คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฟิคจับฮฮ -04-
#ฟิคจับฮฮ -04-
ลู่ฮานได้รับข้อมูลที่วานคริสไปถามมา ปรากฎว่าไม่เป็นไปตามที่เขาคิดไว้ เพราะแบคยอนเพื่อนสนิทตัวดีของเขา บอกว่าข้อมูลยังอยู่ปกติดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรหายไป และเจ้าตัวก็เช็คดีแล้วว่าไม่มีใครแอบเข้าระบบมา แต่สิ่งนี้ก็ไม่ได้ทำให้ลู่ฮานสบายใจขึ้น แม้เขารู้ว่าแบคยอนเป็นคนที่เก่งด้านนี่ แต่ก็นั้นแหละ แค่นี้จะไปสู้อะไรกับพวกนั้นได้
ลู่ฮานใช้ชีวิตวันนี้ด้วยความเรียบง่ายกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา เพราะวันนี้เซฮุนบอกจะมารับเขาเย็นหน่อย ลู่ฮานเลยใช้โอกาสนี่ไปเที่ยวและพักผ่อน หลังจากที่เขาไม่พักมาหลายวันแล้ว แม้อยากเข้ากรมไปดูหน้าเพื่อนหน่อย แต่เข้าไปไม่ได้เพราะโดนนายพลอย่างคริสห้ามไว้ เนื่องจากมันวิตกกลัวพวกเซฮุนจะแอบตามเขาไป ซึ่งลู่ฮานมั่นใจว่าคนอย่างเซฮุนจะไม่ออกจากบ้านหลังนั้นถ้าไม่จำเป็น และการตามเขาคงไม่ใช่อะไรที่จำเป็นสำหรับร่างสูงหรอก
เวลาแห่งความสุขก็มักจะผ่านไปเร็วเสมอ และเวลาที่ลู่ฮานกังวลใจก็ย่างเข้ามาในที่สุด เมื่อมันถึงเวลาที่ร่างสูงนัดไว้แล้ว และลู่ฮานก็ลงไปรอเหมือนเช่นทุกครั้ง
ตอนนี้ทั้งลู่ฮานและเซฮุนก็เข้ามาห้องเดิมที่ลู่ฮานเข้ามาแทบทุกวันก็ว่าได้ เห็นเหมือนเดิมทุกครั้งที่ย่างเข้ามา ตัวเลขสีเขียววิ่งอยู่บนหน้าจอพร้อมกับจงอินและชานยอลที่นั่งอยู่ตำแหน่งเดิม เหมือนทั้งสองไม่เคยลุกออกจากจุดนั้นเลย
“มาแล้วเหรอ เร็วดีนิไอฮุน” เป็นจงอินเจ้าเดิมที่เอยทักทุกครั้งหลังจากเซฮุนออกไปรับลู่ฮานและกลับเข้ามา
“อืม ทำไรอยู่” เซฮุนก็ทำได้แต่ขานรับส่งๆและก็ถามจงอินกลับตามมารยาทที่เพื่อนกันพึงกระทำ แต่เขารู้ดีว่าไอดำมันทำอะไร มันเป็นสิ่งที่พวกเขาต่างรู้ๆกัน
“ลู่ฮาน นายไปนั่งที่นายก่อนเดี๊ยวฉันจะไปเอาของแป๊ปนึง”
ลู่ฮานทำตามทำสั่งของเจ้านายเซฮุน เพราะเขาไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไมก็ในเมื่อเป้าหมายของเขาก็คอยที่จะอยู่ใกล้เซฮุนอยู่แล้ว
“นายยังไม่พัฒนาไปไหนอีกหรอ ลู่ฮาน” ชานยอลหลังจากผลักจากหน้าจอ ก็ถามลู่ฮาน เพราะชายหนุ่มสงสัย เซฮุนก็สอนลู่ฮานมาหลายวันเข้าไปแล้ว แต่เหมือนพัฒนาการของลู่ฮานก็ยังไม่ไปไหนสักที มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง...
“ก็....เข้าใจขึ้นแล้วแหละ แต่ก็ยังไม่พอมั้ง เซฮุนบอกยังงั้นน่ะ” ลู่ฮานตอบตามความจริงทีเขารู้มาจากเซฮุน เอาจริงๆเขาก็ไม่ได้ไม่พัฒนาไปไหนนะ เขาพัฒนาไปเยอะเลยต่างหาก เซฮุนเป็นครูที่เก่งมาก ที่ทำให้คนที่ไม่รู้อะไรอย่างเขาก้าวไปได้ไกลขนาดนี้ แต่ร่างสูงกลับบอกว่าแค่นี้ยังไม่พอ
“คุยไรกัน ไปแป๊ปเดียว มึงชวนลู่ฮานคุยเลยเหรอ หันไปทำงานของมึงต่อเลยไอ้ชาน”
“โด๋~~ ไม่ตายหรอก กูคุยนิดคุยหน่อย บู๋ๆๆ”
“คิดว่าน่ารักไหม” เซฮุนส่ายหน้าให้กับท่าทางแบบเด็กๆของเพื่อนตัวเอง ไม่ใช่เขาหวงอะไรหรอก แต่เพราะงานที่ชานยอลค้างอยู่ แม้แต่เสี้ยววินาทีมันก็พร้อมนำพาหายนะมาให้ได้
“คิกๆๆ”
“ไม่ต้องแอบขำลู่ฮาน นายก็เหมือนกัน ชวนชานยอลคุยทำไม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!”
“เห้ยๆ อะไรกันเล่า ฉันก็อยู่ดีๆ นี่นายพาลป่ะฮุน”
“ไม่เว้ย! ไม่ได้พาล กลับเข้าเรื่องงานกันเถอะ”
“น่าจะรู้ตัวได้นานแล้วนะ...” จงอินที่แอบนั่งฟังสองคนนี่โดนด่าก็อดแขวะไม่ได้ เพียงแค่ชานยอลหันไปถามลู่ฮานนิดหน่อย ก็โดนเซฮุนว่าซะหง่อยเลย มันจะหวงไปไหนนักหนาเนี้ย เขาล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
“อย่าคิดว่ากูไม่ได้ยินไอจงอิน” เซฮุนแอบได้ยินจงอินบ่นเขา แม้มันจะเบาแค่ไหน แต่ประสาทหูของเขาก็ดีเลิศกว่าใคร ฉะนั้นไม่พลาดเรื่องอย่างนี้
“กูเสร็จล่ะ หันมาคุยได้แล้วป่ะ?” ชานยอลหลังจากเร่งทำงานที่ค้างเสร็จก็หันมาประชดเซฮุนที่ยืนทำหน้าอมทุกข์อยู่ข้างหลัง
“ไม่ได้! มึงจะไปไหนก็ไป กูต้องการสมาธิ”
“อย่ามาแหล่ครัช มึงอยากอยู่กันสองต่อสองมากกว่าเถอะ อ่านสายตามึงก็ออกแล้วไอฮุน”
“รู้แล้วก็ไปสิครับบบ คุณจงอินด้วย ผมรู้ว่าคุณเสร็จแล้ว อย่ามาเนียน”
“หึ! ตกลงจะไม่ให้พวกกูสองคนสิงในห้องนี่สินะ ให้ได้อย่างนี้ดิ” จงอินได้แต่บ่นกับตัวเองในช่วงหลัง ก็ในเมื่อห้องนี่พวกเขามาก่อนก็ต้องมีสิทนอนเล่นไรได้ดิ แต่นี่อะไร แค่สอนงานเอง ทำไมต้องไล่เขากับชานออกไปด้วย มันไม่แฟร์อ่ะ!
“ไม่ต้องเลย ห้องอื่นในบ้านมีตั้งเยอะแยะ ไปๆ กูต้องการความสงบ” เซฮุนออกปากไล่เพื่อนตัวดีทั้งสอง พร้อมทำมือเป็นเชิงว่า ‘มึงรีบออกไปเถอะ กูขี้เกียจจะไล่แล้ว’ แล้วก็นะ ทั้งจงอิน ชานยอล มีหรอจะไม่ทำตาม
“เงียบสักที...” ร่างสูงบ่นกับตัวเองหลังจากไล่เพื่อนทั้งสองออกไปได้แล้ว เขาจะได้เริ่มสอนลู่ฮานอย่างจริงจัง
ตอนนี้ทั้งเขาและลู่ฮานก็สนิทกันในระดับหนึ่งแล้ว อาจยังไม่เท่าไอดำแล้วก็ไอโยดา แต่มันก็พัฒนาไปได้ไกลกว่าทีเรียกว่าคนรู้จัก ทำให้เซฮุนไม่ต้องคอยวางฟอร์มอะไรมากมาย และทำตัวตามสบายได้เมื่ออยู่กันสองคนดั่งตอนนี้
“ฉันต้องทำไงต่อ” ลู่ฮานหลังจากเฝ้าดูเพื่อนทั้งสามเกี่ยงกันไปมา เขาก็ต้องการบทบาทบ้างไรบ้าง
“ก็ต่อจากเมื่อวานล่ะกัน” เมื่อได้ยินลู่ฮานถาม เซฮุนก็เลยได้สติและเริ่มสอนต่อจากที่พวกเขาค้างกันไว้
“เอาล่ะทีนี่ นายก็เข้าตรงนี้เป็นแล้วนะ.....บลาๆ”
ลู่ฮานไม่ได้ฟังที่เซฮุนพูดเลย ร่างเล็กกลับเอาแต่นั่งจ้องใบหน้าด้านข้างของเซฮุนโดยไม่ละสายตาไปไหน ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ดูดีไปหมดทุกส่วน และอะไรก็ตามที่ดูดีเกินผู้ชายทั่วไป มันสะกดให้ลู่ฮานไม่ทันระวังตัวว่าบุคคลตรงหน้าตอนนี้โน้มเข้ามาแล้ว และระยะห่างระหว่างพวกเขาก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ คนคุมเกมก็คงเป็นเซฮุนเหมือนเดิม
ก่อนที่สายตาของกวางน้อยจะสบประสานเข้ากับสายตาของร่างสูง นั่นแหละ ทำให้ลู่ฮานรู้ตัวว่าตอนนี้ปลายจมูกของเขากับเซฮุนชนกันแล้ว และระยะห่างของพวกเขาเรียกได้ว่าน้อยนิด มันใกล้กันมากจนเพียงแค่ลู่ฮานพยายามพูด ปากของพวกเขาก็โดนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ และเป็นอย่างนี้เนิ่นนาน ไม่มีใครยอมผลักออกหรือหลบสายตา
ตอนแรกร่างสูงเพียงแค่ต้องการแกล้งคนตัวเล็กเท่านั้น ที่นั่งเมอไม่ฟังเขาอธิบาย แต่ตอนนี้สายตาของกวางน้อยตัวนี่สะกดเขาให้อยู่หมัด และความรู้สึกนี้คอยแต่บอกให้เซฮุนเข้าไปอีก แม้ระยะห่างจะใกล้กันมากแล้วก็ตาม เซฮุนไม่รู้ว่าแรงดึงดูดนี่คือออะไร ทำไมทำให้คนอย่างเขากลายเป็นคนหื่นกาม ในหัวคิดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง และเรื่องเหล่านั้นก็ไม่ได้เกี่ยวกับงานด้วย มันกลับเป็นภาพของร่างเล็กที่โดนเขาครอบครองริมฝีปากสีแดงนั่น และเสียงครางเบาๆที่หวานหูเมื่อเจ้าตัวพยายามเรียกร้องลมหายใจจากเขา ทำไมล่ะ? ทำไมเซฮุนถึงเอาแต่คิดแบบนั้น
จนตอนนี้บรรยากาศภายในห้องชั่งแสนอึดอัดเพราะไม่มีใครยอมเอยปากหรือพูดอะไร ลู่ฮานไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรที่เซฮุนไม่ยอมผลักออกแล้วเหมือนจะยิ่งเข้ามามากขึ้นด้วย แต่ไม่ใช่ว่าลู่ฮานยอมนะ เพียงแค่เขาไม่กล้าที่จะขยับปากเอยห้ามเซฮุนเท่านั้น ก็...ปากของพวกเขามันจะแตะกันอยู่ร่อมร่อแล้ว ถ้าเขาพูดออกไป มันก็จะแตะกัน ต่อจากนั้นลู่ฮานไม่อยากคิดอะไรต่ออีกแล้วล่ะ
ลมหายใจของเซฮุนรดอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มของเขา ลู่ฮานรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น เขาประหม่าจนมือเริ่มอยู่ไม่ถูกและคอยหาที่ยึดเหนี่ยว หัวใจของกวางน้อยสั่นระรัวเหมือนจะกระเด็นออกมาจากอกอยู่แล้ว เขากลัวว่าเสียงหัวใจของเขาเซฮุนจะได้ยินมันเข้า แต่ตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วแหละมั้ง ปล่อยให้ได้ยินไปเถอะ ร่างสูงจะได้รู้ว่าตอนนี้เขาตื่นเต้นจนจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
แรงดึงดูดทำให้ในที่สุดปากของเซฮุนก็ประจบเข้ากับปากของกวางน้อยที่ตัวสั่นราวกับถูกเฉือด เซฮุนไม่กล้าสอดลิ้นเข้าไป เขากลัวจะทำให้กวางน้อยแตกตื่นและกลัวเขา เซฮุนทำเพียงแค่ประกบนิ่งๆ ลิ้มรสความหวานจากริมฝีปากแดงนี่ มันหวานเหมือนเขากำลังกินลูกอม มันหวานเหมือนลูกกวาดในงานเทศกาล แต่มันกลับหวานเป็นเอกลักษณ์ หวานแบบที่รู้ว่านี่แหละของกวางน้อยตัวนี้ เซฮุนชักติดใจแล้วสิ ไม่รู้ว่าวันนี้จะได้สอนอย่างที่ใจคิดหรือป่าว เพราะสมองและหัวใจของเซฮุนคอยแต่สั่งการให้ลิ้มรสความหวานนี่นานๆ และห้ามถอนออก เขาได้แต่คอยบดขยี้ปากเล็ก และขบกัดเบาๆ ให้อีกคนสะดุ้งเล่น และคอยใช้เรียวลิ้นเก็บน้ำหวานที่ไหลออกมาจากปากของคนตัวเล็ก
ลู่ฮานตกใจเมื่ออยู่ๆเซฮุนก็เข้ามาและสิ่งที่เขาคิดก็ตามมาด้วย จูบแรกของเขา มันลอยไปแล้ว จูบนี่ลู่ฮานไม่รู้ว่ามันเป็นแบบไหนไม่รู้ว่านานเท่าไร แต่ที่รู้ มันนุ่มละมุม เหมือนเขาเป็นเจ้าหญิงที่รอเจ้าชายมาจุมพิษเพื่อปลุกให้ตื่นจาการหลับใหล แม้ว่าเขาจะโตมาขนาดนี้แล้ว แต่เขายังไม่เคยเสียจูบแรกให้ใครมาก่อน แต่ลู่ฮานคิดว่ามันคุ้มค่ากับที่เขารอคอย เพราะมันเป็นจูบแบบที่เขาคิดไว้ แม้คนตรงหน้ายังไม่ใช่คนที่เขารัก แต่มันก็ตราตรึงในใจของลู่ฮาน ร่างเล็กไม่กล้าแม้แต่จะขยับปากตามเกมที่ร่างสูงนำ เขาได้นิ่งๆและปล่อยให้เซฮุนเป็นคนบรรเลงมัน ตอนนี้ลู่ฮานไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว กวางน้อยรับรู้เพียงแค่ความหอมหวานของจูบแรก และความหวาบหวิวแปลกๆที่เข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาโดยร่างสูงนี่เท่านั้น....
ความคิดเห็น