คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Round 6
Round 6
“หยอยยย พากูแกไปข้างนอกหน่อยดิ อยากกินพิซซ่า”
เสียงใสของคนตัวเล็กดังขึ้นมา แต่คนถูกเรียกกลับไม่สนใจ เพราะตอนนี้กำลังคุยกับลูกพี่ลูกน้องอย่างออกรส
“ไอ้หยอยยยยยย”
“.......”
ไม่มีเสียงตอบรับ เพื่อนตัวเล็กรู้สึกน้อยใจปนเสียหน้าเมื่อไม่มีคนสนใจ เดินกระแทกเท้าไปยืนต่อหน้าคนทั้งสองที่นั่งอยู่โต๊ะกลางสวยหย่อม แล้วกระแทก ไอแพดลงกลางโต๊ะจนร่างสูงทั้งสองสะดุ้ง จนคนถูกเรียกผงะหงายหลังจนตกเก้าอี้
“อะไรของมึงอ่ะหมาเตี้ย? โวยวายอะไรว่ะ”
“ก็มึงอ่ะ ไม่สนใจกู”
ร่างเล็กตอบแล้วทำหน้างอกว่าเดิมเพื่อนเรียกร้องให้เพื่อนรักสนใจ
“มึงจะเอาอะไร กูคุยธุระกับอาเทาอยู่”
“กูอยากกินพิซซ่า!!”
ร่างเล็กกระแทกเสียงใส่ จื่อเทาที่มองดูก็ยิ้มบางๆแล้วส่ายกหัวกับนิสัยเด็กๆของคนตรงหน้า
“โทรสั่งดิ จะกินแบบไหน เดี๋ยวจะโทรสั่งให้”
ชานยอลพูดแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่นั่นยิ่งทำให้แบคฮยอนหน้างอยิ่งกว่าเดิม
“ไม่เอา จะไปกินที่ร้าน!!”
คนตัวเล็กกระแทกเสียงอีกรอบแล้วตวัดสายตามองร่างสูงทั้งสองอย่างเคืองๆ
“กูคุยธุระกับอาเทาแป๊ป ไปนั่งเล่นเกมส์รอไป”
ชานยอลพูดบอก เพราะตนและจื่อเทากำลังปรึกษาเรื่องสำคัญของกันและกันอยู่ และนั่นเป็นคำตอบที่ทำเอาอารมณ์ของคนตัวเล็กพุ่งปรี๊ดถึงจุดปรอทแตก
“เออ กูไปเองก็ได้ ไอ้ เหี้..ย ไอ้สัสหยอย แล้วไม่ต้องมาคุยกับกูเลยนะ ห้ามเข้าบ้านกูด้วย!!
พูดจบก็วิ่งเข้าบ้านทันที ทิ้งให้ชานยอลอ้าปากค้างเพราะไม่รู้ว่าตนทำผิดอะไร
“ไว้คุยกันก็ได้ฮยอง สงสัยจะโกรธมาก”
“กูทำอะไรผิดว่ะอาเทา?”
“ก็ฮยองไม่สนใจไง เลยน้อยใจมั้ง”
“ห่า ไร้สาระ”
ชานยอลพูดออกมา แต่ในใจก็ครุ่นคิด อยากจะเดินตามไปง้อซะตอนนี้ แต่ก็ไม่อยากโดนแซว จึงทำเป็นนิ่งไป จื่อเทาก็พอมองออกแต่ไม่พูด เพราะอยากรู้ว่าพี่ชายจะทำยังไงต่อไป
“ไม่ง้อจริงอ่ะ?”
“ง้อทำไม สะดิ้งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกวัน” ชานยอยลตอบนิ่งๆ
“ปากก็บอกรักเขา ยังจะทำปากดี ซักวันเถอะ โดนสอยไปแล้วจะรู้สึก”
“ปากเหรอที่พูดน่ะ กินตีนมั้ยครับไอ้น้อง”
ชานยอลพูดเสียงเข้มวางมาด แต่ในใจก็กำลังคิดไปไกล เพราะเพื่อนตัวเล็กเป็นคนน่ารักบวกกับสวย คนที่เข้ามาหมายจะสอยไปกินก็มีมาก แต่ตนก็กันท่าไว้ได้หมด จะมีเล็ดลอดไปหยอดขนมจีบให้เจ้าตัวเล็กก็มีบ้าง แต่ดีที่แบคฮยอนไม่ตบปากรับคำ
แต่ถ้าวันนึงมีคนสอยไปได้จริงๆ กูจะทำยังไงว่ะ
“หึหึ รักก็บอกไปเลย เหมือนผมไง ชอบก็บอก จีบกันเห็นๆเนี่ย”
จื่อเทาพูดขั้นมาอีกเพราะเริ่มรำคาญกับอาการปากแข็งของคนทั้งสอง เพราะตนเป็นพวกที่คิดแล้วทำ ตรงไปตรงมา ชอบคือชอบ จีบได้ก็เอา และตอนนี้ตนก็กำลังเดินหน้าจีบเพื่อนตัวขาวของชานยอลอย่างโจ่งแจ้ง
“ถ้ามันไม่ชอบกู กูไม่ขายหน้าหรือไง? กูจะรอจนกว่าจะแน่ใจว่ามันก็คิดเหมือนกันกับกู”
“แล้วอะไรที่จะทำให้ฮยองแน่ใจ? ต้องให้เขาคุกเข่าขอให้ฮยองฟันเขาเลยมั้ย?”
“ไม่ขนาดนั้น....แค่มันพูดออกมาว่าคิดกับกูยังไง ที่เหลือกูสอนองเอง”
“เฮ้ออออ”
“สัส เพื่อนเลว ได้น้องแล้วลืมกู เชี่ยหยอย กูงอนมึง!!!”
ด้านแบคฮยอนที่เดินเข้ามาในบ้านตัวเองก็ระบายความโกรธใส่ไอแพดอย่างบ้าคลั่ง จนแม่บ้านมองอย่าเกรงๆ พอเริ่มหงุดหงิดน้อยลง ร่างเล็กก็นึกบางอย่างขึ้นได้จึงยกโทศัพท์มาต่อสายหาคนที่คิดถึงทันที
[ว่าไงหมาเตี้ย]
ไม่นานปลายสายก็รับแล้วตอบรับเสียกวนๆตามนิสัย
“ฮุน มึงอยู่ไหน? กูอยากกินพิซซ่า”
[แล้วไม่ให้ผัวมึงพาไปกินล่ะครับ สัส โทรหากูแค่อยากกินพิซซ่านี่น่ะ]
“ผัวเตี่ยมึงสิ มันสนใจกูที่ไหน ได้น้องแล้วลืมเพื่อน มึงงงงง พากูไปกินพิซซ่าหน่อย”
[ตอนนี้กูไม่ว่าง อยู่เชจู]
“ไปกับใคร!!! ไปทำอะไร? ทำธุระ หรือว่าพาสาวเที่ยว”
แบคฮยอนถามด้วยความสงสัย เพราะปกติเพื่อนคนนี้ไม่ลงทุนพาสาวหน้าไหนไปฟัดไกลขนาดนั้น
[มาทำลูก!! แค่นี้นะ....เฮ้ยพี่อยู่นิ่งนิ่งสิว่ะ....]
“เฮ้ยเชี่ยฮุน!! สัส ฟันสาวอีกแล้ว ฮึก มึงง พวกมึงไม่สนใจกูซักคน ไอ้เชี่ยฮุน ไปเลย กูขอให้มึงติดโรคตายบนเกาะเชจูเลย ฮือออ”
ประโยคสุดท้ายของเพื่อนทำให้แบคฮยอนถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออดเพราะเก็บกดส่วนหนึ่งมาจากเพื่อนตัวสูงที่อยู่บ้านติดกัน
“แล้วทำไมกูต้องร้องไห้ด้วยว่ะ แม่ งงงงง!!!”
“โอ๊ยยย นู่นก็ไม่ไป นี่ก็ไม่ว่าง อย่าให้กูขับรถเป็นนะมึง กูจะเที่ยวผับแม่มทุกคืนเลย!!”
คนตัวเล็กตะโกนออกมาอีกทีแล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น แล้วยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“มึงว่าอะไรนะหมาเตี้ย มึงจะไปเที่ยวผับเหรอ? ไปกับใคร? อายุแค่นี้หัดแรดแล้วเหรอมึง ห๊ะ?!!”
30 %
KaiDo Part
“อืมมม ปล่อยย กูจะลุกไปอาบน้ำ”
“รีบไปไหน ลุกไหวหรือไงมึง นอนอยู่นี่แหละ”
“เชี่ย!! แล้วใครบอกให้มึงทำแรง กูเจ็บนะสัส!!”
ร่างเล็กดิ้นพล่านเอามือเล็กตะกุยหน้าคนรักที่นอนกอดจากด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง หลังจากผ่านศึกบนเตียงอันดุเดือนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ในห้องนอนของคนเอง
จงอินคนที่ได้ชื่อว่าคนรักมาติวหนังสือให้ตนตั้งแต่เช้า แต่ด้วยความที่แม่ของร่างเล็กไม่อยู่จึงเหมือนเป็นกากรเปิดทางให้ร่างแกร่งได้ช่วงชิงความบริสุทธิ์จากร่างเล็กไปอย่างเร้าร้อน
“แล้วมึงยั่วกูทำไมฮ่ะ? นี่ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจแม่มึงกลับมานะ กูกะจะต่ออีกซักสองสามยก”
ร่างแกร่งพูดขึ้นมาอย่างหน้าตาเฉยแล้วก้มลงจูบซับเหงื่อที่หน้าผากขอคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน ร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองเบียดกันยิ่งขึ้นเพราะแรงกระชับของคนตัวใหญ่กว่า ดีโอหน้าแดงกดหน้าลงซุกกับอกของคนรักอย่างอ่อนแรง
“ครั้งแรกของกูแท้ๆ ทำไมมึงรุนแรงกับกูนักว่ะ”
“ไหนดูสิ กูทำแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
จงอินผละออกจากร่างเล็กแล้วมองสำรวจไปทั่วร่างขาวของคนตัวเล็กที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร่องรอยรักสีกลีบกุกลาบที่ตนเองทิ้งเอาไว้ จนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่าง ปากหนายกยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจจนคนถูกมองทุบไปที่อกแกร่งแรงๆ
“มึงจะมองให้มันทะลุถึงเครื่องในกูเลยหรือไง เลยมองได้แล้ว”
“หึหึ กูไม่คิดว่าตัวมึงมันจะเหมาะกับรอยจากกูขนาดนี้นี่หว่า....มองแล้วมึงน่าจัดอีกซักรอบ!”
ว่าแล้วก็ซุกหน้าลงกดจูบซอกคอขาวที่ไร้รอยเนื่องจากตนตั้งใจจะเว้นเอาไว้ เพราะถ้าหากทิ้งรอยไว้ในที่เปิดเผย ต้องแย่แน่ๆ
“อืมมม ไอ้ดำ!! พอแล้ว มึงจะหื่นไปถึงไหนห๊ะ!!”
“แม่ยังไม่กลับมา ขออีกรอบได้ป่ะ ><”
“ตีนเถอะ กูเจ็บ ของมึงมันเล็กๆที่ไหนสัส พอเลย พากูไปล้างตัว เดี๋ยวจะลงไปทำอะไรให้กิน”
“กินมึงก็อิ่ม ไม่ต้องทำกับข้าวหรอก”
“เชี่ย!! จะอาบน้ำ!!”
RRRR
ระหว่างที่ร่างแกร่งบรรจงแต่งตัวให้คนรัก เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น ร่างสูงพละจากร่างเล็กแล้วเดินมาหยิบโทรศัพท์ มองแว๊บหนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปากน้อยๆ
“ยิ้มบ้าอะไร”
“กูแค่สงสัย ว่าไอ้ตุ๊ดนึกยังไงโทรหามึง แทนที่จะโทรหากู”
“ไอ้ฮุนเหรอ เอามานี่ กูจะคุย”
“กูรู้นะว่ามันโทรมาทำไม เมื่อวานกูเห็นมันไปลากพี่ลู่หานออกจากบ้านตอนตี1 มึงมีอะไรอยากเล่าให้ผัวฟังไหมครับเมีย?”
ดีโอทำหน้าเหรอหราเมื่อจงอินรู้ความลับของตนแล้วเพื่อนอีกคน โดยที่จงอินอาจไม่รู้ว่าทุกอย่างที่ตนทำ อยู่ในสายตาของคนรักเสมอ ทั้งไลน์ที่ทั้งสองคุยกันแต่คนตัวเล็กกลับไม่ฉลาดพอจึงลืมลบ เวลาคุยโทรศัพท์ก็แอบไปคุยในห้องน้ำ แต่เสียคุยกลับดังออกมานอกห้อง
“ถ้ามึงรู้ มึงจะถามกูทำซากอะไร!”
“กูแค่อยากให้มึงเล่าให้ฟัง บางทีกูอาจจะพลาดอะไรไป...”
“ห่า กูก็แค่.....”
คนตัวเล็กทำท่าครุ่นคิดซักพัก เพราะไม่แน่ใจว่าถ้าพูดไปคนรักจะคิดยังไงกับตน
“อะไร?”
“กูแค่แนะนำให้ไอ้ฮุนปล้ำพี่ลู่ ><”
“O_O”
“มึงโทรกลับไปหามันหน่อยดิ เผื่อมีเรื่องอะไร”
ดีโอพูดเขินๆแล้วลุกเดินออกจากห้องไปหลังจากที่แต่งตัวเองต่อเสร็จแล้ว ทิ้งให้ร่างแกร่งยืนตาค้างเพราะไม่คิดว่าคนตัวเล็กของตนจะสามารถคิดแนะนำเพื่อนได้ในเรื่องแบบนี้
“สัส นี่ได้กันเกือบทุกคู่แล้ว ไอ้คู่หลักมันจะได้กันหรือยังว่ะ?”
end part
“เรื่องของกู มึงเข้าบ้านกูมาทำไม? ไปเลย ออกไปเลยไอ้เหี้ย”
แบคฮยอนตะโกนด่าเพื่อนรักพร้อมกับยืนกร่างชี้หน้าอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น
“มึงอย่ามางี่เง่า แค่พิซซ่าสั่งมากินก็ได้ แล้วที่มึงบอกจะไปเที่ยวผับ บอกมานะว่าจะไปกับใคร แรดนักนะมึง!!”
ชานยอลเองก็เดือดไม่แพ้กัน เพราะไม่ชอบให้เพื่อนรักออกเที่ยวในที่เสี่ยงๆแบบนั้น แม้ว่าตนเองจะเที่ยวบ่อยก็เถอะ
“แรดพ่อมึงสิ กูแค่พูดเฉยๆ ทำไมต้องตะคอก ฮึก ไปเลย ไปสนใจน้องมึงนู่น พวกมึงไม่สนใจกูแล้วนี่ เชี่ยฮุนก็ติดสัตว์ มึงก็ติดน้อง พวกมึงไม่รักกูแล้วนี่ ฮืออ!!”
แบคฮยอนพูดเสียงดังแล้วร้องไห้ออกมา ตาก็มองไปที่เพื่อนรักอย่างน้อยใจที่โดนเมิน
“กูก็จะพาไปนี่ไง ป่ะ กินอะไรที่ไหนกูพาไปหมด หยุดร้องได้แล้ว ห่า กูมีมึงเป็นเพื่อนคนเดียวเหมือนกูเลี้ยงเด็กสามขวบเลย เอาแต่ใจฉิบหาย”
ชานยอลบ่นออกมาขำๆเพราะต้องการให้เพื่อนรักคลายสะอื้น แล้วเดินเข้าไปใกล้หวังจะกอดปลอบ
“เหี้ ย มึงด่ากู ถ้ากูเอาแต่ใจก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู กูออกไปคนเดียวได้ กูหาเพื่อนไปกินด้วยก็ได้ ไม่กวนมึงหรอก สัส”
พูดจบคนตัวเล็กก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้ตัวแล้ววิ่งออกมาจากบ้านทันที มองซ้ายขวาเจอแท๊กซี่ก็โบกแล้วขึ้นไปนั่งโดนไม่ทันมองเพื่อนรักที่วิ่งตามมา
“เหี้ย!!”
คนตัวเล็กสบถออกมาดังๆด้วยความโกรธ
“อ้าวน้อง หน้าตาก็ดีไม่น่าบ้า มาด่าพี่ทำไมว่ะ?”
คนขับแท็กซี่หันหน้ามาด่าเพราะคิดว่าลูกค้าตัวเล็กด่าตน แบคฮยอนตาโตโบกมือผับๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“เปล่าพี่ๆ ผมด่าเพื่อนผม ผมจะด่าพี่ทำไม”
“เออ แล้วไป”
เชี่ย ชีวิตกูนี่....ซวยยิ่งกว่าในนิยายอีกแฮะ T^T
100%
Talk : มาแบบงงๆ สั้นไปนิด เพราะตอนหน้าเนื้อเรื่องจะเริ่มเข้าสู่โหมดป่าเถื่อนรุนแรงแล้วนะค่ะ
ต่อไปคำว่า ใสๆ จะหายไปนะ หยอยจะร้าย แบคจะแรง จนคุณตกใจ
ปล ยังไม่อยากลงฉากไม่เหมาะสมตอนนี้ คิดว่ายังเร็วไป คึคึ รอก่อนไม่นานหรอก
หายไปนานๆขออภัยจริงๆ เพราะชีวิตสวยโคตรวุ่นวาย ทวิตก็ไม่ได้เล่น นิยายก็ไม่ได้อัพซักเรื่อง
แต่ต่อไปนี้สัญญาว่าจะอัพเรื่อยๆไม่ปล่อยให้รอจนนอยด์กันแน่นอนจร้า
ความคิดเห็น