คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sorry i am not hero Chapter:2
2
“จงอิน นายพอจะมีเวลาคุยกับฉันหน่อยไหม ”
“ ว่ามาเลยสำหรับนายฉันมีเวลาให้เสมอ ”
“ คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาพี่นิดหน่อย ”
“ เรื่องอะไรล่ะว่ามาเลยยกเว้นเรื่องเงินนะ555+ ”
“ เรื่องพี่ชานยอลอะ ”
“ ทำไมหรอไอ้ชานยอลมันทำอะไรนาย ”
“ เอ่อพี่ชานยอลเขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก ”
“ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ”
“ เอ่อคือฉัน...คือ.... “
“ อย่า อ้ำอึ่งซิตอบฉันมา ”
!!! ฉันชอบพี่ชานยอล !!!
ร่างหนาสะดุ้งตกใจจนลุกพรวดขึ้นมาจากเตียง เนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อทั้งๆที่ไม่ได้ออกแรงอะไรเลยซักอย่าง ตาเรียวมองไปที่นาฬิกาที่วางอยู่บนหัวเตียง 02.00 น.
“ ฝัน...เราฝันอีกแล้วหรอเนี้ย ”
ริมฝีปากเอิบอิ่มเอ่ยขึ้นมาลอยๆเหมือน คำพูดนั้นเป็นเพียงความคิดที่ไม่มีเสียงของเขา มือซ้ายยกขึ้นมาปาดเหงื่อที่ปลกคลุมไปทั่วใบหน้า ก่อนที่มือขวาจะดึงผ้าหุ่มออกจากตัวแล้วลุกจากเตียงตรงไปหาที่ตู้เย็นหยิบน้ำออกมารินใส่แก้วใบสวยจงอินหยิบแก้วใบสวยแล้วเดินไปที่ระเบียง เพียงก้าวแรกที่เดินออกมาด้านนอกตัวอาคารสายลมเย็นกระทบโดนใบหน้าหล่อเหมือนเตือนให้เขาคิดถึงวันเก่าๆ …………………………………………………………………………………………………………………………
2ปีที่แล้ว
เช้าที่แสนสดใสสภาพอากาศไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไปร่างสูงก้าวเดินไปตามท้องถนนเพื่อไปทำงานเหมือนเช่นทุกวันแต่ที่ทำให้วันนี้เป็นวันพิเศษของเขาก็คือ “ วันนี้เขาจะบอกความในใจกับใครบางคน ” ของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีสวยถูกซ้อนในกระเป๋าเป้คู่ใจที่เขา เมื่อไปถึงสถานที่ๆเขาใช้ถ่ายทำภาพยนที่เขากำลังถ่ายทำอยู่ซึ่งสถานที่นั้นมันสวยงามจนทำให้เขาอยากจะมีความทรงจำดีๆกับใครซักคนที่นั้น “หวังว่าทุกอย่างคงไปได้สวยนะ” จงอินเอ่ยให้กำลังใจตัวเองก่อนเดินเข้าไปในกองถ่ายแน่นอนว่าเมื่อเดินเข้าไปคนที่จะมาทักทายเขาคนแรกคือใคร
“ จงอิน สวัสดี ”
คยองซู ที่มารับบทนักแสดงสมทบของเรื่องเป็นคนแรกที่วิ่งมาทักทายเขาด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส เจ้าตัวจะรู้ไหมนะว่าท่าทางที่เขาแสดงเพียงชั่วครู่ทำให้โลกของใครบางคนสดใสได้ทั้งวัน
“ นายมาสาย10นาที ”
คยองซูทำทีตำหนิเพือนชายทันทีเมื่อเขาเข้ามาถึงตัว
“ โอ้โฮ้เดี๋ยวนี้หัดจับผิดกันหรอเนี้ย นี้จะบอกอะไรให้นะ...คือที่ฉันมาสายน่ะนะเพราะ เอ่อ...ฉันต้องเอ่อ...ฉันต้อง...ฉันต้องทำหมันควายที่บ้านสองสามตัวน่ะเลยมาสาย ”
“ 5555+จะบ้าหรอบ้านนายไม่ได้เลี้ยงควายซะหน่อย แก้ตัวกับฉันไปก็เสียเวลาน่ะนู้นรีบไปแก้ตัวกับผู้กำกับแล้วไปแต่งหน้าทำผมได้แล้ว มาสายขนาดนี้มีหวังโดนด่ายาวแน่ ”
“ ครับแม่ ”
“ ฉันไม่แก่ขนาดนั้นนะ ”
“ นายจะกังวลอะไรนักหนาหะหน้าฉันก็แต่งเองมาจากบ้านแล้วเสื้อเขาก็คงเตรียมไว้ให้แล้ว ยิ่งเรื่องทำผมนายไม่ต้องกลัวเลยนะ เพราะฉันคิดว่าไม่ต้องทำอะไรกับมันมากหรอก”
จงอินพูดพรางถอดหมวกกันหนาวที่เขาใส่ออก แล้วเสยผมทรงยุ่งๆเหมือนรังนกที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาให้อีกคนดู
“ 5555+เลิกเล่นได้แล้วไปแต่งตัวได้แล้วไป ”
“ OK OK ฉันจะไปแต่งตัวแล้วนะนายก็เหมือนกันล่ะรีบไปฝึกท่องบทวันนี้ได้แล้วล่ะ ”
หลังจากบทสนทนาจบลงทั้งสองก็แยกย้ายกันไปทำงานของตนจน อย่างเต็มที่ จนเวลาล่วงเลยมาจนเลิกงาน ซึ่งเป็นเวลาที่ จงอิน รอคอย
“ หวังว่านายคงคิดเหมือนกันนะ ”
จงอินที่นั่งอยู่เพียงลำพังในห้องแต่งตัวหยิบของขวัญที่เตรียมมาออกจากกระเป๋าเป้คู่ใจแล้วพูดให้กำลังใจตัวเองวันนี้เขาจะต้องบอกอะไรบางอย่างที่อัดอั้นตันใจมานานให้ใครบางคนได้รับฟัง
“ เอ่อ ใครคิดอะไรหรอ ”
เสียงของใครบางคนทำให้ จงอินตื่นจากพวังแล้วหันหน้าไปทางต้นเสียงทันที และเมื่อรู้ว่าเป็นใครก็ต้องตกใจแล้วรีบเก็บของขวัญยัดใส่เป้ไม่ให้เจ้าตัวเห็นทันที
“ ฉะ...ฉันซ้อมบทน่ะ นา...นายมีอะไรหรอ ”
ท่าทีลนลานและหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยทำให้อีกคนจับผิดสังเกตได้แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรเพราะกลัวอีกคนจะอึดอัดเสียเปล่าๆ
“ จงอิน นายพอจะมีเวลาคุยกับฉันหน่อยไหม ”
“ ว่ามาเลยสำหรับนายฉันมีเวลาให้เสมอ ”
ด้วยความเป็นมืออาชีพในการแสดงจงอินรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปรกติแล้วพูดคุยกับอีกคนเพื่อหาโอกาสวกเข้าเรื่องที่เขาต้องการบอกเจ้าตัว
“ คือฉันมีเรื่องจะปรึกษาพี่นิดหน่อย ”
“ เรื่องอะไรล่ะว่ามาเลยยกเว้นเรื่องเงินนะ555+ ”
“ เรื่องพี่ชานยอลอะครับ ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันทีเขารู้สึกเขารู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าหมอนี้เท่าไหร่
“ ทำไมหรอไอ้ชานยอลมันทำอะไรนาย ”
น้ำเสียงที่ดูจริงจังและสองมือแกร่งจับต้นแขนของอีกคนเขยาอย่างแรงเพื่อคาดคั้นคำตอบ เพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรกับดวงใจของตน ถึงคยองซูจะไม่รู้ว่าจงอินคิดยังไงกับเขาแต่เขาก็ตกใจไม่น้อยกับท่าทีเช่นนี้
“ เอ่อพี่ชานยอลเขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก ”
“ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ”
“ เอ่อคือฉัน...คือ.... “
“ อย่า อ้ำอึ่งซิตอบฉันมา ”
!!! ฉันชอบพี่ชานยอล !!!
“ ห่ะ...นายว่ายังไงนะ ”
“ ฉันบอกว่าฉันชอบพี่ชานยอลไง นี้นายไม่ได้ยินจริงหรือแกล้งไม่ได้ยินเนี้ย ”
หัวใจของร่างสูงพังสลายทันทีหลังจากที่ได้ยินประโยคที่ออกจากปากของคู่สนทนาเมื่อครู่ อยู่ๆเรี่ยวแรงที่มีมันเหมือนจะหายไปจนหมดในพริบตาเดียว แค่ยืนก็แทบจะไม่ไหว แต่เพื่อความสบายใจของอีกคนคงต้องฝึนยิ้มแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร
... นายชอบมานานหรือยัง ละ...แล้วนายไปชอบเขาตอนไหน...ทำไมนายถึงชอบเขา
ตอนนี้ในหัวของ จงอิน เต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ไม่สามารถเอ่ยถามได้ร่างสูง ที่เอาแต่ยืนตัวตรงเหมือนหุ่นที่ไม่มีการตอบโต้ใดๆทั้งนั้นจนอีกคนแปลกใจ
“ จงอิน เอ่อ.... เฮ่จงอิน ”
จงอินได้สติเมื่อซึงรีสะกิดไหล่กว้างของตน
“ นายเป็นอะไรไป ”
“ เปล่าๆๆ ฉันไม่ได้เป็นไรนิ ”
“ งั้นนายจะช่วยให้คำปรึกษาผมได้ไหม ”
คยองซูส่งสายตาบ๋องแบ้วมาหาเขาอีกครั้ง
“ คงไม่ได้หรอกนะคยองซูพอดีฉันมีธุระด่วน ”
พูดแค่นั้นแล้วก็รีบคว้าเป้คู่ใจวิ่งออกจากห้องแต่งตัวทันทีกลัวจะกลั้นน้ำใส่ๆที่เริ่มปริ่มตาจะไหลลงมาให้อีกคนเห็น
“ นายทำฉันหัวใจสลายไม่มีชิ้นดีเลยนะคยองซู ทำไมทำไมไม่รักกันบ้างเลยหรอ “
.............................................................................................................................................................................................
คิดได้แค่นั้นสติที่หลุดลอยของจงอินก็กลับคืนมาทันทีเขาไม่อยากนึกถึงภาพตัวเองที่ต้องนอนร้องให้จมน้ำตาบนเตียงอย่างน่าสมเพศในตอนนั้น จงอินยืนมองวิวต่อซักพักเมื่อรู้สึกง่วงอีกครั้งขายาวก็ก้าวกลับขึ้นเตียง
“ หวังว่าจะไม่ฝันถึงนายอีกนะ ”
ร่างสูงพูดกับตัวเองก่อนเปลือกตาหนาจะปิดลงอีกครั้ง
..................
.........
............
.........
..............ทำไมกันนะอยากจะลืมนายให้หมดหัวใจ
อยากจะจำเอาไว้ว่าฉันเป็นได้แค่นี้ แค่คนดีที่คยองซูไม่เคยหันมอง
แต่ก็ทำไม่ได้ซักทีหัวใจฉันมันต้องการมากกว่านั้นเข้าใจบ้างมั้ย คยองซู ................
…To be Continue…
ช่วงนี้คือช่วงคุยกันหลังอ่าน
มาอัพต่อแล้วนะจ๊ะ สงสารไคจังที่แท้ก็แบบนี้นี้เองเนาะ 55555+ คราสซิกมากกะรักข้างเดียวเนี้ย แต่ยังไงก็เอาใจช่วยจงอินต่อนะ ถ้าชอบก็เม้นกันหน่อยนะที่รัก ถ้ามีอะไรพูดคุยกันก็ส่งข้อความมาได้รักเสมอ จุ๊บๆๆๆๆ
ความคิดเห็น