คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ฟิคจับฮฮ -05-
#ฟิคจับฮฮ -05-
หลังจากเซฮุนผลักจูบไป ทั้งสองก็แทบไม่มองหน้ากันและนั้นทำให้บรรยากาศในห้องตอนนี้อึดอัด ลู่ฮานพยายามจะชวนร่างสูงคุย แต่พอเตรียมจะอ้าปากเท่านั้นแหละ ภาพเมื่อไม่กี่นาทีก่อนก็ลอยเข้ามาในความคิดของลู่ฮานทันที ทำให้เขาต้องนั่งเงียบอย่างนั้นต่อไป และแน่นอนเซฮุนซึ่งเป็นคนที่เงียบอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ทำให้เขาก็ไม่คิดที่จะพูดตั้งแต่แรก บรรยากาศเลยเข้าขั้นมาคุ แต่นั้นยังไม่เท่ากับอัตราการเต้นของหัวใจดวงน้อยนี่ ซึ่งลู่ฮานกลัวซะจริง กลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอก เขาไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าเขาจะเป็นยังไง แดงไหม แต่ที่รู้คือมันร้อนมาก เหมือนเข้าห้องอบซาวหน้า และมันทำให้ลู่ฮานไม่กล้าหันหน้าไปทางที่เซฮุนยืนอยู่
จนในที่สุดลู่ฮานก็ทนความอึดอัดไม่ไหว เขาเลยตัดสินใจหันไปหาเซฮุน
“อ่อ...เซฮุน ฉะ... ฉันกลับก่อนนะ” ลู่ฮานรีบพูดอย่างรัวเร็ว และลุกพรวดพาดออกจากห้องไปทันที ทำให้เซฮุนไม่แม้แต่จะค้านอะไร แต่นั้นก็ไม่ทำให้เซฮุนตกใจนาน ร่างสูงรีบวิ่งออกตามลู่ฮานไปทันที และด้วยความที่ลู่ฮานเป็นคนขาสั้น (ไรท์ซอรรี่เน้อ) ทำให้เขายังไปไหนได้ไม่ไกล
“ลู่ฮาน เดี๊ยวก่อน!!” เซฮุนรู้ว่าทำไมลู่ฮานถึงเป็นอย่างนี้ ตั้งแต่จูบนั่น ร่างสูงรู้ได้ในทันทีว่ามันเป็นจูบแรกของลู่ฮาน และเขาก็รู้ว่าลู่ฮานพยายามที่จะหลบหน้าเขา อาจเพราะเขินหรืออะไรบางอย่าง แต่เซฮุนไม่ยอมหรอกนะ เขาก็ใช่ว่าจะยอมจูบใครง่ายๆ และร่างเล็กกวางน้อยต้องเป็นคนรับผิดชอบ
แต่ผลกับไม่เป็นไปดังคาดของเซฮุน ลู่ฮานไม่สนใจและรีบเดินเร็วจนเซฮุนกลัวว่าลู่ฮานจะสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลง แต่ช่วงขาที่ยาวกว่าประกอบกับความเร็วในการเดินที่แทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว ทำให้เซฮุนไปถึงตัวของลู่ฮานได้ในที่สุด เซฮุนคว้าข้อมือของลู่ฮานไว้ในทันทีที่เขาคิดว่าใกล้พอ แต่ด้วยแรงของผู้ชายอย่างเซฮุนทำให้แรงเพียงนิดหน่อยก็ทำให้ร่างเล็กถึงกับเซมาทางเขาได้
“......” ลู่ฮานไม่เอยอะไรออกมา เขาอยู่นิ่งในอ้อมกอดของเซฮุน เพราะเจ้าตัวเลี่ยงที่จะต้องจ้องหน้ากับร่างสูงโดยตรง เขาจึงต้องใช้วิธีนี้ แม้ว่ามันจะล่อแหลมไปหน่อยก็เถอะ แต่มันเป็นทางเลือกสุดท้ายของเขาแล้ว
“นายจะรีบไปไหนเนี้ย รอฉันก่อนสิ เดี๊ยวไปส่ง” เซฮุนเมื่อเห็นว่าลู่ฮานไม่พูดอะไร เขาจึงพูดสิ่งที่คิดไว้ เพราะท่าทางอาการอย่างนี้คงสอนไม่ได้แล้ว และทางเดียวที่ร่างเล็กเลือกคือกลับคอนโดเพื่อหนีเขา
“ฉะ...ฉัน จะกลับ...คอนโด ไม่...ต้องก็ได้ ฉันกลับ...เอง”
“ลู่ฮานเป็นอะไร ทำไมนายพูดติดอ่างจัง ไม่สบายหรอ?” หลังจากเซฮุนพูดจบ เขาก็เอามือไปอังหน้าผากร่างเล็ก ที่ยืนมองเท้าตัวเองโดยไม่เหงยหน้ามามองเขา แต่เพียงแค่ยื่นมือไปยังไม่ทันได้แตะตัว ลู่ฮานก็ถอยห่างเขาออกไปก่อน
“ไม่ๆ ฉัน...ไม่เป็นอะไร แค่ รู้สึกไม่ดีน่ะ เลย...รีบกลับก่อน” ลู่ฮานเลือกที่จะโกหกเซฮุน เขาไม่ได้เป็นอะไร แค่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะสู้หน้าของร่างสูง เขาขอเวลาไปคิดอะไรหน่อย
“งั้นเดี๊ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก...ฉันกลับเองได้”
“เอางั้นเหรอ” เซฮุนพยายามย่อตัวเพื่อจะได้เห็นใบหน้าของกวางน้อยที่เอาแต่ก้มหน้าท่าเดียว นี้ตกลงเขาคุยกับลู่ฮานหรือคุยกับปลายผมของคนตัวเล็กเนี้ย
“อือ...”
“เหงยหน้ามาคุยกันก่อน นายจะก้มหน้าทำไม คนคุยกันต้องสบตากันสิ” สบตา? ตาบ้าเอ้ย! ใครมันจะกล้าไปสบตาเซฮุนตอนนี้เล่า แค่นี้จะมองหน้ายังไม่กล้าเลย สบตางั้นเหรอ หวังไปเถอะ เขาขอก้มหน้าอย่างนี้ต่อไปล่ะกัน
“ฉันไปก่อนนะ!”
“เอ้า!....”
เซฮุนไม่ทันลู่ฮานทุกที พอเขาเผลอร่างเล็กก็รีบตัดบทและเดินลงบันไดไปทันที อย่าเรียกว่าเดินเลย เรียกว่าวิ่งหนีเขาดีกว่า ไม่รู้จะรีบไปไหน และเซฮุนก็ไม่คิดจะตามไปเหมือนครั้งแรก เพราะเขาคิดว่า ตามไปยังไงคนหัวดื้ออย่างลู่ฮานคงไม่ยอมให้เขาไปส่งอยู่ดีนั้นแหละ
หลังจากลู่ฮานอัดสปีตออกมาได้ เขาก็รีบจ้ำอ้าวโดนไม่ทันได้มองอะไร คิดเพียงอย่างเดียวคือเขาต้องรีบกลับคอนโด ลู่ฮานไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องหลบหน้าเซฮุน แต่เพียงแค่เซฮุนเดินเข้ามาเขาก็ใจเต้นแรง
“เอ้า! นั่นลู่ฮานไปไหนน่ะ!!” ชานยอลเมื่อเห็นลู่ฮานเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่เขากับจงอินโดนไล่ออกมาสิงอยู่ ชานยอลจึงตะโกนถามร่างเล็กที่เอาแต่เดินก้มหน้าไม่มองทางอย่างเดียว ไม่รู้จะรีบไปไหนของเขา
“ไม่ตอบด้วยว่ะ” จงอินหลังจากได้ยินชานยอลตะโกนถามลู่ฮานเขาจึงเงยหน้าออกมาหนังสือที่อ่านสำหรับเทสย่อยมะรืนนี้ และเห็นลู่ฮานเอาแต่เดินๆๆๆๆ ไม่คิดจะหันมามองทางพวกเขาสองคนเลยสักนิด ขนาดชานยอลถามไป ลู่ฮานยังไม่ตอบและไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วย เป็นอะไรของเขา
“สงสัยรีบไปไหนมั้ง” ชานยอลเลิกสนใจร่างเล็กก่อนหันไปมองจอทีวีที่เปิดรายการโปรดเขาอยู่ พร้อมกับจงอินด้วยเช่นกันที่เอาแต่จมอยู่กับหนังสือมากมาย
ลู่ฮานได้ยินเสียงของชานยอลแล้ว แต่เขาไม่อยากเงยหน้าขึ้นไป กลัวทั้งสองคนที่นั่งอยู่จะเห็นหน้าที่แดงของเขาตอนนี้ ซึ่งมันไม่ดีแน่ เขาอาจโดนสองคนนั้นแซว และลู่ฮานไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น
หลังจากแยกกับลู่ฮานที่เชิงบันได เซฮุนก็กลับเข้าห้องทำงานและไปเอาโน๊ตบุ๊คของเขาเพื่อมาคุยงานกับไอสองตัวข้างล่าง
“ทำไรกันอยู่” เซฮุนเมื่อเอาของที่ต้องการเสร็จก็เดินลงมาหาเพื่อนรักที่นั่งสบายหน้าทีวีพร้อมขนมข้างกาย
“ซักผ้า”
“ตัดหญ้า”
ไอพวกเวรรรรร มันกวนตีนเขาเข้าแล้วไหมล่ะ มันน่าจับเอาโน๊ตบุ๊คตบกะบาล
“งั้นเรื่องแผนการก็ไม่ต้องคุย” เซฮุนยอมได้ที่ไหนล่ะ ในเมื่อกวนกลับมา เขาก็ต้องใช้ไม้เด็ดกำหราบ
“ออ!! มาๆ แอมซอรี่ครัช”
ชานยอลเมื่อได้ยินเซฮุนบอก เขาก็รีบออกตัวทันทีเพราะแผนของเซฮุนสำคัญกว่าความสะใจที่ได้กวนมันมากกว่า
“แล้วมึงล่ะจงอิน มัวแต่กิน มานี้ๆๆ” เซฮุนเมื่อเห็นชานยอลตอบกลับ จึงหันไปหาเพื่อนอีกคนที่ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ ไม่รู้มันหลับในไปแล้วหรือป่าว
“ว่ามาสิ กูฟังอยู่”
เซฮุนเดินไปวางโน๊ตบุ๊ตที่โต๊ะเล็กหน้าทีวีก่อนเปิดหน้าจอ ทำให้พบกับโปรแกรมบางอย่างที่ทั้งชานยอลและจงอินไม่เคยเห็น นั่นทำให้จงอินที่แกล้งเมินในตอนแรกต้องรีบมานั่งข้างล่างเพื่อดูสิ่งนั้นทันที
“มันคืออะไร” ชานยอลเลือกถามคำถามไป ซึ่งเป็นคำถามที่ทั้งเขาและจงอินสงสัย
“เดี๊ยวก็รู้…”
เซฮุนทำการรันโปรแกรมก่อนปรากฎแผนที่โลกขนาดใหญ่เต็มหน้าจอ และจุดสีแดงที่อยู่บนประเทศหนึ่งในนั้น ซึ่งภายหลังชานยอลและจงอินมองออกมาว่ามันคือประเทศโบลิเวีย
“มันคือโปรแกรมที่กูสร้างมาใหม่ ซึ่งคิดว่ามันเหมาะกับการแข่งที่จะเริ่มในอีกสองวันข้างหน้านี้ และมันจะใช้งานได้ง่ายกว่าที่ผ่านมา” เซฮุนเมื่อเห็นหน้าเพื่อนรักทั้งสองงงเป็นไก่ตาแตก เขาก็อธิบายคร่าวๆให้ทั้งสองรู้
“เอาเต็มๆ” แต่นั่นไม่ทำให้จงอินเข้าใจอยู่ดี เขาจึงขอคำธิบายมากกว่านี้ เพราะนั้นเขารู้อยู่แล้วว่ามันคือโปรแกรมที่มีแผนที่พร้อมจุดสีแดงที่โบลิเวีย แต่การทำงานของมันล่ะ เขายังไม่รู้เลยนะ
“อ่อ...มันคือโปรแกรมที่กูสร้างขึ้นเพื่อแฮกค์เข้าระบบของโบลิเวียโดยเฉพาะ พวกมึงน่าจะรู้ ว่าโบลิเวียน่ากลัวขนาดไหน โปรแกรมนี่จึงถูกออกแบบมาเฉพาะมันเท่านั้น” เซฮุนรอฟังคำค้านจากเพื่อน แต่ทั้งคู่ยังคงนั่งนิ่ง ซึ่งเขาขอมโนไปว่าพวกมันเข้าใจ
“และมันใช้งานง่ายมาก เหมือนโปรแกรมทั่วไป แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น มึงเห็นจุดสีแดงนั่นไหม...” เซฮุนชี้จุดสีแดงที่อยู่บนแผนที่ให้ดู
“นั้นคือจุดที่แสดงตำแหน่งที่โปรแกรมนี่จะทำงาน เราจะต้องคีย์ข้อมูลบางอย่างเข้าไปเพื่อให้มันเริ่มทำงาน และหลังจากนั้นมันทำงานของมันอัตโนมัติ เราก็แค่นั่งรอผล และเก็บข้อมูลเท่านั้น...”
“ใช้เวลาเท่าไร?”
“2วิ...”
“หึ เร็วดี หวังจะไม่โดนจับได้จากทางนั้นนะ ไม่งั้นมาสเตอร์เอาตาย ไม่สิ พวกเราต่างหากที่ตาย” จงอินพูดสิ่งที่เขาคิดไว้ในตอนแรก เขามั่นใจในโปรแกรมของเซฮุน แต่เขาไม่มั่นใจเรื่องที่ทางโบลิเวียอาจจะตามทันนี่สิ เขาก็กลัวโดนจับได้เหมือนกันนะ
“ไม่ต้องกังวลไอดำ กูบอกแล้วว่าสร้างมาเพื่อโบลิเวีย จุดเด็ดมันอยู่ตรงนี่ต่างหากล่ะ หลังจากเราเอาข้อมูลมาได้แล้วตัวโปรแกรมจะทำการloseตัวมันเองทันที หมายความว่า มันจะทำลายตัวเองแบบที่หายสาบสูญไปเลย กู้ไม่ได้ หาไม่พบ และมันจะทำให้ทางนั้นตามเราไม่ได้ไง จากนั้นเราก็เอาข้อมูลส่งมาสเตอร์ เราก็ชนะแล้ว”
ทั้งสองคนเมื่อได้ฟังก็เผยรอยยิ้มมุมปากเล็กๆซึ่งแสดงความสะใจบวกความดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด เพราะนั้นหมายถึงรางวัลรอพวกเขาอยู่ตรงหน้านี้เอง ซึ่งมันเป็นรางวัลมหาศาลมากทีเดียวสำหรับการแข่งแบบกลุ่ม
หลังจากที่ทั้งสามคุยกันเรื่องโปรแกรมที่พวกเขาต้องใช้แข่งแล้ว ก็แยกย้ายกันไปทำธุระ ซึ่งชานยอลเลือกที่จะมาสถานที่หนึ่งที่เป็นธุระสำคัญของเขา
ไม่เคยมีใครรู้ว่าชีวิตของเขาจมอยู่กับการที่หัวใจหายไปนานแค่ไหน...
ชานยอลไม่เคยเล่าเรื่องนี่ให้ใครฟัง จนกระทั่งชีวิตของเขาพบกับเพื่อนทั้งสอง ทำให้เขาเลือกที่จะบอกสิ่งนั้นออกไป พวกมันช่วยเขาเต็มที่ เวลา2ปี อาจจะเร็วสำหรับบางคน แต่สำหรับชานยอลแล้ว ชายหนุ่มคิดเพียงว่า เมื่อไหร่จะหมดวันนี้ไปสักที
ตอนนี้เขาได้รู้ว่าหัวใจของเขาอยู่ไหน และเป็นยังไง ทุกวันหลังจากที่เขาทำหน้าที่ในฐานะแฮกเกอร์จนจบ เขาก็จะคอยมาแวะเวียนมานี้บ่อยครั้ง จนป้าร้านอาหารตามสั่งที่นี่จำเขาได้
และนี่ก็เป็นอีกวันหลังเลิกงานที่เขามาที่นี้อีกครั้ง และนั่งที่เดิมอีกครั้ง เขาหวังว่าจะได้เห็นหัวใจของเขา เพราะตลอดระยะเวลาที่เขามาที่นี้ เขาไม่พบหัวใจของเขาสักครั้ง พบแต่ความผิดหวังกลับไป หวังว่าวันนี้เทวดาบนฟ้าจะเห็นใจเขาและให้เขาได้พบคนสำคัญสักที
เวลาผ่านไปเกือบค่ำแล้ว แต่ชานยอลก็ยังไม่เห็นวี่แววของคนนั้นเลย ครั้งนี่เขามาเก้ออีกแล้วสินะ
“พ่อหนุ่มมาอีกแล้วเหรอ วันนี้จะสั่งอะไรไหมล่ะ”
“ขอน้ำเปล่าแก้วเดียวพอแล้วครับ”
“ได้สิ รอแป๊ปหนึ่งนะพ่อหนุ่ม”
“ครับ” ชานยอลนั่งตรงนี้นานไป จนป้าคงสงสาร เลยมาถามว่าเขาอยากกินอะไรหรือป่าว แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่หิว น้ำเปล่าจึงเป็นสิ่งที่ชานยอลเลือกสั่งไป
ไม่นานป้าก็กลับมาพร้อมน้ำเปล่าที่เขาสั่งไป แต่ป้าก็ไม่ได้ซักถามอะไรเขาอีก เพียงแค่มาวางแล้วแยกไปทำงานของป้าเขาต่อ เพราะตอนนี้ในร้านคนเริ่มเยอะแล้ว
คงสงสัยล่ะสิ ว่าที่นี่ที่ไหน? ทำไมคนอย่างชานยอลต้องมาด้วย? มาเพราะอะไร? พวกคุณรู้จักที่นี่ไหมล่ะ ที่ๆเรียกว่า กรมทหาร...
คงมีคนกำลังงงว่าคนอย่างแฮกเกอร์ระดับนี้มาที่นี้ทำไม มาที่ๆเสี่ยงโดนจับเข้าคุกอย่างนี้ทำไม ก็ที่นี้มันคือที่ที่หัวใจของเขาอยู่ยังไงล่ะ
ชานยอลมาที่นี้ทุกวัน เห็นผู้คนออกมาทานข้าวมากมาย ร้านนี่แทบจะแออัดทุกวันที่เขามา คนของกรมทหารออกมาทานข้าวจนชานยอลอยากถามมากว่า ในกรมพวกนายไม่มีที่กินหรือไง
แต่ก็ยังไร้วี่แววของคนสำคัญของชานยอล เขาไม่แปลกใจว่าทำไมคนนั้นถึงไม่ออกมา เพราะการออกมาจากกรม โดยไม่มีใครรู้มันเป็นไปได้ยาก คนๆนั้นของเขา ไม่ใช่โดนจับหรือลึกลับอะไรแบบนั้น แค่เค้าคนนั้น เป็นคนที่เกลียดบรรยากาศแบบนี้ แบบที่คนเยอะ อึดอัด มันเหมือนเค้าจะอาเจียนซะทุกครั้งไป
จนตอนนี้ผู้คนในร้านอาหารเริ่มทยอยออกไปจนในร้านกลับมาว่างเหมือนตอนแรกที่ร่างสูงเพราะมันเลยเวลาเลิกงานไปนานโขแล้ว คนที่ออกมาทานข้าวส่วนใหญ่จึงรีบกลับบ้านของตนกันไปหมด ก็ตอนนี้มันเริ่มดึกแล้วนิ เมื่อกินเสร็จใครๆก็อยากกลับไปนอนหลังจากทำงานหนักมาทั้งวันทั้งนั้นแหละ
แต่ชานยอลก็ยังไม่ไปไหน ร่างสูงยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม เหมือนว่าสิ่งนั้นไม่ได้ทำให้เขาเบื่อเหมือนคนอื่นที่เบื่อการรอคอย ไม่ใช่ชานยอลเป็นคนที่ชอบรอใคร แต่เพราะคนนี้เขารอมานานแล้ว จะเป็นไรไป ถ้ารออีกสัก4-5ชั่วโมง
ทันใดนั้นเหมือนฟ้าประทานสิ่งที่เขาหวังไว้จนได้ ดวงใจของเขาคนนั้นออกมาแล้ว เพียงแค่ก้าวออกจากประตูของกรม เขาจำได้ทันที อาจเพราะความคิดถึง บวกกับการรอคอยมาเนินนาน ทำให้เพียงแค่เห็นระยะไกล ทุกอย่างในความทรงจำก็ชัดเจนขึ้นมา
ชายหนุ่มถึงกับน้ำคาคลอหน่วงที่ดวงตาของเขา ไม่รู้มันมาจากไหน ไม่รู้มาได้ยังไง เขาแค่รู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของเขาพบแหล่งน้ำสำคัญแล้ว น้ำที่สามารถทำให้ชานยอลมาเป็นชานยอลเหมือนหลายปีก่อนได้แล้ว
และเหมือนว่าการเจอกันครั้งนี้ มันคุ้มค่ากับการที่เขาเฝ้าคอยมาตลอด ทั้งค้นหา ขนาดเจอแล้ว มาเฝ้าทุกวันแล้วยังไม่พบ แต่วันนี้ พบจนได้ บยอนแบคฮยอน หัวใจของ ปาร์ค ชานยอล...
เมื่อร่างสูงเห็นคนตัวเล็กมุ่งหน้ามาทางนี้ ชานยอลจึงรีบเอาฮู๊ดเสื้อคลุมที่เขาใส่ออกมาขึ้นปกปิดใบหน้า เพราะถ้าแบคยอนรู้ว่าชานยอลเจอตนเอง ชานยอลคงจะไม่ได้พบแบคยอนอีกแน่
แบคยอนเดินเข้าร้านมาและสั่งอาหารซึ่งชานยอลฟังไม่ได้ยินว่าคนตัวเล็กสั่งอะไรไป จากนั้นแบคยอนก็เดินมานั่งโต๊ะตรงข้ามกับเขา ดันเลือกนั่งฝั่งที่มองเห็นเขาได้ชัดอีก หัวใจของร่างสูงสั่นเป็นจังหวะรุนแรงเพราะกลัวแบคยอนจำได้ แต่มันก็เหมือนว่าวันนี้เป็นวันของชานยอล เพราะเมื่อแบคยอนนั่งลงเจ้าตัวก็เอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไป ไม่คิดเหงยหน้าขึ้นมามองผู้คนรอบข้าง นั่นทำให้ร่างเล็กไม่เห็นผู้ชายตัวสูงโต๊ะตรงข้าม
จนในที่สุดอาหารที่แบคยอนสั่งไว้ก็มาเสริฟ แบคยอนไม่รอช้าซัดข้าวตรงหน้าอย่างหิวกระหายเหมือนคนที่อดอยากมานาน โดยการกระทำเหล่านี้ตกอยู่ในสายตาของชานยอลตลอดเวลา เขาสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงตลอด2ปีที่ผ่านมาของแบคยอนได้ ร่างเล็กดูสูงขึ้นจากเมื่อก่อนเล็กน้อย ซึ่งมันก็ดีแล้ว แต่ที่ไม่ดีเลยคือร่างเล็กหน้าซูบผอมลงไม่เยอะมาก เหมือนคนที่อดหลับอดนอน และเหมือนคนที่โหมงานหนักจนเกินไป แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า แบคยอนยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
คนตัวเล็กกินข้าวหมดในเวลาอันรวดเร็วจนร่างสูงตกใจ ก่อนรีบลุกไปจ่ายเงินและเดินออกหน้าร้านไป เหมือนกับว่ารีบร้อนกลับไปทำงานค้างไว้
ชานยอลเมื่อเห็นแบคยอนเดินออกไปแล้ว เขาก็ดึงฮู๊ดออกและคิดทบทวนอะไรนิดหน่อย ก่อนลุกออกจากร้านไปโดยไม่ลืมโค้งขอบคุณป้าเจ้าของร้านที่ให้เขามานั่งรอร่างเล็กทุกวัน
ร่างสูงเดินขึ้นรถสุดรักแต่ไม่ได้สตาทรถ เพียงแต่นั่งนิ่งๆอยู่บนนั้น ชานยอลกำลังคิดอยู่ว่าหลังจากนี้เขาจะเอายังไงต่อดี ในเมื่อเขาพบแบคยอนแล้ว เขาจะทำอย่างไรให้แบคยอนออกมาเจอเขา เครียกับเขาสักที
แต่คิดยังไงชานยอลก็คิดไม่ออก ดูก็รู้ว่าแบคยอนไม่ใช่คนที่ออกไปไหนมาไหนบ่อย ขนาดแค่เดินออกมากินข้าวหน้ากรมแค่นี้ ร่างเล็กยังแทบไม่ออกเลย งั้นอย่าหวังว่าเจ้าตัวจะยอมออกมาเพื่อพบเขา เผลอๆคนตัวเล็กอาจลืมเขาแล้วก็ได้ ยิ่งพูดหัวใจของชานยอลก็ยิ่งบีบอย่างรุนแรงจนร่างสูงรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคอยจิกให้เขาปวดใจเล่นตลอดเวลา แต่ชานยอลก็ยังไม่ละความพยายามที่จะพบหน้าแบคยอน เขาต้องการเจอคนตัวเล็กและเคลียปัญหาที่ค้างคาใจตนเองมานานกว่า2ปีนี้ ให้จบลงเสียที เขาไม่อยากทนอยู่กับความเจ็บปวดนี่อีกแล้ว และชานยอลเองก็ต้องการเอาหัวใจของเขาที่อยู่กับแบคยอนคืนมาด้วยหากคนตัวเล็กไม่ต้องการมันแล้ว....
-มาคุยกัน-
ไรท์อัพมาถึงตอนที่5ของเรื่องกันแล้ว รีดเดอร์เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยน้า อ่าน100คนเม้น4เอง ขอบคุณคนที่คอมเม้นคนแรกมาๆเลยนะค่ะ ไรท์จะแต่งต่ออย่างดีเพื่อรีดเดอร์ทุกคนเลย ช่วยเม้นให้ไรท์เห็นหน่อยว่ามีคนชอบฟิตเรื่องนี้ ไรท์จะได้ดีใจ เขินคนเดียว 555555 ไปละเจอกันใหม่
ความคิดเห็น