คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Round 7 :: Special Happy New Year
Special Part :: Happy New Year 2014
(ตอนพิเศษแต่ยังเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจ้า)
“ปาร์ค ชาน ยอล!!”
เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษยอลใย~
ไอ้หมาเตี้ยมันจะคึกอะไรแต่เช้าก็ไม่ทราบได้ แค่พรุ่งนี้วันปีใหม่มันตื่นเต้นเหมือนหมาที่บ้านมีเห็บ โอ๊ยยยย คนหล่อเซ็ง
บอกตรงๆเลยว่าเพลียครับ เพราะพี่แกเล่นเห่อตั้งแต่วันที่27 บอกว่าจะปีใหม่แล้วต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เริ่มตั้งแต่ พาผมไปตัดผมยืดผม จนไอ้ผมหยอยๆของผมหายไป .... หมดกันความหล่อ
ออกไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆแล้วโล๊ะของเก่าในตู้ไปบริจาคให้หมด อันนี้ผมอดเสียดายไม่ได้เพราะเสื้อผ้าแต่ล่ะตัวก็แพงๆทั้งนั้น ผมแนะนำให้มันเอาตุ๊กตาหมาเน่าบนเตียงมันไปทิ้งด้วย แต่ตัวนั้นมันหวงมาก บอกว่าเป็นของที่มีคนให้มาตั้งแต่จำความไม่ได้ ก็นอนเช็ดขี้มูกน้ำลายมาตลอด 18 ปี จะให้ทิ้งศรีจะไม่ทน มันบอกมา
และปัญหาใหญ่ระดับชาติคือ ไอ้เตี้ยมันเอารองเท้าที่ผมเก็บสะสมมาเกือบสิบปีไปบริจาคหมด ซึ่งก็ทะเลาะกันนานแต่สุดท้ายผมก็แพ้มันอยู่ดี เสื้อผ้าผมนี่ไม่ต้องพูดถึงครับ หายไปทั้งตู้ จะเหลือไว้ก็แค่เสื้อโค๊ทกันหนาวตัวใหญ่ที่มันเป็นคนซื้อให้ผมตอนที่เราไปเที่ยวอังกฤษกับครอบครัวกันปีที่แล้ว...ถือว่ายังเวทนาชีวิตกู T^T
นี่กูทนเป็นแบบนี้มาได้ตั้งหลายปีเนอะ
“ขอกูนอนเอาแรงอีกซักชั่วโมงเหอะเตี้ย มึงจะคึกอะไรนักหนาว่ะ”
ผมพูดแล้วเอาหน้าซุกหมอน นี่มันพึ่งจะเก้าโมงเช้าเองนะ อากาศก็หนาว มารกูจริงๆไอ้นี่
“เชี่ยยยย ไอ้หยอย ไม่สิ ไอ้ปาร์ค เราต้องออกไปซื้อของมาไว้ฉลองปีใหม่กันคืนนี้ ลุกเลยก็จะไปห้าง!!”
“อ๊ากกก อยาจิกหัวกูหมาเตี้ย กูเจ็บบบบ T^T”
“เจ็บก็ตื่น หรือมึงอยากโดนมากกว่าจิกหัว”
“เออ ตื่นแล้ว แมร่ง ขัดความสุขกูจริงๆมึง”
ผมหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินลงจากที่นอนเข้าห้องน้ำไป โดยที่ไอ้หมาเตี้ยก็ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำไม่ให้คลาดสายตา เป็นแบบนี้มาสี่วันแล้วครับ ไม่เคยจะสงบสุขหรอกช่วงไหนมีวันพิเศษหน่อย
“กูจะออกไปซื้อขนม ของสดมาทำอาการกินกัน เออ วันนี้กูจะเข้าครัวนะ แล้วก็ขอตกแต่งปีใหม่อย่างพวกไฟกระพริบงี้ มึงต้องช่วยกูถือของ”
“แล้วทำไมมึงไม่ไปบ้านไอ้ฮุนหรือใครซักคน จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยทำเองว่ะ?”
ผมถามขึ้นแล้วมองหน้ามันผ่านกระจกสะท้อน ตอนนี้มันยืนร่ายอยู่ข้างหลังผม
“มึงอยากไปเหรอ?”
มันถามเสียงแผ่ว อารมณ์ไหนอีกล่ะครับพี่
“กูอ่ะ ยังไงก็ได้ ทำเองจัดเองมันยุ่งยาก อีกอย่างพวกนั้นก็จัดงานกันเราจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง กินฟรีด้วย”
“มึงว่ามันยุ่งยากมากเลยเหรอ?”
เอ้า โง่หรือโง่ว่ะเนี่ย!!
“ก็เออสิ อาหารที่มึงทำจะกินได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ อีกอย่างนะ ไปฉลองกับเพื่อนสนุกจะตายมึงไม่ชอบเหรอ?”
“เออ!!”
เฮือก อะไรว่ะ เอออะไร กูไม่รู้เรื่อง อยู่ดีๆก็ตะคอกออกมากูตามอารมณ์ไม่ทัน
“เอออะไรเตี้ย แล้วจะตะคอกทำไมว่ะ”
“มึงอยากไปก็ไป ไม่อยากทำกูทำเอง ไม่ต้องเสือ ก มายุ่งเลยนะ อาหารกูก็จะทำเอง แด ก เองนี่แหละ จะไปฉลองที่ไหนก็ไปเลยไอ้ควาย!!”
พูดจบมันก็เดินกระแทกเท้าออกไปเลย งงสิครับ ไปพูดอะไรให้มันไม่พอใจอีกล่ะเนี่ย ผมก็แค่ไม่อยากให้มันเหนื่อย อีกอย่างอยู่กับผมทั้งคืนมันจะไปสนุกเท่าอยู่กันหลายๆคนได้ยังไงล่ะ ถึงแม้จริงๆแล้วผมก็อยากอยู่ฉลองกับมันสองก็เถอะ
แต่ถ้ามันไม่ยอมเอ่ยปากพูด่าอยากอยู่กับผมสองคน ผมก็จะไม่ยอมพูดออกมาเหมือนกันนั่นแหละ เรื่องอะไรจะพูดก่อน เสียฟอร์มหมด
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็ลงมาทานอาหาร คิดว่าไอ้ตัวเล็กมันก็คงนั่งหน้างออยู่ข้างล่างนี้แหละจะไปไหนได้ แต่ผิดคาดครับ ลงมาเจอแต่แม่บ้านที่ตั้งโต๊ะรออยู่ ถามว่าไอ้หมาเตี้ยไปไหนก็บอกเห็นเดินหน้าอออกไปได้ซักพักแล้วข้าวปลาไม่ยอมกิน
เอาล่ะสิครับ เดี๋ยวได้ปวดท้องนอนร้องไห้แหงๆ บ้านมันมีแม่บ้านแต่แค่จ้างทำความสะอาดเท่านั้นเพราะปกติคุณน้าบยอนจะเป็นคนทำกับข้าวเองแต่นี่ท่านไม่อยู่เลยต้องมาฝากท้องที่บ้านผมเป็นเรื่อปกติ
ผมเดินออกจากบ้านตัวเองไม่กี่ก้าวก็ถึงบ้านไอ้หมาเตี้ย เห็นผัวมันผลุบๆโผล่ๆอยู่แถวๆโต๊ะข้างทีวี เหมือนจะหาอะไรซักอย่าง
“หาอะไรหมาเตี้ย?”
“.....”
นั่นไง เมินกูเลยครับ รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ
“หาอะไร แล้วนี่ทำไมไม่กินข้าวว่ะ”
“เสือ ก”
มาเต็มๆเลยคำว่าเสือก อารมณ์ล้วนๆ ผมเงียบมองมันหาของไปเรื่อยๆ มันเองก็เงียบไม่ชายตามองผมเลยซักแว๊บจนมันหาของเจอ นั่นก็คือกระเป๋าเงินนั่นเอง แล้วก็เดินชนไหลผมที่ยืนขวางประตูอยู่ออกไป
“จะไปไหน?”
“....”
“จะไปซื้อของใช่ป่ะ รอแป๊ปกูไปหยิบกุญแจรถก่อน”
“.....”
กูจะคิดซะว่ามึงเข้าใจนะหมาเตี้ย
ผมเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหยิบกุญแจรถแล้วรีบวิ่งออกมาเพราะกลัวไอ้เตี้ยมันจะหายหนีไปซะก่อน พอมาถึงก็เป็นไปตามคาดครับ เดินออกประตูรั้วบ้านโบกแท๊กซี่หยอยๆออกไปซะแล้ว จะวิ่งตามก็คงไม่ทัน คงมีทาเดียว ขับรถตาม
“งอนนัก งอนจัง เดี๋ยวกูจับทำเมียซะเลยดีมั้ยเนี่ย ความอดทนกูก็มีจำกัดนะไอ้หมา!!”
ผมขับรถตามแท็กซี่ไปเรื่อย ปากก็บ่นเสียงรอดตามไรฟัน โกรธทั้งโมโห
คือมึงจะไม่พูดจะไม่มองหน้ากู กูไม่ว่าเลย แต่นี่เสือ ก หนีไปขึ้นแท็กซี่ อันตรายขนาดไหนไม่คิดบ้าง แล้วถ้าไปไหนไม่บอกเกิดเรื่องขึ้นมาใครจะช่วยทัน
โอ๊ยยยย คิมทันของขึ้น วันนี้แหละมึง กูจะจับทำเมียแน่ ไม่ปล่อยไปเหมือนคราวที่แล้วหรอก!!
ห้าง HAHA
ผมเดินตามก้นไอ้เตี้ยประดุจดั่งหมาเดินตามเจ้าของ มันเห็นผมนะหันมามองแว๊บหนึ่งก็หันไปสนใจของต่อเหมือนผมไม่มีตัวตัว ผมดูมันเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้มาเป็นชั่วโมงกว่าๆแล้ว ข้าวของก็เริ่มเต็มไม้เต็มมือแต่มันก็ไม่ยอมหันมาขอความช่วยเหลือ เออ กูขอให้แขนมึงหัก!! เมินกูดีนักนะ ชิ
ร้านเสื้อผ้า
ร้านนาฬิกา
ร้านรองเท้า
ร้านกระเป๋า
ร้านชุดชั้นใน(โซนบุรุษ)
แต่ละร้านมันก็ได้ของออกมาไม่ต่ำกว่าสองถุง มึงจะซื้อให้บ้านจนเลยสินะ แต่ล่ะร้านผมก็ยืนรออยู่หน้าร้านครับ ขืนเข้าไประยะประชิดเดี๋ยวได้กินฝ่ามือ ของมันแรงผมไม่อยากเอาหน้าหล่อๆไปเสี่ยง
สุดท้ายมาจบกันที่โซนอาหารสด ด้วยข้าวของที่พะรุงพรังเต็มไม้เต็มมือ ทำให้เจ้าตัวเดินไม่สะดวกเท่าไรแต่ก็ยังหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีไม่ยอมเอ่ยปากขอให้ช่วยทั้งๆที่มันก็น่าจะรู้อยู่แกใจว่ากูเดินตามมาทำไม
กูมาช่วยครับ ไม่ได้เดินตามมาเพื่อนให้มึงเมินกูแสรสสสส
ผมมองดูอย่างขัดหูขัดตา ถุงของพวกนั้นถ้าเอามากอรวมกันนี่ถมมันทั้งตัวได้เลยนะ แล้วมาทำเก่ง กูล่ะหมั่นไส้จริงๆ นี่ถ้าไม่รักนี่กูกระโดดถีบไปนานล่ะ...ห๊ะ ไม่เป็นไรมั้ง แค่คิดนิ ยังไม่ได้บอกออกไปซักหน่อยคำว่ารักเนี่ย คึคึ
“แค่ยื่นมาให้กูถือให้ แค่บอกว่าถือให้หน่อยนี่มันยากนักรึไงว่ะห๊ะ”
ผมเดินไปกระชากของจากมือมันเจ้าตัวก็ไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไรแค่ปรายตามองผมนิ่งๆแล้วเดินไปหยิบตะกร้าแล้วเดินมาหาผม
“แค่เดินมาบอกว่า ช่วยถือ นี่ มันยากนักรึไงล่ะ ควาย!!”
“O_O”
มันตอกกลับนิ่งๆแล้วเดินดูของไม่สนใจผมเลยของนี้ก็หนัก ถือมาได้ไงตั้งนานว่ะ
ได้แต่เดินตามเงียบ พอจะเอ่ยปากพูดไอ้หมามันก็ใช้สายตาประทุษร้ายผม เลยได้แต่เจียมเนื้อเจียมตัว ตามใจเขาไปล่ะครับ เดินดูมันหยิบของสด ไม่รู้ซื้อเป็นหรือไม่เป็น มันเห็นอะไรสีสวยๆแปลกๆหยิบแมร่งใส่ตะกร้าให้หมด
โถ่ อนาคตเมียกู ช่างดูมืดมนแท้ T^T
“มึงหยิบๆมาเนี่ย รู้เหรอว่าอะไร?”
“จำเป็นต้องรู้เหรอ ขึ้นชื่อว่าของกิน มันก็กินได้หมดนั่นแหละ”
“กูจะแดกได้ไหมเนี่ย”
“แล้วใครจะให้มึงแด ก กูทำกินของกูคนเดียว มึงก็ไปกินบ้านไอ้เซฮุนนู่น”
มันหันมาตอบหน้าตึงแล้วหยิบพริกใส่ตะกร้าแพคใหญ่ อู๊วววว กระเพาะกูพังแน่ๆ
“ถ้ามึงไม่ไปกูก็ไม่ไป”
“ทำไม?”
“ขี้เกียจมานั่งให้มึงประชดประชัน”
จริงๆแล้วกูอยากอยู่กับมึงสองคนครับหมาเตี้ย....
“เหอะ จะไปก็ไปสิ ใครจะสน ก็แค่อยู่คนเดียว กินคนเดียว ฉลองคนเดียว สบ๊าย!!”
“พูดจริงหรือประชด?”
“ทำไมกูต้องประชด มึงเป็นอะไรกับกูถึงต้องทำแบบนั้น”
“ก็เป็น...... เป็น...”
ไอ้หมาเตี้ยจ้องผมตาแป๋วอย่างคาดหวัง ไอ้ผมก็เกือบจะหลุดปากไปว่าเป็นอะไร แต่ตอนนี้ผมกับมันเราเป็นเพื่อนกันนิ ใช่ๆ เพื่อนกัน
“เพื่อนไง เพื่อนสนิท...”
“เหอะ ไอ้ป๊อด”
“แล้วมึงคิดว่าเราสองคนเป็นอะไรกันล่ะ?”
“.....”
ถึงทีกูเอาคืนบ้างเงิบแดกนะครับมึง หึหึ
“เทวดากับเสาไฟฟ้าข้างถนน เชอะ”
“อ้าวไอ้หมา พูดงี้ก็สวยดิว่ะ แหมๆ อย่างมึงน่าจะปีศาจหมาเตี้ยมากกว่าม๊างงง”
“หุบปาก!!!”
19.45 น.
เพล้งงงง
ซู่วววววว
ปั๊งๆๆ กุ๊กกั๊กๆๆ
เพล้งงงงงง
ผมนั่งดูไอ้หมาเตี้ยมันทำอาหารเพื่อฉลองสำหรับคืนนี้ แต่ดูยังไงๆ ก็ไม่เหมือนทำอาหารเลยซักนิดแฮะ เหมือนมันกำลังจะพังครัวมากกว่า นี้ยังดีนะมันคิดได้ว่าต้องมาทำครัวบ้านตัวเอ ถ้าทำบ้านกูนะมึงเอ๊ยยยย แม้บ้านกูลมจับกันเป็นแถวๆ
ทำจานแตกไปแล้วสาม ขวดซอสอีกสี่ นี่ยังไม่นับที่ทำมีดบาทนิ้วตัวเองนะ มีพลาสเตอร์แปะเกือบครบทุกนิ้วแล้วล่ะ แต่มันก็ยังคงพยายามทำอาหารแบบมั่วๆต่อไป
“จะไม่ให้กูช่วยจริงๆเหรอว่ะหมาเตี้ย?”
“นั่งเฉยๆไปเลยไอ้ปาร์คยอล”
นั่น ตั้งแต่พาผมไปโมดิฟายหนังหัวมาใหม่ชื่อใหม่ก็บังเกิดครับ - -“
“จะกินได้แน่เหรอว่ะ?”
“แน่ดิ ถึงหน้าตาจะดูไม่ค่อยได้แต่กูฟันธงว่าอร่อยเหาะได้ชัวร์ๆ”
มันพูดพร้อมยืดอกอย่างภูมิใจมองไปยังจานอาหารที่ทำเสร็จไปแล้วสองสามอย่าง...
กูว่าหน้าตามันค่อนไปทางเหี้ ย เลยล่ะเตี้ย ส่วนเรื่องรสชาติกูไม่ได้คาดหวังอะไรเลยจริงๆนะ
RRRRRR <โฮ โอโม่>
“ว่าไงว่ะไอซูโฮเพื่อนรัก”
( มึงมาเอาน้องมึงออกไปจากชีวิตกูเดี๋ยวนี้สัส แมร่ง มารชีวิตกูจริงๆ.....ที่รักพูดแบบนี้ได้ไง)
เสียงไอ้ซูโฮแว๊ดมาตามสาย สงสัยที่ไอ้เทามันหายหัวไปแต่เช้าคงไปทำคะแนน(หรือไปทำให้คะแนนติดลบ?) ตามด้วยสำเนียงเกาหลีเพี้ยนๆขอไอ้เทา ฮ่าๆ เดี๋ยวนี้ล้ำหน้ากล้าเรียกนางพญากลูต้าว่าที่รัก แต่กลับมานี้ไม่เคยจะปกติครับ ได้ททายาแก้ฟกช้ำก่อนนอนตลอด ไม่รู้มันทนไปได้ไง
“มึงก็ทนๆมันไปหน่อย ถ้าไม่อยากทนก็ให้มันกดซักทีสองทีมันก็เชื่องแล้ว ฮ่าๆ”
(ปากหมา มาเอาไปกลับไปเลยนะ!!)
“อ๊ากกกก ร้อนๆๆๆๆ”
“มึจัดการไปเองเลย ทางนี้กูก็หนักเหมือนกันแมร่ง บ้านจะพัอยู่แล้วแค่นี้นะ”
(อ้าว ไอ้หะ....)
ผมรีบวางสายแล้ววิ่งเข้าไปดูหมาเตี้ยของผมทันที โห่ว น้ำมันกระเด็ดใส่แดงเป็นจุดเต็มหลังมือเลยแฮะ แต่เจ้าตัวก็ไม่หวั่น ล้างน้ำเย็นซักแป๊ปแล้วตั้งหน้าตั้งตาทอดปลาต่อไป โอ๊ยยย กูสงสาร
“พอเหอะ เจ็บไปหมดแล้วเนี่ย”
ผมเดินเขาไปจับมื่อข้างที่มันถือตะหลิวไว้ มันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มให้แล้วชักมือออก
“ทอดนี่เสร็จก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวทำเสร็จเอาไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วแยกย้ายกันอาบน้ำแต่งตัวแล้วมากินกัน นั่งเรื่อยๆรอเคาท์ดาวปีใหม่”
มึงยังยิ้มได้นะครับ โฮ๊ยยย ทั้งสสารทั้งโมโห แต่ก็ไม่อยากไปขัดมัน
“เตี้ย....”
“ไม่เป็นไร^^”
มันมองหน้าผมแล้วยิ้มหวาน....กูแค่อยากจะบอกว่า
“ปลาไหม้แล้วมึง สัส จะแด ก ได้ไหมเนี่ย”
“เห้ยยย”
เกรียมไปฝั่งครับ สงสัยกินได้แค่ฝั่งเดียวอ่ะ โอ๊ะ กรรมของกูจริงๆ แอบเอาไปเททิ้งตอนมันไปอาบน้ำดีไหมเนี่ย T^T
23.40 น.
มื้อค่ำของเราสองคนผ่านไปได้ด้วยดีครับ ไม่น่าเชื่อว่าอาหารหน้าตาค่อนไปทางเหี้ ย มากของหมาเตี้ยจะมีรถชาติที่เหี้ ย มากกว่าหน้าตาสองเท่าได้ ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนทำอาหารได้ห่วยแบบนี้อยู่บนโลก T^T แต่ก็ต้องจำใจกินจนพร่องไปพอประมาณแล้วเอ่ยปากอิ่มไว้ ไม่ไหวครับกระเดือกลงคอยากมาก แต่คนทำนี่ดิ ไม่แตะเละ นั่งตาแป๋วมองกูกิน นี่มึงตั้งใจฆ่ากูทางอ้อมหรือเปล่าครับหมาเตี้ย!!
“อุ๊ก....อ๊า...”
“เป็นอะไรว่ะมึง?”
“ปวดอี้ ขอกูไปเข้าห้องน้ำแป๊ป”
ผมพูดบอกแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแบบด่วนจี๋มีแววบรรลัยมาแต่ไกลครับ มันเหมือนจะท้องเสียจริงๆซะแล้ว
“เฮ้ย เสร็จแล้วรีบๆออกมานะ เดี๋ยวก็ปีใหม่แล้ว มานับถอยหลังพร้อมกัน”
“เอออ ขอเวลาแป๊ป”
23.57 น.
“มึอั้นไว้ก่อนไม่ได้หรือไงว่ะ อีกสองนาทีเองสัส จะปีใหม่แล้ว เรื่องขี้เอาไว้ทีหลัง”
เป็นไปตามคาดครับ ผมท้องเสียงจริงๆเหตุจากอาหารจานเลิศของหมาเตี้ย ผมเทียวเข้าห้องน้ำประมาณสี่รอบแล้ว นี่ก็จะเป็นรอบที่ห้าแต่ไอ้ตัวแสบดันไม่ยอมให้กูเข้า มึงไม่เข้าใจกูวววว
มึงไม่เข้าใจคิมทันนนน T^T
“เตี้ยกูไม่ไหวจริงๆ ปล่อยกูไปเถอะ สงสารกูเถ๊อออ”
ผมล้มลงคุกเข่าอ้อนวอน มือข้างหนึ่งกุมท้องอีกข้างปิดตูดกลัวมันจะทะลัก แล้วระยะทาจากระเบียงไปห้องน้ำก็ไม่ใช่ก้าวสอก้าวนะครับ มึงปล่อยกูไปเถอะ T^T
“เนี่ยๆ อีกนาทีเดียวนะๆ”
มันชูนาฬิกาขึ้นมาให้ดู แต่ขอโทษนะเตี้ย กูไม่ไหวแล้วจริงๆ
ผลั๊ก
“อ๊ากกก ไอ้หมาปาร์ค มึงถีบกูทำไม แค่อั้นขี้มันจะตายรึไง ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ปัง ๆ ๆ ๆ
ไอ้หมาเตี้ยยืนตะคอกเคาะประตูห้องน้ำ ขอโทษนะครับมึงต่อให้มึงนอนแก้ผ้ารอก็ดึงกูไปไม่ได้หรอกบอกไว้เลย เรื่องคือคือปัญหาระดับชาติ
“อีกสิบวิ...ไอ้ปาร์คยอล!!”
“ไม่ไหวหมาเตี้ย”
8
7
6
5
4
3
2
1
ก๊อกๆๆ
“Happy new year ปาร์คชานยอล...ขะ....”
เสียงหมาเตี้ยดังแผ่วๆอยู่หน้าห้องน้ำซึ่งผมก็จับใจความได้แค่ประโยคหน้า ส่วยประโยคหลังมันเบาซะจนไม่ได้ยิน
“Happy new year หมาเตี้ย...ของกู”
ผมเน้นเสียงประโยคแรกส่วนคำสุดท้ายผมตั้งใจเบาเสียให้ได้ยินแค่คนเดียว...แล้วยิ้มเป็นบ้านแค่คนเดียว
“เสร็จรึยัง รีบๆออกมามีอะไรจะให้...”
“แป๊ป ฮึบบบ”
ปู๊ดดดดด โครกกกกกก
กลั้นใจยิงนัดสุดท้ายเต็มแรง แล้วรีบออกไปเพราะได้ยินว่ามีอะไรจะให้ เกินออกไปก็มีถุงของที่ไปซื้อวันนี้วางอยู่เต็มโต๊ะ
เสื้อไหมพรมตัวหนาพร้อมหมวกที่เข้าคู่
นิกาเรือนหรูที่ผมบ่นว่าอยากได้เมื่อวันก่อน
แล้วก็รองเท้าหนังคู่ที่ผมเล็งเอาไว้
“นี่มึงรู้ได้ไงว่ากู...อยากได้อ่ะ”
“ก็มึงบ่นกรอกหูกูทุกวัน....แล้วไหนของขวัญของกูอ่ะ”
มันมองหน้าแล้วแบมือยื่นออกมา ผมก็ได้แต่ยิ้มแหย่ๆอย่างอ่อนแรง เพราลืมซื้อให้มัน แรงจะพูดก็ไม่มีขี้จนเพลีย
“มึง.....”
“ไว้พรุ่งนี้กูไปซื้อให้ นะๆ”
“เหี้ ย งั้นมึงก็ไม่ต้องเอา ได้ของกูมาเมื่อไรค่อยว่ากัน แล้วถ้าของไม่ถูกใจกูมึงก็อย่าหวังจะได้”
“หมาเตี้ย โอ๊ยยยยยยย”
ผมทรุดตัวกุมท้องเพราะเริ่มปวดหนักอีกรอบ
“เป็นอะไร?”
“พะ พากูไปโรงพยาบาลที กูไม่ไหวแล้ว T^T”
::END Special Part::
ความคิดเห็น