คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บ้านนางฟ้าของน้องอู๋
2
บ้านนางฟ้าของน้องอู๋
Kris : Part
สวัสดีครับทุกท่าน ขอต้อนรับเข้าสู่ฟิคเรื่องนี้โดย ‘อู๋อี้ฟาน’ ‘อู๋ฟาน’ หรือ ‘คริส’ ทำไมกูมีหลายชื่อจังวะ“ =O= เออ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าวันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีศรีสมรที่ผมจะให้ทุกคนมารู้จักผมและครอบครัวอันแสนเกือบจะน่ารัก(“)ของผมล่ะกันนะ
เริ่มจากพ่อกับแม่และรากเหง้าศักราชของผมเลยละกันนะ คือพ่อผมเป็นลูกครึ่งจีนเกาหลีส่วนแม่เป็นลูกครึ่งเกาหลีอเมริกาจึงทำให้ผมพูดได้หลากหลายภาษา
และนอกจากนั้นมันยังทำให้ผมมีหน้าตาคล้ายคลึงกับพวกลูกครึ่งเอเชียยุโรปเหมือนแม่แต่ เซฮุน น้องชายของผมที่อายุห่างกันหนึ่งปีมันได้หน้าตาทางพ่อเลยออกไปทางเกาหลีจีนๆแบบพวกผิวขาวๆตาตี่ๆเหมือนแป๊ะยิ้มงานตรุษจีนอ่ะ=_____=
พ่อกับแม่ของผมความจริงแล้วเป็นเพื่อนกันครับ ปู่กับย่าและตากับยายของผมรู้จักกันเลยให้พ่อกับแม่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กแต่ด้วยความที่ทั้งสองออกจะเถื่อนดิบซะหน่อย(ดูจากการสนทนากันเอาเองนะ)แถมพ่อกับแม่ของผมต่างก็เจ้าชู้แต่มีแฟนเล็กแฟนน้อยมากมายผู้ใหญ่ของทั้งสองจับให้แต่งงานกันเพราะอยากให้มีชีวิตที่มั่นคง
แต่ก็อย่างที่เห็น มั่นคงอยู่นะแต่ก็แสบกันทั้งคู่ ชีวิตเลยวุ่นวายอย่างที่เห็น
ตอนแรกคุณม๊าบอกกับผมว่าตอนคุณม๊าและคุณป๋าตกลงกันว่าจะไม่มีลูกเพราะต่างคนต่างไม่มีความรู้สึกพิศวาสกันสักนิด คือเข้าใจคำว่าเพื่อนจริงๆป่ะ“ ให้เพื่อนกันมาเอากันเองมันก็แปลกๆคุณป๋ากับคุณม๊าเลยไม่ขอมีลูก
แต่สุดท้ายก็ต้องมี เพราะผู้ใหญ่บังคับอีกนั่นแหละ ตอนแรกก็ได้ผมมาครับพอต่อมาเลยตกลงกันอีกว่าจะไม่มีอีกย้อนไปฟังบทสนทนาสมัยนานกาลตอนที่คุณป๋ากับคุณม๊าคุยกันเลยนะ
‘นี่อิแป๊ะ กูจะไม่มีลูกอีกแล้วนะเว้ย! เจ็บชิบหายตอนคลอดเนี่ย’
‘มึงเจ็บแต่กูไม่เจ็บนี่’
‘อ้าว =[]= อิแป๊ะ!!’
และนั่นคือสาเหตุที่คุณม๊าไม่คิดจะมีลูกอีกแต่ต่อมาทั้งสองได้ไปงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนมัธยมเก่า(ทั้งสองเรียนที่เดียวกัน)และปรากฏว่าดื่มหนักกันทั้งคู่ครับ ต่างคนต่างเมาจนแทบจะกลับบ้านไม่ได้จึงต้องแวะเข้าโรงแรมและก็มีอะไรกันตอนเมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ =___=
และแล้วก็ได้ไอ้ฮุนออกมาเพราะคุณม๊าของผมไม่อยากทำแท้งโดยให้เหตุผลว่า
‘ถึงฉันจะหน้าตาชั่วเหมือนป๋าแกนะอู๋แต่ฉันก็ไม่ได้เลวถึงขั้นฆ่าคนทั้งคนหรอก ฉันเลยต้องจำใจคลอดมันและเจ็บอีกครั้งตามระเบียบ โธ่ อิหมอโรง’บาลนี้ก็ไม่ปราณีกูแล้วยังเจือกมาขอลายเซ็นกูตอนคลอดอีก -*-’
แล้วก็อย่างนั้นแหละครับ ครอบครัวของเราเลยเป็นแบบนี้เนื่องจากคุณป๋ากับคุณม๊าเป็นพวกเกรียนและเถื่อนแบบไม่แคร์โลกจึงทำให้เราทั้งหมดใช้ชีวิตแบบฮาร์ดคอจนถึงวันนี้
แต่พวกเรามีนิสัยสตอเบอร์รี่ทั้งบ้านครับ ต่อหน้าผู้คนก็เจี๋ยมเจี้ยมเรียบร้อยแอ๊บแบ๊วกันไปตามระเบียบแต่เบื้องหลังก็อย่างที่เห็น...
อีกเรื่องนึงที่ทุกคนอาจสงสัยกันว่าทำไมพวกเราถึงนามสกุลไม่เหมือนกันเลยสักนิดนั่นเป็นเพราะความฮาร์ดคออีกตามเคยครับ ย้อนกลับไปตอนที่ผมเด็กๆเตรียมเข้าโรงเรียนละกันตอนนั้นผมมีชื่อเดียวคือ ‘คริส’ เพราะคุณป๋าบอกว่ามันเรียกง่ายดี
‘คริส แกจะต้องเข้าโรงเรียนแล้วนะ’
‘ครับคุณป๋า’
‘พ่อจะให้แกไปเข้าโรงเรียนที่จีนแล้วไปอยู่กับป้าส่วนไอ้ฮุนให้มันไปอยู่กับอามันที่ญี่ปุ่น’
‘แล้วผมเรียนที่เกาหลีไม่ได้หรอ“’
‘ก็ปู่ย่าตายายของพวกแกอยากให้พวกแกโกอินเตอร์พอกลับมาเรียนมัธยมที่เกาหลีมันจะได้ล้ำกว่าลูกชาวบ้านเขา =____=’ ตอนนั้นผมรู้เลยว่าคุณป๋ากับคุณม๊าฮาร์ดคอเหมือนใคร
‘อาฮะ แล้วไงต่อ“’
‘แล้วเขาให้หาชื่อจริง ซึ่งแกเอาชื่อจีนๆหน่อยจะได้เข้ากับเด็กที่นั่นได้’
‘อา...’
‘แกไปใช้นามสกุลอู๋เหมือนป้าแกละกัน ฉันขี้เกียจคิดนามสกุลละ เอาชื่ออู๋อี้ฟานละกัน เรียกง่ายดีว่ะ โอเคๆคริส ต่อไปนี้แกชื่ออู๋อี้ฟาน’
‘ทำไมคุณป๋าคิดชื่อเร็วขนาดนั้น ว่าแต่ผมไม่ได้นามสกุลคุณป๋าเลยนะ“’
‘ช่างมันฮาร์ดคอจะตาย พ่อแม่ลูกนามสกุลไม่ซ้ำ พอโตมาพวกมึงจะได้ไม่ใช้นามสกุลมาแย่งสมบัติกู -^-’
‘=O=’ โธ่อิคุณป๋าาาาาาาาาาาาาาาา
‘ส่วนน้องมึงให้มันไปใช้นามสกุลโอของอามัน ปกติก็ชื่อเซฮุนอยู่แล้ว รวมมาเป็นโอเซฮุนแม่งโก้จะตาย คริคริ’
‘=[]=’
และนั่นก็คือเหตุผลที่บ้านเราใช้นามสกุลไม่เหมือนกัน พอหลังจากที่เราเรียนประถมจบผมกับเซฮุนก็ย้ายมาเรียนที่เกาหลีโดยที่ผมมาก่อนเพราะผมจบก่อน งานนี้ผมเลยพูดภาษาจีนได้ส่วนไอ้ฮุนก็พูดญี่ปุ่นได้ แถมมาประดับความรู้
ตอนนี้ผมอยู่ม.6ส่วนไอ้ฮุนอยู่ม.5 เพราะเราอายุห่างกันปีกว่าๆเท่านั้น
ตอนนี้เป็นเวลาหลังจากที่ครอบครัวเราตกลงกันว่าคุณป๋ากับคุณม๊าจะไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนฤดีและผมกับไอ้ฮุนต้องไปอยู่ที่อื่นในช่วงนี้
คำถามแรก ทำไมพวกเราต้องไปอยู่ที่อื่นทั้งๆที่บ้านตัวเองออกจะใหญ่โต
คำตอบคือ พวกเราทำงานบ้านไม่เป็น เอ่อ ขี้เกียจมากกว่า
คำถามที่สอง คนใช้ก็มีนี่นา“
คำตอบคือ คนใช้บ้านผมลาคลอดหนึ่งคน ใกล้ตายสองคน และยังต้องไปทำงานตามผัวที่ต่างประเทศอีกหนึ่งคน ส่วนอื่น(ทั้งคนใช้และบอดี้การ์ดของคุณป๋า)ก็ขอลาไปดำนาตามฤดูกาล
คำถามที่สาม แล้วพวกแกจะไปอยู่ที่ไหน“
คำตอบคือ พวกผมจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน -_-+++
คำถามที่สี่ ทำไม“
คำตอบคือ เพราะพวกเรามีที่ไปไม่เหมือนกันไง หึๆๆ ^^+++
ถ้ายังไม่เข้าใจอะไรมากมายอีกก็ลองฟังผมกับไอ้ฮุนน้องชายที่เกือบจะน่ารักของผมเลยละกันนะ มันมาพอดี
“เออเฮีย สรุปนี่มึงจะไปไหนในตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่“” เซฮุนถามผมด้วยผู้เป็นพี่ชายด้วยความเคารพ(“) ปนอยากรู้อยากเห็น(“)
“ถ้ามึงจะเห็นกูเป็นพี่ชายนะเซฮุน....กูก็มีที่ๆประสงค์อยากจะไปอยู่นะ ^0^”
“มึงอยากไปสี่แยกราชประสงค์“” เรื่องนี้ริวจะไม่ยุ่ง...
“ราชประสงค์พร่อง! กูไม่ได้จะไปชุมนุม” ถ้าไปกูก็โดนลูกหลงสิแหม่ (เรื่องนี้ไรท์ไม่เกี่ยวนะคะTT)
“พ่อกูก็พ่อมึงนี่แหละไอ้เฮี่ย”
“กูขอร้องมึงอย่าเติมไม้เอกเถอะ”
“เออๆ จะไปไหนก็เรื่องของมึงเถอะ”
“เออ กูไปล่ะ แล้วเจอกันนะครับน้องชาย!” ผมตบบ่าเซฮุนแล้ววิ่งออกมา
สรุปแล้วทุกท่านก็ยังไม่รู้สินะว่าพวกผมจะไปไหนกัน เออ ผมไม่รู้นะว่าไอ้ฮุนน้องสุดสวาทขาดใจของผมมันจะไปถิ่นใดในใต้หล้า
แต่ตอนนี้ผมต้องเก็บข้าวของเพื่อที่จะอพยพไปในสถานที่ที่ผมเลือกไว้ในวันพรุ่งนี้ ><
วันต่อมา
Lay : Part
ณ บ้านเล็กหลังหนึ่งใจกลางกรุงโซล
บ้านนี้ไม่ใช่บ้านใครที่ไหน เป็นบ้านของผม จางอี้ชิง เองครับ บ้านหลังนี้ผมซื้อไว้อยู่ส่วนตัวในช่วงที่เรียนในเกาหลี...
ผมเป็นคนจีนครับ จีนแท้ๆ แต่มาเรียนเกาหลีตั้งแต่ม.ต้นส่วนครอบครัวอยู่ที่จีนกัน
ตอนนี้อายุ 24 ปีอยู่มหา’ลัยปี 6 คณะแพทย์
ขอย้อนไปเมื่อวานหน่อยนะ หลังจากที่ผมได้รับสายโทรศัพท์ของปาป๊า
“สวัสดีครับปาป๊า อี้คิดถึงปาป๊าจังเลย ><”
[ปะป๊าก็คิดถึงลูกจ้ะ เป็นยังไงบ้าง เรียนหนักมั้ย“]
“นิดหน่อยครับ”
[เออ อี้ชิง ต่อจากนี้ 3 เดือนอู๋อี้ฟานจะมาอยู่กับลูกนะ]
“หะ...หา“”
อู๋อี้ฟาน...
น้องอู๋เงิงบาน“
[อี้ชิงจำน้องได้มั้ยลูก ที่มาเยี่ยมเราพร้อมกับเพื่อนพ่อเมื่อประมาณ 9 ปีก่อนน่ะ ลูกคงไม่ได้เจอน้องนานมากเลยนะเนี่ย]
“คะ...ครับ แต่ทำไมน้องอู๋ถึงจะมาอยู่กับผมล่ะครับ“”
[ซองกยูเพื่อนพ่อมันไปเที่ยวน่ะเลยขอฝากอู๋ฟานในช่วงที่เขาไม่อยู่หน่อย]
“อ๋อครับ”
[เห็นว่าน้องเขาจะมาอาทิตย์หน้านะ อยู่ 3 เดือน ดูแลน้องดีๆด้วยนะลูก พ่อเจอน้องเขาหลายรอบแล้วน้องเขาน่ารักมากเลยนะ ท่าทางจะเลี้ยงง่าย]
“...” เหรอ“ ขอให้มันเป็นอย่างนั้นละกันนะ
[งั้นอี้ชิงก็พักผ่อนเถอะลูก เดี๋ยวว่างๆป๊ากับม๊าจะไปเยี่ยมนะ ^^]
“ปะป๊าก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ ไม่เห็นจะมาเลยสุดท้ายอี้ก็ต้องได้ไปหาตลอด -^-”
[ก็งานป๊าเยอะนี่นา ฝันดีนะลูก ป๊าไปล่ะ]
“ครับ ฝากฝันดีมะม๊าด้วยนะครับ”
[โอเคจ้า ตู๊ด...ตู๊ด]
กลับเข้าสู่ปัจจุบันกาล
น้องอู๋...
เมื่อเก้าปีที่แล้วเนี่ยนะ =[]=
ถ้าดูๆแล้วตอนนี้ก็น่าจะอายุ 18 ปีได้คงจะอยู่ม.6 สินะ เวลาผ่านมาตั้ง 9 ปีคงเปลี่ยนไปเยอะเลย
ขอให้เขาลืมเรื่องเมื่อ 9 ปีก่อนที่เราเจอกันครั้งนะ T_T
ติ๊งต่องงงงง ติ๊งต่องงงงง
เสียงออดที่ดังมาจากหน้าบ้านของผมทำให้ผมหยุดความคิดของตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูหน้าบ้านของตัวเอง
ใครมานะ...ซูโฮหรอ“ (เอิ่ม...ซูโฮเพื่อนผมเอง)
แอ๊ดดดดดดดดด
ผมเปิดประตูช้าๆก่อนที่จะมองหน้าแขกผู้มาเยือนในวันนี้
ชายหนุ่มร่างสูง(สูงมากกกกกก) จมูกโด่ง ผิวขาว ปากหยักสวยที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสแถมกับกระเป๋าสี่ห้าใบ(ที่ไม่รู้ว่าขนมาได้ยังไง)ในอ้อมแขนของเขาอุ้มตุ๊กตาลามะอยู่ด้วย
Who is he“
“อี้ชิงเกออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ >O<” *กระโดดกอด!*
“=[]=” เฮ้ย!!! มากอดงี้เลยเหรอวะ แกเป็นใครรรรรรรรรรรร
อี้ชิงเกอ“
มันมีไม่กี่คนหรอกนะที่เรียกผมแบบนี้...
ผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่...
“อี้ชิงเกอคิดถึงอู๋มั้ย“ อู๋คิดถึงอี้ชิงเกอตลอดเลยนะ อู๋คิดถึงอี้ชิงเกอม๊ากมากกกก”
ชัดเลย...
อู๋อี้ฟาน!!!
“นะ...น้องอู๋”
“ก็อู๋น่ะสิ อู๋อี้ฟานแฟนอี้ชิงเกอ บุคคลที่น่ารักที่สุดในกาแลกซี่สามโลกกกกกกกก >w<”
“ดะ...เดี๋ยวๆๆๆๆนะ แฟนพี่หรอ“ ไม่มั้ง พี่ยังโสดนะ”
“อี้ชิงเกอเป็นแฟนอู๋ไง จำเรื่องเมื่อ 9 ปีที่แล้วไม่ได้หรอไง >//////<”
“=O=”
“อี้ชิงเกอยิ่งแก่ยิ่งน่ารักเนอะ ดูดิตัวเตี้ยกว่าอู๋อีก สงสัยจะโตได้แค่นี้ -.-”
“=[]=” อู๋ฟานนนนนนนนนน
จุ๊บ!!
อะ...อึ้งครับอึ้ง เจอกันไม่กี่วินาทีมันหอมแก้มผมเฉยเลย!!
“แก้มอี้ชิงเกอห๊อมหอมอ่ะ >/////////<”
“นะ...ไหนปะป๊าบอกพี่ว่าน้องอู๋จะมาอาทิตย์หน้า“”
“อู๋คิดถึงอี้ชิงเกออ่ะก็เลยมาก่อน ^O^”
“แล้วพ่อแม่น้องอู๋อ่ะ“ =O=”
“อยู่บ้าน กำลังเตรียมตัวไปเที่ยว” เดี๋ยวนะ แล้วรีบมาก่อนทำไมวะเนี่ย“
“งะ...งั้นน้องอู๋เข้ามาในบ้านก่อนดีกว่านะ ท่าทางจะหนัก มาเดี๋ยวพี่ช่วย”
ขนของมาเยอะขนาดนี้มันกะจะย้ายมาบ้านเลยรึไงวะ“
“โอเคครับ ><”
ท่าทางว่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นแล้วล่ะ....
Kris : Part
5 นาทีต่อมา
อี้ชิงเกอจัดแจงพาผมไปที่ชั้นสองของบ้านและตรงไปที่ห้องนอนอีกห้องที่เขาเตรียมไว้ให้
“น้องอู๋อยู่ห้องนี้ละกันนะ” อี้ชิงเกอเปิดประตูห้องอีกฝั่งกับห้องตัวเองที่จัดเตรียมไว้ให้แขกอย่างผม
“แล้วอี้ชิงเกอนอนห้องไหนอ่ะ“ O-O”
“พี่นอนห้องตรงข้ามเนี่ยแหละ ถ้ามีอะไรไม่สะดวกก็บอกพี่นะ”
“อ๋อ”
“แล้วน้องอู๋ทานอะไรมารึยัง“ พี่ว่าจะหาอะไรมากินพอดี”
“อ่า...ครับ” ผมพูดอย่างว่าง่ายก่อนที่จะเดินเข้าห้องไปจัดข้าวของในนั้นส่วนอี้ชิงเกอก็เดินลงไปข้างล่างและจัดการโทรหาของกินเดลิเวอร์ลี่ง่ายๆมาทานที่บ้าน
ในช่วงที่อี้ชิงเกอลงไปแล้วเหลือเพียงผมที่อยู่ข้างบนก่อนที่สายตาเหยี่ยวของผมจะเพ่งเล็งไปที่ประตูห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน
แกร๊ก!
ผมจัดการหมุนลูกบิดประตูเพื่อเปิดประตูด้วยเสียงเบายิ่งกว่าแมวย่องเข้าไปในห้องของคนพี่ที่ไม่ได้ล็อคเอาไว้ พลางมองไปที่เตียงนอนกว้างของอี้ชิงเกอและสำรวจห้องที่มีกลิ่นอายของอี้ชิงเกอที่หอมอบอวนไปทั้งห้อง ทั้งยังมีข้าวของต่างๆที่เขาใช้เต็มไปหมด
“นี่คงเป็นเตียงที่อี้ชิงเกอนอนทุกคืนสินะ” ผมพึมพำกับตัวเองเพียงลำพัง
วืบ!
ผมลงไปนั่งบนเตียงนิ่มพลางลูบไปมาก่อนที่จะทิ้งตัวลงไปนอนเกลือกกลิ้งไปทั่วเตียงและสูดอากาศภายในห้องของนางฟ้าของผมจนเต็มปอด
“ย๊า! อ๊าาาาา กลิ่นอี้ชิงเกอห๊อมมมมมหอมมมม อร๊างงงงงงงงง >//////<” ผมนอนดิ้นไปมาอย่างสนุกสนาน+กลิ้งไปมาบนเตียงด้วยความสุขใจเสียเหลือเกิน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อู๋ฟานได้สัมผัสเตียงอี้ชิงเกอด้วย กรี๊ดดดดดดด >O<
“งื๊ออออออ เตียงนุ๊มนุ่ม ฟินนนนนนน อี้ชิงเกอนางฟ้าของอู๋ >-<”
แอ๊ดดดดดดดดดด
เฮือก!!!
“นะ...น้องอู๋ มาทำอะไรในห้องพี่หรอ“”
“=[]=”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อู๋มายืมของห้องอี้ชิงเกอฮะ แต่รู้สึกหน้ามืดมากเลย โอ้ววววว ดาวเต็มไปหมดเลยปวดหัวด้วยอ่ะ โอ๊ยยยยย อี้ชิงเกออู๋เป็นอะไรก็ไม่รู้อ่ะ @_@” *ตอแหลสุดฤทธิ์*
“เฮ้ย! ปวดหัวมากรึเปล่า“ ลุกขึ้นไหวมั้ย“” อี้ชิงเกอคนงาม ใสซื่อ แถมยังใจดีรีบเข้ามาหาอู๋ฟานและประคองผมขึ้นมาทันที
อา...สัมผัสอบอุ่นที่อี้ชิงเกอประคองผมขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดมันดีจริงๆ ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรกันทำไมตัวอี้ชิงเกอหอมจนใจของอู๋เต้นแรงแบบนี้ *O*
อร๊างงงงงงง ฟรินนนนนนนนนน
“อะ...อู๋ไม่เป็นอะไรมากแล้วฮะ เริ่มดีขึ้นแล้วล่ะ ^//////^”
“ดีแล้วล่ะ แต่พี่ว่ากินยาแล้วก็นอนพักสักหน่อยดีมั้ย“ เดี๋ยวมันกำเริบขึ้นมาอีกจะปวดหัวยิ่งกว่าเดิมนะ” อี้ชิงพูดกับผมด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ห่วงใย
กรี๊ดดดดดดดดด อี้ชิงเกอเป็นห่วงอู๋ขนาดนี้เลยเหรอ อี้ชิงเกอแคร์อู๋อ่ะ งื๊อออออ >w<
“ไม่เป็นไรจริงๆฮะ ตอนนี้อู๋เริ่มหิวแล้วอ่ะ อาหารยังไม่มาส่งหรอฮะ“”
“น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ ร้านนี้เขามาเร็วตลอดนะ งั้นพี่ว่าเราลงไปนั่งเล่นกันข้างล่างดีกว่าเนอะ ว่าแต่น้องอู๋จะมายืมของอะไรของพี่หรอ“”
“อะ...อ๋อ...” ยืมอะไรดีวะ“ ยังไม่ทันเตรียมบทมาแหลเลย กรรมๆๆๆ
“หือ“”
“อู๋จะมายืมหนังสือไปอ่านเล่นตอนกลางคืนอ่ะฮะ ^^;;”
“อืม...หนังสือหรอ“ พี่ก็ไม่ค่อยมีพวกการ์ตูนซะด้วยสิ ส่วนมากมีแต่หนังสือเรียนของพี่ทั้งนั้นเลยแฮะ พี่ไม่ค่อยมีพวกหนังสืออะไรบันเทิงสักเท่าไหร่อ่ะ อ่านไปกลัวน้องอู๋เบื่อเปล่าๆนะ”
“งั้นเดี๋ยวอู๋เล่นอินเทอร์เน็ตดีกว่า จะได้ไม่ต้องรบกวนอี้ชิงเกอ (._.)”
“พี่ไม่ได้พูดสักคำเลยนะว่ารบกวน พี่กลัวว่าน้องอู๋จะเบื่อหนังสือเรียนวิชาการของพี่ต่างหาก อืม...เราลงไปกันเถอะ เดี๋ยวอาหารคงจะใกล้มาส่งแล้วล่ะ”
“ฮะ ^^” ผมตอบรับก่อนที่จะเดินตามอี้ชิงเกอไปข้างล่าง
เฮ้ออออออออ เกือบแก้ตัวไม่ทัน T_T
ติ๊งงงงง ต่องงงงงง
ดูเหมือนว่าอาหารจะมาส่งแล้วอี้ชิงเกอเลยเดินออกไปรับอาหารมาทันทีก่อนที่จะกลับเข้ามาพร้อมไก่ทอดชุดใหญ่กับพวกแฮมเบอเกอร์,เฟรนด์ฟรายและน้ำอัดลม
“นี่!! เรามากินกันเลยดีกว่า!!” อี้ชิงเกอชูถุงอาหารชุดใหญ่ด้วยท่าทางสดใส
เรามากินกันเลยฮะ ตรงนี้หรือที่เตียงก็ได้ฮะ เรามากินกันเลยยยย กรี๊ดดดดดด *O*
หมายถึงอาหารนะ จริงจริ๊งงงงงงงงง ><
“วันนี้พี่สั่งชุดใหญ่มาต้อนรับน้องชายคนหล่อเลยนะ ยินดีต้อนรับสู่บ้านเล็กของอี้ชิงเกอนะอู๋อี้ฟาน ^O^” อี้ชิงเกอพูดพร้อมกับรอยยิ้มพลางเอามือเรียวสวยมายีหัวของผมที่นั่งแกะกล่องเฟรนด์ฟรายอยู่
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อี้ชิงเกอยีหัวอู๋ด้วยๆๆๆๆ อี้ชิงเกอยิ้มให้อู๋ด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอยยิ้มนางฟ้ากำลังฆ่าอู๋อยู่นะอี้ชิงเกอ ตอนนี้อู๋หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแล้วนะครับท่าน อู๋จะไม่ทนกับความน่ารักแล้วนะ อร๊างงงงงงง หัวใจจะวายยยยยยย T.,T
แต่เมื่อกี้บอกว่าน้องชายหรอ“
อู๋อยากเป็นมากกว่านั้นอ่ะๆๆๆ ไม่ยอมๆ อู๋เป็นแฟนอี้ชิงเกอควบกับตำแหน่งเจ้าบ่าวในอนาคตของอี้ชิงเกอนะ!!!
“อู๋เป็นแฟนอี้ชิงเกอต่างหากไม่ใช่น้องชาย!!” ผมสวนกลับไปแต่อี้ชิงเกอกลับส่ายหัวน้อยๆพลางยิ้มแบบเพลียจิต
“เฮ้อออออออ อะไรที่ทำให้อู๋คิดว่าตัวเองเป็นแฟนพี่เนี่ย“ เรายังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลยนะ อู๋น่ะคิดเองเออเอง”
“ไม่!! อู๋ไม่ได้คิดเองเออเองหรอก อี้ชิงเกอเป็นแฟนอู๋จริงๆ!! เราจูบกันแล้วด้วย!!”
“ถ้าจะพูดถึงเรื่องเมื่อ 9 ปีก่อนน่ะพี่ว่าเขาไม่ได้เรียกว่าจูบนะ จู่ๆเราก็มาจุ๊บพี่ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นซะหน่อย”
“ก็ได้ๆๆๆ อี้ชิงเกออาจจะยังไม่พร้อมที่จะเปิดตัวเรื่องความสัมพันธ์ของเรา...”
“=O=”
“แต่ยังไงซะอี้ชิงเกอต้องหลงรักอู๋อยู่แล้ว ค่อยเปิดตัวตอนเราแต่งงานกันก็ได้เนอะ >-<”
“ตะ...แต่งงาน“”
“ใช่ ในอนาคตเราต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว อี้ชิงเกอไม่ต้องกังวล”
“พี่ว่าพี่กังวลที่จะแต่งงานกับอู๋มากกว่านะ เฮ้อออออ เอาเถอะ มากินกันเลยดีกว่า กินให้อิ่มแล้วก็เลิกมโน =_____=”
“อู๋ไม่ได้มโนนะอู๋พูดจริงๆ ><”
“ไอ้เด็กนี่จริงๆเลยนะ -_-”
อี้ชิงเกอไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่กินไก่ต่อไปเงียบๆ
คนบ้าอะไรแดกไก่ยังน่ารักเลย อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย >/////////<
:) Shalunla
ความคิดเห็น