คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ยกที่สาม... ศึกคู่หมั้น(มาเฟีย)ขี่(ม้า)แดง [100%]
ยกที่สาม... ศึกคู่หมั้น(มาเฟีย)ขี่(ม้า)แดง
“ขอโทษครับคุณผู้หญิง” พนักงานบ๋อยคนหนึ่งเรียกความสนใจจากทั้งโต๊ะให้หันไปหา ไม่มีใครพูดถามเพียงแค่จ้องมองสงสัย “นี่เครื่องดื่มพิเศษสำหรับคุณผู้หญิงจากทางร้านของเราครับ”
กลุ่มบรรดาสาวไอโซปรายตามองแก้วใสที่บรรจุน้ำหลากสีแต่ละแก้วห้าใบ พวกเธอไม่คิดตอบรับหรือปฏิเสธมัน อย่าคิดว่าพวกเธอสวยและรวยอย่างเดียวนะ ไอน้ำพวกนี้น่ะโคตรไม่น่าไม่ไว้ใจ ยังไงพวกเธอไม่คิดรับมาดื่มอยู่แล้ว
“ขอบคุณสำหรับบริการพิเศษ แต่พวกฉันมีปัญญาสั่งจ่ายมาดริ๊งค์เองได้ เอาเครื่องเดื่มพวกนั้นไปให้โต๊ะอื่นเถอะค่ะ” น่อล บ๋อยที่ถือถาดไว้ออกอาการเหวอค้างนานหลังจากโดนปฏิเสธแบบผู้ดีจากสาวผมบลอนด์ แต่เขาก็ยังไม่ก้าวไปไหน ทำไงได้ล่ะในเมื่อเขาได้รับคำสั่งจากคุณชายเจ้าของผับที่ดันพ่วงด้วยหัวหน้ากลุ่มมาเฟียเจ้าถิ่นให้บริการเครื่องดื่มห้าใบนี้แก่พวกเธอและถ้าเขาทำไม่ได้ล่ะก็โดนเก็บแน่
“เอ่อ คือว่าคุณผู้หญิงไม่ต้องกลัวครับ ทุกโต๊ะได้รับเหมือนกันหมด เห็นมั้ยล่ะครับ” บ๋อยพยายามพูดกล่อมและโน้มน้าวใจสาวสวยให้รับเครื่องดื่มของเขาไป ซึ่งเมื่อพวกเธอสำรวจมองรอบตัวก็เป็นอย่างที่เขาบอก ทุกโต๊ะกำลังได้รับบริการแบบพวกเธอ แต่ยังวางใจไมได้
“นะครับคุณผู้หญิง ถ้าพวกคุณไม่รับผมคงโดนไล่ออกแน่ที่บริการลูกค้าไม่ดีพอ” เขาแทบจะคุกเข่าถวายแก่พวกหล่อน ที่จริงถ้าโต๊ะอื่นไม่รับมันคงดีต่อร้านที่ไม่ต้องขาดทุนแต่กลุ่มนี้ไม่ได้เพราะคำสั่งคุณชาย พวกเธอไม่รับเขาก็แค่โดนไล่นั่นแหละ... แต่โดนไล่เก็บนะครับ
“ก็ได้ วางไว้บนโต๊ะนั่นแหละค่ะ” หลังจากปรึกษาภายในกลุ่มผ่านสายตา สุดท้ายจึงเป็นทิฟฟานี่ที่ตอบรับบริการ แค่รับไว้คงไม่เป็นไรหรอกถ้าพวกเธอไม่ดื่ม
“ขอบคุณครับคุณผู้หญิง ขอบคุณจริงๆ” ชายหนุ่มก้มโค้งคำนับเก้าสิบองศาสองสามครั้งอย่างสุดซึ้งก่อนจะรีบเผ่นไปทำงานของตนต่อ ปล่อยให้พวกเธอได้แต่งงกับอาการดีใจที่เวอร์เกินของบ๋อย
“พวกเธอว่าเขาเวอร์เกินหรือไปเปล่าอ่ะ” ซันนี่กระพริบตาปริบๆ แต่สักพักโจควอนก็ตัดบททิ้งข้อสงสัยเก่าแล้วเปิดข้อสงสัยใหม่แทน “เขาอาจต้องการเงินก็ได้มั้ง ถ้าโดนไล่ออกคงไม่ดี ว่าแต่ผับมันเข้มงวดขนาดนั้นเลยหรอยะ?”
“ก็นั่นสิเจ๊ มีที่ไหนคะยั้นคะยอแจกของฟรีกับลูกค้ามั่งอ่ะ” เจสสิก้ากล่าวต่อ
“ช่างมันเถอะ ยังไงเราก็ไม่คิดจะแตะมันอยู่แล้ว... สั่งมาใหม่เอาล่ะกัน” ทิฟฟานี่ไม่สนใจของฟรีตรงหน้า จิบน้ำสีหวานในแก้วที่ถืออยู่แทน รสชาติละมุนไหลหลงคอได้ไม่กี่อึกในแก้วก็ว่างเปล่าจึงไล่ถามเพื่อน “ใครจะเอาอะไรอีกมั้ย? ฉันว่าจะสั่งแก้วนี้แก้วสุดท้ายล่ะ”
ทุกคนตัดสินใจจะดื่มมันแก้วสุดท้ายก่อนจะพากันไปเดินเที่ยวต่อที่อื่นเพราะมานั่งดื่มก็สักพักได้แล้ว ทิฟฟานี่เรียกบ๋อยมาสั่งเครื่องของห้าคนและคุยกันพลางๆ โดยไม่ได้เอะใจกับสิ่งที่ใครบางคนได้แอบทำไว้
“ได้แล้วครับคุณผู้หญิง” เมื่อของมาเสิร์ฟทุกคนก็รับมาวางไว้เพื่อดื่มต่อมีเพียงทิฟฟานี่ที่จิบแล้วนิดหน่อยก่อนที่เธอจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
“ฉันขอตัวไปล้างหน้าหน่อยนะพวกเธอ รู้สึกจะเริ่มมึนล่ะ”
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ยฟานี่” เจสสิก้าถามระหว่างที่เพื่อนสาวตายิ้มกำลังลุกขึ้น ฝ่ายถูกถามโบกมือปฏิเสธเบาๆ “ไม่ต้องหรอกเจสซี่ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง เดี๋ยวฉันมาแป๊บเดียว”
“เอางั้นก็ได้ เดินดีๆล่ะ”
“อือ”
"ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนยูล?" แทงกูที่เพิ่งซิ่งสปอร์ตคันแดงแรงฤทธิ์มาถึงผับรีบฝอยเท้าหากลุ่มลูกน้องที่เวลานี้ยืนอยู่แถวบริเวณหน้าผับกันครบทุกคนและยังพ่วงแก๊งค์ไฮโซคนดังรวมด้วยเลยตกเป็นเป้าสายตาได้ไม่ยาก แต่กระนั้นคนที่เขาห่วงกลับไม่รวมอยู่ในวง
"คุณหนูหายไปค่ะนายน้อย" ช่วงที่อยู่ข้างนอกหรือมีบุคคลอื่นอยู่ พวกเขาจะเรียกเพื่อนคนนี้ตามตำแหน่งประจำกลุ่มมาเฟีย "ว่าไงนะ! หายไปไหน เมื่อไหร่ แล้วหายไปได้ยังไง?"
แทงกูถามขึ้นเสียงนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าเขาโกรธที่เพื่อนไม่ดูแลเธอตามที่สั่งหรือทำผิดพลาด แต่เขาแค่ไม่เข้าใจว่าหลุดรอดสายตาจากลูกน้องมือดีของเขาได้อย่างไร
"ขอโทษด้วยค่ะนายน้อย เป็นความผิดของยุนเอง ยุนกำลังช่วยผู้หญิงคนหนึ่งอยู่พอกลับมาดูที่โต๊ะคุณหนูก็หายไปแล้วค่ะ พอยุนเข้ามาถามพวกคุณซอฮยอนก็รู้ว่าเธอไปเข้าห้องน่ำแล้วก็หายไปเลยค่ะ ยุนลองหาแล้วแต่ยังไม่เจอแถมยังโดนพวกเจ้าถิ่นกันไว้ด้วย" อิม ยุนอาก้มศรีษะลงรับผิด ความจริงเขาเห็นแล้วว่าไอเครื่องดื่มที่กลุ่มสาวสวยสั่งมีพนักงานแอบใส่ผงยาลงไปซึ่งเขากำลังจะเข้ามาห้ามแต่ดันมีเหตุหญิงสาวถูกลวนลามอยู่ใกล้ๆ แล้วก็อย่างที่รู้ถึงตอนนี้
"พี่เข้าใจยุนอา อย่าโทษตัวเองเลย ตอนนี้เราต้องรีบหาทิฟฟานี่ให้เจอก่อน" แทงกูแปะมือลงบนหัวที่ก้มต่ำ แล้วรีบกระจายงาน "ซูยองกับยุนอาพาพวกคุณเจสสิก้าไปรอบนรถของพวกแกแล้วดูแลไว้ ส่วนยูลมากับฉัน ฉันว่าฉันพอจะรู้ว่าเธออยู่ไหน เราจะบุกถิ่นศัตรูกันสักหน่อย"
"รับทราบค่ะนายน้อย"
"ท...ที่ไหนกันล่ะเนี่ย..." ทิฟฟานี่ยกมือกุมหัวอย่างงุนงง กระพริบถี่ปรับม่านตาให้ชัดขึ้นก่อนจะมองรอบตัวซึ่งมันเป็นห้องหรูห้องหนึ่งที่ออกโทนน้ำเงิน แล้วนิ่งนึกเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่พอจำได้
เธอขอตัวไปเข้าห้องน้ำและพอเดินออกมาอาการมึนก็เข้าแทรกจนเซ จากนั้นก็รู้ว่ามีคนมาช่วยประคองพาเดินกลับโต๊ะ เธอคิดผิดเพราะเขาไม่ได้นำมาหาเพื่อนแต่ดันมาอยู่ในห้องนี้แทน แล้วมันที่ไหนก็ไม่รู้
"อา... ยังมึนอยู่เลย นี่อย่าบอกนะว่าโดนวางยา บ้าจริง อุตส่าห์ระวังตัวแล้วนะ" หญิงสาวรีบคิดหาทางออกเพราะตอนนี้ในห้องยังไม่มีใคร แต่ทุกอย่างมีอันต้องหยุดลงเมื่อประตูถูกเปิดผ่าง พร้อมชายสี่คนที่ก้าวเข้ามา ชักไม่ดีแล้วสิ ยัยฟานี่
"อ้าวๆ คุณหนูฮวังยังพอมีสติอยู่หรอครับเนี่ย สงสัยยาจะน้อยไปหน่อยสิเนี่ย ไม่เป็นไรเพื่อความสนุกคงต้องเพิ่มยาอีกสักนิด" โจ๊กเกอร์หัวเราะเจ้าเล่ห์โดยมีอีกสามตัวเป็นลูกคู่ ที่มือถือแก้วแอลกอฮอล์ที่เธอคิดว่ามันต้องใส่อะไรไม่น่าไว้ใจเหมือนหน้ามันแน่ๆ
"ดื่มซะคุณหนู แล้วเราจะได้มาหรรษากันสักที" แก้วใสยื่นจ่อตรงหน้า
"เก็บไว้ดื่มเองเถอะไอหน้าปลาไหลแหกโค้ง" ฉึก! โดนไปดอกแรก สกิลการตั้งฉายาของแม่นางยังทำงานได้ดีเยี่ยม
"ปากดีซะด้วย แสบสันต์อย่างนี้สิค่อยน่าปราบหน่อย" ทิฟฟานี่แอบหวั่นใจลึกๆ แต่เธอจะไม่มีทางแสดงความหวาดกลัวให้ไอพวกเลวนี่รู้แน่ๆ แม้ไม่คิดว่าเธอจะมีโอกาสชนะผู้ชายสี่คนได้ด้วยตัวคนเดียวก็เถอะ
“เฮ้! ไอโจ๊กฯ ข้าขอเล่นก่อนนะเว้ย ดีดดิ้นแบบนี้สิสเปคข้าเลย” ชายหัวเกรียนและหน้าเกรียนข้างหลังคนหนึ่งเอ่ยปากขอ ค่อยๆย่างสามขุมเข้าหาร่างบางที่กระเถิบถอยหลังชิดกำแพงแล้วเรียบร้อย ไอโจ๊กฯเดินมาตบกบาลทีนึงก่อนอนุญาต ป้าบ! “ข้ามีชื่อสุดโก้ว่าโจ๊กเกอร์เฟ้ย เรียกให้มันครบๆหน่อย ทำข้าหิวเลย”
“โอ๊ย! มันเจ็บนะเว้ย!” คนโดนสะกิดกบาลเกือบหน้าทิ่มหันมาแง่งใส่(หมาหรอเอ๊ง?) ก่อนจะแสร้งแนะนำคัวแบบสุภาพบุรุษที่ทิฟฟานี่คิดว่ามาเฟียนั่นดูดีกว่าเยอะเลยล่ะ “อะแฮ่ม! คุณหนูสุดแสบ กระผมมีนามอันเกรียงไกรว่าคุณชายชนบทครับ”
“คุณพระ! บ้านแกสิเกรียงไกร ฉันว่าแกกลับไปเปลี่ยนชื่อที่อำเภอก่อนเถอะย่ะ” ทิฟฟานี่อยากจะกรี๊ดกับชื่อไอหน้าไหดองทองแดงนี่เหลือเกิน บุพการีใช้อะไรคิดกันที่ให้มันใช้ชื่อนี้หรือมันเกิดที่ชนบทเลยเลือกตั้งให้เลย
“ส่วนผมมีนามอันทันสมัยว่าไกลปืนเช้าครับผม” ไอหัวแหลมบอกแทรกจากเบื้องหลัง ทิฟฟานี่รู้สึกเข่าอ่อนกะทันหัน ชื่อของไอหัวเม่นทะเลลึกนี่ก็พิลึกพอกัน “โอ้มายก็อต! ตรงไหนคือทันสมัยไม่ทราบยะ แล้วแคว้นไหนมันไกลปืนเช้าเล่าไอหัวเม่น”
“พอดีผมเกิดตอนเช้าครับ” ห่ะ! หมดคำพูดจริงๆ
“แล้วแกล่ะ ไอหัวนกเขาป่าช้า” ทิฟฟานี่หันขวับเลยไปหลังสุดกับชายผมอย่างกับหงอนไก่เพื่อถามชื่อที่เธอคิดว่ามันคงไร้คำบรรยายพอกันกับไอสามตัวแรก เธอจะได้ทำใจกับชื่อพวกมันทีเดียว
“ข้ามีชื่อว่าเฟอร์บี้”
“GEE! นี่แกสุ่มชื่อมาตั้งป่ะเนี่ย ลองกลับหลุมไปเอาอีตัวขนมาทาบหน้าดูหน่อยมั้ยยะ!” ฟังชื่อพวกนี้แล้วหายมึนเลยจริง
“ไม่ต้องมายุ่งกับชื่อพวกผมหรอกน่าคุณหนูปากร้าย” ชนบทแสยะยิ้มกว้างยิงฟัน “เรามาสนุกกันดีกว่า หึๆๆฮ่าๆๆ”
“ย๊า!! นี่แน่ะ! พวกแกเป็นใครเนี่ย!? อย่ามาดูถูกคุณหนูอย่างฉันที่เคยเรียนคาราเต้มาก่อนนะยะ! ไฮย๊า” คุณหนูเล็กฮวังกางเล็บข่วนไอหน้าไหดองทองแดง(ชนบท)แล้วบัลเล่กระโดดถีบยอดหน้าไอหัวเม่นทะเลลึก(ไกลปืนเช้า) แล้ววิ่งไปจระเข้ฟาดหางอีกสองตัว เธอปัดมือเบาๆ
“อ่อนจังพวกแก”
“หนอย ยัยคุณหนูมันจะมากไปแล้วนะ เฮ้ย! พวกแกจะนอนอีกนานมั้ยฟ่ะ” โจ๊กเกอร์ลุกขึ้นกุมคางและกำลังจะกระโจนเข้าหาหญิงสาวอีกครั้งซึ่งเธอเอื้อมมือหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋า
"เจอน้ำหอมราคาแพงหน่อยมั้ยล่ะ นี่แน่ เผื่อชนชั้นล่างอย่างแกจะระคายผิว” พร้อมฉีดพ่นน้ำหอมแบรนด์ดังของเพื่อนสาวเจสซี่ใส่หน้าปลาไหลของโจ๊กเกอร์จนมันลงไปชักอยู่ที่พื้น อีกสามคนรีบพุ่งเข้ามาแล้วก็...
ตุบตุบ! แอ้ก! อุ้ก! โครม! ฉีดดด!~... ลงกลิ้งแผ่หลาตามหัวหน้าแก๊งค์ไป (แลดูไร้ประโยชน์นะพวกแก)
แอด~
“คุณชาย ลงไปนอนเล่นอะไรตรงนั้นล่ะครับ” บอดี้การ์ดร่างยักสองตน เอ้ย คน ย่ำเท้าตึงตังเข้าห้องมาหลังจากที่ได้ยินเสียงโครมคราม
“ไอยักษ์โง่ แกไม่เห็นรึไงว่ะว่าพวกข้าโดนทำร้ายเนี่ย” โจ๊กเกอร์ยันตัวลุกนั่งทั้งยังหลับตาปี๊เพราะความแสบยังไม่หาย นิ้วหนาชี้ที่หญิงสาวตัวแสบที่ยืนมองไอสองร่างยักษ์นิ่ง “จัดการนังนั่นไม่ให้มันซ่าได้อีกสิ ข้าจะได้เล่นกับมันสักที”
“ครับ” รับคำพร้อมเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ส่วนทิฟฟานี่ก็ถอยหลังไปชิดที่เดิมพลางกลืนน้ำลายเอื้อก เธอไม่มีทางสู้ไอหมีควายสองตัวนี่ได้หรอก
สิ่งเดียวที่ทำให้เธอนึกถึงตอนนี้คือ... “แทงกู! ช่วยฉันด้วย!”
“หึๆ” สองร่างยักษ์กลับไปปิดประตูก่อน(มารยาทดีครับ) แล้วกำลังจะหมุนตัวมาจัดการเป้าหมาย
ตึงๆๆๆๆๆ!
ลูกน้องสองตนหันไปมองประตูอย่างสงสัยกับเสียงวิ่งโคตรรีบก่อนที่คำตอบจะพุ่งกระแทกหน้ายักษ์ทั้งสองเต็มๆแบบไม่ทันตั้งตัว
โครม! แอ้ก!
ลองนึกสภาพแมลงสาบโดนไม้ตบอัดจนบี้ดู นั่นล่ะสภาพยักษ์สองตนตอนนี้ที่โดนประตูเหล็กอย่างดีกระอัดเข้ากำแพงแบบไม่ต้องสืบหาที่มาเพราะต้นเหตุก็มาจากชายตัวเล็กคนหนึ่ง(?)
“คุณทิฟฟานี่!” คู่หมั้นมาเฟียตะโกนเรียกหาหญิงสาวตายิ้ม เขาถอนหายใจเมื่อเห็นว่าเธอยังปลอดภัยอยู่ แล้วก็ต้องรีบสไลด์รับร่างทิฟฟานี่ที่โงนเงนจนเซล้ม
“แทงกู...” คุณหนูไฮโซพึมพำเรียกชื่อคู่หมั้นเป็นครั้งแรก เธอรู้สึกดีที่เขามาหาเธอในเวลานี้แม้จะไม่รู้ว่าเขาหาเธอเจอได้อย่างไร แทงกูยิ้มปลอบหญิงสาวพลางใช้มือปัดเรือนผมให้พ้นใบหน้า “ไม่เป็นอะไรนะครับ คุณทิฟฟานี่”
“อื้อ” ร่างบางส่งเสียงรับในลำคอ ตอนนี้เธอรู้สึกอ่อนเพลียมาก คงเพราะแอลกอฮอล์ที่เพิ่งดริ๊งค์ไปแล้วยังยากล่อมประสาทที่ไอบรรดาหน้าเห่ยนั่นใส่ให้เธอดื่มอีก ดีนะที่จิบไปเพียงนิดเดียวเอง ไม่งั้นเธอจะมีปัญญาไล่ตะปบมันเรอะ
“พักผ่อนไปเลยก็ได้ครับคุณทิฟฟานี่ ฉันจะพาคุณกลับบ้านเองนะ” แทงกูพูดแล้วช้อนร่างของหญิงสาวขึ้นไว้แนบหน้าอกทำเอาเธอคล้องคอเขาแทบไม่ทัน ใบหน้าเห่อร้อนอย่างช่วยไม่ได้ ไอมาเฟียนี่จะอบอุ่นเกินไปแล้วนะ
“เฮ้ย! หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะไอหน้าละอ่อน” โจ๊กเกอร์กระเด้งตัวลุกปิดประตูดังปังเพื่อขวางไม่ให้คู่หมั้นผ่านออกไปได้ แทงกูชะงักเท้าแล้วจิกมองตัวหัวหน้าฝ่ายอริของเขาอย่างหงุดหงิด “อะไรของแกไอกระดาษเอสี่”
“ดับเบิ้ลเอเฟ้ย! แกคือลูกชายคนเล็กหน้าละอ่อนที่เพิ่งประกาศตัวออกมาสินะ หึ รูปร่างหน้าตาโคตรอ่อนแอ้น อย่างแกเนี่ยนะจะขึ้นเป็นผู้นำแทนคิมแทยอน” โจ๊กเกอร์หรี่ตามอง(แสบอยู่)และยิ้มเยาะเย้ยอย่างดูถูก คนโดนว่ายังนิ่งเฉยแต่คนที่ตะงิดใจดันเป็นหญิงสาวในอ้อมกอดของคู่หมั้นเพราะชื่อของใครคนนั้น แต่ที่เธอมองไม่ชอบใจไอหน้าปลาไหลที่สุดคือคำพูดที่ดูถูกคนที่อุ้มเธออยู่ต่างหาก
“นั่นไม่ใช่ธุระของแก”
“งั้นหรอ แล้วไอเหตุลอบยิงพี่สาวว่าที่ผู้นำตระกูลคิมล่ะใช่ธุระของแกรึเปล่า หึๆ” แล้วยิ้มอย่างเป็นต่อ ในใจคิดอย่างเป็นสุขที่ตอนนี้ไอคิมแทยอนหายไปจากสังคมเพราะแผนการณ์ของมัน
“หึ!” แทงกูยิ้มเยาะที่มุมปาก ส่วนทิฟฟานี่ก็แอบตกใจในคำพูดเมื่อกี้
“ดูมั่นใจจังนะ” แทยอนในร่างลูกชายคนเล็กแทงกูพูดเสียงเรียบนิ่งติดเย็นชา “ฉันหมดธุระกับแกแล้วไอกระดาษเอสี่... แล้วฉันจะเตือนแกครั้งสุดท้าย อย่าคิดมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน!”
ฉ่า! องศาร้อนกระจายไปทั่วใบหน้าของคนที่ถูกตีจอง เธอไปเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อา แต่รู้สึกเหมือนเห็นภาพใครคนนั้นซ้อนทับกับไอมาเฟียเลย
“เรื่องดิ! ข้าจะยุ่งว่ะ มีอะไร.. เอ้ง!” ทุกคนรีเพลภาพนึกถึงไอยักษ์สองตัวนั่นเลยครับ ชะตากรรมเดียวกันแต่คราวนี้ฝีมือของลูกน้องคนสนิทของเขาเอง
“เอ่อ รู้สึกเหมือนได้ยินหมาร้องเลย แถวนี้มีเลี้ยงด้วยหรอว่ะแท” ยูริถามอย่างงงๆ ให้เจ้านายส่งยิ้มเยาะไอคนที่กลายเป็นวอลเปเปอร์ไปแล้ว “ในห้องนี้ก็หลายตัวอยู่แหละยูล”
“แล้วแกจัดการเสร็จแล้วเรอะ” ยูริพิจารณาสภาพผู้ชายภายในห้องที่นอนแผละตามจุดต่างๆ
“เปล่า ฝีมือคุณหนูฮวังทั้งนั้น” คนถามหันควับอ้าปากค้าง ไม่ธรรมดาจริงๆว่าที่นายหญิงของตระกูลคิม ดูท่าจะต่อกรลำบากแล้วนะนายน้อย
“เอ่อ ปล่อยฉันเดินเองเถอะแทงกู” หญิงสาวที่ยังอยู่ในอาการเขินกลับยิ่งเขินเข้าไปใหญ่เมื่อเจอสายตาของหญิงสาวร่างสูงคนใหม่จ้องมองทั้งที่เธอยังอยู่ในอ้อมอกของเขา
“ไม่ดีกว่า ฉันรู้ว่าคุณยังไม่มีแรง” แทงกูยิ้มกว้างที่คุณคู่หมั้นคนสวยยอมเรียกชื่อของเขาสักที เท้าเดินหน้าผ่านประตูโดยมีอีกคนก้าวตาม ขณะนั้นก็ก้มกระซิบข้างใบหูของทิฟฟานี่แผ่วเบา “คุณยอมเป็นของฉันแล้วสินะ คุณทิฟฟานี่”
“ตาบ้า! >///<” ใครยอมกันเล่า...
หลังจากเหตุการณ์มาเฟียขี่ม้าแดงไปช่วยเหลือคุณหนูผ่านไปด้วยดี แทงกูก็พาทิฟฟานี่กลับบ้านและให้แก๊งค์เกรียนไปส่งบรรดาเพื่อนๆของเธอ เมื่อถึงบ้านเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอลงเดินเองซึ่งหญิงสาวก็บ่นแบบไม่จริงจังแต่ความจริงคือเธอแอบเขินเพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีใครทำกับเธออย่างนี้ยกเว้นก็แต่เขาคนนั้น
“นี่... วางฉันลงได้แล้วมั้ง แทงกู” ประโยคเดิมถูกพูดขึ้นอีกครั้งเท่าไหร่ไม่ทราบ อีกคนยิ้มและสั่นหัวปฏิเสธพร้อมบอกเหตุผล
“ไม่เอา ฉันจะไปส่งคุณที่ห้องถึงเตียงเลย อย่าหลอกฉันว่าตัวเองมีแรง”
“ทำมาเป็นรู้ดีนะ...”
“แน่นอนสิครับ เรื่องของคุณน่ะฉันรู้ดีทุกอย่างแหละ” เอ่ยด้วยความมั่นใจ สองขาก็ก้าวขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง
“ไหนลองยกตัวอย่างมาสิคะคุณคู่หมั้น อะไรที่คุณรู้เกี่ยวกับฉันบ้าง” ทิฟฟานี่ยกมือบีบจมูกขาวอย่างหมั่นเขี้ยวแกมน่าหมั่นไส้เหลือเกิน
“จัดให้ครับ... อย่างแรกเลยสัดส่วนรูปร่างคุณ อกXX เอวXX สะโพกXX ต้นขา...อุ๊บ / อ้าย~ หยุดเลยนะมาเฟียบ้า ทำไมถึงรู้สัดส่วนฉันได้ล่ะ!?” จากที่บีบจมูกอยู่เลยเลื่อนมาปิดปากแทบไม่ทันหลังจากที่เขาพูดสิ่งที่รู้ดันเป็นความลับของเธอ ไปรู้มาจากไหนกัน
แทงกูยังไม่ตอบแต่เปิดประตูพาเข้าห้องนอนก่อน แล้วบรรจงวางหญิงสาวลงบนเตียงอย่างเบาๆราวกับของมีค่า จับมือของเธอที่ปิดปากตัวเองไว้ออก
“ถอดเสื้อคลุมกับเสื้อนอกออกก่อนเถอะคุณ เดี๋ยวฉันจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้นะ จะได้นอนสบายหน่อย”
“ไม่ต้องก็ได้ย่ะ ฉันทำเองได้” ทิฟฟานี่กอดตัวเองแน่นแล้วเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนใบหน้าที่แดงเถือกของเธอ แทงกูอมยิ้ม
“ล้อเล่นน่าคุณ ไม่ต้องถอดเสื้อหรอก รอให้ฉันเช็ดตัวเสร็จแล้วค่อยถอดนอนก็ได้” แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของหญิงสาวอีก ลืมได้ไงว่าไอมาเฟียนี่มันดื้อเงียบ
ระหว่างการเช็ดตัวก็ต้องสู้รบปรบมือกับเจ้าของลำตัวไปหลายยกด้วยเพราะเธออาย ใครไม่อายก็บ้าแล้วให้คนอื่นมาแตะตัวแถมดันเป็นผู้ชายอีก ถึงเอาจริงๆเขาจะเช็ดแค่แขนขาลำคอและหน้าก็เถอะแต่คนมันจะเขินก็คือเขินเว้ยของอย่างนี้
“ตกลงคุณจะบอกได้ยังว่ารู้มาจากไหน?” เธอถามหลังจากที่ล้มตัวลงนอนและมีใครอีกคนเลิกผ้าห่มขึ้นทับร่างกายเธอ ตาใสแป๋วจ้องมองอย่างรอคำตอบ
“ฮ่ะๆ ก็วิธีเดียวกับที่รู้ชื่อจริงคุณนั่นแหละ”
“ที่ไหนล่ะ? บอกหน่อยสิแทงกู”
“เคยบอกว่าเป็นความลับไม่ใช่หรอครับ?”
“แต่ตอนนี้เราสนิทกันมากกว่าเดิมแล้วนี่” เธอยู่ปากขัดใจ ดูจะกลายร่างจากแม่หมีเหลือแค่ลูกหมีน้อยซะแล้ว แทงกูยิ้มขำยิ่งกว่าเดมนี่สิถึงจะเป็นลูกหมีน้อยตัวเดิมของเขาแบบเมื่อก่อน “หรือคุณยังอยากห่างเหินเหมือนก่อน”
“ฮ่ะๆ ก็ได้ครับ... แต่ว่าก่อนอื่นฉันดีใจนะที่คุณยอมเรียกชื่อฉันแล้ว”
“เชอะ ก็อุตส่าห์มาช่วยฉันนี่ ไม่ยอมเรียกก็ดูใจร้ายไปหน่อยมั้ง” เธอสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง “แทงกู... จะเรียกฉันว่าฟานี่ก็ได้”
“คุณยอมให้เรียกแล้วหรอ” เขาคงไม่รู้แน่ว่าตัวเองฉีกยิ้มกว้างยิ่งกว่าจานดาวเทียมเสียอีกตอนนี้
“อื้อ” อีกคนก็ยังไม่หันกลับมา หญิงสาวจับผ้าห่มขึ้นมาบังไว้ครึ่งหน้าแล้วพยายามเม้มปากไม่ให้ยิ้มตามให้มาเฟียที่ดูมีความสุขซะเหลือเกิน “เยส! ไชโย ดีใจจัง”
“ฮ่ะๆ ฉันไม่รบกวนคุณแล้วแหละ นอนพักเถอะนะ” หมุนตัวก้าวเดินออกจากห้องแต่มีเสียงเรียกฉุดไว้
“เดี๋ยวสิแทงกู”
“ครับ?”
“คุณยังไม่บอกฉันเลยนะ” เธอกลับมาย่นจมูกยู่ปากใส่อีกรอบ เดี๋ยวเหอะไอมาเฟีย ทำมาลืม
“อา จริงด้วย” สักพักแทงกูก็มาหยุดอยู่ข้างเตียงก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบกับใบหูให้หญิงสาวสยิวเล่น “ฉันบอกได้แค่ว่าฉันรู้มาจากตัวคุณเองทั้งนั้นแหละ... สัดส่วนรู้มาจากพวกร้านเสื้อผ้าประจำที่คุณไป ส่วนชื่อจริงของคุณ... คุณเป็นคนบอกฉันเองนะ”
“ห่ะ เดี๋ยวสิแทงกู ฉันไปบอกคุณตอนไหนแล้วเราเคยเจอกันมาก่อนหรอ?”
“เคยสิ” แทงกูระบายยิ้มบาง
“ตอนไหนล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นจำได้เลย”
“ฮ่ะๆ เรื่องนั้นอยู่ที่คุณเองแล้วล่ะคุณฟานี่” จากนั้นเขาก็ก้มลงไปฉกความหอมของแก้มเนียนฟอดใหญ่ ทำเอาหญิงสาวหน้าเห่อร้อนยิ่งกว่าครั้งก่อนๆ เรื่องที่กำลังลอยวุ่นในหัวมลายหายไปทันที เหะ เมื่อกี้เธอกำลังคิดเรื่องไรอยู่นะ แลดูเบลอๆ
“อ่ะ... ไอมาเฟีย -///-“
“ฮ่ะๆ งั้นฉันไปล่ะ ฝันดีนะครับฟานี่” แล้วก็หลุดจากครรลองสายตาของคนที่นอนเขินไป ปล่อยให้เธอลูบแก้มอย่างเหม่อลอยและแอบเคลิ้มไปกับสัมผัสอบอุ่นเมื่อสักครู่
“ความรู้สึกเหมือนกันจังเลย... พี่แทยอนคะ”
___________________________________________
ครบแล้วครับ ^^
ความคิดเห็น