คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : รับน้อง 3.
ตอนที่ 3
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมตื่นขึ้นมาแบบสะลึมสะลือมากมาย
ปวดหัวด้วยครับ สงสัยเมื่อคืนดื่มหนักไปนิด ว่าแต่วันนี้วันเสาร์นี่หน่า
ผมหยุดไม่ต้องไปเรียน โชคดีจริงๆเลยแฮะ
ผมตื่นขึ้นมาตอนที่รู้สึกเหมือนมีใครเอาของหนักๆมาตั้งไว้บนท้องผม
หนักมากกกก เป็นท่อนๆเลยนะเนี้ย ทำเอาผมหายใจไม่ออก
จนต้องตื่นมาดูไอท่อนนั้นและเอามันออกไป
ผมตัดสินใจหลับตาไว้ก่อน
แต่ก็คิดทบทวนเมื่อคืนดูเพราะเท่าที่ผมจำได้ล่าสุดคือเห็นน้องเซฮุนสุดหล่อลากของผมนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว
ยังไม่ยอมนอนทั้งๆที่มันก็ดึกมากแล้ว หลังจากนั้นเหรอ ผมก็หลับไปมั้ง?
ก็มันจำไม่ได้นี่หน่า
แต่เอ๊ะ!! เดี๊ยวนะน้องเซฮุน
น้องเซฮุน!! ใช่ น้องเซฮุน เค้าอยู่ในบ้านผม
แล้วเมื่อคืนผมหลับไปก่อนไม่รู้น้องเค้านอนที่ไหน หรือจะกลับไปแล้ว โอ้ยๆ ไม่ได้
รีบตื่น
ผมตัดสินใจลืมตาขึ้นมา
แล้วก็ได้พบท่อนปัญหาที่ทับผมอยู่ มันคือขาไอคริส เพื่อนเงิงสะท้านของผมเอง
มันเอามาพาดไว้บนตัวผมอย่างถือวิสาสะสุดๆ ผมเลยจัดการปัดออกไปไกลๆ
เพราะตอนนี้ผมไม่สนพวกเพื่อนผมก่อนหรอก มันโตแล้ว(น้องเค้ายังไม่โตเหรอ?)
ผมตัดสินใจลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
จนเกือบลืมไปว่าแฮงค์อยู่ ทำเอาโลกทั้งใบหมุนเคว้งคว้างไปรอบทิศเลย ผมนั่งนิ่งซักแป๊ป
พออาการดีขึ้นก็มองไปรอบห้องรับแขกที่ผมจำได้ดีว่าเมื่อคืนผมนอนตรงนี้แหละ
ตอนนี้ห้องรับแขกบ้านผม
รกถึงที่สุดครับ รกมาก เข้าขั้นอุบาทเลยจริงๆ มีขวดดริ้ง ถุงขนม กระติกน้ำแข็ง
น้ำเปล่าหกระเนระนาดเต็มห้องไปหมด ดูแล้ววันนี้ผมต้องทำงานหนัก
ผมมองไปรอบๆก็เจอไอคริสนอนอยู่ทางขวาของผม
ส่วนไอหมินนอนอยู่บนโซฟาที่ดูท่า จะสบายอยู่คนเดียว
แต่ตอนนี้ผมยังไม่เห็นน้องเซฮุนของผมเลยครับ หรือน้องเค้ากลับไปแล้ว?
แต่จะกลับไปได้ไง
ต้องให้ไอคริสไปส่งไม่ใช่เหรอ ก็เป็นคนพามา เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงหันไปปลุกไอคริส
ให้ออกตามหาน้องเค้า เพราะผมเองอาการก็ไม่ดี ยังไม่อยากลุกตอนนี้
“ไอคริสๆๆๆๆ ตื่นโว้ย
สายแล้ว ตะวันจะแสกกะบาลอยู่แล้วเว้ย ตื่นไปส่งน้องเซฮุนเดี๊ยวนี้
ไม่รู้น้องเค้าอยู่ไหนแล้ว ไอคริสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!”
“โอ้ยๆ ตื่นแล้ว
ปลุกไรแต่เช้าว่ะไอลู่ ปวดขี้เหรอ”
“เช้าบ้านตุ๊ดแกสิ
นี่ดูเวลาสิกี่โมงเข้าไปแล้ว จะเที่ยงแล้ว”
“เอ้าเหรอว่ะ
แล้วไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้ล่ะสัส”
“ปลุกแล้วมึงตื่นไหมล่ะครัชชชช”
“อ่อ...
แล้วไอหมินล่ะ ตายยัง”
“ยัง
มันนอนอยู่บนโซฟานู้น~ อย่ามัวห่วงไอหมิน
ตอนนี้น้องเซฮุนไปไหนไม่รู้ว่ะ กูตื่นมาก็ไม่เห็นนอนอยู่
ไม่รู้หายไปไหนมึงต้องไปส่งน้องเขาไม่ใช่เหรอว่ะ เดี๊ยวทางบ้านเขาเอาเรื่องหรอก”
“ออ! จริงด้วย กูลืมมึงช่วยกูหาดิ น้องเค้ายังไม่กลับหรอก
คงตื่นแล้วไปเดินเล่นในบ้านมึงมั้ง”
“อองั้นแยก
มึงไปหาชั้นบนเผื่อน้องเค้าขึ้นไป เดี๊ยวกูหาชั้นล่างเอง น่าจะอยู่แถวๆสระ”
“ออๆ แล้วไอหมินล่ะ
ปลุกเลยไหม”
“ไม่ต้อง
ปล่อยมันนอนต่อไปเถอะ”
หลังจากนั้นผมกับไอคริสก็ลุกขึ้นแยกย้ายออกตามหาน้องเขา
เพราะผมคิดว่าน้องเขาคงยังไม่ไปก่อนหรอก คงอยู่แถวไหนในบ้านนี้แหละ
ที่แรกที่ผมคิดว่าน้องเค้าไปคือสระหลังบ้านผมเอง
บ้านผมค่อนข้างหรูเลยต้องมีสระน้ำเป็นธรรมดา(ป่าวอวดนะ ฮุฮุ)
ผมเดินไปตามทางหินขัดเรื่อยๆจนมาถึงสระหลังบ้าน
ผมมองหาไปทั่วแต่ไม่ยักกะเจอน้องเซฮุนของผม น้องเค้าไปไหนเนี้ย บ้านผมก็ใหญ่ซะด้วย
หานานแน่อ่า
“อย่ายุ่งหน่า! สนผมทำไม เรื่องของผม!! พี่ยุ่งไรด้วย”
“ไปเอาหน้าพ่อแม่เหอะ....ออๆ!
เดี๊ยวกลับแล้ว ไรนักหน่า”
“ก็บอกว่าอยู่บ้านเพื่อนพี่คริส...ไม่เชื่อเหรอ....เรื่องของพี่ล่ะกัน
ผมเบื่อแล้ว!!”
“แค่เนี้ย.....ก็บอกว่าเดี๊ยวกลับ! พี่คริสยังไม่ตื่น”
“โอ้ย! รู้ล่ะหนา ออ! เดี๊ยวกลับ....ไม่เย็น....ทันดิว่ะ”
“แค่เนี้ย!”
“น่ารำคาญชิบยุ่งอยู่ได้ไม่เข้าเรื่อง”
ผมได้ยินเสียงเหมือนมีใครบ่นอยู่คนเดียวแถวพุ่มไม้ข้างสระ
เท่าที่ผมได้ยินมัน เหมือนเป็นการสบถด่ามากกว่าคุยกันดีๆนะ
แต่เดี๊ยว! บ้านผมไม่มีใครอยู่
ไอคริสก็ออยู่ข้างบน ไอหมินนอน แล้วใครมันจะมายืนคุยคนเดียวฟ้ะ?
ผมคิดได้ดังนั้นเลยลองชะโงกหน้าออกไปดูนิดๆ
ไปดูว่าใครมันแอบเข้าบ้านผมหรือเปล่า ผมเห็นแล้วครับ ผู้ชายตัวสูง หุ่นดี
ยืนหันหลังให้ผมอยู่ แต่เสื้อที่ใส่เนี้ยคุ้นๆ เหมือนเมื่อคืนมีคนใส่ตัวนี้
เห้ย!
ใช่แล้ว นั้นเซฮุนนี่ว่าทำไมเสื้อมันคุ้นๆ
“เซฮุน
มาทำอะไรตรงนี้”
ผมตัดสินใจเรียกน้องเค้าแล้วเดินเข้าไปหา
พร้อมถามสิ่งที่ผมอยากรู้
“เอ้า พี่เสี่ยวลู่
ตื่นแล้วเหรอครับ”
“ตื่นแล้วสิ
ถ้าไม่ตื่นจะเดินมาได้ยังไงล่ะ”
“อ้อ ครับ”
“ยังไม่ตอบคำถามพี่เลย
ตื่นนานแล้วเหรอ”
“อ้อ เพิ่งตื่นครับ
แต่ไม่อยากปลุกพวกพี่ เห็นดูท่าทางเผลีย เลยเดินออกมาดูบ้านพี่ซักหน่อย
ขอโทษที่ไม่ได้บอกนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก
พี่แค่ตื่นมาไม่เห็นเราก็เลยนึกว่ากลับไปแล้ว”
ไม่อยากบอกน้องเค้าเลยว่านั้นน่ะ
เหตุผลเสี้ยวเดียวของผม เหตุผลจริงๆคือ เป็นห่วง น้องเขาตากห่างล่ะ เล่นหายไปไหนไม่รู้แบบนี้
ผมก็กลัวแย่น่ะสิ
“อาบน้ำ กินอะไรยังล่ะ
เดี๊ยวกลับบ้านไปจะได้ไปนอนต่อ เพราะดูท่าทางเมื่อคืนก็คงนอนดึกมากแล้วสินะ
ตาเลยดูคล้ำแปลกๆ”
“เหรอครับ
หมดหล่อแล้วมั้งเนี้ย 5555”
“โอ้ย
จะกลัวอะไรเรื่องหล่อเนี้ย แค่นี้ก็ทำให้พี่หล... เอ้ย!
อิจฉาจะตายอยู่แล้ว”
“พี่เสี่ยวลู่พี่ก็น่ารักนะครับ
หน้าหวานมากๆเลย ผมชอบคนหน้าตาแบบพี่”
ชอบคนหน้าตาแบบพี่??
แล้วชอบพี่เหรอป่าว น้องเค้าแอบมีใจให้ผมเหรอป่าว ผมจะได้ไม่แห้วรับประทานครับ
“5555 พี่เขินนะ
ไปๆเข้าบ้านกัน ไอคริสคงตามหาน้องแย่แล้ว”
“คร้าบบบบบบ”
หลังจากนั้นผมกับเซฮุนก็เดินเข้ามาในตัวบ้าน
พร้อมกับที่ไอคริสเดินลงมาจากชั้นสองพอดี
“เอ้า เจอแล้วเหรอ
หาตั้งนานหายไปไหนมาเซฮุน”
“ผมไปหลังบ้านมาครับ
เห็นอาการศดีเลยอยากออกไปเดินเล่นซักหน่อย”
“ไอคริสไปปลุกไอหมินดิ
ปานนี้นอนตื่นยังไม่รู้ กูจะไปทำอาหารเช้า ไม่สิ! อาหารเที่ยงให้พวกมึงกินกันก่อน”
หลังจากนั้นผมก็เดินแยกไปห้องครัว
ปล่อยให้ไอคริสจัดการน้องเค้าต่อไป
“ออๆ เค
แล้วเซฮุนไปอาบน้ำก่อนไปเดี๊ยวพี่ไปส่ง”
“ครับ
ว่าแต่ผมเอาชุดใครเปลี่ยนล่ะครับ ผมไม่ได้เอาชุดมา”
“จริงด้วย
เกือบลืม....ไอลู่!!! มีเสื้อตัวใหญ่ๆให้เซฮุนป่าวว่ะ! น้องเค้าจะอาบน้ำ!!”
“มีมั้ง!! เข้าไปดูในห้องกูไป!!!”
“เซฮุนเข้าไปดูในห้องไอลู่เลยนะ
ลองค้นๆดู มันอนุญาตแล้วไม่ต้องเกรงใจ เอาผ้าขนหนูมันอาบเลย
ใช่ห้องน้ำบนห้องมันแหละ”
“จะดีเหรอครับ?”
“ออไม่เป็นไร
เร็วๆขึ้นไป ห้องสุดท้ายซ้ายมือ เร็วเข้านะ เดี๊ยวพี่ไปส่ง”
“ครับๆ”
กลับมาที่ผมคนสวย เอ้ย แมนครับ
หลังจากที่ผมแยกกับไอคริสที่บันได
ผมก็เดินเข้ามาที่ห้องครัวของบ้าน เพื่อจะทำอะไรกิน
เพราะเมื่อคืนถ้าจำไม่ผิดไอคริสซื้อข้าวเวฟเซเว่นมา แต่ไม่ได้กินกัน
ผมเลยกะเอามาเวฟกินรองท้องไปก่อน
ผมเดินไปเปิดดูแล้วเจอข้าวกล่องอยู่3กล่อง
มีแต่ข้าวผัดล้วนๆครับ แล้วเรามีกัน4คน จะกินยังไงล่ะเนี้ย
เอาเถอะ เดี๊ยวผมกินกะไอคริสก็ได้ (ไม่กล้ากินกับไอหมินครับ
มันกินเยอะเดี๊ยวกลัวเพื่อนไม่อิ่ม แล้วผมจะบาป)
ผมจัดการแกะถุงออกแล้วเปิดฝาเอาเข้าเวฟ
และตอนนี้ข้าวเที่ยงแสนง่ายของพวกผมก็เสร็จแล้ว
หอมน่ากินซะด้วย ผมยกออกไปห้องรับแขกที่เรานั่งกินกันเมื่อคืน เพราะผมว่า
พวกมันรวมถึงน้องเซฮุนสุดหล่อลากของผมคงหิวแล้วแน่เลย
ผมเดินยกข้าวมาถึงห้องรับแขก
เห็นไอคริสนั่งดูทีวี เสื้อผ้ายังชุดเดิม ไอหมินตื่นแล้ว และก็นั่งข้างไอคริส
สภาพไม่ต่างครับ เน่าทั้งคู่ (ไม่ดูตัวเอง) แต่ผมไม่เห็นน้องเซฮุน
สงสัยยังอาบน้ำไม่เสร็จ
ผมเพิ่งสังเกตว่าห้องรับแขกที่ตอนเช้าดูอุบาทสุดๆ
ตอนนี้กลับดูดีขึ้นมา สงสัยเพื่อนรักของผมคงจัดการให้
เพราะพวกมันรู้ว่าผมอยู่คนเดียวแน่เลย รักพวกมันจัง จุ๊ปๆ
ผมจัดการยกข้าววางไว้บนโต๊ะ
และเหมือนไอคริสจะได้กลิ่น (ไม่ใช่หมานะ) เลยหันมาหาผม
“เสร็จแล้วเหรอว่ะ”
“ก็ออดิ แค่เวฟเอง
กูไม่มานั่งทำหรอกนะ กูทำไม่เป็น!”
“โอ้ยๆ ดีๆ
กูหิวจะตายแล้วเนี้ย นั่งรอมึงตั้งนาน”
“นานบ้าไรมึง
อย่าเวอร์ครับสาส”
“ชั่งเถอะ กูกินล่ะนะ”
“เชิญ!”
หลังจากนั้นไม่ต้องถามครับ
ไอหมินจัดการข้าวกล่องส่วนของมันก่อนใครเพื่อน สงสัยหิวน่าดู เห็นแล้วสงสารครับ
ส่วนผมยังไม่หิว
เพราะรอน้องเซฮุนอยู่ ทำไมน้องเค้าอาบน้ำนานจัง
ส่วนไอคริสเหมือนมันจะรู้ว่าผมรออะไร มันเลยไม่กินก่อน คงเห็นมั้งว่ามีข้าวเหลือ2กล่อง
แสดงว่า ผมต้องกินกับมัน
“ไอคริส
ทำไมน้องเซฮุนอาบน้ำนานจังว่ะ”
“ไม่รู้ดิ ขึ้นไปนานล่ะ
มึงไปตามดิ”
“กู? กูอีกล่ะ”
“จะไปไม่ไป”
“ไปโว้ย ไม่ต้องขู่”
เมื่อไอคริสเพื่อนรักมันขู่ผม
ผมเลยลุกขึ้น ไปตามน้องเขาบนห้อง สงสัยหาชุดไม่เจอมั้งเลยนานขนาดนี้...
ผมเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องของผมก่อนที่ผมบิดประตูเข้าไปเบาๆ
ไม่อยากให้น้องเค้าตกใจ เผื่อผมจะเห็นของดีเข้า (เค้าเปล่าหื่นนะตัว)
เปิดเข้ามา
ผมเห็นน้องเค้ายื่นอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าของผมอยู่ เหมือนยังหาชุดไม่ได้ เพราะตัวน้องเค้า
มีแต่ผ้าขนหนูคลุมข้างล่างอย่างเดียว ผมเลยตัดสินใจค่อยๆย่องเข้าไปหาน้องเค้า
กะจะไปเซอร์ไพร์น้องเค้าหน่อย เอาแบบขำๆ
เห้ยๆ! ลื่นๆ
ทำไมห้องลื่นฟ้ะ?? เห้ย!! ช่วยผมด้วย ผมกำลังจะล้ม
จะล้มแล้ววววววววว!!
ตุ้บ!!
โอ้ย
ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยว่ะ แต่เอ๊ะ! เดี๊ยวนะ อะไรมันอยู่ใต้ผมอ่า
มันขยับได้ เหมือนคนหายใจ
ผมค่อยๆก้มลงไปมอง
ตกใจคร้าบบบบบบบบบบบบ เซฮุนๆๆๆ ผมนั่งอยู่บนตัวเซฮุน โดยที่ก้นผู้น่ารักของผมทับอยู่บนเซฮุนน้อยพอดีเป๊ะ...
ดีนะมีผ้ากั้นไม่งั้นล่ะก็..
“เห้ย! พี่.. พี่อ่อ ... คือพี่...”
ติดอ่างทำไมว่ะ พูดไปดิไอลู่เอ้ย
บอกไปดิไม่ได้ตั้งใจ บอกไป๊!
“คือว่าพี่....
พี่แบบ.... คือ...อ่อ...”
“พี่เสี่ยวลู่ครับ
ช่วยอ่อ...ลุกขึ้นหน่อยได้ไหมครับ คือผม...จะไม่ไหวแล้ว >///<”
“อ้อใช่! โทษๆ”
พอน้องเค้าพูดงั้นผมก็คิดได้ทันทีทันใด
ว่าท่าที่ผมกับน้องเค้าอยู่มันไม่ค่อยดีเท่าไร มันออกแนวล่อแหลมไปนิด
ผมเลยลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลนิดหน่อย ก็พื้นตรงรอบๆตัวน้องเค้ามันลื่นอ่า
มันลุกขึ้นลำบาก
ผมเลยเอามือดันแผงอกน้องเค้าแล้ว
ยันตัวขึ้นมา ลำบากครับ แต่ในที่สุดความพยายามของผมก็สำเร็จ ผมลุกได้แล้ว ฮู~
รอดไป
เหมือนว่าพอผมลุกขึ้นได้ น้องเค้าก็รีบลุกตามทันที
หน้าน้องเค้าแดงด้วย เป็นอะไรไข้เหรอ หรือว่าเมื่อคืนแฮงค์ แต่ตอนเช้าไม่เห็นแดง
เป็นไรง่า
“อ่อ...
เซฮุนเรื่องเมื่อกี้.... พี่ไม่ได้ตั้งใจ แค่มาดูว่าเซฮุนแต่งตัวเสร็จยัง
เห็นนานจัง จะขึ้นมาตามลงไปกินข้าวน่ะ”
“อ้อ คือผมหาชุดตัวใหญ่ๆของพี่ไม่เจอครับ
และก็...ผมไม่กล้าค้นด้วย กลัวเสียมารายาทอ่ะครับ”
“เอ้าเหรอ มาๆ
เดี๊ยวพี่หาให้ โทษทีล่ะกัน”
“ไม่เป็นไรครับ”
น้องเค้าเดินออกห่างจากตู้ไปยืนอยู่ข้างเตียงผมแล้วครับ
เหมือนกลัวผมยังไงไม่รู้
ผมเลยจัดการค้นตู้เสื้อผ้าที่มันไม่เรียบร้อยอยู่แล้ว
ให้รกเข้าไปอีก
โอ้ยยยยย! ทำไมไม่มีฟ้ะ!
หานานล่ะนะ ผมค้นตู้มาได้ซักพักก็ชักหงุดหงิดครับ
ก็ตู้เสื้อผ้าของผมมันไม่มีเสื้อตัวใหญ่ๆไซส์น้องเค้าเลย มีแต่ตัวเล็กๆ
เจอแล้ว!! โชคดีไป
มันเป็นเสื้อตัวโคร่ง เท่าที่ผมจำไม่ผิดมันน่าจะเป็นตัวที่พ่อผมซื้อมาให้ผม
แต่ดันผิดขนาด(เกินไป) ผมเลยยัดเข้าไปลึกสุดตู้
“เอ้านี่ เสื้อตัวนี้น่าจะใส่ได้นะ
มันตัวใหญ่น่าจะพอดีกับเซฮุน”
ผมยื่นเสื้อไปให้น้องเค้า
แล้วก็โยนกางเกงบอลแบบฟรีไซต์ไปให้ แน่นอนตู้ผม กางเกงบอลมีเป็นสิบครับ
ก็ผมน่ะคอบอล แต่ดันไม่ซื้อทั้งชุด ซื้อมาแค่กางเกง
“อ่อ
งั้นผมเข้าไปเปลี่ยนก่อนนะครับ”
“โอเค เดี๊ยวพี่รอนะ”
“ครับๆ”
น้องเค้าเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดแล้ว
ส่วนผมน่ะเหรอ หึๆ นั่งทบทวนเรื่องเมื่อกี้อยู่นะสิ ตอนผมดันตัวลุกขึ้น
แบบมือผมดันไปโดนหน้าอกน้องเค้า แล้วแบบ...ล่ำฝุดๆ เต็มไม่เต็มมือมากมาย
นุ่มนิ่มอีก โอ้ย น่าหม่ำ (หื่นอีกแล้วนะเสี่ยวลู่)
แกร๊ก~
“พี่เสี่ยวลู่
เสร็จแล้วคร้าบบบ”
เสียงของเซฮุนทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์
กลับมาโลกปัจจุบันจนได้
“อ้อ
งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะ พวกไอหมิน ไอคริสคงรออยู่”
ผมกับเซฮุนเดิมลงมากจากห้องจนถึงชั้นล่างห้องรับแขกที่ไอหมินไอคริสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
ไอหมินมันกินข้าวเสร็จแล้วครับ หมดเกลี้ยง จากเท่าที่ดูซากกล่องแล้ว
ไม่น่าจะเหลือเม็ดข้าวซักเม็ดเดียว จะเกลี้ยงไปไหน
“เอ้า
เซฮุนแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ นานจังนะ ดีเลยลงมาแล้วก็ดี รีบกินข้าวเถอะ
พี่หิวจะตายแล้ว ไอลู่! ยื่นบื่อทำไม มานั่งดิว่ะ กูหิว
ได้รีบๆกิน กูจะได้ไปส่งน้องเค้า”
“คร้าบบบบบ”
ผมกับเซฮุนขานรับพร้อมกัน ดูๆไป
ไอคริสเหมือนพ่อผมเข้าไปทุกที
ผมกับน้องเซฮุนเดินไปที่โต๊ะ
แล้วผมก็จัดแจงเอาข้าวกับช้อนให้น้องเค้าก่อน
“เอ้านี่ พี่ทำอาหารไม่เป็น เอาข้าวเซเว่นไปก่อนล่ะกันนะ”
“ไม่เป็นไรครับ
พี่เสี่ยวลู่เตรียมให้ก็อร่อยแล้ว”
“บ้า กินไปเลย
อย่ามาปากหวานได้ไหม”
“555555 ครับๆ เอ้าพี่คริส
กินดิครับไม่หิวเหรอ”
“รอคนจีบกันอยู่”
ฉี่~ (เสียงแบบเอิ่ม...)
หน้าผมทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี้ย
สงสัยแฮงค์อยู่ แค่เพียงประโยคสั้นๆที่ไอคริสพูดออกมา มันก็ทำให้ผมเกร็งได้
ไอคริสจะพูดขึ้นมาทำไมว่ะ โอ้ย จะเขินก็ไม่รู้ว่าใช่ไหม กลัวครับ กลัวหน้าผมจะแดงจนน้องเค้าจับได้
ผมเป็นพวกไวต่อสิ่งเร้าซะด้วยสิ
ตายๆ เปลี่ยนเรื่องก่อนดีกว่า เพราะเหมือนความอึดอัดเริ่มเข้ามาแล้ว
“เอ้าๆ งั้นเริ่มกินเร็ว
กูหิวแล้วเนี้ย”
“งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ
กว่าจะรอพวกมึงเสร็จ เน่าพอดี”
“เชิญค้าบบบบ”
ไอหมินมันบ่นแล้วครับ
ขนาดมันกินหมดก่อนเพื่อน อิ่มก็อิ่มแล้ว แต่มันก็ยังบ่นอยู่ดี เอาเถอะครับ
ปล่อยมันไป ผมไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน
“อ้อใช่! ฮุนพี่ลืมถามไป เมื่อกี้ตอนพี่เดินไป พี่ได้ยินฮุนคุยกับใครอยู่เหรอ
ท่าทางซีเรียสเชียว”
ผมเปล่าเจือกนะ
ก็มันติดใจผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ไม่มีโอกาสถามซักที พอจะถามตอนไปตามซักหน่อย
ก็เกิดเหตุขึ้นก่อนเลยไม่ทันได้ถาม ถามตอนนี้เลยล่ะกัน
ผมซีเรียสแทนน้องเค้านะครับ
เพราะเท่าที่ฟัง คนที่พูดคงเป็นคนที่น้องเขาเกลียดไม่ใช่ย่อย
จากน้ำเสียงที่ฟังเป็นคนละคนแล้ว ผมไม่ขอเซฮุนเวอร์ชั่นนี่นะครับ
“อ่อ....เพื่อนผมครับ
มันกวนตีนหน่อยๆ เลยใส่อารมณ์ไป พี่อย่ากลัวนะคร้าบบบ”
“55555 พี่กลัวซะที่ไหน
(เหรอ!) พี่แค่เป็นห่วง ดูหน้าน้องอารมณ์ไม่ดีเลย
กลัวมีเรื่องเครียดๆ มันไม่ดีเอานะ”
“ครับ
ผมจะไม่ให้ตัวเองเครียดเลย แต่ตอนนี้ผมต้องเครียดก่อนนะ ก็ยังหา ‘พี่รหัส’ ไม่เจอเลยนะสิครับ หายากมาก”
เอื้อก! เหมือนคนมีความผิดติดตัว
ผมผิดใช่ไหมมมม
“เรื่องนั้นเดี๊ยวก็หาเจอไอน้อง
อยู่ใกล้ตัว หาไม่ยากหรอก”
“55555 ใช่ๆใกล้ตัว
เนอะคริสเนอะ...”
กรอด!...
ไอคริส แกจะพูดงั้นทำไมว่ะ เดี๊ยวผมแม่งตบหัวทิ่ม เดี๊ยวน้องเค้าสงสัยผมขึ้นมา
จะให้ผมทำไง ยิ่งชื่อมีลู่ๆเหมือนกันด้วย นี่มันกำลังช่วยผมอยู่จริงๆใช่ไหม
ไอเวรเอ้ย!
ผมเลยประชดกระแทกหน้าแม่งเลย เอาให้รู้ว่า
เตี้ยมกันก่อนก็ได้ ถ้าความลับแตก ผมจะไม่แปลกใจเลย
เพราะไอคริสมันชอบหลุดอยู่เรื่อย หลายรอบล่ะ
“จริงเหรอพี่
ถ้างั้นผมยังมีสิทธิ์หาเจอใช่ไหมเนี้ย แต่ง่ายหน่อย
ตรงที่ได้เบอร์พี่เค้ามาแล้วนี้สิ”
“แหะๆ ดีจริงนะ
ดีมากเลย(เนอะ)”
หลังจากคุยเรื่องนู้นนี้นั่นไปเรื่อย
พวกเราสามคน(ไอหมินยังไม่ลงมา)ก็กินเสร็จและพวกผมก็เตรียมตัวจะปิดบ้าน ผมกับไอคริสและไอหมินพอไปส่งน้องเซฮุนเสร็จ
พวกเราก็กะจะไปเมียงดงก่อน ไปช้อปปิ้งซักหน่อย พอดีว่างจัด
“ไอหมิน!! เสร็จยังว่ะ กูจะออกล่ะ”
“เสร็จแล้วๆๆๆ
รอกูก้อนนน!”
“ไอลู่ปิดบ้าน ไปๆ
ไปช้อปกันเว้ย”
คุยกันเถอะ:
ตอนนี้ตอนที่สามกันแล้ว
ดูเหมือนจะยังไม่มีอะไร แต่เดี๊ยวก่อนน้า อย่าเพิ่งรีบร้อน ตอนหน้ามันส์แน่นอน
อย่างลืมติดตามกันด้วยน้า คอมเม้นให้กำลังใจไรท์ ไรท์รออยู่ จุ๊ปๆ
สตรีม #ฟิครับน้องฮฮ
Twitter:
@WalkAlone_HH
พูดคุยกันได้เน้อ...
ขอบคุณน่ะฮะ จาก
หมูกวางตัวนี้
ความคิดเห็น