คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฟิคจับฮฮ -07-
ฟิคจับฮฮ -07-
วันแข่งขันก็มาถึงแล้ว.. มันชั่งเร็วจนทั้งสามไม่ทันตั้งตัว เนื่องจากชีวิตของพวกเขาวุ่นวายจนไม่มีเวลาสนใจการแข่งในครั้งนี้มากเท่าไร
แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ทั้งเซฮุน ชานยอลและจงอินเครียดเท่าครั้งก่อนๆ เพราะโปรแกรมของเซฮุนมันใช้การได้จนน่าทึ้ง และทำให้การแข่งขันครั้งนี้ของพวกเขา ชัยชนะลอยมาโดยไม่ทันได้ทำอะไรเลย
ซึ่งวันนี้ทางHacker Master ได้ส่งเวลาการแข่งขันมาตอนเที่ยงตรง ซึ่งเป็นเวลาที่อะไรๆก็ดูยากถ้าเทียบกับการแฮกค์เข้าระบบอื่นแบบที่ไม่มีโปรแกรมช่วยเช่นนี้ เพราะเป็นเวลาที่ทุกบริษัติมีผู้รักษาระบบดูแลอยู่ แต่ถ้าแฮกค์ไปในตอนกลางคืน อะไรๆก็จะง่าย เพราะคนรักษาระบบคงไม่ฉีกตาตื่นมาดึกๆหรอก จริงไหมล่ะ?
และวันนี้เหมือนทางสะดวกมากยิ่งขึ้น เมื่อลู่ฮานโทรมาลางานในวันนี้กับชานยอล ด้วยเหตุผลว่าป่วย โดยไม่ได้แจ้งเจ้านายโดยตรงอย่างเซฮุน นั่นทำให้ชานยอลเริ่มสงสัยถึงอาการของลู่ฮานในวันนั้นขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะมันเป็นเรื่องของทั้งคู่ฉะนั้นไม่เกี่ยวกับเขา
เซฮุนรับรู้เรื่องนี้จากชานยอล ตอนแรกเขาก็คิดจะโทรไปถามอาการป่วยของร่างเล็กแต่พวกเขาต้องเตรียมตัวกับการแข่งครั้งนี้ก่อน เซฮุนจึงคิดว่าจะจัดการหลังจากแข่งซึ่งน่าจะไม่นานเกินไป...
ระหว่างรอเวลา ทั้งสามก็ทดลองโปรแกรมไปเรื่อยเพื่อตรวจสอบ กลัวจะเกิดข้อผิดผลาดขึ้นมาในระหว่างการแข่ง แต่มันก็ไม่ปัญหาอะไร
เวลาเที่ยงตรงจะมาถึงในอีก1นาทีข้างหน้า ตอนนี้Hackerหนุ่มทั้ง3 นั่งประจำที่หน้าจอคอมในห้องทำงานพร้อมอยู่แล้ว เมื่อได้รับสัญญาณจากนาฬิกาพวกเขาก็จะเริ่มทำการทันที โดยเซฮุนเป็นคนรันโปรแกรมออกมาส่งต่อให้ชานยอลจัดเก็บและสุดท้ายไปที่จงอินเพื่อทำการส่งให้Hacker Masterที่ศูนย์ใหญ่
“ตื่นเต้นว่ะ รู้สึกใจเต้นแปลกกว่าทุกครั้ง”
“มึงน่าจะชินได้แล้วนะชานยอล มันก็ผ่านมาตั้งหลายครั้งแล้ว” เซฮุนเห็นท่าทีของชานยอลที่ตัวสั่นจนสังเกตได้ ก็รู้เลยว่าเพื่อนตัวสูงของเขาโดนความตื่นเต้นเล่นงานซะแล้ว
“ไม่ใช่เว้ย ตื่นเต้นเรื่องเงินรางวัลต่างหาก เพราะยังไงๆเราก็ชนะใสๆ 555555”
“ทำเป็นหัวเราะไปเถอะไอชาน มึงลืมอีกกลุ่มแล้วเหรอ มีเดอะปริ้นอยู่ด้วยเลยนะโว้ย น่ากลัวไม่ใช่น้อย...” จงอินก็ยังเป็นคนที่กังวลไปทั่วเหมือนเดิมเมื่อเขาคิดถึงคู่แข่งที่สูสีกับทีมเขาอีกทีม นั่นคือทีมของเดอะปริ้น ที่ความเก่งและความฉลาดไปแพ้เซฮุนเลย อาจต่างกันเพียงแค่อายุเท่านั้น
“ไม่ต้องกลัวหรอก รายนั้นอาจไม่จริงจังก็ได้ เพราะกูได้ข่าวมาว่ามีงานใหม่ เงินดีกว่าเดิมเยอะนี่หว่า สงสัยไม่จริงจังเท่าไรมั้งเรื่องการแข่งครั้งนี้” ชานยอลพูดถึงข่าววงในของเดอะปริ้นซึ่งเป็นพวกแกร์ ที่ทำงานกับคนที่ให้ประโยชน์มากกว่า ชานยอลจึงคิดว่าครั้งนี้เดอะปริ้นคงไม่เครียดเท่าไรนัก
“ขอให้มันจริงเถอะว่ะ...” เซฮุนที่นั่งเงียบมากนานก็ได้แต่ภาวนา เพราะคนๆนี้น่ากลัวน้อยซะที่ไหนล่ะ
“เอาอย่าบ้าคุยกัน อีก30วิ เตรียมตัว......เริ่ม!” เมื่อเสียงให้สัญญานจากจงอินที่นั่งมองนาฬิกาอยู่ดังขึ้น เซฮุนก็รันโปรแกรมทันที และเพียงเวลาแค่2วิ เขาก็ได้ข้อมูลมาอย่างง่ายดาย และส่งต่อไปที่ชานยอลซึ่งเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว และก็ไม่ต้องเสียเวลานานก็ถึงมือจงอิน ซึ่งคนตัวดำคนนี้ก็ใช้เวลาไม่นานส่งข้อมูลไปให้Hacker Master At USA ทันที เท่านี้ก็เป็นอันจบ ตอนนี้ก็คงรอเพียงแค่ข้อความตอบกลับมาว่าพวกเขาใช่ผู้ชนะในครั้งนี้หรือไม่ และชนะที่สองกี่นาที ข้อมูลที่ได้เท่ากันไหม ถ้าชนะ ก็เดินเข้า Hacker Place ไปรับเงินได้เลย
ระหว่างรอข้อความตอบกลับมา เซฮุนก็หันไปดูเวลาทั้งหมดที่ใช้รวมทั้งตอนส่ง ทีมพวกเขาใช้เวลาไปแค่4วิ ซึ่งถือว่าเร็วมากถ้าเทียบกับการแข่งทีมครั้งก่อนๆ มันเป็นผลที่น่าพอใจของเซฮุนไม่น้อย และโปรแกรมของเขาก็เอาข้อมูลออกมาได้มาก ครบถ้วน แน่นอน
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
ตอนนี้โทรศัพท์ทั้งสามเครื่องก็มีเสียงเตือนข้อความจากHacker Master พร้อมกัน โดยคนที่อาสาเปิดโทรศัพท์ตัวเองดูคือจงอิน และมีเพื่อนอีกสองคนคอยลุ้นไปด้วย
“เป็นไงว่ะ เร็วๆเลยไอดำ” ชานยอลผู้ชายตัวสูงใจร้อนคนนี้เร่งเร้าให้เพื่อนของเขารีบเปิดข้อความดูได้แล้ว เพราะตัวเข้าเนื้อเต้นไปหมดด้วยความตื่นเต้น
“แป๊ปดิว่ะ กูขอทำใจก่อน”
“ไม่ต้องทำแล้วโว้ยยยยย!” เซฮุนที่ยื่นดูข้างหลังกับชานยอลก็ตะโกนเร่งเร้าจงอินอีกคนจนคนผิวคล้ำคนนี้ทนไม่ไหว และเปิดข้อความในที่สุด
- ดีใจด้วย โอเซฮุน ปาร์คชานยอล และคิมจงอิน ทีมพวกคุณเป็นผู้ชนะการแข่งครั้งนี้ โดยข้อมูลของพวกคุณเท่ากับของอันดับสองแต่ใช้เวลาเร็วกว่า 0.1 วินาที เชิญไปรับรางวัลที่
“เย้ๆๆๆๆๆ!! ชนะแล้วโว้ย ฮู้ๆๆๆ!!” ชานยอลหลังจากอ่านข้อความจบคนแรกก็อดแสดงความดีใจกับผลที่ออกมาไม่ได้ ถึงแม้ทีมเขากับทีมอันดับสองเวลาจะต่างกันแค่เสี้ยววินาที แต่ทีมพวกเขาก็ชนะ ฉะนั้นรางวัลเป็นของพวกเขาแล้ววว ฮู้เล่!
“ชนะเหรอว่ะ?”
“ก็ออสิไอดำ มึงนิ อ่านจบแล้วยังงงอีกเหรอ ชนะเว้ยยยย ไอเซฮุนชนะแล้วเว้ย ทีมชนะแล้ว!” ชานยอลเขย่าตัวเซฮุนไปมาโดยความดีใจ เซฮุนเพียงแค่ยิ้มออกมาบางๆเท่านั้น เพราะเจ้าตัวเป็นพวกไม่แสดงอาการออกมาอยู่แล้ว เพราะคนที่แสดงออกมาแทนเขามักเป็นชานยอลเสมอ ส่วนจงอิน รายนั้นคงยังประมวลผลข้อความอยู่จึงได้แต่นั่งทำหน้าเอ๋อไม่เชื่อข้อความที่ส่งมาอยู่ตรงหน้าของเซฮุนตอนนี้
“เอาล่ะ เลิกงงได้แล้วไอจงอิน ไปกันพวกเรา ไปเอารางวัล!” เซฮุนหลังจากรอให้ชานยอลหายตกใจ และให้จงอินกลับสู่ปกติ ร่างสูงก็เอยบอกเพื่อนๆทั้งสองให้ไปรับรางวัลกัน เพราะท่าทางรางวัลครั้งนี คุ้มค่าการรอคอยทีเดียว
ทั้งสามคนใช้เวลาเดินทางมาที่ Hacker Place at
ทั้งเซฮุน ชานยอล จงอินก็เดินมุ่งหน้าเข้าร้านทำเป็นว่าเอารถมาซ่อมแซม แต่เมื่อเดินเข้าไปที่เคาร์เตอร์หน้าร้านและบอกโค้ดลับ ‘HK’ พวกเขาก็เดินไปหลังร้านโดยไม่มีพิรุธได้ทันที
หลังจากเจอกับหัวหน้าของHacker Place at
เซฮุนก็มีธุระที่เขาติดค้างไว้ก่อนเริ่มแข่ง นั่นคือการไปหาลู่ฮานที่คอนโด ซึ่งครั้งนี้ร่างสูงไม่ได้บอกกวางน้อยไว้ เพราะเขาไม่ได้วางแผนจะไปตั้งแต่ต้น แต่เพิ่งคิดได้ มันเลยรวดเร็วไปหน่อยจนไม่ได้บอกลู่ฮาน แต่ก็ถือเป็นการเซอร์ไพร์ร่างเล็กแล้วกันเนอะ
ด้วยความที่เขาไม่ค่อยออกไปไหนมาไหนบ่อย การมาเยี่ยมลู่ฮานครั้งนี้มันจึงน่าตื่นเต้นมากสำหรับเซฮุน...
เซฮุนเหยียบคันเร่งของเบนซ์คันงามมาด้วยความเร็วก่อนถึงหน้าคอนโดของลู่ฮานด้วยเวลาอันรวดเร็ว ร่างสูงจึงนำรถไปจอดไว้ใต้คอนโดซึ่งเป็นที่จอดรถของคนที่นี้
เซฮุนเข้ามาคอนโดก่อนโทรหากวางน้อยและได้นั่งรอลู่ฮานที่หน้าเคาร์เตอร์
(ตู๊ด….ตู๊ด~ ครับ?)
“ตอนนี้อยู่คอนโดไหม”
(อยู่ นายมีไรหรือป่าวเซฮุน)
“ลงมาหาหน่อย ฉันนั่งรออยู่ข้างล่างเนี้ย”
(จริง? นายโกหกใช่ไหม)
“นิ ฉันพูดจริงๆ มานั่งรอนานแล้วด้วย”
(เห้! ฉันไม่เล่นนะเซฮุน)
“ก็ใครบอกว่าฉันเล่นกันลู่ฮาน ฉันอยู่ข้างล่างจริงๆ ไม่เชื่อก็ลงมาดูสิ”
(ให้แน่นะ ถ้าลงไปแล้วไม่เจอ นายศพไม่หล่อแน่....ตู๊ดๆๆๆ)
พอลู่ฮานพูดจบไม่ทันที่เซฮุนจะสวนกลับ คนตัวเล็กก็ตัดสายไปทันที ทำให้ร่างสูงได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ตัวเองด้วยความมึนงงเล็กน้อย
“จะรีบตัดไปไหนเนี้ย…” เซฮุนบ่นกับตัวเองเบา แต่ก็เอาโทรศัพท์เก็บพร้อมกับนั่งรอกวางน้อยอย่างใจเย็น
เวลาไม่นานเซฮุนก็เห็นลู่ฮานเดินออกจากลิฟมาแต่ไกล เพราะตอนนี้กวางน้อยของเขาแต่งชุดสีแดงทั้งชุด เพราะทั้งเสื้อและกางเกงเป็นชุดบอลของทีมแมนยูฯ สงสัยกวางน้อยคงคลั่งทีมนี้มาก
ทางฝั่งลู่ฮานเมื่อได้รับโทรศัพท์จากเซฮุนว่าเจ้าตัวมาหาเขาที่คอนโดทั้งๆที่เขาก็บอกไปแล้วว่าวันนี้ลาป่วย แล้วจะมาทำไม?
ถ้าถามถึงอาการของลู่ฮานหลังเหตุการณ์นั้น เขาก็ดีขึ้นมาก แต่ที่ไม่ดีคือมันดันเป็นไข้ตัวร้อนจี๋ขึ้นมาซะเฉยๆ ร่างเล็กจึงตัดสินใจลางานทั้งๆที่ไม่อยากลา เพราะเขาไม่อยากให้งานที่คริสมอบหมายมาจบช้า…
ในตอนแรกลู่ฮานคิดว่าเซฮุนล้อเล่นเขาซะอีก เลยกะว่าจะเดินลงมาดูให้เห็นกับตา ถ้าเกิดแกล้งเขาจริง ลู่ฮานจะไปถล่มที่บ้านของร่างสูงซะเลย เอาให้เจ็บกันไปข้าง
แต่มันดันผิดคาดของคนตัวเล็กเมื่อเขาเดินออกมาจากลิฟก็เจอเข้ากับเทพบุตรสุดหล่อ ผิวน้ำนมคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นพอดี และท่าทางทางนั้นก็เห็นเขาพอดีเช่นกัน และไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยาก เพราะผู้ชายร่างสูงคนนั้นก็คือเซฮุน เจ้านายของเขานั่นเอง
“ไม่ได้แกล้งกันนิ” เมื่อลู่ฮานเดินเข้าไปใกล้เซฮุนเขาก็ถามสิ่งที่ใจคิดไว้ตั้งต้นให้ร่างสูงตรงหน้าได้ยิน
“ก็ใช่นะสิ เรื่องอย่างนี้ใครมาล้อเล่นกันล่ะ จริงไหม?”
“อืม...ก็ใช่ แต่เว้นนายไว้คนหนึ่งละกัน”
“เอ้า! ทำไมต้องเว้นฉันไว้ล่ะ”
“ไม่รู้ อยากเว้น มีไรไหม?”
“มี มีมากด้วย หรือนายอยากโดนลู่ฮาน”
“โดน? โดนอะไร”
“ฮืม.....เมื่อวันนู้นๆๆๆ ที่นายหยุดไปหลายวัน ก่อนหน้านายหยุด เกิดอะไรน้า...”
ลู่ฮานคิดตามที่เซฮุนบอก ใช่ เขาหยุดไปหลายวันเนื่องจากไข้ของเขาด้วย และรวมกับวันหยุดของเขาปกติ มันก็สองวันมาแล้วเพราะเขาหยุดทุกวันศุกร์
อ๊า~ นายพูดอะไรของนายเนี้ยเซฮุน เขาคิดว่าเขาคิดออกแล้วแหละว่าก่อนหน้าที่ลู่ฮานจะหยุดมันเกิดอะไรขึ้น ก็แหง่ล่ะ ร่างสูงตรงนี้ขโมยจูบของเขาไปน่ะสิ หืมๆๆ ยังกล้าเอามาขู่นะ ลู่ฮานคนนี้ไม่กลัวหรอก (เหรอ~~)
แต่คำว่าไม่กลัวของกวางน้อยมันแสดงให้เขาต้องเม้มปากทันทีที่คิดถึงช่วงเวลานั้น และเซฮุนก็สังเกตเห็นมัน ไม่ใช่แค่นี้ หน้าของลู่ฮานยังแดงเหมือนมะเขือเทศสุกที่พร้อมระเบิดได้ทุกเมื่อ เพราะฉะนั้นนี่ก็เป็นตัวบอกได้แล้วว่าร่างเล็กเขินแค่นั้นเมื่อคิดไปถึงเรื่องตอนนั้นระหว่างเขากับร่างสูง
“วะ...ว่า แต่นายมาทำอะไรที่คอนโดฉัน”
“ก็มาหานายไงลู่ฮาน”
“มาหาฉัน? มาทำไมไม่ทราบ”
“เอ้า ก็ชานยอลบอกว่านายป่วย แล้วเจ้านายจะมาเยี่ยมลูกน้องที่ป่วยไม่ได้เหรอ”
เซฮุนทำหน้าตากวนใส่ลู่ฮานไปด้วย ทำให้ตอนนี้หน้าของกวางน้อยเริ่มหงิก งอ จนรอยตีนกาสวยๆปรากฎขึ้นมาทันที
“เห้ๆๆ หน้านายมันกำลังเริ่มแก่แล้วนะ หยุดทำหน้าแบบนี้ได้แล้ว”
“ชิ! ใช่สิ ออๆปล่อยมันไปเถอะ แล้วตกลงมาเยี่ยมฉัน?”
“อืม....ก็อยากมาดูแลไง...ไม่ได้เหรอ” เซฮุนทำหน้าเป็นเด็กน้อยขี้งอน ทำให้ลู่ฮานอมยิ้มน้อยๆให้กับท่าทางน่ารักน่าชังตรงหน้า ในเมื่อคนๆนี้ทำแบบนี้กับเขา แล้วลู่ฮานจะใจแข็งต่อได้เหรอ
“งั้น...ขึ้นไปบน นั่งตรงนี้มันคุยไม่สะดวก” ด้วยความสงสารที่ต้องให้เซฮุนมานั่งตรงนี้ทั้งรอด้วย แถมยังจะต้องนั่งคุยต่อไปอีก ลู่ฮานเห็นท่าไม่ดี เลยชวนไปบนห้องของเขาดีกว่า
“นายพูดแบบนี้ โอเซฮุนคนนี้คิดนะครับ” เซฮุนทำหน้ากรุ่มกริ่มให้ดูพิรุธ จนลู่ฮานต้องเดินไปหยิกแก้มนุ่มๆนั้นเป็นการระบายความหมั่นเขี้ยว
“โอ้ย! เจ็บๆๆ”
“สมน้ำหน้า ทะลึ่งอะไรอยู่ได้ ไปๆ ตามมา...” กวางน้อยเดินนำร่างสูงเข้าไปอย่างรวดเร็วจนเซฮุนตามไม่ทัน แต่เพราะความที่ช่วงขายาวกว่า เขาเลยได้เปรียบ
อยู่ในลิฟลู่ฮานก็ไม่พูดอะไรออกมา และเซฮุนก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน ทำให้บรรยากาศในลิฟที่มีเพียงสองคนมันจึงเงียบเชียบจนกระทั่งเสียงลิฟบอกว่าถึงชั้นของลู่ฮานแล้ว
ทั้งสองเดินออกมาจากลิฟโดยมีร่างเล็กเดินนำและเซฮุนเดินตามต้อยๆ พร้อมมองสำรวจไปตลอดทางระหว่างเดินไปห้องของร่างเล็ก เพราะเซฮุนเป็นคนชั่งสังเกต เขาจึงต้องคอยสอดส่องมองไปทั่ว เพื่อเก็บรายละเอียดภายในของคอนโดลู่ฮาน
ตอนนี้ทั้งสองมาหยุดที่ห้องๆหนึ่ง 1220 เป็นห้องริมสุดของชั้น20 ซึ่งมันดูเหมือนทั้งชั้นจะมีเพียงแค่ห้องของร่างเล็กห้องเดียวที่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ เพราะเซฮุนรอบมองห้องอื่นๆแล้วเหมือนไม่มีคนอยู่ นั่นทำให้มันดูน่าสงสัย เหมือนทั้งชั้นจะเป็นของลู่ฮานแค่คนเดียว...
“ทั้งชั้นมีแค่ห้องนายเหรอลู่ฮาน”
“เปล่านิ มีห้องอื่นด้วย แต่นี่เพิ่งจะบ่ายนิดๆ เขาก็ไปทำงานกันหมดน่ะสิ มีแต่ฉันที่ว่างวันนี้มั้ง”
“อืม...”
แอ๊ด~~
“เอ้า เข้ามาสิคุณเซฮุนครับ จะยืนรอหน้าห้องหาอะไรครับ” ลู่ฮานพูดประชดเซฮุนที่เอาแต่ยืนอยู่หน้าห้องไม่เข้ามา กลัวห้องของเขาหรือไง
เมื่อโดนลู่ฮานเรียก เซฮุนก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนกู้สติของตัวเองกลับมา และเดินเข้าห้องร่างเล็กไป
“ห้องใหญ่ดีนิ”
“แน่นอน ฉันลูกคนรวยเมืองปักกิ่งเชียวนะ ที่อยู่ต้องหรูเริ่ดเป็นธรรมดา”
“ฉันไม่เคยมาหาใครที่ห้องแบบนี้เลย รู้ป่าว ลู่ฮาน...”
“อ่อ...ไม่รู้สิ นายอาจเคยไปบ้านชานยอลหรือจงอินก็ได้”
“ไม่เคย...ฉันไม่เคยเข้าบ้าน หรือห้องของใคร”
“จริง? นายไม่เคยไปแม้แต่บ้านเพื่อนนายเนี้ยนะ”
“ใช่สิ ฉันไม่มีธุระต้องไปบ้านพวกมันสักหน่อย อีกอย่างนะ ฉันแทบไม่ออกจากบ้านถ้าไม่จำเป็นต้องมารับมาส่งนายที่นี้น่ะ”
“แสดงว่าคอนโดของฉัน นายก็มาเป็นครั้งแรกกว่าบ้านสองคนนั้น”
“ใช่!ถูกต้อง”
แปลกคน? เป็นคำที่ลู่ฮานจำกัดความของเซฮุนได้ตอนนี้ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ แค่บ้านของเพื่อนสนิทยังไม่เคยได้ไป แล้ววันๆเซฮุนมัวแต่ทำอะไรกัน อายุแค่นี้คงไม่มีอะไรให้ทำมากมายนอกจากเรียนแบบจงอินและชานยอล
อ้อลืมไป เซฮุนไม่ได้เรียนแบบนั้น หมอนี่ดันเรียนโฮมสคูล มันเกี่ยวไหมน้า ว่าเรียนโฮมสคูลแล้ว สมองจะเป็นแบบเซฮุน ที่มีรอบหยักมหาศาลอัดแน่นอยู่
แต่ในเมื่อเรียนก็ไม่มี งานก็ไม่ทำอะไรนักหนา แค่นั่งเฝ้าหน้าคอม ทำไมจะไม่มีเวลาไปที่ไหน แต่นี่หมายความว่าเซฮุนไปไม่เลือกไปไหนเองต่างหาก เพราะอะไรกัน? โลกส่วนตัวเหรอ
“นายเป็นคนยังไงกันแน่ เซฮุน...”
ลู่ฮานบ่นกับตัวเองเบาๆหลังเขาให้เซฮุนรอที่ห้องนั่งเล่น และตัวเองไปเอาน้ำมาให้ร่างสูง
หลังจากที่เซฮุนโดนสั่งให้นั่งรอที่ห้องนั่งเล่น เขาก็เริ่มอยู่ไม่สุข สายตาคอยแต่จะกวาดมองไปทั่วห้อง สำรวจไปทั่วเพื่อเก็บรายละเอียดห้องๆนี้ไว้ในเมมโมรี่ของเขา เซฮุนขอวิจารณ์ห้องของลู่ฮานหน่อยละกัน ห้องนี้ตกแต่งสไตล์ดาร์ก จนเซฮุนคิดว่าคนอย่างลู่ฮานต้องเป็นคนจิตใจดำมืดแน่นอนถ้าไม่ดันไปเห็นตู้ใส่ของรางวัลต่างๆ ถ้าดูไม่ผิด น่าจะเป็นถ้วยรางวัลฟุตบอลมั้ง ที่มันดันเป็นสีชมพูทั้งตู้ และมีลายคิตตี้ข้างล่างตัวอย่างใหญ่ติดอยู่ และดูจากที่เขาแอบเดินไปส่องๆห้องครัวที่ลู่ฮานเอาแต่วุ่นอยู่กลับตู้เย็น ทั้งห้องครัวก็เป็นสีชมพูดทั้งห้อง เหมือนห้องครัวของบราบี้ทำนองนั้นเลย
ตกลงลู่ฮานจะเอาโหมดไหนเนี้ย....
“เอ้า มีไรเหรอ” ลู่ฮานที่ยื่นหันหลังเมื่อหันมาเห็นเซฮุนที่มองเข้ามาในห้องครัวพอดี จึงเอยถาม เพราะคิดว่าเซฮุนต้องการอะไร
“เปล่า แค่สำรวจไปทั่วน่ะ”
“นี่ๆ ห้องฉันไม่ใช่ป่า จะได้มาดงมาเดินสำรวจ”
“นิสนึงนา” เซฮุนก็ยังคงดื้อกับลู่ฮานอยู่ดี แม้ว่าคนตัวเล็กจะเตือนแล้วก็ตาม
ตอนนี้อาการไข้จับของลู่ฮานยังไม่หายดีเท่าที่ควร เขายังคงปวดและมึนหัวอยู่ เพียงแต่ฝืนตัวเองเพราะไม่อยากให้เซฮุนเป็นห่วง
แต่อาการของลู่ฮานเหมือนกลับมาหลังจากที่หันไปมองเซฮุนข้างหลังแล้วรีบหันกลับมาเร็วเกิน จนเกิดอาการวูบ ตัวเซไป จนเซฮุนที่ยืนมองเหตุการณ์ รีบวิ่งเข้ามาประคองร่างเล็กไว้ เพราะจะล้มลงเสียก่อน แล้วจะเป็นอะไรมากกว่าเดิมอีก
“นายยังไม่หายดีเลยลู่ฮาน”
“อืม...”
“ไปๆ ไปพัก ทำไมนายไม่บอกฉันว่าอาการยังไม่ดีขึ้น ทำไมต้องทำเป็นตัวเองหายดีแล้ว รู้ไหม ทำแบบนี้ยิ่งเป็นห่วง และถ้าเมื่อกี้นายวูบขึ้นมาแล้วล้มลงไป รู้ไหม นายจะเจ็บแค่นั้นถ้าฉันเข้ามารับไม่ทัน แล้วนี่อะไร ยังจะมาเอาน้ำให้ฉันกินอีก ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่หิวน้ำ สุดท้าย ตัวนายยังร้อนอยู่เลยลู่ฮาน ร้อนมากด้วย นี้มันก็สองวันแล้วนะ ทำไมยังไม่หาย ไม่กินยาเหรอไง...”
เซฮุนบ่นยาวเหยียดใส่ร่างเล็กทีตอนนี้เซฮุนประคองเดินมานั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นก่อน เพราะเขาจะได้ถามอาการกวางน้อยได้สะดวกว่าห้องครัว
“เอาพูดมา ได้กินยารึยัง”
“กะ...กินแล้ว กินก่อนนายมาแป๊ปเดียว...” ลู่ฮานยังคงมึนหัวอยู่จึงตอบเซฮุนด้วยเสียงขาดห้วงไปบ้างและเสียงก็เขาจนเหมือนเสียงกระซิบ
“ห้ะ! ไม่ได้ยิน” และเนื่องจากมันเบาเกินไป แม้แต่เซฮุนที่นั่งข้างยังไม่ได้ยินจึงถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
ลู่ฮานไม่มีแรงตอบจึงพยักหน้ากลับไป เพราะเขารู้สึกเหมือนโลกกำลังเหวี่ยงอีกครั้ง หลังจากอาการนี้เริ่มทุเลาลงแล้วเมื่อช่วงเช้า แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงกลับมาอีก ลู่ฮานยิ่งไม่ชอบให้ใครมาคอยดูแล เพราะเขามีเลือดของทหารที่ไม่ชอบให้ใครเห็นด้านอ่อนแอ แต่ร่างเล็กก็สู้ไม่ไหว จึงปล่อยทิฐิของตัวเองและล้มลงซบอกของร่างสูงเพือประคองตัวเองไม่ให้หัวหมุนไปมากกว่านี้
เซฮุนเมื่อเห็นลู่ฮานอาการหนักขึ้นอีก เขาจึงอุ้มลู่ฮานในท่าเจ้าสาวและพาเข้าห้องนอนของคนตัวเล็ก ก่อนว่างลู่ฮานนอนลงเบาๆบนเตียงขนาดคิงไซน์กลางห้องสีขาวสะอาดตานี่ และลู่ฮานด้วยความที่ไข้ทำพิษร่างเล็กจึงไม่คัดขืนที่เขาอุ้มและพาเข้ามา
เมื่อลู่ฮานหัวถึงหมอนเซฮุนจึงจัดแจงท่านอนของกวางน้อยให้เจ้าตัวนอนสบายขึ้น
“นอนพักซะ นายจะได้หายไวๆ เดี๊ยวฉันเฝ้านายเอง ตลอดทั้งคืนเลย...”
“มะ..ไม่ ต้อง กะ..กลับไปก็ได้ ไม่ต้องเฝ้ารหรอก”
“ไม่ได้ อาการนายยังไม่ดีขึ้นเท่าไร ฉันจะเฝ้าเอง นี่คือคำสั่งของเจ้านาย ลู่ฮานมีแค่ทำตามคำสั่งของโอเซฮุนเท่านั้น ตกลงไหม”
“ก็ได้...แล้วแต่นายเถอะ” เนื่องจากลู่ฮานขี้เกียจเถียงกับเซฮุน เขาจึงตัดบทโดยการตอบตกลงไป เพราะมันก็ดีซะอีก มีคนคอยดูแล
“งั้นก็นอนซะคนดี เดี๊ยวฉันอยู่ข้างๆ หลับนะครับ...” เซฮุยก้มลงกระซิบใบหูเล็กของกวางน้อย ก่อนที่ลู่ฮานจะค่อยหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงนิทรา
เวลาตอนนี้เพิ่งจะบ่ายแก่ๆ เซฮุนซึ่งเหนื่อยจากการแข่งเมื่อช่วงเที่ยง จึงเผลอหลับไปข้างเตียงของลู่ฮานด้วยเช่นกัน ทั้งคู่นอนเตียงเดียวกัน เพียงแค่คนล่ะท่า ลู่ฮานนอนบนเตียงอย่างกับเจ้าหญิง ส่วนเซฮุนนั่งบนเก้าอี้และฟุบลงนอนข้างเตียงของเจ้ากวางน้อยเหมือนเจ้าชายรอเจ้าหญิงตื่นจากนิทรา ถ้าใครมาเห็นภาพตอนนี้ คงมีแต่คนอิจฉาในความเหมาะสม และเคมีที่เข้ากันของทั้งคู่อย่างน่าประหลาด แม้ทั้งสองจะเป็นผู้ชายทั้งคู่ก็ตาม แต่คนที่เห็นเซฮุนและลู่ฮานเดินด้วยกัน ก็อดปฏิเสธไม่ได้ว่า ทั้งคู่ชั่งเหมาะสมจนคนรอบข้างต่างอิจฉา....
-มาคุยกัน-
สวีดัสคะ พบกันไรท์อีกแล้ว การแข่งขันก็จบไปแล้วนะ เอาจริงๆไรท์ไม่ค่อยเน้นตอนแข่งเท่าไรมาเน้นตอนหลังนี่แหละ ก็มันฟิตง่า แต่งไปยิ้มไปคนเดียว และก็หวังว่ารีดเดอร์จะชอบกันนะคะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าเน้อ.ฟิ้ว
ความคิดเห็น