(ficexo) รับน้อง -HunHan- ft.EXO

ลำดับตอนที่ #5 : รับน้อง 2.

ตอนที่ 2

                ตอนนี้ผมอยู่....ที่ๆๆๆๆ บ้านผมเองคร้าบบบบ พอพวกเราเลิกเรียนกันปุ๊ป ผมก็รีบเผ่นกลับบ้านอย่างรวดเร็วเพื่อมาเตรียมปราตี้รับไอเพื่อนตัวแสบทั้ง2 พวกมันขอตัวกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ผมเลยกลับมาคนเดียวแต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ มันอยู่ที่ว่า

                .

                .

                .

                .

                ผมทำอาหารไม่เป็น!!!

                เนื่องจากพ่อกับแม่ผมไม่อยู่และคนดูแลผมก็ลาพัก ผมเลยอยู่กับดีดี้ (หมาผมเอง) ทำให้บ้านทั้งหลังมันโครตเงียบ แล้วตอนผมชวนพวกมันทั้งสองคนผมดันไม่ทันคิดว่าทั้งบ้านของผมมีแค่อาหารหมาอย่างเดียว เพราะพอผมเลิกเรียนก็หาข้าวกินข้างนอกเลย

แต่ก่อนกลับบ้านผมลืมและรีบมากไม่ทันคิด กลับมาตัวเปล่า พอเปิดตู้เย็นเท่านั้นแหละ รู้เลย! กูจะเอาอะไรพวกมันกินว่ะ อย่าว่าแต่ข้าวเลยครับ เครื่องดื่มที่จะดื่มกันก็ไม่ได้ซื้อ เฮ้ย~ เอาให้ได้แบบนี้สิว่ะไอลู่เอ่ย จะออกไปตอนนี้ก็ขี้เกียจซะนี้ ชั่งเม่ง! โทรบอกให้พวกมันซื้อเข้ามาดีกว่า

ตู๊ด~~~~ ตู๊ด~~~~ ตู๊ด~~~~

                (ฮัลโหล มีไรว้าไอลู่)

                “มึงอยู่ไหนกันว่ะ”

                (ออๆ นี่พวกกูกำลังไป ใกล้ถึงแล้ว แวะจอดรอน้องเขาอยู่)

                “น้องไหนว่ะ?”

                (ไม่ต้องรู้หรอกสัส ว่าแต่มึงมีไรนิ)

                “อ่อ คือกูจะบอกมึงว่าบ้านกูไม่มีไรกินว่ะ กูลืมซื้อมา นึกว่ามีคนอยู่”

                (เอ้า! ควายเลยมึง แล้วจะให้พวกกูซื้อเข้าไปให้ช้ะ??)

                “ถูกต้อง เอาดริ้งด้วยนะมึง”

                (รู้แล้วน้า มึงไม่เคยพลาด กูจำได้)

                “เยี่ยมรักมึงที่ซู้ดดดดดด คริสเพื่อนรั๊ค”

                (โอ้ย ไม่ต้องมาทำเสียงปยอ.แบบนี้ ออๆเดี๊ยวกูซื้อเข้าไป แค่เนี้ย กูกำลังจะออกรถแล้ว)

                “โอเค”

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ

                ผมตัดสายไอคริสเพื่อนรักไปแล้วครับ อย่างงี้แหละฝากฝังพวกมันได้บ้างบางคราว แล้วแต่อารมณ์ของพวกมันเอง แต่ผมสงสัยน้องมันมาก ใครฟ้ะ? โอ้ย ชั่งมันเถอะ ผมไปเตรียมแก้วมาก่อน เดี๊ยวพวกมันมาจะได้กินเลย

                หลังจากผมเตรียมทุกอย่างเสร็จ ผมก็ออกมานั่งรอพวกมันอยู่ที่ห้องรับแขก แต่ปานนี้พวกมันสองตัวก็ยังไม่มาซักที ผมชักเบื่อแว้วววววนะ! พวกผมเลิกเรียนบ่ายสาม แต่นี้จะปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว พวกมันก็ยังไม่โผล่หัวออกมาเลย

ปี๊ดๆๆๆ!!!!!!! เห้ย นั้นพูดปุ๊ปมาปั๊ป ตายยากชะมัด พอผมได้ยินเสียงมันบีบแตร ผมก็รีบวิ่งดุ๊กๆไปหาพวกมันอย่างรวดเร็ว เพราะแตรมันดังมากเดี๊ยวมนุษย์ป้าข้างบ้านออกมาด่าพวกผมก่อนมีปราตี้ ผมวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้พวกมัน

แต่เดี๊ยวๆ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ป่ะว่ะ ผมเห็นข้างหน้าที่นั่งกับไอคริสที่เป็นคนขับไม่ใช่ไอหมิน เพราะไอหมินมันนั่งอยู่ข้างหลัง แต่ข้างๆไอคริสผมดันเห็นเป็นคนที่เฝ้าคิดถึงตลอด คุณคิดไม่ผิดหรอก ใช่ครับ น้องเซฮุน น้องรหัสสุดหล่อผมเอง แต่ผมว่าไม่ใช่หรอก ไอพวกนี้มันไปรู้จักน้องเค้าได้ไง เพราะพวกมันก็รู้ว่าน้องเค้าน้องรหัสผม และเหมือนน้องเค้าจะไม่มีคนรู้จักในรร.นี้เลยนะ (สืบมาแล้ว)

                ผมรีบปิดประตูรั้วแล้วเดินไปที่จอดรถ ช่วยพวกมันขนของ แต่คนนั่งข้างไอคริสกำลังทำผมช๊อค ช๊อคแบบฮาร์ตแอกแท็กมากกกกก เพราะมันเป็นน้องเค้าจริงๆด้วย น้องเซฮุน คนหล่อของผม โอ้ย ใจผม มันเต้นแรงอีกแล้ว หน้าผมจะแดงไหมเนี้ย นี่ผมเขินอะไรอยู่

เอาตรงๆนะครับ ผมเขินเมื่อเช้าที่น้องเค้าโทรมาหา แล้วชมผมว่าน่ารักมันยังตราตรึงในหัวผมอยู่เลย ถึงน้องเขาไม่เคยเห็นผมก็เถอะแต่ถ้าน้องเค้ารู้ ผมคงไปไม่ถูกกว่านี้แน่ แต่ๆๆ ตอนนี้ผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้ เดี๊ยวผมเผลอทำอะไรอุบาทๆไปอีก

ผมยิ่งเป็นพวกพอเวลาเขิน สมองจะสั่งงานผิดปกติ จากตอนแรกผมกะว่าไปช่วยพวกไอคริสไอหมินขนของ ผมก็เปลี่ยนเป็นเดินเข้าบ้าน ไปในห้องครัวเฉย ไอผมก็ไม่เข้าใจว่าเข้ามาในห้องครัวทำไม เพราะในห้องครัวมันไม่มีอะไรเลย แต่ผมไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วนี้ (ได้ข่าวว่าบ้านแก:ไรท์)

                “เฮ้ยไอลู่ มึงนี้ไม่คิดไปช่วยพวกกูถือของเข้ามาหน่อยเหรอ กูกับไอคริสถือมาสองคนหนักนะเว้ย”

                “ออ! เป็นไรว่ะ อยู่ๆก็เดินเข้ามา มึงไข้ป่าวเนี้ย หน้าแดง หรือมึงโกหกพวกกูว่าไม่มีเหล้า แต่เสือกแดกไปแล้วจนเมาหน้าแดง ห๊า”

                “โอ้ย ไอจิตนาการสูง กูไม่ได้กิน คิดไกลนะมึงคริส อ่อ ไอหมินโทษว่ะที่ไม่ได้ไปช่วย พอดี ขี้เกียจกะทันหัน”

                “ชั่งเถอะ เตรียมของแล้วยกไปที่ห้องรับแขกเถอะ ปล่อยน้องเค้ารอนานๆไม่ดี”

                “อ่อ....เดี๊ยวๆ พวกมึงสองตัว น้องเค้ารู้จักพวกมึงเหรอว่ะ”

                “น้องไหนว่ะ?”

                “โอ้ย น้องเซฮุนน่ะ พวกมึงก็รู้นิหว่า ว่าน้องเค้าเป็นน้องรหัสกู”

                “อ้อ! น้องเค้ารู้จักกับกูเองแหละ พอดีทางบ้านน้องเค้ากับครอบครัวกูทำธุรกิจร่วมกัน เลยพาลสนิทกันด้วย แล้วพอดี กูเจอน้องเค้ากลับบ้านคนเดียวเลยชวนมา แล้วค่อยพาไปส่ง”

                “เห้ย! แล้วไมมึงไม่บอกกูว่ะคริส อมกล้วยหรอไงว่ะ”

                “แล้วทำไมกูต้องบอกมึงว่ะ”             มันกวนตีนผมครับ ไอเลวคริสสสสสส

                “อ้อ อีกอย่าง น้องเค้าเป็นน้องรหัสมึงไม่ใช่พวกกูสองคน ฉะนั้นถ้าน้องเค้าจะหามึงเจอได้ก็เป็นเรื่องของมึงแล้วแหละ”

                “ออใช่ ตอนนี้เค้าก็ยังไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นใคร แล้วที่นี้บ้านใคร นอกจากพวกกูแนะนำชื่อมึงไปเท่านั้น”

                “เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ย กูเขียนชื่อลงไปว่า ลู่ฮาน ถ้าพวกมึงแนะนำกูไป น้องเค้ารู้อ่ะดิว่ะ”

                “กูระดับไหนแล้ว หมินๆนักวางกลศาสตร์ กูจะช่วยมึงตอแหลชื่อมึงไปแล้วกัน”

                “แล้วจะเอาชื่อไหนว่ะ?” ไอคริสพูดถูก ชื่อผมก็มีชื่อเดียว แล้วจะเอาชื่อไหนไปใช้ล่ะ

                “อ่อ......... เสี่ยวลู่เป็นไง เห็นมึงชอบเรียกแทนตัวเองบ่อยๆ คงไม่ทำให้น้องเค้าสงสัยหรอก”

                “ออ ดีๆ กูว่าชื่อนี้กำลังดี”

                “งั้นเอาชื่อนี้ก็ได้ แต่พวกมึงต้องช่วยกูแถด้วยนะเว้ย”

                “ออ!” พวกมันสองตัวพร้อมใจกันตอบผมด้วยการตะโกนใส่หน้าแบบรุงแรงมากครัช

                ในที่สุดหลังจากพวกผมตกลงเรื่องชื่อกันในห้องครัว ก็พากันออกมาที่ห้องรับแขกพร้อมกับแกล้มเรียบร้อย ผมนี้ตื่นเต้นสุดๆ ตอนเจอน้องเค้าครั้งแรกผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี และตอนนี้มันก็มีอาการคล้ายกัน แต่รุงแรงกว่า เพราะผมได้เจอน้องเค้าแบบใกล้ๆ แบบนั่งอยู่ด้วยกันอ่ะครับ คิดดูมันจะฟินขนาดไหน

พอผมเดินออกมาถึงผมก็เห็นน้องเขานั่งอยู่บนโซฟา ผมอยากบอกครับ น้องเค้าเท่มาก ดูเป็นผู้ชายมาดเจ้าชายน้ำแข็งสุดๆ หวังว่าจะไม่หยิ่งนะ ผมไม่ค่อยชอบคนระเภทนี้เท่าไหร่ ผมเดินเอากับแกล้มมาวางบนโต๊ะ แล้วก็นั่งลงตรงโซฟาเดียวกับน้องเค้า แต่ห่างกันมากกกกก เพราะมันเป็นโซฟายาวผมเลยสบโอกาศทำเนียนนิดหน่อยแล้วกัน

แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปนั่ง ผมเห็นน้องเขามองตามผมตลอดเลย ผมไม่ได้คิดไปเองนะ จริงๆนะ แล้วเหมือนทำหน้ากำลังคิดอะไรซักอย่างอยู่ แต่ก็เหมือนเลิกคิดไป แล้วกลับมาสนใจไอคริสที่นั่งโซฟาข้างหนึ่ง เหมือนกำลังรอ แต่ไอคริสก็เหมือนรู้ครับ เลยจัดการตัวมันเองแล้วนั่งลงพร้อมเก๊กฟอร์มนิดหน่อย พร้อมไอนิดๆ ก่อนจะทำตามที่ตกลงกันไว้กับผมในห้องครัวเมื่อกี้

                “อ้อ เซฮุน นี่ไอลู่...เอ้ยๆ เสี่ยวลู่ เพื่อนพี่ แล้วก็เป็นเจ้าของปาตี้” เกือบแล้วครัชชชเกือบแล้ว ดีมันเตือนตัวเองทัน พร้อมกับชี้มาทางผม ผมเกือบซวยแล้วไหมล่ะ ไอคริสเอ๋ยยยย

                “ส่วนนี่ รู้จักไปบ้างล่ะนะ ไอหมิน เพื่อนพี่อีกคน” พร้อมชี้ไปทางไอหมินที่นั่งโซฟาข้างผม

                “ส่วนพวกมึง นี่เซฮุน น้องสนิทกู”

                “ยินดีได้รู้จักนะเซฮุน” ผมเองครับ ได้รู้จักน้องเค้าอย่างเป็นทางการ ก็ต้องเอาแบบประทับใจแรกพบ

                “เต็มที่เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

                “ขอบคุณครับ พี่เสี่ยวลู่ ชื่อพี่คุ้นๆนะครับ เหมือนผมรู้จัก หน้าพี่ด้วย แต่ผมก็คิดไม่ออกว่าใครเคยบอกผม” เห้ยๆ เดี๊ยวนะ น้องเค้าบอกคุ้นๆผม ผมควรดีใจไหมเนี้ย

                “แฮะๆ ไม่หรอก เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกเองนะ” เซฮุนพี่ขอโทษ พี่ไม่อยากให้น้องเจอพี่เร็วนักเดี๊ยวน้องจะไม่พยายามตามหาพี่ พี่กลัว ฮือๆๆๆ

                “คงงั้นมั้งครับ 55555” โอ้ย พ่อลอดช่องน้ำกะทิ น้องเค้าหัวเราะ น่ารักมากครับบบบบบ

                “แอ่มๆ พวกกูสองตัวนั่งอยู่เว้ย ไม่ได้ไปไหน สนใจบ้างดิ”ไอหมินนี้ขัดผมตลอดดดด

                “ออๆ เดี๊ยวกูไปเปิดเพลงมันๆแป๊ป จะได้เหมือนปาตี้หน่อย”

                ผมเดินไปเปิดเพลง หลังจากนั้นผมก็เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะ ตอนนี้ไอคริสชงเหล้าให้พวกผมทุกคนเสร็จแล้ว และเหมือนพวกมันคุยกับน้องเค้าอยู่ เหมือนจะถามเรื่องการเข้ามาเรียนโรงเรียนนี่ ทำไมไรงี้

                “พี่ถามไรหน่อยฮุน ทำไมเข้ามาโรงเรียนนี้ว่ะ เอ็งไม่ใช่คนดีศรีโลกนะ อีกอย่างโรงเรียนนี้พี่คิดว่าแกคงไม่เข้าแน่ และคงไม่เหมาะกับแกด้วย”

                “55555 ผมดูเลวขนาดนั้นเชียวหรอพี่ ผมแค่ต้องการบางอย่างเท่านั้น มันจะทำให้ผมได้ทุกอย่าง ทุกอย่างที่มันก็ควรเป็นของผมเช่นกัน”

                “.........”

                “ไม่มีไรหรอกครับ อย่าใส่ใจเลยมากินกันต่อเถอะ”

                “อ้อจริงด้วย มาๆกินๆ”

                จากนั้นพวกผมก็ดื่มกันต่อ แต่ผมอยากบอกมากว่าประโยคที่น้องเค้าพูดเหมือนน้องเค้าแค้นใครมาไม่รู้ แบบแววตาน้องเค้าดูแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เหมือนไม่ใช่เซฮุนคนเดิมเลย และเหมือนไอคริส ไอหมิน จะสัมผัสได้ เลยพากันเงียบหลังน้องเค้าพูดจบ แต่ก็เป็นน้องเค้าที่กู้สถานะการมาได้

                ตอนนี้เวลาก็ปาไปจะเที่ยงคืนและ ตัวผมเองรู้สึกมึนๆอยากนอนมาก ผมเลยหันไปดูไอเพื่อนสองตัว ก็นอนดมตีนกันไปมา สงสัยเมาหลับไปแล้ว ผมเลยหันไม่มองน้องเซฮุน เห็นน้องเค้านั่งเหมือนคนไม่เมาเลย เฉยมาก สงสัยน้องเค้าคอแข็ง และดูเหมือนน้องเค้ากำลังนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว แต่ซักพักเหมือนน้องเค้ารู้ว่าผมมองอยู่เลยหันมามอง แล้วยิ้มให้นิดๆ

                “นอนเถอะครับพี่เสี่ยวลู่ เดี๊ยวพรุ่งนี้ผมปลุก”

                “เอ้า แล้วเซฮุนไม่นอนเหรอ”

                “ผมยังไม่ง่วงครับพี่นอนไปเถอะ”

                “แต่จะตีหนึ่งล่ะนะ”

                “เถอะครับ นอนเถอะไม่ต้องห่วงผม”

                “อ้อๆ งั้นก็ได้ ถ้าง่วงก็นอนเถอะ นอนตรงนี้แหละ พี่ไม่ได้จัดห้องไว้ให้ พี่ก็กะจะนอนตรงนี้เหมือนกัน งั้น กู๊ดไนท์นะ”

                “ครับ”

                หลังจากนั้นน้องเค้าก็ยิ้มให้ผมครับ น่ารักมากเลย โอ้ย ใจผมเต้นอีกแล้ว รู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆ สงสัยผมคงเมาแล้วแหละ ตอนนี้ผมมึนหัวมาก ขอนอนแป๊ป ไม่ไหวแล้ว....

ครอกฟี้~ ครอกฟี้~

                คุยกันเถอะ:

                ตอนนี้ก็ย่างเข้าสู่ตอนที่สองของเรื่องนี้กันไปแล้ว เป็นไงบ้างค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย ไรท์แต่งเป็นไงบ้าง ไรท์ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลยอยากถามความเห็นรีดเดอร์ดู ถ้าเป็นยังไง ติชมได้นะ ไรท์ยังยื่นยัน นอนยัน เป็นเรื่องไรท์ตั้งใจมากจริงๆ อาจแปลกๆไปบ้างก็ทนไปหน่อยล่ะกันโน๊ะ! เดี๊ยวตอนที่สามจะตามมาในไม่ช้า แต่ของกำลังใจหน่อย จะดูว่ามีคนชอบไหม จะได้มีแรงบันดาลใจเขียนต่อ เมนต์ให้ด้วยน้า จะได้รู้ว่ามีคนอ่านไหม รักรัดเดอร์ทุกคนเลยนะ จุ๊ปๆ

สตรีม #ฟิครับน้องฮฮ

Twitter: 

@WalkAlone_HH

พูดคุยกันได้เน้อ...

ขอบคุณน่ะฮะ จาก หมูกวางตัวนี้