ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : FocusLove19: หาคำตอบ [อิ่มอุ่น]
*แ้ำผิ 23-11-15
FocusLove
19
หาำอบ [อิ่มอุ่น]
ผมอรถหน้าร้านาแฟที่ฤนัไวุ้ยเรื่อาน บาทีผม็ไม่เ้าใเหมือนันนะว่าเอิร์ธะามผมมา้วยทำไมทั้ๆที่เาไม่ำเป็นะ้อมายุ่เรื่ออผมเลย้วย้ำ ็ไ้แ่บ่นในใเนี่ยแหละรับลอให้ผมพูออไปสิ โนแน่ๆ
ผมเปิประูลารถโยที่เอิร์ธลามมา้วย ผมรีบหันวับไปมอหน้าเาทันที “ลรถทำไม” ผมเอ่ยถามออไป
“ะให้ันนั่รอในรถรึไ” เาออยืนมอผมพลาอบ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“ะามันมา็ไ้ แ่อย่าวนระหว่าที่ันุยับลู้าละัน” ผม้มลับเรื่อ่อนเินนำเาเ้าไปในร้านาแฟ่อนวาามอไปรอบๆเพื่อหาฤ
ผมเินเ้าไปในสุอร้าน่อนเินเ้าไปนั่ที่ร้ามอนที่ำลันั่มอนอหน้า่าอยู่่อนที่เอิร์ธะนั่ล้าๆผม ฤหันมามอเมื่อมีนมานั่ร้าม
“เหม่ออะไรอยู่ล่ะ” ผมเอ่ยออไปพลาเท้าามอเาแล้วยิ้มให้ เายิ้มอบผม่อนละสายาไปมอน้าๆผม
“นั่นผู้่วยนายเหรอ”
“ใ่” ยัไม่ทันที่ผมะเอ่ยปาปิเสธเอิร์ธ็ิอบัหน้าไป ผมหันไปมอหน้าเอิร์ธ้วยวามสสัยแ่เอิร์ธ็เอาแ่้อไปที่ฤเหมือนะินเลือินเนื้อเา ฤไม่พูอะไรพลาหันมาหาผม่อนเอ่ยถาม
“ไม่สั่อะไรมาิน่อนเหรอ” ผมส่ายหน้าให้เาเบาๆ่อนที่ะเริ่มุยันเรื่อาน
“นายถ่ายรูปวันานรับน้อไ้ไหม อนนี้น้อายันอยู่ม.6น้อายันเป็นหัวหน้าานรับน้อแล้วอยาะไ้่าภาพมือีมาเ็บภาพไว้เป็นที่ระลึ็เลยให้ันมา่วยหา่าภาพให้ ส่วน่า้านายอยาิเท่าไหร่็แล้วแ่นาย” ฤมอหน้าผม่อนเริ่มอธิบาย
“ไ้สิ ว่าแ่น้ออนายเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ” ผมเอ่ยถามออไป
“โรเรียนราพฤษ์วิทยาลัย” ฤอบออมาทำเอาผมอึ้ไปสัพั่อนะ่อยๆลี่ยิ้มออมา
“านนี้ันะถ่ายให้ฟรี” ผมเอ่ยออไปทำเอาทั้สอนมอหน้าผม้วยวามุน
“็ทำเพื่อนรุ่นน้อหนิ ันไม่เ็บเินหรอ” ผมเอ่ยออไปพลายิ้มให้ับนรหน้า
“อ่า.. อบในายมานะ” ฤยิ้มแล้วว้ามือผมไปับไว้พลาเหลือบมอหน้าเอิร์ธแล้วส่ยิ้มเย้ยให้ ผมหันไปมอหน้าเอิร์ธ้วยวามุน เอิร์ธยัทำหน้านิ่เรียบอยู่็ไม่มีอะไรหรอแ่ฤน่ะสิยิ้มให้เอิร์ธแบบนั้นทำไม
ผม่อยๆึมือัวเอออามืออฤเบาๆ่อนที่เอิร์ธะยับเ้ามาใล้แล้วพูับผม
“ร้อนไหม เี๋ยวมัผมให้” ว่าบเา็ไม่รอำอบาผมเา็รวบผมไป้าหลัแล้วมัให้เย ไม่รู้เหมือนันว่าไปเอายามัผมมาาไหน
มัเสร็ผม็หันไปหาฤ ฤเามีสีหน้าเปลี่ยนไปนิหน่อย่อนปรับให้ราบเรียบามเิม “ว่าแ่วันไหนล่ะ ที่นายะให้ันไปถ่าย” ผมเอ่ยถามออไป
“พรุ่นี้น่ะ นายว่าใ่ไหม” ผมพยัหน้าให้เา “แล้วพรุ่นี้นายไป้วยรึเปล่าล่ะ” ผมเอ่ยถามออไปเพราะถ้าให้ผมไปามหาน้อายอฤ้วยัวเอาินี้็หาไม่เอหรอ
“ไม่ล่ะ พรุ่นี้ันิาน” อ้าว.. ิบหาย
“แ่เี๋ยวันะให้เบอร์อน้อายันไป นาย่อยโทรถามเอาละัน”
“โอเไ้” ผมรับปาเาออไป
“ันไป่อนนะเี๋ยว้อไปทำาน่อ แล้ว็ราวหลัน่ะ.. อย่าให้หมาแถวนี้มาี่ใส่เพื่อบ่บอถึวามเป็นเ้าออีนะ ันเหม็นี่มัน” ว่าบเา็เินออไป ือ.. ประโยแรฤพูับผม แ่ประโยหลัเนี่ยสิเาหันไปมอที่เอิร์ธ
ผมหันไปมอเอิร์ธที่ำลััฟันแน่น ผมเอื้อมมือไปับไหล่เาเบาๆเาหันมามอหน้าผม่อนปรับสีหน้าให้เป็นปิพลาเลิิ้วสู “ไม่เป็นไรใ่ไหม” เาไม่อบอะไรพลาพยัหน้าให้ผมเบาๆ
“ที่ฤพูหมายวามว่าไเหรอ” ผมถาม่อ
“ไม่มีอะไรหรอ ราวหลัอย่าไปยิ้มแบบนั้นให้ใรเห็นอีนะ” เอิร์ธพู้วยน้ำเสียเิ่มอารม์หุหิเอาไว้ แล้วผมไปยิ้มให้เาหุหิอนไหนวะ ผมนึในใแ่็ไม่ไ้ถามอะไรออไป
ผมหันไปมอนอหน้า่าเห็นเาัวเอสะท้อนในระลาๆพลามอ่ำลไปที่ออผม อะไรแๆิอยู่วะ ผมยมือึ้นลูบเบาๆ อ่อ..รู้และ..
ไอ้เอิร์ธฝารอยไว้ที่อนี่เอ! มิน่าฤถึพูออมาแบบนั้น
ผมหันไปมอหน้าเาพลานิ่วหน้าใส่แล้วยมือึ้นึยารัผมออ ่อนะเินออาร้านาแฟไปโยไม่รอเา เอิร์ธรีบเินามผมมาทันทีที่ผมเินออาร้านแล้วรีบเินึ้นมานั่บนรถ้าเบาะนับ
“เป็นอะไรอนาย” เา้มลมอผมที่ำลันั่อยู่บนเบาะนับ ผมเริ่มไม่เ้าใในสิ่ที่เาทำับผมแล้วนะ..
“ทำไมนาย้อทำแบบนั้นับัน้วย..” ผมถามเาออไปเบาๆ
“ทำอะไร”
“ทำในสิ่ที่มันผิ่อว่าน ทัู้บ ทั้เรื่ออย่าว่า ันะเ้าไปุยับนอื่นหน่อยนาย็ปิั้นัน ันไม่เ้าในายทำแบบนี้ับันทำไม” ผมเยหน้ามอเาสบารๆเพื่อ้นหาวามริ
“..ัน..”
Rrrrrr.
ำลัะไ้ฟัำอบแล้วเียว.. โทรศัพท์ทำไมมัน้อมาัอนนี้้วยวะ ผม้มลล้วโทรศัพท์ออมาาระเป๋าาเ ่อนรับสายทันทีที่รู้ว่าเป็นใร “ว่าไ”
“ป๊าับม๊าหายไปไหนอ่ะรับ ผมลับมาที่บ้านแล้วไม่เห็นเอใรเลย อนนี้ผมอยู่ับเทมสอนเนี่ย”
“พอีป๊าับม๊าออมาทำธุระ้านอน่ะ ึ้นรถะลับแล้วเนี่ย” ผมเอ่ยออไปพลาเลื่อนสายาไปมอนาฬิาิิอลหน้าอนโนรถ
“ไ้รับ ผมะให้เทมอยู่เป็นเพื่อนผม่อนนะ”เสียอว่านัมาพร้อมๆับที่เอิร์ธยับเ้ามาใล้ผม หน้าอเายับเ้ามาเรื่อยๆใล้หน้าผมแล้วหยุยับ่อนที่มูอเราะแะัน เามอหน้าผมอย่าถี่ถ้วนแล้วผละออาเ็มันิรภัยให้ผม
ผม้มมอเ็มัที่เาาให้่อนเหลือบมอเาที่ำลัาเ็มัให้ัวเออยู่ ..แ่ะาเ็มัให้เท่านั้นเอ..ิไรมามายล่ะ..
“ม๊า ยัอยู่รึเปล่ารับ” เสียอว่านัึ้นัวามิผม “อ่า ยัอยู่ๆ ม๊าะลับเี๋ยวนี้แหละแ่นี้่อนนะ” ว่าบผม็วาสายไปเ็บโทรศัพท์ไว้ในระเป๋าาเแล้วับรถออไป
วามเียบเ้ามาเยี่ยมเยียนทันทีที่ผมวาสายไป ไม่รู้สิ..ผมไม่มีอะไระถามเาแล้วหนิ อีอย่านะหมอารม์ที่ะฟัำอบาเาแล้วน่ะสิ
ผมอรถิไฟแพลามอออไป้านอรถเห็นฝนำลัลมาปอยๆ่อนที่ะเริ่มหนัึ้น อุหภูมิในรถ็เย็นึ้นผมเลยเอื้อมมือไปปรับแอร์ให้เป็นเบอร์หนึ่เป็นัหวะเียวันับที่เาเอื้อมมือไปเปิวิทยุ ผม็ไม่ไ้ว่าอะไรหรอถ้าเาะเปิให้ลายบรรยาาศอันแสนะอึอันี้ลไ้
‘อามีฝนที่หล่นมาั่วราว
และเมาวที่ผ่านมาเพียั่วืน
เอะับลม็ปลิวไป
ไม่มีใรรื้อฟื้น
ไม่ไ้เป็นวามยั่ยืนเสมอไป
แ่ับเธอที่ผ่านมาั่วราว
และเรื่อราวที่เปลี่ยนไปั่ว้ามืน
ับอะไรที่เป็น ็ยัไม่เยลืม
เหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่อหัวใ
เราไม่เยะรััน
มีแ่วันที่อ่อนไหว
ผ่านเลยไปและไม่เยะลับมา
เป็นแ่วามประทับใ
ที่ยัแน่นหนา
มีแ่ฝนมีแ่ฟ้าที่เ้าใ..’
ีเนะีเ เปิเพลไ้เ้าับบรรยาาศอนนี้มาเลย(ูประ)
“อุ่น” เอิร์ธหันมามอหน้าผมเหมือนะพูอะไรสัอย่าที่สำัหรือบาทีอาะเป็นำอบอเาที่ผมถามเา่อนหน้านี้
“เปล่า ไม่มีอะไร” แ่เา็เลือที่ะไม่พูเาเลือที่ะเ็บมันเอาไว้.. ่าเาสิ..เาอยาะทำอะไร็ทำไม่ใ่เรื่ออผม แล้วผมะเหวี่ยทำไมวะ..
ผมออัวรถทันทีที่ไฟเปลี่ยนเป็นสีเียว เพลในรถยัเปิอยู่ ผมอบนะบรรยาาศแบบนี้ไ้ับรถอนฝนแล้วเปิเพลฟัไป้วย ผมว่ามันเพลินี
“นายไม่อยารู้ำอบแล้วเหรอ” อยู่ีๆเอิร์ธ็เอ่ยึ้นมาพลาหันมามอผม
“แล้วนายมีำอบให้ันรึเปล่าล่ะ” ผมถามลับไป่อนเลี้ยวเ้าอยบ้านอว่าน
“ไม่มี” เาเียบไปสัพั่อนอบออมา
“ั้นไปหามาให้ไ้่อน แล้ว่อยมาุยัน” ผมพูแบบนี้ออไปะไม่เย็นาเินไปใ่ไหม
To Be Continued
ThaRat Talk
ลแล้วๆ เอิร์ธหวอุ่นแร า่อาฟัน่อฟัน เอิร์ธนี่อบโน่าทาอ้อมว่าเป็นหมาเนอะ เอับฤราวที่แล้วฤ็บอว่าลัวโนหมาั ุยับอุ่นทาโทรศัทพ์พี่ไอ็บอไม่าบอุ่นไปินหรอ ราวนี้นี่โนอย่าั "ันเหม็นี่มัน" ไ้ใมาอ่ะฤ ยนิ้วให้เลย =_=b //นี่ลอยู่ทีมไหน
อบีราไว้อยู่เรื่อย สสารอุ่นเหมือนันนะบาที สสารที่เอิร์ธทำับอุ่นอย่านั้น้วย เหุผล็ไม่มีให้อุ่นแล้วยัะมาทำเป็นหมาหว้าอี เี๋ยว็ให้อุ่นหนีไปอยู่ับฤเลย -0-
ว่านนี่็อบััหวะสำัๆเนอะ เอิร์ธำลัลัเลที่ะบอเหุผลว่าน็โทรมาหาเย เอิร์ธเลยเลือที่ะไม่บอเลยเห็นมั้ยยยยย แ่ไม่เป็นไรอีไม่นานเอิร์ธ็ะบอเอนั่นแหละ -3-
อย่ารู้ว่าเรื่อราวะเป็นยัไ่อ็ิามนะ เราะลุ้นไป้วยันนนน
-อมเม้นท์นิหน่อยไม่เสียหายนะ-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น