คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Round 2
Round 2
“เห้ยหมาเตี้ย ข้อสามตอบอะไรว่ะ กูงงไปหมดแล้ว ไอ้เชี่ยไคก็ตอบสาม อิหยอยแม่งตอบสิบเจ็ด”
เซฮุนเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่นั่งคู่กับซูโฮด้านหน้าตน เพราะคำตอบวิชาคณิตศาสตร์ที่ต้องทำส่งก่อนกลับบ้านนั้นเพื่อนของตนไม่มีคัยตอบเหมือนกันซักคน
“กูตอบหนึ่งส่วนสอง ไม่รู้นะกูลอกหัวหน้าห้องมาอีกที แฮะๆ”
เพื่อนตัวเล็กตอบแล้วยิ้มแห้งๆให้
“กูเชื่อมึง!! ไม่สิ เชื่อหัวหน้าห้องต่างหาก ไอ้ชานซองเป็นหัวหน้ายังไงก็ต้องเชื่อมันไว้ก่อน^^”
เซฮุนบ่นเบาๆกับแนวทางการเชื่อใจคนของตนแล้วเขียนคำตอบยุกยิกๆสงในสมุด โดยมีเพื่อนหัวหยิกที่นั่งข้างๆหันมามองแล้วแก้คำตอบของตนบ้าง
“อีศรี!! มึงลุกขึ้นมาเลย มาทำงานให้เสร็จๆ มึงจะนอนห่าอะไรนักหนา”
แบคฮยอนปลุกเพื่อนตัวเล็กที่นั่งโต๊ะฝั่งขวาคู่กับไค ที่ตอนนี้หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวโดยมีไคที่ตั้งใจทำงานอยู่ข้างๆโดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่หลับอยู่
“อืมมม อีกห้านาที”
“ห้านาทีแป๊ะมึงสิ ตื่นเลย ไม่งั้นพวกกูไม่รอนะ><” เป็นเสียงของชานยอลดังขึ้นมาบ้าง
“เอาเหอะ พวกมึงทำเสร็จแล้วก็เอามาให้กู เดี๋ยวกูจะลอกลงสมุดให้มันเอง เร็วๆ กูรออยู่”
ไคที่นั่งฟังเพื่อนๆโจมตีคนตัวเล็กที่นอนหลับอย่างมีความสุขทนรำคาญไม่ไหวจึงเอ่ยตัดปัญหา
“แหมๆ ไอ้ผัวดีเด่น มีแววกลัวเมียตั้งแต่ยังไม่ได้เจาะใข่เมียเลยนะมึง>O<”
ซูโฮล้อขึ้น ทำให้คนที่ถูกกล่าวพาดพิงต้องตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เมียพ่อง บอกแล้วไง กูไม่อยากได้มันเป็นผัว พวกมึงนี่ห่าลงกันจริงๆ มา ๆ เดี๋ยวกูทำเอง >3<”
คนตัวเล็กเอ่ยเสร็จก็แกล้งทำหน้าไม่พอใจ
“แหมน้องศรีก็ เรื่องนั้นแล้วแต่เวรแต่กรรมที่ทำมาว่ะ แต่พวกกูดูๆแล้วมึงไม่น่าจะจับไอ้ดำกดได้ไง ฮ่า ๆ”
เซฮุนพูดจบเพื่อนๆทุกคนก็พร้อมใจกันหัวเราะจนน้ำตาแทบเล็ด คนตัวเล็กก็ได้แต่ก้มหน้าลอกงานไปแก้เขิน
ส่วนอีกคนก็นั่งมองเพื่อนตัวเล็กแล้วยิ้มออกมา
“เอาน่า เป็นเมียกูมึงไม่ตายหรอก กูจะกดมึงเบาๆ^^”
“เชี่ยดำ พอเลย ไอ้ลามก!!”
คำพูดของเพื่อนผิวเข็มที่นั่งข้างๆนั้นยิ่งทำให้ตัวเล็กเขินจนทำอะไรไม่ถูกไปใหญ่
เพื่อนๆที่เหลือในกลุ่มต่างก็แอบเขินแทนจนหน้าแดงกันทั่วหน้า
“กูว่านะ ถึงมึงทำเบาก็เกือบตายว่ะ มึงรู้จักป่ะศรี จงอิน(ชื่อจริงของไค)เก้านิ้วอ่ะ ฮ่า ๆ”
แบคฮยอนเอ่ยติดตลกขึ้น นั่นทำให้เพื่อนผิวเข้มยิ้มอย่างพอใจ
“พูดมากไปแล้วมึงหมาเตี้ย พอเลย มึงนี่ติดเรทตลอด”
ชานยอลรีบเอามือมาปิดปากเพื่อนไว้จากด้านหลังก่อนที่เรื่องเรทๆ มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
“ดีเลยไอ้หยอย เอาเมียมึงไปเก็บเลย ดูดิ น้องศรีของกูเขินจนมือสั่นแล้วเนี่ย”
“โอ๊ยยย ผัวดีเด่น!! X 4”
จบคำพูดของไค เพื่อนๆก็ตอบรับประโยคนั้นด้วยประโยคที่ฮาๆ พร้อมกัน ส่วนดีโอนั้น ก็ได้แค่ก้มหน้าขีดๆเขียนๆ อยู่เช่นเดิม
มึงจะเอาให้กูอายไปดาวแม่เลยรึไง ไอ้ดำ!!
...............
................................
“เฮ้ย วันนี้ไปเล่นเกมบ้านกูกัน”
ชานยอลเอ่ยชวนเพื่อนๆหลังจากที่กินรามยอนกันจนอิ่มแล้ว (ร้านของดีโอ)
“กูไปไม่ได้นะ ต้องเฝ้าร้าน วันนี้แม่ไม่สบายเด็กเสริฟก็ลาออกไปคนแล้ว”
ดีโอพูดแล้วก็ลงมือเก็บโต๊ะทันที
“งั้นกูอยู่ช่วยดีโอนะ” ไคเอ่ยขึ้นบ้าง
“แต่พวกกูสองคนไปได้><” เซฮุนพูดขึ้นแล้วยกมือข้างซ้ายที่จับมือของแบคฮยอนอยู่ขึ้นมา
“แล้วมึงอ่ะซูโฮ” คนเอ่ยชวนหันไปถามเพื่อนคนสุดท้ายที่ยังไม่ตอบรับคำชวน
“อืม ไปก็ได้ ก็คนขับรถกูไปนี่นา”
“อิกลูต้า มึงนี่ทำอย่างกะกูเป็นคนรับใช้”
เซฮุนพูดติดตลกแล้วส่ายหัวให้กับเพื่อนตัวขาว จริงๆแล้วเพื่อนตัวขาวนั้นมีรถส่วนตัว
แต่ไม่ยอมขับด้วยเหตูที่บ้านของตนและเพื่อนตัวขาวอยู่ไม่ห่างกันมาก
ตนจึงต้องคอบรับเพื่อนมาเรียนทุกวัน เพราะคนตัวขาวนั้นขี้เกียจขับรถเอง
บ้านชานยอล
“เห้ยหมาเตี้ย มึงตายห่าแล้ว มาตากูมั้งดิ อย่ามาโกงอิห่า”
เสียงเซฮุนโวยวายขึ้นเพราะเพื่อนตัวเตี้ยนั้นไม่ยอมปล่อยมือจากจอยส์เกมส์ซักที แล้วแย่งมันมาอยู่ในมือได้เรียบร้อย
“ไรของมึงเนี่ยเหี้ ยฮุนT^T กูยังสนุกอยู่เลย”
แบคฮยอนโวยวายแล้วทำหน้าจะร้องไห้ แต่เซฮุนก็ไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์กับซูโฮต่อไป
“มึงอย่ามาแรดแถวนี้หมาเตี้ย แพ้ก็แพ้ดิ ให้คนอื่นเล่นมั้งมานั่งนี่มา แม่บ้านเอาแพนเค้กมาให้แล้ว”
สิ้นเสียงเรียกของชานยอลเพื่อนตัวเตี้ยก็ลืมเรื่องเกมส์แล้วรีบวิ่งไปนั่งข้างคนเรียกทันที แล้วเริ่มต้นทานแพนเค้กแบบไม่สนใจคัย
กูล่ะยอมมึงเลยหมาเตี้ย
“กินช้าๆก็ได้ เดี๋ยวกูติดคอตายห่าหรอกมึง”
ชานยอลพูดเตือนเพื่อนที่นั่งกินแบบปอบเข้า แล้วหันไปหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบแยมรถกล้วยที่มุมปากของเพื่อนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“ถ้ากูจะตายอ่ะ กูตายนานล่ะ แล้วนี่มึงไม่กินเหรอหยอย >(0)<”
แบคฮยอนอันหน้ามาทางเพื่อนตัวสูงเพื่อนให้เพื่อนเช็ดปากของตนได้ถนัดเอ่ยถามแบบไม่ค่อยสนแล้วหันไปจัดการแพนเค้กชิ้นที่สามต่อ
“กูไม่ชอบกินแพนเค้กนิมึงก็รู้ กูสั่งแม่บ้านทำมาให้มึงกะสองตัวนั้น”
“อ่อ เฮ้ยไอ้เชี่ยสองตัวอ่ะ กินแพนเค้กป่าว มาเร็วๆ ช้ากูไม่เหลือให้นะเว้ย”
แบคฮยอนได้ยินดังนั้นก็หันไปเรียกเพื่อนทั้งสองที่กำลังเมามันส์กับเกมส์ต่อสู้ตรงหน้า
“กิน! หมาเตี้ยกูเล่นอยู่ มาป้อนกูหน่อย อ๊า....”
เซฮุนพูดขึ้นแต่สายตาก็ยังจดจ่ออยู่ที่หน้าทีวีเพราะไม่อยากพลาดท่าเพื่อนที่นั่งเล่นเกมส์ข้างๆ
พูดเสร็จก็อ้าปากรอ เป็นเชิงว่าต้องการให้เพื่อนตัวเล็กป้อนแพนเค้กเข้าปาก
“กูด้วย เอาคำโตๆนะ อ๊า...”
ซูโฮก็ทำแบบเพื่อนที่นั่งข้างๆบ้าง
นี่กูเป็นแม่มันสองตัวนี้รึไงว่ะเนี่ย
แบคฮยอนเห็นเพื่อนตัวโตทั้งสองทำท่าทางอย่างนั้นก็อดจะขำไม่ได้ แต่เจ้าตัวก็ยอมเดินไปป้อนแพนเค้กเข้าปากทีละคนอย่างว่าง่าย
เสร็จแล้วก็เดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วลงมือกินในส่วนของตนต่อไป
“อร่อยมั้ย?”
ชานยอลเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็ก
“ที่สุดในแปดสิบแปดโลกอ่ะ อะนี่มึงลองชิมดู นิดหย่อย บางทีของหวานอาจช่วยให้มึงหายเอ๋อได้นะ><”
แบคฮยอนตอบแล้วยื่นช้อนให้เพื่อนตัวสูงข้างๆ โดยไม่ลืมที่จะแอบจิกกัดเล็กน้อย
ชานยอลไม่ยอมแตะช้อนแล้วทำหน้าหงิกเหมือนกำลังงอน
“เห้ย แค่หลอกด่านี่มึงงอลเลยเหรอว่ะ ตอแหลไปล่ะมึงอ่ะ”
“แม่ ง กูไม่ได้งอลเรื่องนั้น...”
“แล้วมึงเป็นห่าอะไร หรือเมนส์ไม่มา”
“มึง...ป้อนกูเหมือนที่ป้อนเชี่ยสองตัวนั่นดิ>///<”
ห่ า กูก็นึกว่าอะไร ขี้อิจฉาตัวพ่ออ่ะมึง
แบคฮยอนคิดในใจแล้วก็หลุดขำออกมา
“ขำไร ก็ได้ กูไม่แดกแม่ งล่ะ ไม่แดก ๆ ๆ ๆ ๆ “
“เฮ้ย ห่าหยอยเป็นไรว่ะหมาเตี้ย?”
ซูโฮที่ได้ยินเสียงโวยวายของชานยอลก็หันกลับมาถามด้วยความสงสัย โดยมีเซฮุนหันตามมาด้วย
“แม่ งขี้อิจฉา อยากให้กูป้อนเหมือนที่กูป้อนพวกมึง ปัญญาอ่อนว่ะ แดกเองก็ไม่เป็น ฮ่า ๆ”
แบคฮยอนพูดแล้วขำ โดยมีซูโฮและเซฮุนขำตามอย่างบ้าคลั่ง
“เออ กูไม่แดกแล้วไง ไม่ป้อนก็ไม่ต้องป้อน”
ชานยอลพูดแล้วทำหน้าหงิก ควักไอโฟนออกมากดนู่นนี่ เพื่อให้อีกคนรู้ว่าตนจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
มึงนี่น่า...
แบคฮยอนคิดแล้วก็ส่ายหัวไปมาด้วยความเอือมๆ แต่มือก็จับช้อนแล้วตักแพนเค้กคำโตขึ้นมาแล้วยื่นไปจ่อที่ปากของเพื่อตัวสูง
“อ่ะ แดกๆเข้าไป”
“ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้อง กูไม่อยากบังคับใจคัย”
ชานยอลหันหน้าหนี แบคฮยอนถอนหายใจหนักๆ กับเพื่อนตัวโต
“กูไม่ได้ไม่เต็มใจ จะกินมั้ย กูอุตส่าจะป้อนเนี่ย อย่ามาเรื่องมาก”
“กูเรื่องมาก อ่อ แค่เรื่องป้อนแพนเค้กแค่นี้มึงจะเป็นจะตายเลยรึไง งั้นไม่ต้อง กูไม่แดก กูไม่ชอบ”
ชานยอลเริ่มโวยวายอีกครั้งจนคนที่ถือช้อนแพนเค้กอยู่นั้นวางมันลงแล้วนั่งก้มหน้าลงไร้ความหมาย
เพื่อนที่นั่งตั้งใจเล่นเกมส์อยู่ตอนนี้ก็จำเป็นต้องหยุดเล่นเกมส์แล้วหันมาสนใจเพื่อนทั้งคู่แทน
“เชี่ยหยอย มึงพูดแรงไปป่าวว่ะ หมาก็จะป้อนมึงนี่ไง มันแค่แหย่ๆมึงเล่น ใจเย็นๆดิ”
“มึงเงียบเลยเซฮุน กูไม่ใช่มึงนิ พอมึงพูดอะไรแม่ งก็ทำตามหมด แล้วพอกูขอนิดๆหน่อยๆ แม่ งก็ทำอย่างกะกูสั่งให้แม่ ง ไปตาย”
ชานยอลพูดออกมาแล้วก็นั่งทำหน้านิ่งเช่นเดิมโดยไม่หันไปสนใจคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่เลย
ส่วนเพื่อนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่นั้น ทั้งสองคนก็ได้แต่นั่งอ้าปากค้าง กระพริบตาปริบๆเหมือนคนเอ๋อแด ก
ถึงแม้ทุกคนจะรู้ว่าเรื่องทะเลาะกันแบบนี้มันจะเกิดขึ้นบ่อยๆกับเพื่อนรักคู่นี้
แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะทำใจให้มันปกติ เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกัน กว่าทั้งสองคนจะเข้าใจกันได้ ก็เล่นเอาวุ่นวายกันไปทั้งกลุ่ม
ความเงียบเข้าปกคลุมห้องนั่งเล่น ไม่มีคัยยอมเอ่นปากพูด แม้แต่เพื่อนที่เล่นเกมส์ตอนนี้ก็เลือกที่จะหยุดแล้วหันมาจับตาดูเพื่อนรักคู่นี้
แบคฮยอนยังคงก้มหน้านิ่ง ชานยอนก็นั่งจิ้มๆไอโฟนไม่สนใจคนรอบข้าง
เฮ้อ ไอ้สองตัวนี้ กูจะทำยังไงกับพวกแม่ ง ดีว่ะเนี่ย
เซฮุนคิดในใจแล้วก็ต้องถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่
จะเป็นอย่างนี้อีกนานมั้ยว่ะ
ซูโฮก็เป็นอีกคนที่หนักใจกับเรื่องนี้ด้วย
“เอ่อ.....กูกลับบ้านก่อนดีกว่า ไว้เจอกันวันจันทร์นะ”
แบคฮยอนที่ทนความเงียบไม่ได้ก็เลือกที่จะหนีออกมาจากเรื่องบ้าๆนี่แทน
กูทำอะไรผิด?
พูดออกมาได้ไงว่าไม่ชอบกู?
กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่รึเปล่า?
เรื่องแค่นี้ก็ต้องโมโหด้วยเหรอว่ะ?
แบคฮยอนได้แต่เก็บไปคิดต่างๆนาๆ เค้าไม่ชอบแบบนี้เลย แต่ที่ไม่ชอบมากกว่าคือคำที่ชานยอลหลุดพูดมันออกมา .... คำว่าไม่ชอบ
.....................
.....................................
วันอาทิตย์
ชานยอลนั่งอยู่ที่สวนหน้าบ้าน สาตาที่บ่งบอกว่ากำลังคิดไม่ตกกับปัญหาบางอย่าง
หลายครั้งที่เค้าได้แต่มองไปที่บ้านหลังข้างๆ ที่เป็นบ้านแฝดกับตน
เพื่อนตัวเล็กที่ตนอยากจะเจอไม่มีวี่แววว่าจะก้าวออกมาจากประตูบ้านเลยซักก้าว เค้าจะทำยังไงดีนะ
“เย็นขนาดนี้แล้ว จะกินอะไรรึยังว่ะ หมาเตี้ย...”
เนื่องจากพ่อแม่ของตนและเพื่อนตัวเล็กต้องไปต่างประเทศเกือบเดือน นั่นทำให้เค้ายิ่งเป็นห่วงว่าเพื่อนของตนจะกินอะไรรึยัง
จะง้อยังไงดีว่ะ?
เดินเข้าไปขอโทษตรงๆเลยก็น่าอายแย่ดิ
โอ๊ยย เชี่ยชานยอล มึงเป็นบ้าอะไรเนี๊ย!!
ชานยอลได้แต่คิดว่าจะทำยังไงดีกับคนตัวเล็ก จะจัดการกับปัญหายังไง เพราะปกติแล้วเพื่อนๆในกลุ่มจะคอยช่วยเหลือ
แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงวันหยุด คงไม่มีคัยจะหอบสังขารมาช่วยตนง้อแน่ ๆ
“เอาว่ะ ยอมอายล่ะเว้ย!!”
ชานยอลคิดได้ดังนั้นก็หยิบไอโฟนสีดำออกมาจากระเป๋ากางเกงแล้วก็ตั้งใจจะส่งข้อความไปง้อคนตัวเล็ก
ข้อความ
ชานยอล:แด ก ไรยัง?
...................
......................
ชานยอล:กูเป็นห่วง ถ้ายัง ...มากินกับกูมั้ย
แบคฮยอน:กูไม่กวนมึงหรอก กูดูแลตัวเองได้ ไม่อยากให้มึงอารมณ์เสียเพราะเห็นหน้ากู
ชานยอล:ทำไมกูต้องอารมณ์เสียเพราะเห็นหน้ามึง
แบคฮยอน:ก็เมื่อวาน....มึงบอกว่าไม่ชอบ
“กูเรื่องมาก อ่อ แค่เรื่องป้อนแพนเค้กแค่นี้มึงจะเป็นจะตายเลยรึไง งั้นไม่ต้อง กูไม่แดก กูไม่ชอบ”
ประโยคแรงๆที่ตนพูดขึ้นเพราะความน้อยใจเมื่อวันก่อนผุดขึ้นมาในหัว
ชานยอล:กูไม่ได้ไม่ชอบมึง กูแค่บอกว่าไม่ชอบแพนเค้ก
แบคฮยอน:แน่นะ
ชานยอล:เออ แน่ดิ
แบคฮยอน:แล้วทำไมต้องโมโหกูขนาดนั้นล่ะเมื่อวานน่ะ
ชานยอล:ก็กูน้อยใจนิ มึงไม่ป้อนกูอ่ะ
แบคฮยอน:คิคิ แค่เนี๊ย ว่าแต่ที่บ้านมึงมีไรให้กูกินบ้างอ่ะ หิวจัง><
ชานยอล:กูจะสั่งให้แม่บ้านทำของโปรดมึงเลย มากินกับกูนะ^^
แบคฮยอน:ได้สิ แต่....
ชานยอล:แต่อะไรหมาเตี้ย??
แบคฮยอน:กูขอป้อนมึงนะ^^
ชานยอล:ฮ่า ๆ ได้สิ แต่จะให้ดี ป้อนทางปากอ่ะ แหล่มเลย
“เชี่ยหยอย มากไปล่ะมึง!!”
ชานยอลถึงกับสะดุ้งเมื่อเพื่อนตัวเล็กที่ตนกำลังส่งข้อความคุยอยู่นั้นยืนอยู่ข้างหลังตนตอนนี้
“หมาเตี้ย กูตกใจหมด!! “
“อิอิ ป่ะ ไปบอกป้าแม่บ้านทำข้าวเย็นกัน”
แบคฮยอนพูดจบก็ยืนยิ้มตายี่ให้เพื่อนตัวสูงที่ยังตกใจอยู่ จนอีกคนอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
เพราะคนตรงน้านั้นยิ้มได้สดใสมาก และเค้าก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มนี้เกือบๆสองวันเต็มแล้ว
ยิ้มแบบนี้ ซักหน่อยกูจะไม่ทนแล้วนะ หมาเตี้ย....
......................................................................................
Stupid : แอบนอยด์หน่อยๆ เพราะตอนที่แล้วที่อัพไปไม่มีคอมเม้นต์เลย
ไรท์เลยคิดไปซะว่ามันอาจจะไม่สนุก แต่ก็ลองเสี่ยงดูกับตอนสอง
ถ้าผลตอบรับไม่ดีอย่างที่คิด ก็คงต้องตัดใจทิ้งเรื่องนี้ไป แล้วไปจริงจังกับอีกเรื่องที่แต่งอยู่
แต่ถ้ามีคนอยากติดตามอยู่ก็ฝากเม้นต์ไว้แล้วกันเนอะ^^
ความคิดเห็น