Fic Warriors Orochi ศึกแห่งการล่ามังกร

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 จดหมายบอกลา

ตอนที่ 8 จดหมายบอกลา


 

ความเดิมจากตอนที่หก โมโตนาริกับม้าต้ายกำลังตั้งตัวเตรียมถืออาวุธไว้เพื่อที่จะต่อสู้ด้วยกัน
"หล่าจี่ เจ้าหลบไปก่อน! ข้าจะสู้กับเจ้านี้เอง" โมโตนาริปกป้องหล่าจี่กับสั่งให้หล่าจี่หลบไปที่อื่นก่อน
"เข้าใจแล้ว" หล่าจี่ก็ทำตามที่โมโตนาริสั่งโดยดีพร้อมกับวิ่งไปหลบที่หญ้าและไม่ค่อยไกล 
"เอาล่ะ เจ้าพร้อมที่จะสู้ข้ารึยัง" ม้าต้ายพูดกับถามโมโตนาริขึ้น
"ข้าพร้อมล่ะ งั้นข้าจะยิงเจ้าไปก่อนเลยล่ะกัน!" โมโตนาริตอบพร้อมกับถือปืนพกแล้วยิงใส่ม้าต้าย 
แต่ผลปรากฏว่า... 
"หืม?" กระสุนกลับไปไม่ถึงที่ตัวม้าต้ายรวมทั้งกระสุนขาดเป็นครึ่งด้วย โมโตนาริจงสงสัยแล้วยิงไปอีกกระสุน
"เสียใจด้วยล่ะเจ้า เป็นเพราะมีคนช่วยฟันกระสุนของเจ้าไป ข้าถึงไม่โดนกระสุนของเจ้าไง" ม้าต้ายพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
"น-หน่านี้!?" โมโตนาริทำหน้าเหวอขึ้นมา 
"ซีซี..." ม้าต้ายจงสั่งซีซี แล้วซีซีก็กระโดดลงจากต้นไม้ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาโมโตนาริทันทีทันใด
"!!?? (หนีจริง!)" โมโตนาริใช้ปืนยิงไปซีซีอย่างรวดเร็วไปห้านับ แต่ผลปรากฏว่าซีซีสามารถฟันกระสุนให้ขาดเป็นครึ่งทุกกระสุน
"ไม่จริงน่า.." เมื่อโมโตนาริเห็นก็ตกใจเล็กน้อยพร้อมกับถือปืนเพื่อที่จะยิงใส่ซีซีอีกที แต่ผลปรากฏว่า... "ม-หมดแล้วรึ!?" กระสุนกลับหมด 
"เสร็จข้าล่ะ!!" ซีซีก็เอาดาบไปฟันที่ปืนของโมโตนาริจนขาดไปครึ่งส่วน 
โมโตนาริ - ".......โห!" 
ต่อมาก็มีพัดของมิตสึนาริ(มุโซ)พุ่งเข้าไปหาโมโตนาริอย่างรวดเร็ว แล้วพัดโดนไปที่แขนของโมโตนาริจนเป็นแผลรวมทั้งเลือดออกด้วย
โมโตนาริ - "!?!?" 
สุดท้ายต่อมาทัตสึมิก็พุ่งเข้ามาเพื่อที่จะฟันโมโตนาริพร้อมกับซีซี 
โมโตนาริ - "(ชุดเกราะกับหน้ากากสีขาวแบบนี้ นั้นมัน....ทัตสึมินิ! ย-แย่ล่ะ!)" 
ผลปรากฏว่า ตัวโมโตนาริกลับหายตัวไปโดยสาเหตุนึง 

ตัดไปยังบทสถานที่ทางเข้าหมู่บ้าน โมโตนาริได้อยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านกับหล่าจี่โดยไม่รู้ตัวอะไรเลย
"น-นี้มันทางเข้าหมู่บ้านนิ แล้วทำไม....ข้าถึงมาอยู่ที่นี้ได้ล่ะ?" โมโตนาริมองรอบๆพร้อมกับสงสัยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร 
"ก็เพราะข้าใช้เคลื่อนย้ายมิตินี้ล่ะ"หล่าจี่พูดขึ้นพร้อมกับอาวุธวงกลมสองลูกที่อยู่รอบตัวเธอ
"นี้เจ้าย้ายมิติข้ามาอยู่ที่นี้น่ะรึ?" โมโตนาริถามหล่าจี่ด้วยความสงสัย
"ถูกต้องแล้ว เป็นฝีมือของข้าคนนี้เองนะจี้" หล่าจี้ตอบพร้อมกับสีหน้ายิ้มหลับตาข้างเดียว
"อืม...ขอบคุณล่ะ แต่...ทำไมเจ้าถึงต้องมาช่วยข้าด้วยล่ะ? เจ้าเป็นปีศาจที่ต้องจัดการมนุษย์ไม่ใช่รึ?" โมโตนาริกล่าวต่อด้วยสงสัยพร้อมกับเอาจับไหล่ของหล่าจี่ทั้งสองโดยไม่คิด
"ก็เพราะข้าสนใจตัวเจ้าเป็นอย่างดีเลยนะ" หล่าจี่ตอบแล้วเริ่มสนใจในตัวโมโตนาริทันที 
"หืม?" โมโตนาริทำเหวอเล็กน้อยขึ้นมา
"โมโตนาริคุงเนี้ย~ บางทีดูเป็นคนดีไม่เบาเลยนะ~" หล่าจี่กอดแขนข้างซ้ายของโมโตนาริโดยไม่ลังเลอะไรเลย
"ด-เดี๋ยวสิ! กอดแขนข้าเลยรึ! แต่นี้จะถึงเวลาที่ข้าต้องกลับแล้วนิ!" โมโตนาริหน้าแดงนิดๆที่หล่าจี่กอดแขนตัวเองแบบนี้และก็พูดขึ้น 
"จริงด้วย" หล่าจี่ตกใจต่อด้วยเอามือออกไปจากแขนของโมโตนาริไป "ขอให้เจ้าโชคดีล่ะ ไว้วันไหนมาหาข้าได้ที่ป่านี้เลยนะจี้" ต่อด้วยบอกลาโมโตนาริ 
"อืม...โชคดีล่ะ เดินทางกลับบ้านดีๆล่ะ" โมโตนาริก็บอกลาหล่าจี่เช่นกันแล้วเดินเข้าไปหมู่บ้านโดยทันที "(หล่าจี่นี่...คิดอะไรกับข้าอยู่รึเปล่าล่ะ...)" ต่อด้วยพูดในใจด้วยความสงสัยแล้วก็เดินเข้าหมู่บ้านต่อไป 

ตัดมาอยู่บทสถานที่ สวนสนามเด็กเล่นในหมู่บ้าน ช่วงเช้า 
โมโตนาริได้อธิบายเรื่องราวเมื่อคืนของตัวเองให้ซุนฮูหยินฟังทั้งหมด
"เอ๊ะ? เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอกเหรอ" ซุนฮูหยินทำหน้าเหวอเมื่อได้ฟังสิ่งที่โมโตนาริเล่าให้พร้อมกับนั่งบนชิงช้างอยู่ 
โมโตนาริ - "อืม แต่ไม่รู้ว่าหล่าจี่คิดอย่างไรกับข้าอยู่ตอนนี้"
ซุนฮูหยิน - "เห..." 
โมโตนาริ - "แต่ว่านะ ซุนฮูหยิน....อย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังชะล่ะ" 
ซุนฮูหยิน - "เห....เข้าใจแล้ว" 
โมโตนาริ - "แต่วันนี้ข้าต้องไปหาน้องสาวของข้าในยุคเฮเซด้วยนิ" 
ซุนฮูหยิน - "งั้นเหรอ? แล้วไปกี่วันล่ะ?" 
โมโตนาริ - "อาจจะซัก.....สัปดาห์กว่าๆนี้แหละ" 
ซุนฮูหยิน - "อ่อ แบบนี้เองหรอกเหรอ แต่ก่อนที่ท่านจะไปข้าอยากให้ท่านมารู้จักสามีข้าชะหน่อยล่ะนะ" 
โมโตนาริ - "หืม? สามีของเจ้าน่ะรึ?"
"ใช่แล้วล่ะ! ไปด้วยกันเถอะ!" ซุนฮูหยินลุกขึ้นออกจากชิงช้างต่อด้วยจูงมือโมโตเนริแล้วพาไปทำความรู้จักกับสามีของตัวเอง

สถานที่ห้องของเล่าปี่ 
หลังจากซุนฮูหยินพาโมโตนาริมาที่ห้องของสามีซุนฮูหยินที่มีนามว่า "เล่าปี่" 
"ขออนุญาตเจ้าค่ะ" ซุนฮูหยินพูดขึ้นต่อด้วยเปีดประตูเดินเข้าห้องไปพร้อมกับโมโตนาริ
"กลับมาและรึ ซุนฮูหยิน" เล่าปี่พูดขึ้น 
"(น-นี้หรือสามีของซุนฮูหยิน... จะไปหล่อไปมั้ย)" โมโตนาริพูดกับคิดในใจต่อด้วยสะพรึงเล็กน้อยที่เมื่อเห็นเล่าปี่ 
"ใช่แล้วเจ้าค่ะ" ซุนฮูหยินกลับเล่าปี่พร้อมกับยิ้มร่าเริง
"แล้วท่านผู้ชายที่ใส่หมวกยาวนั่นใครรึ?" เล่าปี่ถามซุนฮูหยินต่อด้วยหันมามองโมโตนาริในความสงสัย ซุนฮูหยินก็หันมามองโมโตนาริตามเล่าปี่ด้วย
โมโตนาริ - "(อย่ามามองที่ข้าแบบนั้นสิ!)"
ซุนฮูหยิน - "อ่อ! นั้นเพื่อนต่างยุคของข้าเอง เขาชื่อ โมโตนาริ" 
เล่าปี่ - "ยินดีที่ได้รู้จัก ข้ามีนามว่า เล่าปี่" 
"ข-ข้า โมริ โมโตนาริ เป็นคนญี่ปุ่น มาจากอาคิที่ยุคเซ็นโกคุ ฝ-ฝากตัวด้วยล่ะ!" โมโตนาริก้มตัวโค้งคำนับต่อด้วยเหงื่อตกอย่างทำตัวไม่ถูก "จริงสิ! ข้าต้องไปทำธุระด่วน ข้าขอตัวไปล่ะ!" หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จก็วิ่งไปที่ทำธุระอย่างรวดเร็ว

ตัดไปที่บทสถานที่ห้องครัวของบ้านโมริ ที่ยุคเฮเซ ช่วงเวลาตอนเย็น
โมโตนาริได้เปีดประตูมิติเข้าไปมาอยู่ที่ห้องครัว บ้านของโมโตมิ 
"ไม่มีใครอยู่เลยรึ?" โมโตนาริมองรอบๆในห้องครัว ผลปรากฏว่าไม่มีใครอยู่กับไฟยังปีดอยู่ด้วย ทันใดนั้นก็มีเสียงมือถือขึ้นมา โมโตนาริจงกดรับมือถือต่อด้วยลองพูดดู 
โมโตนาริ - "ครับ คุโรเมะครับ" 
"นี้นายหายไปไหนมาของนายกันเนี้ย!" คนที่โทรหาโมโตนาริคือชายที่มีนาม "อิเคซาว่า คิโนะสุเกะ" ได้พูดตะโกนใส่โมโตนาริในทางมือถือ 
โมโตนาริ - "หืม? เสียงนี้มัน...คิโนะสุเกะนิ!!" 
คิโนะสุเกะ - "-ก็ใช่ไง! นี้นายกลับช้ามาตั้งสามสี่วันแล้วนะเนี้ย!-" 
โมโตนาริ - "ก็ใช่...แต่ข้ามีธุระที่อีกยุคเลยกลับมาช้านิ กับที่สำคัญตอนนี้ข้ามีธุระที่ยุคนี้ด้วย" 
คิโนะสุเกะ - "-ธุระอะไรของนายอีกน่ะ?-"
โมโตนาริ - "อืมม...ไว้ค่อยจะบอกทีหลังล่ะ" 
คิโนะสุเกะ - "-โอเค เข้าใจแล้ว งั้นแค่นี้นะ-" 
โมโตนาริ - "อืม"
หลังจากที่พูดคุยทางมือถือเสร็จ โมโตนาริก็กดวางสายต่อด้วยเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของโมโตมิ 
ที่ห้องของโมโตมิ ส่วนใหญ่จะมีแต่สีเขียวทุกอย่าง แล้วมีจดหมายอะไรซักหน่วยวางไว้บนโต๊ะอยู่ 
"หืม? นั่นอะไรล่ะ?" โมโตนาริสงสัยกับจดหมายใบนั้นแล้วก็ถอดหมวกของตนออกต่อด้ววลองเปีดอ่านจดหมายดู

-ข้างในของจดหมาย 
"[ท่านพี่...โมโตจัง และก็ทุกคน นี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน ไม่อยากจากไปเลย แต่อย่างใดต้องทำล่ะนะ ลาก่อนนะ ขอให้มีควาทสุขนะ ]"

หลังจากที่อ่านจดหมายนั้นจบแล้วโมโตนาริก็รู้สึกช็อกขึ้นมาทันทีทันใดที่เมื่อเห็นน้องสาวของตัวเองจากไปแล้วเขียนจดหมายลาอันนั้น
"ทำไมกันล่ะ? ทำไมน้องต้องมาจากลากับพี่ด้วย!!" โมโตนาริทำสีหน้าเครียดพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาจงเดินลงบันไดอย่างรวดเร็วแต่ว่า.... "!?" เกิดการสะดุดล้มตกลงจากบันไดทันที 
"เจ็บชะมัด! ทำไมมาตกบันไดต--- หืม? เลือด.." หลังจากที่สะดุดล้มตกลงจากบันไดแล้ว...แต่ก็มีเลือดอยู่ในจดหมายลาสิ่งนั้น โมโตนาริจงเอามือที่กุมไว้ที่ตาข้างขวาของตัวเองมาอยู่ ผลปรากฏว่ามีเลือดเต็มมือกับเลือดที่ไหลจากหน้าผากจงทำให้สลบขึ้นมาเมื่อที่เห็นเลือดเต็มมือของตัวเองทันทีทันใด

ตอนต่อไป.....ตอนที่เก้า

ตอนต่อไป - ยุคเซ็นโกคุ บาซาร่า
ยูคิมูระ(มุโซ) - "ถึงน่ะรึยุคเซ็นโกคุอีกยุคนึง" 
คุโนะอิจิ - "อยากรู้จังว่าท่านยูคิมูระในอีกยุคนึงจะเป็นอย่างไรกันนะ" 
ซาสึเกะ - "ถ้าอยากเห็นนายน้อยในยุคนี้ล่ะกัน ตามข้ามา" 
คุโนะอิจิ - "แต่เดี๋ยวผู้ชายที่ประคองไคนั้นคือใครกัน!!??"