Fic Warriors Orochi ศึกแห่งการล่ามังกร

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ชายผู้งดงาม

ตอนที่ 7 ชายผู้งดงาม

 

-เรื่องย่อกับแนะนำตัวละครที่อาศัยอยู่ในยุคเฮเซ 
ยุคเฮเซ หมายถึง ยุคสมัยใหม่ที่ประเทศญี่ปุ่น มีเมืองตึกมากกว่ารวมทั้งบ้านด้วยนั้นเอง.... ตัวละครในเรื่องที่อยู่ในยุคเฮเซกับตัวละครบางคนที่มาจากยุคอื่นได้อาศัยที่ยุคเฮเซด้วยคือ....มีดังนี้...
คนแรก.... คิซาโนะ มายุ อายุ 14 เด็กผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุด อยู่สายชั้นมัธยมต้นที่สอง สูง 175 ซม. มีนิสัย มีเหตุผล คิดก่อนทำ แพ้คนโมเอะ ชอบกินช็อกโกแลตและชอบวาดรูป ร่างปกติใจเร็วอ่อนโยนเป็นผมสีชมพู ร่างโกรธหรือต่อสู้ออกสาวห้าวผมสีฟ้า ผมปีดตาข้างซ้าย ข้างซ้ายตาจะเป็นสีแดง ส่วนข้างขวาตาจะเป็นสีฟ้า ตาข้างซ้ายสามารถมองการเคลื่อนไวออกแต่...จะใช้ได้เฉพาะเวลาต่อสู้เท่านั้น.. อาวุธคือ.... ปืนสั้นกับดาบ...

คนที่สอง.... เซย์โกะ ริน อายุ 12 ปี เด็กสาวที่เด็กที่สุด อยู่สายชั้นประถมปีที่หก สูง 154 ซม. นิสัย ขี้แกล้ง ชอบแซวชาวบ้าน ซุ่มซ่าม เกลียดและกลัวผู้ชายที่มีนิสัยเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด ชอบอ่านหนังสือเกินวัย และโดนแกล้งบ่อยๆ อาวุธคือ....ดาบคู่ติดน้ำแข็ง..

คนที่สาม.... โมริ โมโตมิ อายุ 15 ปี เด็กผู้หญิงที่เกิดจากที่จังหวัดอาคิในยุคเซ็นโกคุ จบการศึกษามัธยมต้นปีที่สามแล้ว...นิสัย ใจดีกับผู้อื่น ไม่ค่อยโกรธร้ายอะไร....ลังเล ขี้อาย กลัวผู้ชายมากที่สุด....เมื่อหนึ่งปีก่อนเคยคบกับรุ่นน้องมีนามว่า โคจิมะ มิวะ แล้วก็เลิกกันเมื่อหกเดือนก่อน ทำให้ความร่าเริงเลิกค่อยๆหายไปทีละนิด ปัจจุบันตอนนี้คบกับโมโตจิกะอยู่....อาวุธคือค้อนเหล็ก...

คนที่สี่..... โมริ โมโตนาริ พี่ชายแท้ๆของโมโตมิ เกิดจากที่จังหวัดอาคิยุคเซ็นโกคุ ตอนนี้กำลังหาที่เรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ในวันที่เข้าไปอยู่ในยุคเฮเซเมื่อสิบสองเดือนก่อน.....โมโตนาริได้ทำงานเพื่อที่จะหาเงินซื้อบ้าน...ทำงานที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆโดยมีพ่อค้ามีนามว่า อิเคซาว่า คิโนะสุเกะ กับแม่ค้าชาวอังกฤษมีนามว่า คริส
เวลาทำงาน.....จะซุ่มซ่ามสะดุดล้มเป็นบ่อยครั้ง 
ต่อมาก็มีคนนึงให้โมโตนาริมาอาศัยที่บ้านด้วยแถมถูกให้เป็นลูกชายบุญธรรมพร้อมกับตั้งชื่อว่า คุโรเมะ คิซู 

คนที่ห้า.... โคจิมะ มิวะ อายุ... 14 ปี.. อยู่สายชั้นมัธยมต้นปีที่สอง เด็กผู้ชายที่มีนิสัยชอบเล่นเกม มีเพื่อนเกือบทั้งห้อง(ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายมากกว่า...)บางครั้งก็ชอบโกหก ชอบประชดตัวเอง เคยคบกับโมโตมิเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้วเลิกคบเมื่อหกเดือนก่อน....ปัจจุบันนี้...สนิทกับน้องสาวบุญธรรมอีกคน..ที่อายุน้อยแต่สูงกว่ามิวะด้วย... ไม่มีอาวุธ...

คนที่หก... มิคุ อายุ... 14 ปี..อยู่สายชั้นมัธยมต้นปีที่สอง เป็นน้องบุญธรรมคนแรกของมิวะ มีนิสัยชอบเก็บกด...ไม่ค่อยมีเพื่อน หลงรักโมโตนาริแถมได้สารภาพรักโมโตนาริไปแล้วสองรอบ รอบแรกปฏิเสธ...และรอบที่สอง..ก็ปฎิเสธเช่นกัน...สาเหตุก็เพราะโมโตนาริไม่ชอบนิสัยส่วนนึงกับปัจจุบันมีคนที่ชอบแล้ว... ไม่มีอาวุธอยู่แล้ว...

คนที่เจ็ด...คุโรเมะ เมกุมิ เป็นแม่บุญธรรมของโมโตนาริ กับมีลูกชายแท้ๆมีนามว่า คุโรเมะ ทาคาเซะ มีนิสัย....อ่อนโยน...ใจดี...เข้าใจความรู้สึกดีกับทำอาหารเก่ง..ไม่มีอาวุธอยู่แล้ว...

-เข้าสู่เรื่องราวตอนที่เจ็ด 
-ย้อนไปยังเหตุการณ์อดีตเมื่อสองปีก่อนของโมโตจิกะกับโมโตมิ
เมื่อสองปีก่อน....โมโตจิกะ(บาซาร่า)กำลังเดินทางตามหาล่าสมบัติด้วยตัวคนเดียว แต่ว่า....
"จ-เจ็บ!" ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงที่ล้มไปกับพื้นตรงหน้าโมโตจิกะนั้นคือ... โมโตมิ นั้นเอง
"เป็นอะไรรึเปล่าล่ะ?....เจ้าน่ะ" โมโตจิกะพูดขึ้นพร้อมกับถามโมโตมิ
"ม-ไม่เป็นไรหรอก...สบายดีมาก.. แหะๆ" โมโตมิตอบแล้วลุกขึ้นอยากรวดเร็ว "ป-ไปนะ" ต่อด้วยวิ่งกลับอย่างรวดเร็ว แต่ว่า.... "อ๊ะ!? เจ็บ!!" ก็ยังสะดุดล้มไปพื้นอีกรอบ
"เฮ้อ....อย่าฝืนนะสิ..." เมื่อโมโตจิกะเห็นโมโตมิสะดุดล้มไปกับพื้นอีกรอบ ก็ถอนหายใจขึ้นมา "เอ้า...ขี่หลังข้าสิ" ต่อมาก็หันหลังต่อมาก็ก้มลงตัวนั่งแล้วให้ขี่หลัง 
"อ-อื้อ!" โมโตมิยิ้มหลับต่อด้วยขี่หลังโมโตจิกะ 
ต่อมาโมโตจิกะก็ลุกขึ้นแล้วพาโมโตมิไปส่งที่อาคิพร้อมกันพูดคุยอะไรกันบางอย่างในระหว่างเดินทางกลับ
โมโตจิกะ - "ว่าแต่...เจ้าเป็นใครล่ะ? ดูเป็นคนธรรมดาเชียว" 
โมโตมิ - "อ-เอ่อ.....ถ้าบอกชื่อไป....เธอคงเกลียดเราแน่ๆเลย" 
โมโตจิกะ - "หืม? ทำไมล่ะ?" 
โมโตมิ - "ก็เธอเกลียดพี่ชายของเรานี่นา..." 
โมโตจิกะ - "อ่อ...นั้น....เจ้าก็รู้จักข้าแล้วล่ะสิ" 
โมโตมิ - "อ-อื้อ" 
โมโตจิกะ - "แต่ดูเหมือนเจ้าจะไม่ร้ายเหมือนโมริเลยนะ แล้วบอกชื่อของเจ้าได้มั้ย?"
โมโตมิ - "เราชื่อ.... โมริ โมโตมิ เอ่อ......ขอเรียกเธอว่า... โมโตจัง ได้รึเปล่า?" 
โมโตจิกะ - "ได้สิ! ตามสบายเลย" 
โมโตมิ - "อื้อ! แต่ว่า....ถ้าวันไหนว่างไปเยี่ยมที่เรือของเธอได้รึเปล่าน่ะ?" 
โมโตจิกะ - "อ่อ ได้สิ แล้วโมริไม่ว่าเจ้าเลยรึไง?" 
โมโตมิ - "แค่บอกว่าเดินเล่น แต่ไม่ได้บอกว่าไปที่ไหน คงไม่เป็นไรล่ะมั่งนะ"
โมโตจิกะ - "ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเจ้าไปเยี่ยมเมื่อใดก็ได้เลย ข้าไม่ว่า"
โมโตมิ - "จริงเหรอ!? ขอบใจนะ โมโตจัง!" 

-ตัดบทไปยังบทปัจจุบันที่ยุคเฮเซ
สถานที่เมืองโอซาก้า ช่วงเดือนธันวาคม ช่วงเวลาตอนเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้น... เด็กผู้หญิงมีนามว่า "คิซาโนะ มายุ" กำลังจะเดินทางไปโรงเรียนอย่างตื่นเต้น
"นี้เป็นเช้าวันนี้อากาศหนาวดีจัง" มายุพูดพูดพร้อมบิดตัวทำให้สดชื่น 
"กรี๊ด!! เจ้าชายค่าา!!" ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กผู้หญิงสามคนพูดขึ้นกับเหตุการณ์บางสิ่งบางอย่างอยู่
"น่ารักที่สุดเลย!!"
"เหมือนเจ้าชายเลยอะ!!" 
"เสียงอะไรกันน่ะ?" มายุสงสัยขึ้นมาจงหันมามองตามเสียงที่พูด "(เฮ้ย! ผมกับเสื้อผ้าแบบนี้...อย่าบอกนะว่า..)" เมื่อหันมามองแล้ว...ต่อมามายุก็รู้สึกสะพรึงเล็กน้อยขึ้นมาทันทีทันใด 
"ว้าว! นั้นกุยแกนี้นา~" ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กผู้หญิงพูดขึ้นจากข้างหลังของมายุ มีนามว่า "เซย์โกะ ริน" ส่วนมายุก็หันมามองตามเสียงของริน
"นี้เธอรู้จัก...ผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอ?" มายุสงสัยพร้อมกับชี้ไปที่ชายผู้งดงามคนนึงมีนามว่า "กุยแก" 
"ใช่ค่ะ! หนูชื่อ เซย์โกะ ริน เป็นนักเรียนชั้นสายประถมที่หก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!" รินตอบต่อมาก็แนะนำให้มายุได้รู้จัก 
"งั้นเหรอ? ชั้นชื่อ คิซาโนะ มายุ อยู่ชั้นมัธยมต้นที่สอง ฝากตัวด้วยเช่นกันนะ" มายุก็แนะนำให้รินได้รู้จักเช่นกัน
"เป็นรุ่นพี่สินะคะ" รินทำหน้าเหวอเล็กน้อยพร้อมกับดีใจที่ได้รู้จักกับรุ่นพี่
"ใช่ นี้มันกี่โมงแล้วเหรอตอนนี้น่ะ" มายุตอบแล้วต่อมาก็มองนาฬิกาข้อมือของตัวเองเพื่อที่จะมองเวลา ผลปรากฏว่า.....ตอนนี้เวลา 7 นาฬิกาตรงแล้ว "สายชะแล้ว!! พี่ต้องไปโรงเรียนแล้วล่ะ แล้วเจอกัน" ทำให้มายุเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้จะสายแล้วเลยโบกมือลารินต่อด้วยวิ่งไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
ริน - "แล้วเจอกันนะคะ"

สถานที่โรงเรียนคิซารางิ เวลา เจ็ดนาฬิกาสี่สิบห้านาที 
"นักเรียนทุกคน กรุณานั่งลงให้เรียบร้อยนะคะ" หญิงสาวผมสีขาวมีนามว่า "นิวะ คุออน" เป็นอาจารย์ประจำห้องได้เดินเข้าห้องเรียนพร้อมกับให้นักเรียนทั้งห้องนั่งลงให้เรียบร้อย 
"ครับ/ค่ะ" นักเรียนทั้งห้องก็ตอบขึ้นมา 
"เอาล่ะ ทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนชายเข้ามาใหม่คนนึงนะคะ ชิมะคุง เชิญเข้าห้องได้เลยค่ะ" คุออนยิ้มหลับตาต่อด้วยสั่งให้นักเรียนชายคนใหม่เดินเข้าห้อง
"ผม ชิมะ ซาค่อน ฝากตัวด้วยนะครับ!!" ผู้ชายผมสองสี(สีน้ำตาลกับสีแดง)มีนามว่า "ชิมะ ซาค่อน(บาซาร่า)" เดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับแนะนำตัวให้กับคนทั้งห้องได้รู้จักกัน
"โอ้ว!!(ชาย)/กริ๊ด!!(หญิง)" ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องเมื่อเห็นนักเรียนใหม่ที่น่าตื่นเต้นอย่างซาค่อน 
"หะ!?!?" มายุกับเด็กหนุ่มผมสีเหลืองมีนามว่า "คิชินูมะ โยชิกิ" ก็ตกใจสุดขีดขึ้นมา 
"เฮ้ย!! นายมันเป็นใครกันแน่!?" ทันใดนั้นโยชิกิก็ลุกขึ้นโวยวายพร้อมกับเอานิ้วชี้ไปที่ซาค่อน 
"คิชินูมะคุง ใจเย็นก่อนนะ ที่นี้มันห้องเรียนนะ" เด็กผู้หญิงมีนามว่า "ชิโนซากิ อายูมิ" สั่งให้โยชิกิใจเย็นลงก่อน 
"ก็ได้ๆ" โยชิกิก็ยอมใจเย็นโดยดีตามที่อายูมิสั่ง 

สถานที่ร้านหนังสือ ช่วงเวลาตอนเย็น 
ทางด้านชายผมสีเหลืองเสื้อน้ำเงินมีนามว่า "กุยแก" กำลังยืนอ่านหนังสือนิทานอยู่ข้างในร้านหนังสือ 
"นี้พี่คะ" ทันใดนั้นก็มีเสียงรินพูดขึ้น 
"???" กุยแกก็หันมามองตามเสียงที่รินพูดพร้อมกับความสงสัย 
ริน - "ช่วยคุยเรื่องสำคัญที่ห้องจะได้มั้ยคะ?" 

ตัดมาอยู่ที่ช่วงสถานที่บ้านคิซาโนะ ช่วงเวลาตอนเย็น ที่ห้องนั่งเล่น 
กุยแก,มายุกับรินก็มานั่งที่ห้องนั่งเล่น เพื่อที่จะพูดคุยเรื่องสำคัญเรื่องนึง
"คือว่า...คุณพี่ชื่อ กุยแก สินะคะ" รินถามกุยแกขึ้นมาอย่างจริงจัง 
"ใช่" กุยแกตอบพร้อมกับพยักหน้า
"ที่จริงชั้นก็รู้จักชื่อท่านเป็นอย่างดีนะ แค่ทำตัวเหมือนไม่รู้จักเท่านั้นเองนะ" มายุพูดขึ้น 
ริน - "กุยแกคะ" 
กุยแก - "อะไรรึ?" 
ริน - "ตอนนี้กุยแกตอนนี้อายุเท่าไหร่เหรอคะ?" 
"ถามแบบนี้เลยเรอะ!?" มายุสะพรึงขึ้น
"ตอนนี้... 37 ปี" กุยแกตอบพร้อมกับทำหน้าโศกเศร้าเล็กน้อย 
"ว่าไงนะ!?!? 37 ปีเหรอ!!" มายุกับรินก็สะพรึงอย่างแรง
มายุ - "นั้นก็แสดงว่า...กุยแกเขา.." 
ริน - "อีกสองปีข้างหน้าก็จะตายแล้วค่ะ"
มายุ,ริน - "แย่แล้วล่ะสิ!!" 
"ใช่ ข้าถึงต้องทำอะไรที่ข้าต้องการก่อนที่จะต้องตายภายในสองปีข้างหน้า" กุยแกพูดขึ้น
"อย่างนี้งี้เอง แล้วทำไมท่านถึงมาอยู่ยุคของพวกเราได้กันน่ะ?" มายุทำหน้าเซ็งนิดๆพร้อมกับถามกุยแกด้วยความสงสัย
"ข้าถูกหญิงสาวเสื้อสีแดงท่านนึง ใช้กระจกส่องมาที่ข้าแล้วพาข้ามาอยู่ที่ยุคนี้...เรื่องราวมันก็เป็นแบบนี้แหละ" กุยแกก็เล่าเรื่องราวที่ตัวเองมาอยู่ยุคนี้ได้อย่างไร
"คนที่เสื้อสีแดงแล้วผมสีดำสินะคะ" รินถามกุยแกอย่างจริงจัง
"ใช่" กุยแกตอบ 
"คนนั้นคือ ทามาโมะ นี้นา และก็ร่างที่แท้จริงเป็นจิ้งจอกเก้าหางผมสีขาวด้วยนะคะ" รินบอกข้อมูลของหญิงสาวเสื้อสีแดงให้กุยแกรู้
"ท่านรู้จักคนนั้นด้วย...ขอบคุณสำหรับข้อมูลล่ะกันขอรับ พวกท่านสองคนมีนามว่าชื่ออะไรรึ?" กุยแกกล่าวขอบคุณกับรินต่อด้วยถามชื่อของทั้งสอง 
ริน - "หนูชื่อ เซย์โกะ ริน ค่ะ จะเรียกรินก็ได้นะคะ" 
มายุ - "ขึ้นชื่อ คิซาโนะ มายุ" 
กุยแก -"....ขอฝากตัวด้วยนะ รินและคิซาโนะ" 

ทางด้านของผู้หญิงผมยาวมีนามว่า "ไอริเอะ โคโตโกะ" กับผู้ชายที่เรียนเก่งมีนามว่า "ไอริเอะ นาโอกิ" ทั้งสองเป็นคู่รักกันก็กำลังจะเดินทางกลับหลังจากทำงานที่โรงพยาบาลเสร็จ แต่ผลปรากฏว่า มีเสียง ตึก ในบ้านหลังนึงขึ้นมา 
"นั้นเสียงอะไรกันน่ะ? มีใครอยู่มั้ยคะ?" โคโตโกะสงสัยขึ้นมาจงเดินเข้าบ้านหลังนั้นอย่างช้าๆ 
"เดี๋ยวก่อนสิ! โคโตโกะ!" นาโอกิก็เดินตามโคโตโกะไป
แต่บ้างหลังนั้นปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แล้วไฟก็ยังปีดอยู่ 
"มีใครอยู่รึเปล่าคะ?" โคโตโกะพูดขึ้น แต่ว่า....
"โม...." ก็มีเสียงใครคนนึงพูดอยู่ 
"เสียงใครพูดอยู่น่ะ" นาโอกิได้ยินเสียงนั้นจงวิ่งเข้าไปตามเสียงนั้นไปรวมทั้งโคโตโกะด้วย ผลปรากฏว่า.....
"น-นี้มันเกิดอะไรขึ้น..." ผลปรากฏว่ามีคนนึงล้มไปกับพื้นทางบันไดเต็มไปด้วยเลือดมาจากทางหน้าผากพร้อมกับจดหมายอะไรซักอย่าง นั้นก็คือ โมโตนาริ เมื่อโคโตโกะเห็นเธอจงตกใจเล็กน้อยกับเหตุการณ์ที่เห็น 
"โมโต...มิ..." โมโตนาริก็พูดทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่กับเจ็บปวด 
"เกิดอะไรขึ้น!! โคโตโกะรีบรถพยาบาลฉุกเฉินมาด่วน!!" นาโอกิวิ่งเข้าไปดูพร้อมกับสั่งให้โคโตโกะเรียกรถพยาบาลฉุกเฉินทันที 
"ค-ค่ะ!" โคโตโกะตอบแล้วเรียกรถพยาบาลฉุกเฉินทันที 

 

 

 

ตอนต่อไป....ตอนที่แปด 

 

 

 

ตอนต่อไป - จดหมายบอกลา 
กำเหลง - "ในที่สุดก็เจอโมริชะที!"
กาเชี่ยง - "แต่ว่าโจโซคาเบะหายไปด้วยสิ"
กำเหลง - "ว่าไงนะ!! โจโซคาเบะก็หายไปอีกคนงั้นรึ!?" 
สุมาเจียว - "ข้าได้ยินมาจากท่านแม่กับท่านพ่อบอกว่าโมริจะไปหาน้องของเขาในยุคเฮเซล่ะ" 
คิโนะสุเกะ - "นี้นาย...กลับมาแล้วเหรอ" 
โมโตนาริ - "น-นี้มันอะไรกัน...."