจนร้องให้ทุกทีเขาจึงมักเลียงไม่ไปพบพ่อแม่ทางฝั่งสามีซักเท่าไหร่
“ ไม่ได้ๆนายต้องไปซิไม่ต้องกลัวหรอกพี่อยู่ด้วยบางทีท่านอาจจะเรียกไปบอกว่าท่านยอมรับนายแล้วก็ได้นา ”
“ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีซิ ก็ได้ฉันไปก็ได้เดี๋ยวก็ไปซื้อของที่ซุปเปอร์ไปฝากท่านกันนะ ”
“ ได้เลยจ๊ะที่รัก ”........................................................................................................................................................
ที่โต๊ะห้องอาหารของบ้านตระกูล ทง
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเย็นที่เต็มไปด้วยอาหารหลากหลายอย่างที่ถูกจัดวางอย่างสวยงามดูน่ารับประทานเป็นอย่างมาก ถ้าเป็นครอบครัวอื่นๆป่านนี้อาหารพวกนี้คงไม่เหลือซากแล้วแหละแต่เชื่อไหมว่าเป็นเวลานานถึง20นาทีเห็นจะได้แล้วมั้งที่ไม่มีใครเตะอาหารเลยแม้แต่คนเดียวบรรยากาศโต๊ะอาหารที่น่าจะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะกลับมีแต่ความเงียบ...เงียบมาก...เงียบมากจริงๆซึ้งสาเหตุที่ทำให้โต๊ะอาหารของบ้านตระกูลทงเงียบเชียบขนาดนี้ก็พอจะเดาได้ใช่ไหมว่าคืออะไร
“ แม่ครับไม่คิดจะพูดอะไรกันเลยหรอครับ ”
ยองเบที่ทนรับกับความกดดันจากความเงียบไม่ไหวตัดสินใจทำลายความเงียบนั้น
“ ไม่ไม่พูดอะไรทั้งนั้น แม่บอกแกมากินข้าวกับแม่แม่ไม่ได้บอกให้เอาเมียแกมานิ ”
“ แม่ ให้เกียติซึงรีเขาหน่อยซิครับ ยังไงยังไงซึงรีก็เป็นเมียผมนะ ”
“ พอเถอะยองเบ อย่าขึ้นเสียงกับแม่นายอย่างนี้สิ ”
ซึงรีรีบปรามคนรักก่อนโต๊ะอาหารของบ้านตระกูลทงจะกลายเป็นสมอรภูมิรบ
“ แต่พี่... ”
“ ไม่ต้องเลยนะเมียแกพูดแหละถูกแล้วแกเป็นลูกไม่มีสิทธิ์เถียง “
“ ที่รักพอเถอะคุณจะขึ้นเสียงมากเกินไปแล้วนะ ”
พ่อของยองเบเริ่มรู้สึกว่าภรรยาของเขาจะเริ่มฉายแววนางร้ายมากขึ้นเรื่อยๆแล้วจึงช่วยปรามภรรยาเอาไว้อีกแรง
“ นี้มันก็ผ่านมา 5 ปีแล้วนะขนาดผมเป็นพ่อของไอ้ยองเบมันผมยังรับได้เลยไม่เห็นต้อง อัดติเลยนิ “
“ จะไม่ให้ฉันโกรธได้ไงค่ะยองเบมันเป็นลูกชายคนเดียวของเรานะจะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไงล่ะ ผู้หญิงมีเป็นพันเป็นล้านไม่เอาแต่มาเอา...ฮึ้ยยิ่งคิดยิ่งโกรธ ”
คุณนายทงหันหน้าไปเถียงสามีก่อนจะหันมาส่งสายตาตำหนิให้ซึงรีที่ตอนนี้ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความเกรงกลัวเขากำลังร้องให้แต่ก็ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาในคณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดอยู่นั้น....ยองเบตัดสินใจยืนขึ้นก่อนจะกำแขนของคนรักให้ลุกขึ้นตาม
“ ที่รักกลับบ้านเถอะ “
ซึงรียืนขึ้นแล้วเดินตามยองเบไปอย่างว่าง่ายยองเบเดินออกจากบ้านโดยไม่สนใจพ่อกับแม่ของเขาเลย
“ ชิ!บีบน้ำตามารยาอยู่ได้ น่ารำคาญ “
“ พอเถอะน่า ลูกรักใครเราก็ควรรักด้วยนะถึงจะถูก “
“ แต่ฉันอยากมีครอบครัวเหมือนคนอื่นบ้างนิคะ มีหลานตัวเล็กๆวิ่งรอบบ้านมั่ง แต่นี่อะไร ชาตินี้ทั้งชาติก้อไม่มีหรอก หรือคุณไม่อยากอุ้มหลานคะ ”
“ ก็อยากแต่ผมว่าถ้าลูกมีความสุขเราก็ควรมีความสุขด้วยนะ “
“ ไม่ล่ะเชิญคุณมีความสุขคนเดียวเถอะยังไงฉันก็ไม่มีวันรับเด็กคนนั้นได้หรอกนอกสะจากเขาจะมีหลานให้ฉันได้ ”
“ จะบ้าหรือไงคุณซึงรีเขาเป็นเด็กผู้ชายนะเขาจะมีหลานให้คุณได้ยังไง ”
“ ก็แหงซิ ไม่รู้ล่ะฉันจะไปนอนแล้วไม่มีอารมณ์กินแล้วคุณกินคนเดียวเลยนะค่ะ ”
“ อ้าวไหงงี้ล่ะรอผมก่อนคุณรอผมก่อน ”
ณ บ้านของซึงรีและยองเบ
หลังจากเปิดศึกสงครามตอนมื้อค่ำที่บ้านสามีจนทำให้ซึงรีน้อยเนื้อต่ำใจจนร้องให้ ตอนนี้เวลาก็ได้ล่วงมาจนถึงเวลานอนแล้วและสิ่งที่ทำให้ยองเบไม่สบายใจคือตั่งแต่ออกจากบ้านของพ่อแม่เขามาซึงรียังไม่พูดไม่จาอะไรซักคำเลยซึ้งการกระทำของซึงรีทำให้เขาพลอยกลุ้มใจไปด้วย
“ นี้ไม่เอาน่าที่รักแม่พี่เขาก็เป็นแบบนี้แหละที่จริงแม่พี่เขาก็ไม่มีอะไรหรอก ”
ยองเบสะกิดแผนหลังของซึงรีที่นอนหันหลังให้เขาอยู่เพื่อเรียกให้เจ้าตัวหันหน้ามาสนทนากันให้รู้เรื่องและดูเหมือนมันจะได้ผลซะด้วยเมื่อซึงรีเปลี่ยนท่านอนจากการนอนตะแคงหันหลังมานอนตะแคงมาทางเขาแล้ว
“ ฉันขอโทษนะพี่ฉันเป็นต้นเหตุทำให้นายทะเลาะกับพ่อแม่อีกแล้ว ”
“ ไม่มีไรหรอกน่าพี่ไม่เป็นไรหรอกนายอย่าคิดมากซิ ถึงใครจะว่าจะว่ายังไงพี่ก็รักนายเสมอแหละ ”
“ ถ้าเรามีลูกแม่นายจะยอมรับฉันมั้ย ”
“ พี่รู้ว่านายก็อยากมีลูกแต่พี่ว่าเราทำกันให้ตายก็ไม่มีหรอกเพราะพี่คงไม่เก่งขนาดทำให้ผู้ชายด้วยกันท้องได้หรอกนะ พี่ว่าเอาไว้เราไปรับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงดีมั้ย ”
“ ไม่ดีกว่ายังไงก็ไม่ใช่ลูกเราแม่นายคงไม่ยอมรับอยู่ดีฉันขอโทษจริงๆที่มีลูกให้นายไม่ได้นะ ”
ม่านตาของซึงรีเริ่มมีมวลน้ำใสๆมาเกาะอีกครั้งและเมื่อยองเบเห็นว่าซึงรีเริ่มจะร้องให้อีกครั้งยองเบก็รีบดึงตัวคนรักมาโอบกอดไว้ทันที
“ นี้อย่าคิดมากซิถึงไม่มีลูกเราก็ดูแลกันได้นิเลิกคิดมากได้แล้วมานอนกันดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนิ ”
“ ฉันรักนายนะ ฮือๆๆ ”
“ พี่ก็รักนาย “
ทงยองเบบันจงจูบที่หน้าผากของคนรักเพื่อเป็นการเตือนให้ซึงรีรับรู้ถึงความรักที่เขามีต่อเจ้าตัวว่ามันมากแค่ไหนก่อนที่เปลือกตาของพวกเขาทั้งสองจะปิดลงแล้วเข้าสู่ห้วงนิททราเพื่อที่จะได้พักผ่อนเติมพลังหลังจากเจอกับเรื่องร้ายๆเมื่อตอนเย็นจนทำให้เหน็ดเหนื่อย
..............และสิ่งที่รีดเดอร์ทุกคนควรทำในตอนนี้คือปล่อยให้พวกเขาได้พักผ่อนซะหน่อยดีไหมจ๊ะ...............
…To be Continue…
ช่วงเนี้ยยยยคือช่วง...คุยกันหลังอ่าน...
เย้ๆๆๆๆคลอดออกมาแล้วกับฟิคเรื่องแรกในชีวิตของไรเตอร์ ยังไงก็ขอขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านด้วยนา
ถ้าชอบก็อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มือใหม่หน่อยล่ะกันมีอะไรติชมได้
ไรเตอร์พร้อมรับฟังเสมอนะ รักทุกคน จุ๊ฟ จุ๊ฟ จุ๊ฟ
ความคิดเห็น