คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฟิคจับฮฮ -08-
#ฟิคจับฮฮ -08-
ลู่ฮานสะลึมสะลือตื่นขึ้นมากลางดึก หลังจากเขาหลับไปประมาณช่วงบ่ายๆ ลู่ฮานจำได้ว่าเซฮุนมาหาที่คอนโดและบอกจะนอนเฝ้า
เมื่อคิดได้ดังนั้นลู่ฮานจึงหันไปข้างเตียงและก็พบร่างสูงนอนฟุบอยู่ข้างๆจริง ดูแล้วเซฮุนน่าจะนอนไม่สบายตัว แต่เนื่องด้วยลู่ฮานตัวเล็กกว่า เขาจะไม่ทำตัวเป็นนายเอกที่ดีที่จะพยายามอุ้มพระเอกขึ้นมานอนบนเตียง แล้วพระเอกก็ตื่นพอดี จากนั้น...ก็เกิดฉากปุดีปุดำหรอกนะ ลู่ฮานเลยปล่อยให้เซฮุนนอนอย่างงั้นต่อไป และตัวเองจะลุกขึ้นไปอาบน้ำเพราะเมื่อกี้แอบมองนาฬิกา ตอนนี้ก็เพิ่งจะ4ทุ่มนิดๆ เวลานี้ทุกทีลู่ฮานยังไม่นอน และเขาคิดว่าจะตื่นขึ้นมาดูบอลทีมโปรดที่แข่งวันนี้ด้วยเช่นกัน
ลู่ฮานกลัวเซฮุนจะตื่น เจ้าตัวจึงค่อยๆขยับตัวทีละนิดเพื่อพยายามลงจากเตียงอีกฝั่งที่ไม่ใช่ฝั่งที่เซฮุนนอนอยู่ แต่เนื่องด้วยเซฮุนเป็นคนที่ประสาทสัมผัสไว ทำให้ร่างสูงสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ลู่ฮานที่กำลังแอบลงเตียงอย่างเงียบๆถึงกับสะดุ้งตัวโยนเมื่อได้ยินเซฮุน
“นายกำลังทำอะไรลู่ฮาน” ไม่ต้องแปลกใจที่ทำไมเซฮุนถึงถามอย่างนั้น เพราะตอนนี้ท่าทางของลู่ฮานค่อนข้างทุเรศลูกตาไปหน่อย ท่าลงเตียงของเขาที่มีวิชาตัวเบามาช่วยมันทำให้เขาอยู่ในท่าของลิงอุรังอุตังโหนต้นไม้ ประมาณนั้นแหละ
“อ่อ...กำลังจะไปอาบน้ำ นายตื่นแล้วเหรอ” ลู่ฮานไม่อยากคิดถึงสภาพตัวเองตอนนี้ เขาเลยจัดแจงตัวเองในท่าที่ดีขึ้น
“ตื่นเพราะนายนั่นแหละ คิดอะไรอยู่ จะแอบลงเตียงเงียบๆเหรอ นายลืมหรือป่าวลู่ฮาน ว่าฉันไวขนาดไหน”
“นายจะบ้าเหรอ ฉันจะไปลงเตียงเงียบๆทำไม นี่คอนโดฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
ลู่ฮานแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ เมื่อถูกเซฮุนจับได้ แต่เขาไม่อยากดูเป็นคนที่ทำท่าทุเรศแบบเมื่อกี้ เลยโกหกไปนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆนะ
“แล้วแต่ล่ะกัน เอ้า! จะไปอาบน้ำไม่ใช่เหรอ ไปสิ เดี๊ยวออกไปรอข้างนอก”
“ใช่ๆ ออกไปห้องนั่งเล่นก่อน เดี๊ยวฉันอาบน้ำเสร็จ นายก็อาบต่อล่ะกัน ฉันจะได้เตรียมข้าวค่ำไว้ให้ นายคงหิวสินะ” ระหว่างพูดไปลู่ฮานก็ลุกจากเตียงเพื่อไปทำสิ่งที่ตัวเองบอกไว้
“ก็ดีนะ ฉันก็ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว ท้องร้องแล้วเนี้ย” พูดไปทำหน้าออดอ้อนไป น่าสงสารเขานะครับ
ลู่ฮานรีบเข้าไปอาบน้ำทันทีหลังจากเซฮุนออกจากห้อง เพราะตัวเองจะได้รีบไปทำอาหารให้เซฮุนกิน ดูท่าร่างสูงคงหิวน่าดู
เพียงไม่นานลู่ฮานก็เสร็จภารกิจของตัวเอง ก่อนเดินออกนอกห้องเพื่อให้เซฮุนไปจัดการตัวเอง
“เสร็จแล้ววววว ไปอาบน้ำได้แล้วววว”
“ได้ยินแล้วครับลู่ฮาน เซฮุนหูจะแตกแล้ว ทำไมต้องเสียงดังเนี้ย”
“ก็กลัวนายไม่ได้ยิน -0-”
“ได้ยินเสียงตั้งแต่นายออกจากห้องน้ำแล้วแหละ”
“งั้นก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว มัวพูดอยู่นั้นแหละ”
“โอเคๆ ไปเดี๊ยวนี้แหละน่า ไม่ต้องพูดมาก”
“ไอ้....” ไม่ทันที่ลู่ฮานจะได้ด่าเซฮุนสมใจ ร่างสูงก็รีบเดินหนีไปทันที
“ไวดีนิไอ้บ้าเซฮุน...” เมื่อไม่ได้ด่าสมใจ เลยสบถกับตัวเองเบาๆ
เมื่อเซฮุนเข้าไปอาบน้ำลู่ฮานเลยเข้าไปทำอาหารสำหรับสองคน เพราะลู่ฮานอยู่คนเดียวมานานเขาจึงต้องทำอาหารกินเองตลอด ลู่ฮานไม่ชอบกินอาหารข้างนอก มันไม่อร่อยเหมือนทำเอง
อาหารง่ายๆของทั้งคู่คงหนีไม่พ้น ข้าวพัดกิมจิ (ไรท์เห็นฟิคทุกเรื่องกินกัน ไรท์เลยขอบ้าง) มันเป็นอาหารที่ตอนนี้ร่างบางที่ป่วยจะทำให้เซฮุนทานได้
เมื่ออาหารเสร็จลู่ฮานเพิ่งคิดได้ว่าเซฮุนไม่มีชุดใส่หลังจากอาบน้ำ ถ้าจะให้เซฮุนใส่ชุดตัวเดิมกลับ สงสัยคงจะไม่ดีมั้ง
เมื่อคิดได้ดังนั้นลู่ฮานจึงแอบหนีเข้าห้องเพื่อไปหาเสื้อผ้าให้เซฮุนใส่ ถ้าเกิดไม่รีบเดี๊ยวจะได้เข้าไปเจอภาพเด็ดเอา จะเสียลูกกะตาเปล่าๆ
เมื่อเข้าไปในห้อง ลู่ฮานยังคงได้ยินเสียงฝักบัวอยู่แสดงว่าเซฮุนยังอาบน้ำไม่เสร็จดีล่ะ เขาจะได้รีบเตรียมชุดไว้ทัน ลู่ฮานเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเองก่อนทำการรื้อทุกสิ่งทุกอย่างออกมาเพื่อหาเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดให้เซฮุนแต่มันไม่มี ลู่ฮานเจอแต่ชุด...บอลทีมโปรดของเขา ใส่นี่ไปละกันนะเซฮุน
“เซฮุน! ฉันเตรียมชุดไว้บนเตียงแล้วนะ นายใส่ตัวใหม่ที่ฉันเตรียมละกัน เสื้อตัวเดิมของนายคงเหม็นแล้ว เดี๊ยวฉันเอาไปซักให้!!” ลู่ฮานตะโกนไปทางห้องน้ำที่เซฮุนอาบอยู่ก่อนรีบวิ่งจู๊ดออกมา ไม่รู้ว่าเซฮุนได้ยินไหม แต่ถือว่าเขาบอกไปแล้วล่ะกัน
รอเพียงไม่นานเซฮุนก็ออกมาจากห้อง และเดินมาหาลู่ฮานที่นั่งอยู่หน้าทีวี ร่างเล็กที่รับรู้ถึงความเคลื่ยนไหวข้างๆ หันมาและพบซานต้า?? จริงๆนะ ซานตาครอสตัวแดงจริงๆ แต่หน้าของเขาคนนั้นกลับเป็นหน้าของหัวหน้าลู่ฮานเอง เซฮุนอยู่ในชุดบอลสีแดงของทีมบอลโปรดของเขาจริงๆ มันแดงตั้งหัวจรดเท้า ติดแค่ผมที่เป็นสีดำสนิทและตาที่น้ำตาลสว่างนั่นเท่านั้นที่มันยังไม่ใช่สีแดง อ้อ! อีกอย่างผิวสีน้ำนมนั้นมันชั่งตัดกับสีแดงสดซะจริง
“5555555 น..นายตลก 555555555” ลู่ฮานอดขำให้กับภาพลักษณ์ของอัจฉริยะเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้
“ก็ใครมันเป็นคนเตรียมชุดกันล่ะ ฮึ่มๆ”
“โอ้ๆ ซานต้าครับ ผมขอโทษไปทานข้าวกับเถอะครับ คิกๆ”
“อื....”
(~~~~~~~! ~~~~~~!)
“แป๊ปนึงนะ...”
“ว่าไงไอชาน”
(มึงอยู่ไหน)
“คอนโดลู่ฮาน”
(แหม่ๆๆๆ ไม่ได้เลยนะ ไปทำไร)
“เสือกครับ...มีอะไรก็ว่ามา”
(ออๆ มึงรีบกลับมาที่บ้านเดี๊ยวนี้ มีเรื่องด่วนว่ะ)
“เรื่องไร?”
(ออ กลับมาก่อน ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงนะมึง เรื่องนี้ด่วนจริงๆ มึงไม่รีบกลับมากูเกรงว่ามันจะไม่ปลอดภัยต่อมึง”
“ได้ เดี๊ยวกูรีบกลับ”
(ตู๊ดๆๆ ตู๊ดๆๆ)
ลู่ฮานที่แอบยื่นฟังบทสนทนาของเซฮุนกับชานยอล เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเซฮุนมีเรื่องด่วน เพราะหน้าของเซฮุนเป็นคนละคนกลับเมื่อก่อนรับสาย สงสัยเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ เพราะน้อยครั้งมากที่ลู่ฮานจะเห็นเซฮุนรับโทรศัพท์ของใคร
“มีอะไรเหรอ นายจะกลับก็กลับไปได้นะ เรื่องข้าวน....”
“ฉันจะกิน”
“ไม่ต้องหรอก ชานยอลโทรมาขนาดนี้สงสัยเรื่องสำคัญมาก กลับไปก็ได้ คราวหลังค่อยมากิน”
“เอางั้นเหรอ อืม...งั้นฉันไปก่อนนะ ค่อยเจอกันที่ทำงานพรุ่งนี้นะ หวังว่านายจะหายดีแล้ว”
“ครับ กลับดีๆล่ะ...” เซฮุนเดินออกจากห้องไปหลังจากร่ำลากับลู่ฮานเรียบร้อยและลู่ฮานเองก็เดินไปส่งเซฮุนที่หน้าห้องเช่นกัน
ลู่ฮานหลังจากส่งร่างสูงเสร็จก็มานั่งหน้ามู่หน้าทีวี เนื่องจากเขางอนที่เซฮุนไม่ยอมพูดรั้งไว้อีกสักครั้ง เพื่อจะอยู่ทานข้าวกับเขา (ได้ข่าวว่านายเป็นคนให้เขากลับไปนะลู่ฮาน)
“ทำไมนายทำแบบนี้นะเซฮุน...” ลู่ฮานด้วยความงอนบวกความหิวที่หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้ยินร่างสูงบอกจะกลับ เขาจึงเดินไปเทข้าวผักกิมจิที่เขาอุตส่าห์ทำทั้งหมด และกลับไปดูทีวีต่อเพื่อจะลืมความรู้สึกหงุดหงิดนี้.....(นายมางอนทำพระแสงอะไรห๊าลู่ฮาน ให้เขากลับเองแท้ๆ ;ไรท์)
#ฟิคจับฮฮ
เมื่อเขาออกจากคอนโดของลู่ฮาน เซฮุนก็รีบขับรถกลับมาที่บ้านทันที เนื่องจากตอนนี้จะห้าทุ่มแล้วทำให้ถนนหนทางโล่ง การกลับมาถึงบ้านเลยเร็วอย่างน่าตกใจ
เซฮุนรีบเดินขึ้นชั้นสองของบ้านไปที่ห้องทำงานของพวกเขาทั้งสามคน...
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงเห็นเพื่อนอีกสองคนนั่งอยู่หน้าคอมเครื่องหนึ่งก่อนแล้ว เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงเปิดประตู้ก็หันมาเจอเพื่อนตัวดีที่หายไปหลังจากแข่งจบแล้วกลับมาเอาป่านนี้ พร้อมชุดที่...เอิ่ม อธิบายไม่ถูก
“มึงไปทำเอี้ยไรมา ชุดมึงถึงซานต้าสไตล์ขนาดนี้” ชานยอลเมื่อเห็นสภาพของเซฮุนก็อดถามไม่ได้
“ไม่มีไรหรอก....ว่าแต่เรียกกูมาซะด่วน มีไรสำคัญมากหรือไง”
“มี! และสำคัญมากด้วย” จงอินพูดใส่หน้าเซฮุนที่ยืนงงอยู่โดยไม่เดินเข้ามาหน้าคอมสักที
เมื่อเห็นจงอินพูดอย่างนั้น เซฮุนที่ตอนแรกยืนอยู่ไกลจากจอก็ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ทีละนิด…
เมื่อหน้าจอปรากฎตรงหน้า เซฮุนก็พบกลับเดอะปริ้นของวงการHacker ที่เหมือนทางนั้นรอเขาอยู่ก่อนแล้ว
(หวัดดีเซฮุน มาช้าจังนะ ปล่อยให้ฉันรอตั้งนาน)
“หวัดดี ‘เลย์’ มีอะไรเหรอ” เซฮุนเอยทักทายเดอะปริ้นของวงการHacker เซฮุนไม่ค่อยถูกชะตากลับเลย์เท่าไร เพราะเลย์เป็นพวกแกร์ เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องความถูกต้องอยู่แล้ว เขาขอแค่ผลตอบแทนที่คุ้มค่าก็พอ และการที่เลย์ติดต่อมาแบบนี้ มันอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ
(มาถึงก็กะจะให้จบๆไปเลยเหรอไง ไม่เจอกันนานไม่ถามสุขภาพฉันสักคำเลยเหรอ ฮืม~)
“ไม่จำเป็นมีอะไรก็ว่ามา นายไม่สมควรยุ่มย่ามเข้ามาในระบบของฉัน เพราะมันนั่นหมายถึงนายละเมิดสิทของพวกเราที่ตกลงกันไว้”
(ฉันรู้แต่เรื่องนี้ฉันจำเป็น นา...)
“เรื่องอะไร”
(งั้นเข้าเรื่องเลยก็ได้...)
(นายรู้หรือป่าวเซฮุนว่าการแข่งครั้งนี้ ใครได้ที่สองรองจากนาย)
“รู้ นายไงล่ะ”
(เก่งดีนิ 55555 และนายไม่สงสัยหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงแพ้นาย ทั้งๆที่ฉันก็มีโอกาสชนะ)
“นายอาจจะได้งานที่ให้เงินนายได้มากกว่าแล้วมั้ง” เซฮุนพูดติดตลก
(หึ มันไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกนะ เหตุผลจริงๆมันคือการที่Hacker Master ส่งตัวคนมาเพื่อกำจัดคนที่ชนะการแข่งครั้งนี้ ฉันรู้เรื่องนี้ก่อนแล้ว ทีมฉันเลยตัดสินใจทำแพ้ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง แต่...ที่ไม่บอกนายก็เพราะอะไรๆรู้ๆกันอยู่นะ หึๆ)
“”ไอ้... ทำไมไม่บอกกันก่อนว่ะ อย่างนี้มันไม่แฟร์นิหว่า” จงอินที่นั่งฟังทั้งสองคุยกันมาตั้งแต่ต้นก็เริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง เพราะหน้าของเลย์ที่มึนๆ?มันสร้างความโมโหให้ผุดขึ้นมาในใจของจงอินได้ง่ายๆ
(โอ้ๆ อย่าเพิ่งโกรธกันสิ ก็ถ้าพวกนายโดนกำจัด พวกฉันก็ได้เลื่อนขั้น มันคุ้มไม่ใช่หรือไง)
“ฉันไม่สนหรอกว่าใครตามล่า แต่นายจะมาบอกพวกฉันทำไมตอนนี้ ในเมื่อพวกฉันก็ชนะไปแล้ว ยังไงซะ พวกฉันก็ต้องโดน” เซฮุนอดสงสัยในจุดประสงค์ของเลย์ไม่ได้เลย ในเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าอยากให้พวกเขาโดนกำจัด แต่ก็มาบอกพวกเขาเนี้ยนะ นายต้องการอะไรกันแน่
(มันก็ถูกอย่างที่นายบอกนะเซฮุนแต่มันไม่ได้มีที่ส่งมาจากHacker Masterเท่านั้น มันมีอีกทางด้วย...)
“ทางไหน? แค่นี้พวกฉันก็ระวังตัวจะแย่อยู่แล้วนะ” ชานยอลได้ทีขอถามข้อสงสัยของตัวเองบ้าง
(มันซับซ้อนกว่าที่พวกนายคิดไว้เยอะ ส่วนหลักๆเลย คนที่ตามนายมีสองพวก พวหหนึ่งถูกมาจากHacker Master อีกพวกส่งมาจากอีกที่อื่นซึ่งฉันไม่รู้ว่าที่ไหน แต่ที่แน่ๆกลุ่มนี้ไม่ได้มาร้ายหรือมาฆ่านายเหมือนกลุ่มแรกเขาแค่มาเพื่อต้องการตัวเซฮุนไปทำอะไรบางอย่าง แต่กลุ่มแรกนี่แหละที่น่าเป็นห่วง เพราะเขาจงใจมาฆ่าพวกนายทุกคน ไม่เว้นไว้สักคนเดียว)
ทั้งสามหลังจากได้ฟังที่เลย์พูดหน้าของแต่ละคนเริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาเป็นHackerไม่ใช่นักฆ่าเรื่องอะไรแบบนี้จึงไม่ได้อยู่ในแผนของพวกเขาเลย โดนเฉพาะเซฮุนที่หลังจากได้ฟังหน้าเริ่มถอดสี และเริ่มซีดลงเรื่อยๆ ไม่ใช่เพราะกลัวการถูกฆ่า แต่ลางสังหรของเซฮุนกำลังบอกว่าคนกลุ่มที่2เข้าถึงตัวเขาแล้ว
“แล้วยังไง จะให้พวกฉันทำยังไงล่ะเลย์” เซฮุนเมื่อคิดได้ดังนั้น เลยอยากถามเพื่อความแน่ใจว่าตกลงเลย์ต้องการอะไร
(ก็ไม่ยังไง แต่ฉันอยากให้พวกนายระวังตัวไว้ ถึงฉันบอกอยากให้พวกนายโดนกำจัด แต่มันก็ไม่สนุกสิ ถ้าฉันได้ตำแหน่งมาง่ายๆโดยไม่ได้แข่งอะไรเลย มันรู้สึกไม่สมศักดิ์ศรีของเดอะปริ้นคนนี้)
“ตกลงนายแค่แฮคก์เข้ามาบอกเพื่อให้พวกเราทั้งสามคนเตรียมตัวรับมือ” ชานยอลที่นั่งประมวลผลมานานก็เอยขึ้น
(ใช่! นายพูดถูกแล้วชานยอล ฉันว่าพวกนายไม่ต้องกังวลถึงกลุ่มที่สองหรอก กังวลเรื่องกลุ่มแรกดีกว่า พวกนายก็น่าจะรู้ดีว่า Hacker Master เหี้ยมและน่ากลัวขนาดไหน)
“......”
(เอาล่ะ จบแล้วเรื่องที่ฉันอยากให้พวกนายรู้ ฉันไม่อยากต้องมานั่งเสียเวลากับทีมคู่แข่งสักเท่าไร เปลืองเวลาหางานและเงินของฉันเปล่าๆ ไปล่ะ ของให้โชคดี...)
(ตื๊ดดดดดดด...)
“มันตัดสัญญาณไปแล้วว่ะไอ้ฮุน กูจับที่อยู่ไม่ทัน”
“ชั่งมันเถอะจงอิน กูว่าเรามาคิดดีกว่าว่าจะเอายังไงต่อ”
“อืมจริง ท่าทางงานนี้น่ากลัวแน่ เพราะไม่งั้นไอ้เลย์ไม่ติดต่อมาหรอก มันคงรู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรถึงมาบอกตอนนี้”
พวกเขาทั้งสามกำลังเผชิญอันตรายจากองค์กรที่พวกเขาสังกัดอยู่เหรอเนี้ย ทำไมล่ะ ในเมื่อหัวข้อเป็นอย่างนั้นจริงๆ เหตุใด Hacker Master ถึงต้องส่งคนมากำจัดพวกเขาด้วย หรือว่า หัวข้อแข่งครั้งนี้มันมีอะไรมากกว่านั้น...
-มาคุยกัน-
เอาแล้วไง สิ่งที่ทั้งสามคนไม่คาดคิดเกิดขึ้นแล้ว ตอนนี้ก็เพิ่มตัวละครอีกตัวเข้าไป นั่นคือ เลย์ หรืออี้ชิงของเรา ตอนหน้าเป็นยังไง ติดตามกันน้า
ไรท์แอบไปส่องๆบางอย่าง เห็นคนเข้ามาอ่านเยอะอ่า แต่คอมเม้นน้อยจัง เม้นให้ไรท์หน่อยน้าคนดีจ๋า ไม่สนับสนุนนักอ่านเงาน้า แต่สนับสนุนนักอ่านที่ออกจากเงา (งงล่ะสิ) เม้นหน่อยน้าคนดี
ความคิดเห็น