คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Round 5
Round 5
“ทำไมมึงต้องลากไอ้เด็กหน้าเมากระทิงแดงนี่มานั่งกินข้าวด้วยว่ะ”
“ก็น้องกูอ่ะ มันพึ่งมาเรียนที่นี่ จะให้กูทิ้งมันหรือไง”
“กูกินข้าวไม่ลง!!!”
เสียงทะเลาะกันระหว่างหนุ่มร่างสูงและหนุ่มร่างเล็กผิวขาวดังก้องทั่วโรงอาหาร นั่นดึงดูดสายตาจากนักเรียนคนอื่นๆได้เป็นอย่างดี
แบคฮยอน เซฮุน ไคและดีโอ ได้แต่นั่งถอนหายใจแล้วจำใจกินอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างเบื่อๆ จะมีก็แต่ที่จื่อเทา เด็กหน้าเมากระทิงแดงที่ซูโฮกล่าวถึง ที่ยังสามารถนั่งกินอาหารตรงหน้าได้อย่างมีความสุข
“ให้ผมป้อนพี่มั้ย? เอ๊ะ หรือจะให้เคี้ยวให้ด้วยฮ่ะ?”
“หุบปากไปเลย ไอ้เด็กแพนด้าเมายาทันใจ!!”
“เอ๊... มันคืออะไรเหรอฮ่ะ ยาทันใจน่ะ?”
จื่อเทาเอียงคอแล้วทำหน้าไร้เดียงสาสุดๆ มองไปที่คนตัวขาที่นั่งหน้าเบี้ยวเป็นเกลียวน๊อตอยู่ตรงข้ามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“......”
เออว่ะ...กูจะอธิบายให้มันฟังยังไงดี
“เสือ ก!!”
เมื่อรู้ตัวว่าคงเถียงอะไรต่อไม่ได้แล้ว โวยวายไปก็เท่านั้น จะด่าคำยากๆไอ้แพนด้านั่นก็ดันไม่รู้เรื่องรู้ราว จะจบบทสนทนาด้วยคำแรงๆแต่ได้ความหมายแล้วหันมาตักข้าวใส่ปากทันที
“ไหนมึงบอกแดกไม่ลงไงว่ะ”
เซฮุนพูดล่อคนข้างๆ
“มึงเงียบไปเลยอิตุ๊ด!!”
“มึงจะพาลใส่มันทำไมว่ะ เดี๋ยวแม่งก็กรี๊ดใส่หูมึงหรอก”
แบคฮยอนพูดเสริมอีกจนคนที่ถูกกล่าวหาทำท่าจะเอาซ้อมจิ้มตา
“หมาเตี้ย ปากหมานักนะมึง เดี๋ยวพ่อจัดซักดอกจะร้องไม่ออก หึหึ”
“บ้า!!”
“.....เอ่อ.... มึงมองหน้ากูแบบนั้นทำไมว่ะไอ้หยอย T^T”
“เปล่า....กูแค่สงสัยว่าทำไมมึงไม่รีบกินข้าวให้อิ่มก่อนจะไม่มีฟันให้กิน”
“..... T^T”
“หึงเค้าเหรอ น้องหยอยยยย”
แบคฮยอนหันไปล้อเล่นกับคนที่นั่งหน้ายู่ข้างๆบ้าง แต่กลับโดนผลักหัวอย่างแรงจนเซไปชนกับไหลแข็งๆของจื่อเทาที่นั่งข้างๆ คนตัวเล็กทำหน้าเหมือนจะร้องแต่ก็ทำได้แค่ยู่ปากแล้วกินข้าวต่อ
“มึงหึงจริงอ่ะ มึงหึงหมาเตี้ยใช่ม๊า”
“มึงเงียบไปเลยอิกลูต้า ไม่งั้นกูจะให้อาเทาปิดปากมึงแทน”
“คิคิ”
สิ้นสุดบทสนทนาระหว่างเพื่อนสูงขาว คู่รักที่นั่งอยู่อีกมุมของโต๊ะก็หัวเราะคิกคักให้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จนเซฮุนเองก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
จิ๊ มึงสองตัวก็ด้วย อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามีซัมติง!!
“วันนี้จะติวมั้ย จะได้ให้พี่ลู่มาติวให้”
“แล้วแต่พวกมึงอ่ะ กูยังไงก็ได้”
“มึงอย่ามาทำพูดดีไอ้ดำ ตกเย็นทีไรกูเห็นไปโผล่ที่ร้านเมียทุกที”
ซูโฮล้อไคอีกครั้ง ช่วงนี้คือช่วงเวลาชี้ชะตาของเด็กมอปลาย คะแนนเก็บ คะแนนสอบ และความรู้ถือเป็นสิ่งสำคัญ จากที่ไม่เคยสนใจเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ทุกคนในกลุ่มต่างเคร่งเครียดกับเรื่องเรียนมากเป็นพิเศษ
แต่มีดีโอที่ทางบ้านยุ่งมาจนไม่มีเวลาติว เพื่อนๆทุกคนก็เป็นห่วง จนได้ไคที่เสนอตัวติวให้ แม้จะไม่ได้เก่งอะไรมากแต่เจ้าตัวมั่นใจว่าความรู้ที่มีก็พอช่วยคนตัวเล็กได้บ้าง ทุกเย็นจึงติดสอยห้อยตามดีโอกลับบ้านช่วยงานที่ร้าน พอร้านปิดก็ช่วยติวให้นิดหน่อยแล้วกลับบ้าน
“ก็มันไปติวให้เมีย มึงจะว่ามันทำไมฮ่ะ ควรจะชมด้วยซ้ำนะ ทำหน้าที่ผัวได้ดีตั้งแต่ยังไม่ได้แต่ง”
“มึงพูดอะไรฮ่ะอิตุ๊ด กูกับไคไม่ได้เป็นอะไรแบบที่พวกมึงพูดทั้งนั้นแหละ โว๊ย กลับล่ะ”
ดีโอที่ยืนเขินอยู่ก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้องทันที โดยมีเพื่อนผิวเข็มวิ่งตามไปติดๆ
“หมามันยังดูออก...”
“เสือกอะไรอิตุ๊ด ไปค่ะ น้องแบคอยากกินขนมบ้านไอ้หยอยแล้ว”
“เรียกกูตุ๊ดอีกที กูถีบมึงจริงๆนะค่ะน้องแบค”
“กล้าทำเมียเหรอตังเอ๊ง!!”
“ถ้ามึงสองตัวไม่เลิกปัญญาอ่อน วันนี้กูจะไม่ให้แม่บ้านทำขนมให้กิน!!”
เสียงทุ้มของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆดังขึ้นขัดจังหวะสนุกของสองเพื่อนรักทันที แบคฮยอนยอมเงียบเพราะกลัวไม่ได้กินขนม แต่เซฮุนนี่สิ เงียบเพราะกลัวตาย...
ย้อนกลับไปสองวันก่อน เวลา 5 ทุ่ม
ชานยอล : อิตุ๊ด มึงตายหรือยัง?
เซฮุน : ยังอ่ะ รอมึงตายก่อนซักสิบปี เดี๋ยวกูค่อยตามไป
ชานยอล : กวนตีน
เซฮุน : มีอะไร กูไม่ว่างมาทะเลาะกับมึงนะเว้ย
ชานยอล : มึง....ชอบหมาเตี้ยเหรอ?
เซฮุน : ห๊ะ ถามบ้าอะไรของมึง กูไม่ฝักใฝ่ของแปลกหรอกน๊า
ชานยอล : มึงแน่ใจนะ?
เซฮุน : กูจะตอแหลทำไม สบายใจเหอะ กูไม่แย่งมึงหรอกน่า
ชานยอล : ก็ดี เพราะถ้ามึงชอบหมาเตี้ยจริง....
เซฮุน : ถ้ากูชอบจะทำไม?
ชานยอล : กูจะแย่ง แล้วจัดการมึงซะ คิคิ
อ่านจากข้อความอาจคิดว่าไอ้หยอยมันไม่จริงจัง แต่ผมเป็นเพื่อมันมานาน ผมรู้ดีครับว่าไอ้ คิคิ ของมันน่ะ หมายถึงกูพูดจริงทำจริง!! T^T
“เทามาแล้วคร๊าบบบบ”
“มึงมาทำไม”
“ก็จะได้กลับพร้อมกันไง”
“กูไม่ติวแม่งล่ะ เบื่อหน้ามัน ชิ”
ซูโฮโมโหทันทีที่จือเทาโผล่หน้าเข้ามาในกลุ่มที่กำลังเดินกลับกัน นี่เขาลืมไปได้ยังไงนะ ว่าถ้าไปติวแสดงว่านั่นคือตัวเองต้องเห็นหน้าไอ้เด็กบ้านี่อีกทั้งเย็น
“คิคิ แต่ผมไม่เบื่อหน้าพี่นะ ผมชอบ ><”
“อะ...ไอ้เด็กบ้า กะ...กูเป็นผู้ชายนะเว้ย!!”
“ไม่เป็นไร น้องกูไม่เกี่ยง ขอให้ถูกใจมันเป็นพอ เนอะอาเทา”
ชานยอลหัวเราะแล้วรีบพูดให้ท้ายน้องตัวเองทันที
“ใช่ๆ ถ้าเทาถูกใจ จะผู้ชายหรอผู้หญิงเทาเอาหมดแหละ”
“ไอ้ทะลึ่ง!!”
“ฮ่าๆ เทานี่ตรงดีว่ะ กูชอบ เชี่ยหยอย น้องมึงแม่มได้ใจกูมากกก”
แบคฮยอนหัวเราะชอบใจไม่หยุดจนคนตัวสูงแอบหมั่นไส้ ส่วนคนตัวขาวก็ออกเดินนำไปก่อนเพราะอายหรือไม่ชอบ มันก็อยู่ที่ใจของเจ้าตัว แต่ที่แน่ๆ จือเทายังคงเดินตื้อต่อไปไม่ห่าง
“ชอบมากมึงก็ไปขอมันเป็นผัวซะเลยสิ”
“ไม่เอา กูมีเชี่ยตุ๊ดอยู่แล้ว คิคิ”
“เห้ย มายุ่งอะไรกับกู กูไม่เอามึงมาเป็นเมียให้เสียน้ำหรอก”
“คัยบอกกูจะเอามึงเป็นผัว กูนี่แหละจะเป็นผัวมึง ฮี่ๆ”
“ฮ่าๆ มึงหัดส่องกระจกแล้วก็วัดส่วนสูงบ้างนะหมาเตี้ย ฮ่าๆ”
“เชี่ยหยอย นี่มึงหลอกด่ากูเหรอ!!!”
บ้านชายหยอย
“นี่พวกมึงโทรเรียกกูมาติวหรือเรียกให้กูมานั่งดูพวกมึงเล่นเกมส์?”
“โถ่เสี่ยวลู่ ก็อิกลูต้าแม่มเสียงดัง มันไม่มีสมาธิ”
เซฮุนเอ่ยตอบคำถามคนหน้าหวานที่ยืนกอดอกอยู่หน้าประตูห้องนั่งเล่นโดยที่ไม่คิดจะละสายตาจากหน้าจอทีวีซักนิด
“งั้นกูลับล่ะ”
“เฮ้ย ไม่ได้นะพี่ ผมกับไอ้หยอยติวแน่ แต่ขอจบเกมส์นี้ก่อน”
แบคฮยอนพูดขึ้น แต่สายตาก็ยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอทีวีเช่นกัน
“ผมก็อ่านการ์ตูนรอพวกมันเล่นเสร็จเนี่ย พี่นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวผมไปบอกแม่บ้านหาอะไรมาให้กิน”
ชานยอลพูดแล้วก็ลุกเดินหายเข้าไปในครัวทันที
“เจริญ คนนึงก็ทะเลาะกับเด็ก สองคนเล่นเกม คนนึงอ่านการ์ตูน แล้วกูมาทำอะไรที่นี่ว่ะ”
ลู่หานบ่นกับตัวเองเบาๆแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยใจ
“เหยดดดด กูชนะ หมาเตี้ย ไปเลยๆ ต๊อกบ๊กกิป้าแฉล่มหน้าปากซอย ด่วน กูหิว คิคิ”
“แม่ม อีกล่ะ เชี่ยหยอยยยยยยยยยยย”
คนตัวเล็กวางจอยเกมอย่างเซงๆ เพราะแพ้เกมตัวเองก็เท่ากับแพ้พนันเพื่อนตัวสูง ต้องลำบากออกไปซื้อต๊อกบ๊กกิหน้าปากซอยมาถวายท่านชายตุ๊ด แต่มีเหรอที่จะยอมลำบากคนเดียว
“อะไรหมาเตี้ยยยยย”
“ตัวเองพาเค้าไปซื้อต๊อกบ๊กกิป้าแฉล่มหน้าปากซอยหน่อยจิ ><”
“อ่อ .... มึงเป็นคัยกูไม่รู้จัก”
“เชี่ยหยอย!!!”
“ฮ่าๆ ๆ ไปก็ไป แหมๆ จะขึ้นเสียงทำไมว่ะ”
แล้วสองร่างเพื่อนรักสูงเตี้ยก็หายไป จนตอนนี้ในห้องนั่งเล่นเหลือเพียงเซฮุนและรุ่นพี่หน้าหวาน
“ซูโฮไปไหน?”
“สงสัยไปทะเลาะกับไอ้เด็กจีนที่สวนหลังบ้าน”
“แล้วนี่มึงไม่คิดจะห้ามเพื่อนเลยหรือไง?”
“โถ่เสี่ยวลู่ ผมไม่อยากบาปนะพี่”
“บาป?”
คนหนน้าหวานเอียงคอถามด้วยความสงสัย
“ดูก็รู้ว่าแม่มชอบกัน ยังจะเล่นตัว ปล่อยๆมันไปเหอะ”
“อ่อ....อืมๆ”
“.....”
“.....”
จู่ๆ ความเงียบก็เข้าปกคลุมภายในห้องนั่งเล่นทันที ไม่ใช่ว่าไม่สนิทกันหรอกนะ แต่พออยู่กันตามลำพังทีไร มันก็เหมือนไม่มีอะไรจะพูดกันทุกที
จะชวนคุยเรื่องอะไรดีว่ะ? : เซฮุน
เงียบอีกแล้ว... : ลู่หาน
“เอ่อ/เอ่อ”
แล้วก็เป็นทั้งสองคนที่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน แล้วก็ต้องตกใจหันมาสบตากันอย่าง งงๆ
“มึงมีอะไรจะพูดเหรอ?”
“เปล่า เสี่ยวลู่ล่ะ เมื่อกี้จะพูดอะไร?
“อืม...เปล่า แค่มันเงียบแปลกๆ”
“อ่อ....”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ความเงียบเข้าครอบงำ ลู่หานก้มหน้าสนใจหนังสือเล่มหนาในมือ ส่วนเซฮุนก็ได้แต่มองไปรอบห้องอย่างเก้ๆกังๆ
“เวลาเราอยู่กันสองคน มันอึดอัดแปลกๆเนอะ”
แล้วก็เป็นเซฮุนทที่พูดขึ้น
“คิดงั้นเหรอ”
“อือ เหมือนอย่างนั้นนี่นา”
“งั้นฉันกลับดีกว่า วันนี้คงไม่ได้ติวแล้วล่ะ ถ้าซูโฮกลับมาบอกว่าฉันกลับก่อนแล้วกัน”
ลู่หานพูดแล้วจัดการเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องทันที
“เดี๋ยว ผมพูดอะไรผิดเหรอ เหมือนเสี่ยวลู่จะโกรธนะ?”
เซฮุนรีบรั้งแขนคนหน้าหวานเอาไว้ก่อน เพราะอีกฝ่ายมีสีหน้าไม่พอใจนัก เขาไม่อยากให้คนเป็นพี่เข้าใจว่าตัวเองไม่ชอบ
“เปล่า อึดอัดไม่ใช่รึไง ไว้เรามาติวกันตอนที่มีกันครบทุกคนดีกว่า ไปล่ะ”
ลู่หานสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของมือหน้าแล้วเดินออกไปด้วยความรวดเร็ว
“เป็นอะไรว่ะ โอ๊ยยย คนหล่องง!!”
23.27 น.
ข้อความ
แบคฮยอน : ตุ๊ด!!
เซฮุน : กำลังคิดถึงมึงพอดี
แบคฮยอน : มีไรว่ะ คิดถึงกุก็ดี กูมีเรื่องจะปรึกษา
เซฮุน: กูก็มีเรื่องจะปรึกษามึงว่ะ
แบคฮยอน : งั้นเอาเรื่องกูก่อน
เซฮุน : ว่ามาดิ
แบคฮยอน : เราจะรู้ได้ไงว่ะ ว่าคัยซักคนกำลังชอบเราหรือเปล่า?
เซฮุน : กูก็กำลังจะถามมึงแบบนั้นเหมือนกัน....
แบคฮยอน : เชี่ย!! ช่วยอะไรไม่ได้เลย
เซฮุน : เออ มึงก็ช่วยอะไรกูไม่ได้เลยหมาเตี้ย!!
“เฮ้อ....มึงจะชอบกู หรือเปล่านะ” ...................
100%
#ขอให้สนุกกับการอ่าน #เม้นต์บ้างก็ดีนะ
B B
ความคิดเห็น