คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อี้ชิงเกอวิ่งสิวิ่ง!
4
อี้ชิงเกอวิ่งสิวิ่ง!!!
Lay : Part
ผมนั่งทบทวนงานที่อาจารย์ให้จดในคาบตามปกติเหมือนทุกวันที่ใต้ต้นไม้ในยามเที่ยงหลังจากที่กินข้าวไปแล้วเรียบร้อย
Rrrr Rrrr
จู่โทรศัพท์ของผมมันก็เกิดอาการสั่นขึ้นมา ผมจึงหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วดูชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอ
‘อู๋อี้ฟาน’
มีอะไรรึเปล่านะ“
ติ๊ด
“ฮัลโหล”
[อี้ชิงเกอ!!! >O<]
“=O=”
[อี้ชิงเกอกินข้าวรึยัง“ เที่ยงแล้วน๊าาาาา]
“กินแล้ว อู๋ล่ะ“”
[กินแล้วเหมือนกัน อี้ชิงเกอทำอะไรอยู่อ่ะ“]
“อ่านหนังสือน่ะ อู๋โทรมามีอะไรรึเปล่า“”
[ไม่มีแล้วโทรไม่ได้หรอ“ ] อ้าว! ก็นึกว่ามีธุระด่วนนี่นา
“โทรได้แต่พี่นึกว่าอู๋มีธุระด่วนไง”
[ไม่มีหรอก อู๋คิดถึงเฉยๆ]
“=O=” เป็นคนพูดตรงจริงๆเลยแฮะ
[เดี๋ยวเลิกเรียนอู๋จะไปหาอี้ชิงเกอที่มหา’ลัยนะ]
“รู้ด้วยหรอว่าพี่อยู่มหา’ลัยอะไร“”
[รู้สิ อู๋ดูจากเสื้ออี้ชิงเกออ่ะ] โอ้โห นอกจากจะพูดตรงแล้วยังช่างสังเกตอีก -0-
“แล้วอู๋จะมายังไง“ เมื่อเช้าไม่ได้เอารถมานี่”
[เดี๋ยวอู๋ให้เพื่อนไปส่งแล้วเราค่อยกลับด้วยกันก็ได้ ง่ายจะตาย >^<]
“ถ้ามันลำบากขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาก็ได้ แล้วค่อยเจอกันที่บ้าน...”
[ไม่เอาๆๆ อู๋จะไปหาอี้ชิงเกอ รออู๋ที่นั่นแหละ อู๋อยากไปรับแฟนอ่ะ ผิดตรงไหน]
“ผิดตรงที่บอกว่าพี่เป็นแฟนอู๋เนี่ยแหละ =____=”
[ไม่ผิดหรอก เราเป็นแฟนกันไปก่อนแล้วค่อยแต่งงานกันตอนอี้ชิงเกอเรียนจบก็ได้ อู๋ไม่รีบหรอก]
เอ่อ...ฟังดูดีนะ แต่ไม่ถามความสมัครใจกันเลย
“เรานี่มันจริงๆเลย พี่ไปเป็นแฟนอู๋ตอนไหนเนี่ย”
[ก็ตั้งแต่เราจูบกันเมื่อ 9 ปีที่แล้วนั่นแหละ]
“=_=” ได้ข่าวว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ จู่ๆก็มาจุ๊บกันได้ไงก็ไม่รู้
[งั้นอู๋วางล่ะนะ เพื่อนเรียกแล้ว]
“โอเค”
[แล้วเจอกันนะฮะ อย่าลืมคิดถึงอู๋นะ อิอิ ตู๊ด!]
สายของอู๋ฟานถูกวางไปแล้วเหลือแค่ผมที่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับพฤติกรรมของอู๋ฟานที่ทำตัวเหมือนเด็กๆไปได้
ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปทำให้อู๋ฟานชอบได้ยังไง คือ ส่วนตัวแล้วผมก็ไม่ใช่คนพิเศษหรือมีอะไรน่าสนใจสักนิด
แต่อู๋ฟานก็น่ารักดีนะ
Kris : Part
ว้าววววววววววววววววว อู๋จะได้ไปหาอี้ชิงเกอที่มหาวิทยาลัยยยยยย เหมือนเป็นการไปรับแฟนหลังเลิกเรียนเลยอ่ะ
โรแมนติกมว๊ากกกก >///////<
“เฮ้ยมึง! เป็นอะไรวะ นั่งยิ้มบิดไปบิดมาอย่างกับตุ๊ด -0-” ไอ้เฉินที่นั่งดูน้ำอัดลมข้างๆผมทักขึ้นหลังจากที่ผมคุยกับอี้ชิงเกอเสร็จ
“ก็คนมันกำลังมีความรักนี่หว่า เฮ้อ...มองอะไรก็เป็นสีชมพูไปหมด คิกๆๆ”
“สีชมพู แม้กระทั่งขี้”
“ก็ไม่ขนาดนั้น -*-”
“เออ แล้วมึงจะไปหาพี่เขายังไงวะ“ ให้เพื่อนไปส่ง“ ใครจะไปส่งมึง“”
“มึงไง”
“ทำไมต้องเป็นกูอ่ะ =[]=”
“ก็กูมีมึงเป็นเพื่อนแค่คนเดียวนี่หว่า”
“=____=”
“ไอ้เฉิน โตไปมึงจะเป็นอะไรวะ“” ผมเขยิบเข้าไปหาไอ้เฉินพร้อมกับถามมัน งานนี้คิดคนเดียวไม่ได้ต้องมีตัวช่วยออกความคิดเห็น ทำงานกับเป็นทีมโดนตีนเป็นหมู่คณะก็ว่ากันไป
“ผู้ใหญ่”
“กูหมายถึงอาชีพ!”
“อ๋อ ยังไม่ได้คิดเลยว่ะ ปกติกูก็ทำมาแล้วแทบจะทุกอาชีพแต่ก็ยังไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน มึงล่ะ“”
“นักธุรกิจ!”
พรวด!!
เฉินพ่นน้ำเป็นปลาวาฬทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด อะไรวะ“!! เป็นนักธุรกิจมันน่าทึ่งขนาดนั้นเลยเรอะ!! =[]=
“มึงจะเป็นนักธุรกิจ“”
“ก็เออสิวะ แปลกตรงไหน“”
“เกรด 0.5 คณิตกับ 1.5 สังคมอย่างมึงเนี่ยนะจะเรียนบริหาร”
“มึงก็นอกจากจะไม่ให้กำลังใจกูแล้วยังซ้ำเติมกูอีก มึงเป็นเพื่อนกูจริงป่ะเนี่ย”
“แต่ก่อนมึงไม่เคยอยากจะทำอาชีพอะไรนี่หว่า มึงไปได้ความคิดในการเป็นนักธุรกิจมาจากไหนวะ“”
“แรงบันดาลใจ”
““”
“จากอี้ชิงเกอ ♥”
“ชีวิตมึงนี่หายใจเข้าออกก็เป็นอี้ชิงเกอตลอดเลยหรอวะ“ =____=”
“อี้ชิงเกอบอกว่าเป็นนักธุรกิจเท่กว่านายแบบอีก แล้วอี้ชิงเกอก็จะติวหนังสือให้กูด้วยนะเว้ย เธอคือแรงบันดาลใจ ~ ”
“เออ ถ้ามึงชอบก็ทำไปเหอะ ถามจริงว่ะ ทำไมมึงถึงชอบพี่อี้ชิงเขาขนาดนั้นวะ“”
“ความรักไม่มีเหตุผลหรอกเว้ย -////////-”
“=O=”
“แค่กูมีความสุขทุกครั้งที่คิดถึงเขา มีความสุขที่ได้เจอเขา หัวใจเต้นแรงทุกทีที่อยู่ด้วยกัน รู้สึกขาดเขาไม่ได้ แล้วเขาก็เป็นคนเดียวที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกูก็จะไม่ทิ้งเขาแล้วก็จะรอเขาและรักเขาเสมอ ก็แค่นั้นแหละ”
“ความรักมึงคงยิ่งใหญ่มากสินะ”
“ช่ายยยยย มึงรู้ป่ะว่ากูรอวันที่จะได้เจอเขามา 9 ปี กูคอยลุ้นหลายครั้งว่าเขาจะเหมือนเดิมมั้ย จำกูได้รึเปล่า คิดถึงกูบ้างรึเปล่า”
“...”
“เขาเป็นรักแรกแล้วก็รักเดียวของกูเลยนะเว้ย แค่เห็นเขายิ้มกูก็มีความสุขยิ่งกว่าได้ตุ๊กตาอัลปาก้าตัวใหม่แล้วล่ะ”
“แล้วถ้าเขาคิดกับมึงแค่พี่น้องล่ะวะ“”
“มันก็เรื่องของเขา กูรักเขามันก็เรื่องของกู ต่อให้เขามีผัวมีเมียมีลูกมีหลาน ถ้ากูยังรักเขาอยู่กูก็จะรักต่อไป”
“คำพูดมึงหล่อมาก =O=”
“เหมือนหน้าตากูเนี่ยแหละ”
“-*-”
เย็นวันนั้น
ณ มหาวิทยาลัย ABCkiki
ตอนนี้อู๋ฟานได้เดินทางเข้ามาในมหา’ลัยที่อี้ชิงเรียนอยู่ ที่นี่กว้างขวางมากและยังมีบรรยากาศที่ดีมาก เป็นมหา’ลัยชื่อดังที่มีคนใฝ่ฝันอยากเรียน
ว่าแต่อี้ชิงอยู่ไหนเนี่ย“ ที่นี่ก็ตึกของคณะแพทย์นี่หว่า หรือว่าจะยังเรียนไม่เสร็จนะ
ขวับ! (O_O )( O_O) *หันซ้ายหันขวา*
สายตาของอู๋ฟานหันไปกระทบกับร่างเล็กของอี้ชิงที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของนักศึกษาท่าทางอันธพาลก่อนที่อู๋ฟานจะค่อยๆเดินไปหา
“นี่อี้ชิง ฉันว่านายอย่าเอาเรื่องของพวกเราไปบอกอาจารย์เลยดีกว่านะ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อ ‘บังยงกุก’ บอกกับอี้ชิงพลางผลักไหล่อย่างนักเลง
“ครั้งนี้พวกนายทำเกินไปนะยงกุก นอกจากนายจะบังคับให้ไอรีนส่งโพยให้แล้วยังจะรีดไถเงินอีกหรอ“ เป็นผู้ชายแต่ทำกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไง!” อี้ชิงตอบโต้ไป
“อี้ชิง...อย่าไปมีเรื่องกับพวกนี้เลยนะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ” ไอรีนที่เต็มด้วยรอยแผลช้ำแทบทั้งตัวและใบหน้าบอกกับอี้ชิงพลางคอยยื้ออี้ชิงเกอเอาไว้จากด้านหลังด้วยท่าทางเกรงกลัว
“ไม่ได้หรอกไอรีน ยังไงพวกนี้ก็ผิดที่ทุจริตการสอบแล้วยังมาทำร้ายคนอื่นอีก”
“แกจะเป็นคนดีไปถึงไหนวะอี้ชิง“ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแกซะหน่อย อยากมีเรื่องนักหรอวะ“!!!” ยงกุกตะคอกใส่อี้ชิงที่ไม่มีท่าทีว่าจะยอมเช่นกัน
“ทำผิดก็ยอมรับผิดสิวะ! เก่งแต่รังแกผู้หญิงก็ไม่ต้องมาพูด!” อี้ชิงสวนกลับอย่างสุดทนกับพฤติกรรมของไอ้พวกนั้น
“แกนี่มันแส่ไม่เข้าเรื่องจริงๆ” ยงกุกส่ายหัวอย่างเสียอารมณ์เช่นกันก่อนที่จะเงื้อหมัดขึ้นแล้วชกไปที่ใบหน้าสวยของอี้ชิงหนึ่งทีอย่างเต็มแรง
พลั่ก!
“เฮ้ย! นี่พวกมึงกล้าต่อยอี้ชิงเกอของกูหรอวะ!!“ ไอ้พวกหมา!” อู๋ฟานวิ่งเข้าไปหาอี้ชิงทันทีก่อนที่จะหันมาหาไอ้พวกอันธพาลที่ทำร้ายอี้ชิง
“แล้วมึงมายุ่งอะไรอีกคนวะ“!!”
“ตอนแรกกูก็จะไม่ยุ่งหรอก แต่มึงต่อยอี้ชิงเกอ กูยอมไม่ได้!”
“ได้! มึงอยากถูกต่อยอีกคนกูก็จะจัดให้!”
พลั่ก!
ยังไม่ทันทีมันจะลงหมัดอู๋ฟานก็รีบต่อยเข้าไปที่เบ้าตาของมันทันทีอย่างไม่รอช้าก่อนที่พวกของมันจะเข้ามาตะลุมบอน
พลั่ก! ปึก!!
“อู๋ฟาน!” อี้ชิงเรียกอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไงก่อนที่ร่างเล็กจะวิ่งเข้าไปหาอู๋ฟานที่เตะต่อยพวกอันธพาลอย่างราบคาบแต่ตนเองก็มีรอยบาดแผลอยู่เหมือนกัน
“ใครทำอี้ชิงเกอเจ็บอีกนะ อู๋ไม่ปล่อยมันไว้แน่!” ร่างสูงบอกกับอี้ชิงพลางหันมาหาร่างเล็กแล้วจับใบหน้าที่มีรอยแผลเลือดออกตรงมุมปากของอี้ชิง “อี้ชิงเกอมีแผลด้วยอ่ะ เจ็บมั้ย“”
“ไม่เจ็บหรอก อู๋นั่นแหละเจ็บมั้ย”
“เจ็บ T_T”
“=____=”
“อี้ชิง!” ไอรีนเรียกอี้ชิงที่ยืนอยู่กับอู๋ฟานพลางชี้ไปที่กลุ่มนักศึกษาอันธนพาลที่เต็มไปด้วยอาวุธครบมือซึ่งไอ้ตัวอันธพาลที่อู๋ฟานซ้อมไปเรียกมาเสริม
ทำไมมันมาเยอะจังวะ“ ประมาณ 30 คนได้เลยนะนั่น =[ ]=
“อี้ชิง พวกมันมากันเต็มเลย!” ไอรีนบอกกับอี้ชิงด้วยความกลัวก่อนที่อี้ชิงจะตอบกลับ
“เธอไปหลบที่อื่นก่อนแล้วฉันจะหาทางหนีเอง”
“แต่นายมาช่วยฉันไว้นะ ฉันทิ้งนายไม่ได้หรอก!”
“ไม่ต้องห่วงฉัน เธอหนีไปเลย” อี้ชิงบอกกับไอรีนก่อนที่จะผลักให้ไอรีนหนีไปเหลือเพียงอู๋ฟานและอี้ชิงที่ยืนอยู่ “พวกมันมาแล้ว เราจะทำยังไงดี“!”
“มาเยอะด้วยอ่ะอี้ชิงเกอ วิ่งมาอย่างกับกองทัพบางระจัน >O<” อู๋ฟานมองไปที่พวกนั้นที่วิ่งมาใกล้ถึงเต็มที
“เรารับมือไม่ไหวแน่ๆ เอายังไงดี!”
“มีทางเดียวอี้ชิงเกอ!”
““”
“จะรออะไรล่ะฮะ!!” ร่างสูงบอกพลางจับมืออี้ชิงแน่นแล้วดึงให้วิ่งไปด้วยกันอย่างงงๆ “วิ่งสิ!”
“O_O”
“อี้ชิงเกอวิ่งสิวิ่ง!!!”
Kris : Part
ณ บ้านอี้ชิง
“โอ๊ย! อี้ชิงเกออู๋เจ็บนะ T^T” ผมบอกกับอี้ชิงเกอที่ทำแผลให้ซึ่งตอนนี้กำลังทายาที่รอยแผลตรงต้นแขนของผม
“ใครให้ไปตะลุมบอนกับพวกมันเล่า”
“ก็มันต่อยอี้ชิงเกออ่ะ! >O<”
“แล้วมันคุ้มกับแผลที่ได้มามั้ยเนี่ย =_=”
“อี้ชิงเกอนั่นแหละ ไปช่วยผู้หญิงคนนั้นจนได้แผลเหมือนกัน”
“ก็พี่ทนไม่ได้นี่นา อะไรกันขูดรีดเงินกับผู้หญิงแล้วยังบังคับให้เขาส่งโพยข้อสอบให้อีก”
“จนตัวเองได้แผลมาเนี่ยนะ“”
“พี่ใจร้อนเองแหละ” อี้ชิงเกอพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วทำแผลให้ผมต่อ
“อี้ชิงเกอก็เจ็บนะ เอายามาเดี๋ยวอู๋ทายาให้” ผมพูดแล้วหยิบยากับสำลีมาจากมือของอี้ชิงเกอ
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ทายาเองก็ได้มีแผลนิดเดียวเอง”
“ไม่ได้! อี้ชิงเกอนั่งอยู่เฉยๆนั่นแหละ” ผมพูดจบก็เอาสำลีชุบกับยาก่อนที่จะแต้มแผลตรงมุมปากของอี้ชิงเกอเบาๆ “อี้ชิงเกอเจ็บมั้ย“”
“ไม่เจ็บหรอก ขอบใจนะ” อี้ชิงเกอพูดพลางยิ้มให้ผมส่วนผมก็ยิ้มให้อี้ชิงเกอเหมือนกัน
“อี้ชิงเกออย่าเป็นคนดีมากนักสิ เจ็บตัวเลย”
“โอเค คราวหลังพี่จะระวังแล้วก็ใจเย็นมากกว่านี้แล้วกันนะ อู๋ก็อย่าใจร้อนเหมือนพี่ก็แล้วกันเจ็บตัวยิ่งกว่าพี่อีก”
“อู๋ไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรอี้ชิงเกอหรอก”
“เรานี่จริงๆเลย” อี้ชิงเกอบอกพลางใช้มือบางยีหัวผมแล้วหัวเราะเบาๆ
“อี้ชิงเกออยากหายเจ็บเร็วๆมั้ย“”
“หือ“ ทำยังไงอ่ะ“” อี้ชิงเกอถามผมก่อนที่ผมจะก้มหน้าเข้าไปหาแล้วใช้ปากเป่าเบาๆที่แผลของอี้ชิงเกอ
ฟู่~
“เวลาอู๋มีแผลคุณม๊าก็จะเป่าให้อย่างนี้แหละ แผลก็จะหายเจ็บเร็วขึ้นด้วยนะ”
“จริงดิ“”
“(- -)(_ _)(- -)(_ _)” ผมพยักหน้ายืนยันก่อนที่มือของอี้ชิงเกอจะจับใบหน้าของผมขึ้นมาแล้วเป่าไปที่แผลของผมเบาๆ
ฟู่~
O///////////O
“อู๋ก็หายไวๆนะ”
“ฮะ -/////////-”
อี้ชิงเกอนอกจากจะเป็นคนดีแล้วยังน่ารักอีกจะไม่ให้อู๋หลงรักได้ยังไงล่ะ >w<
ความคิดเห็น