คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ยกที่หก... ศึกช่วยเหลือ(อีกครั้ง)
ยกที่หก... ศึกช่วยเหลือ(อีกครั้ง)
หลังจากได้รู้ข่าวใหญ่ว่าคู่หมั้นคนเล็กประจำตระกูลฮวังได้หายไป แทงกูรีบกระจายคำสั่งแก่ลูกน้องทั้งสามให้ออกต้นหาตามรอบนอกบริเวณบ้านพักตากอากาศซึ่งรวมถึงตนเองด้วยและสั่งแม่บ้านคิมให้อยู่ดูแลบรรดาสาวไฮโซที่เหลือในตัวบ้าน โดยเน้นย้ำว่าห้ามออกมาอย่างเด็ดขาดถ้าไม่ใช่หนึ่งในพวกเขา
สถานการณ์ที่ดูตึงเครียดขึ้นมาฉับพลันนั้นสร้างความงงงวยให้แก่สามสาวหนึ่งชายเป็นอย่างมาก ถ้าเรื่องที่เพื่อนพวกเธอหายไปมันน่าเป็นห่วงจริง แต่ไหงพวกเธอถึงถูกกระชับไม่ให้ออกไปข้างนอกได้ล่ะ
“ทำไมถึงดูเป็นเรื่องใหญ่จังนะ ว่าไหมพวกแก?” เจ๊ใหญ่มองถามรอบวงขณะที่ทุกคนมานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น สาวในแก๊งพยักหน้าเห็นด้วย
“มันต้องเป็นเรื่องใหญ่สิคะคุณหนู ว่าที่นายหญิงหายไปทั้งคน... พวกคุณพูดเหมือนไม่ห่วงเลยนะคะ?” ฮโยยอนเลิกคิ้วสงสัย ทั้งคำพูดและอาการนิ่งของเหล่าเพื่อนซี้แลดูไม่ค่อยห่วงทิฟฟานี่เลยสักนิด ทั้งที่เธอเคยได้ยินจากพวกยูริว่าพวกเธอเหล่านี้สนิทกันมากและกรณีตอนผับครั้งก่อน พวกเธอก็ห๊วงห่วงจนแทบจะบุกเข้าพับไปเอง
“ห่วงสิฮโย!...” เจสสิก้าโพล่งขึ้นมากลางปล้อง ท่าทางดูลุกลิกชอบกล ปากรีบอธิบายเพิ่มเมื่อเห็นคุณแม่บ้านรี่ตามอง “แต่แถวนี้มันเขตของตระกูลคิมไม่ใช่หรอ? ยัยฟานี่คงหลงทางไปไหนล่ะมั้ง ยังไงพวกคุณยูลต้องหาเจอแน่... เอ่อ ฉันคิดว่างั้นนะ แหะๆ ใช่ไหมพวกเธอ?”
“ใช่ๆ” ที่เหลือรีบเสริม
“ที่คุณหนูสิก้าพูดมาก็ถูกค่ะ...” บรรดาแก๊งสาวไฮโซแอบเป่าลมอย่างโล่งอก แต่ไม่อาจรอดพ้นสายตาของแม่บ้านประจำตระกูลคิมได้ สักพักพวกเธอต้องตั้งใจฟังเมื่ออีกคนพูดต่อ “แต่พวกคุณหนูทราบหรือคะว่าเขตของตระกูลคิมมันถึงไหนและครอบคลุมบริเวณไหนบ้าง?”
“เอ่อ... ไม่รู้แหะ”
“แถมพื้นที่รอบนอกก็ล้อมด้วยผืนป่าและผืนน้ำ แถวริมหาดคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่เพราะมีแค่โขดหินถ้าคุณหนูไม่ลงเรือออกทะเลไปนะคะ แต่ที่พวกฉันกังวลคือแถบป่าไม้ค่ะ...” พวกเจสสิก้าเริ่มกังวลขึ้นมานิดหน่อยเมื่อฮโยยอนเปรยมาตรงนี้ “แม้ในป่าบริเวณข้างนอกจะไม่อันตรายและมีธารน้ำไหลผ่านเป็นสถานที่พักผ่อนก็เถอะค่ะ แต่ถ้าคุณหนูเผลอเดินลึกเข้าไปจนสุดจะไปโผล่แนวถนนตัดผ่านที่ไม่ใช่เขตของตระกูลคิม”
“อะไรกันล่ะฮโย พวกฉันก็ตกใจนึกว่าจะมีตัวอันตรายซะอีก เฮ้อ เกือบแล้วไหมล่ะยัยฟานี่เอ้ย” ซันนี่เอ่ยท้วงแม่บ้านคิมและพึมพำเบาๆกับตัวเอง หัวใจใจเกือบตกไปอยู่ตาตุ่มแล้ว
“ก็นั่นล่ะค่ะที่น่าห่วง...” ฮโยยอนเว้นช่วงระยะนึงเพื่อไตร่ตรองความคิดว่าจะบอกความลับของตระกูลในช่วงนี้ให้พวกเธอรับรู้ดีไหม แต่ในเมื่อมันเกิดเรื่องที่ดูไม่น่าไว้ใจแล้วจะบอกให้ระวังตัวไว้เลยก็เป็นการดี ไหนๆนายน้อยก็คิดจะบอกในคืนนี้อยู่แล้วด้วย “...พวกคุณที่เป็นคนนอกคงไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ระหว่างกลุ่มมาเฟียคิมกับกลุ่มดับเบิลเอกำลังตึงเครียด มีโอกาสสูงที่ฝั่งนั้นจะเล่นไม่ซื่อ ถึงแม้ที่แห่งนี้จะเป็นความลับแต่ดูเหมือนช่วงนี้นายน้อยกำลังสงสัยว่าในกลุ่มมีคนทรยศค่ะ”
“อ่ะ หมายความว่า...” ใบหน้าทั้งสี่ซีดลงโดยทันทีพร้อมอ้าปากค้าง เวลานี้พวกเธอโคตรห่วงยัยเพื่อนคุณหนูฮวังขึ้นมาจริงๆซะแล้ว
“ค่ะ... คุณหนูอาจจะโดนพวกนั้นจับตัวไปหรือคิดทำอะไรไม่ดีก็ได้” คำขยายความยิ่งตอกย้ำความเป็นไปได้ที่ดูเลวร้ายลงอย่างมากสำหรับพวกหล่อน
...เวรของจริงแล้วไงยัยฟานี่...
บริเวณหน้าทางเข้าสู่ธารน้ำและป่าไม้ แทงกูกำลังยืนนิ่งเพื่อรอเพื่อนอีกสามคนมาสมทบ แม้ภายนอกจะดูสงบนิ่งเหมือนไม่กังวลอะไรแต่ข้างในกลับวิ่งเต้นจนเขาแทบบ้า เขาอยากได้ยินข่าวดีจากลูกน้องว่าเจอคู่หมั้นตายิ้มของเขาแล้ว
เขาอาจจะดุหญิงสาวนิดหน่อยที่ทำให้เป็นห่วงเพราะเธอแอบหนีไปเดินเล่นหรืออะไรก็แล้วแต่ ยังไงก็ได้ที่เธอกลับมาหาเขาตอนนี้
...แต่ความจริงมักไม่เป็นดั่งใจหวัง...
“นายน้อย..” สาวร่างสูงในชุดสูทสามคนวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดพักหายใจตรงหน้าก่อนที่ยูริจะเป็นฝ่ายรายงาน “แถวชายหาดหรือทะเลไม่มีรองรอยเลยนะค่ะ”
แทงกูหลุดสบถเบาๆ เมื่อได้ยินรายงาน ถ้างั้นคงเหลือแค่บริเวณเดียว “ถ้างั้นพวกเราแยกย้ายกันหาในป่า ใครเจอเธอแล้วรายงานด้วย”
“ค่ะ”
“อื้อ! อื้อ!”
“โอ้ย หยวกหูจริงเฟ้ยยัยคุณหนูนี่ อยู่นิ่งๆเงียบๆไม่เป็นหรอไงว่ะ!” ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำและแว่นดำหันมาตวาดหญิงสาวตายิ้มที่ส่งเสียงเรียกมาตลอดทางด้วยความรำคาญ ทำให้คุณหนูยอมทำตามอย่างตระหนกและหวาดกลัว
“เออ เงียบๆก็เป็นนี่” มาเฟียร่างใหญ่สบถถ้อยคำออกมาอย่างหงุดหงิดที่ตนกับคู่หูต้องมาทำงานสืบเสาะหาข่าวของคู่กรณีด้วยการมาด้อมๆมองๆแถวเขตบ้านพักอากาศ คิดได้แค่นี้หรอเนี่ยหัวหน้ากลุ่มเขา ซึ่งยังดีที่ยัยคู่หมั้นของเป้าหมายหลุดโผล่ออกจากเขตมาเอง เปิดทางให้พวกเขาลักพาตัวเธอกลับทางได้ง่ายดาย
ฝ่ายหญิงสาวที่ถูกลักพาตัวมายังคงอยู่ในอาการตระหนกตกใจและกังวล สายตาสอดส่องรอบกาย ปรากฏว่าเธอกำลังอยู่ในท้ายรถตู้ที่ถูกปิดบังจากภายนอกอย่างมิดชิด ข้อมือถูกมัดด้วยเชือกเส้นหนาจนเริ่มเป็นรอยแดง เช่นเดียวกับที่ข้อเท้า ส่วนปากถูกปิดด้วยเทปกาวสีดำ
‘กระเป๋าก็ดันเก็บไว้ในบ้านด้วย โอ้ย มือถือก็น่าจะหล่นอยู่ในป่านั่น... จะทำยังไงดีเนี่ยเรา’ ทิฟฟานี่ครุ่นคิดหาทางออก แต่ก็ไม่เห็นหนทางที่จะหนีจากผู้ชายร่างยักษ์สองคนกับรถตู้ที่กำลังวิ่งอยู่บนถนนได้เลยสักนิด
“เฮ้ยแก หัวหน้าเขาให้พายัยนี่ไปที่ไหนว่ะ” ชายคนที่ตวาดทีแรกถามผู้ชายอีกคนที่กำลังขับรถ
“โกดังร้างที่ยึดมาจากลูกหนี้น่ะครับ มันอยู่ในจังหวัดนี้ด้วย”
“อีกไกลป่ะว่ะ”
“อีกสิบนาทีก็ถึงแล้วครับ” คนถามพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ย “แล้วหัวหน้าจะเอายัยคุณหนูไปทำอะไรแกรู้ไหมวะ?”
“ก็คงเอาไปล่อเสือหรือไม่ก็เอาไปเป็นนายหญิงล่ะมั้งครับ”
ทิฟฟานี่ที่ได้ยินก็รีบประมวลผลในหัว เอาไปล่อเสือเธอเข้าใจว่าคงหลอกให้แทงกูมาช่วยเธอแน่ๆ แต่ไออันหลังที่จะให้เธอเป็นนายหญิงนี่คืออะไร? เธอเป็นคู่หมั้นของมาเฟียหน้าตายเลยถูกเรียกว่านายหญิง อ่ะ ถ้างั้นเธอก็ต้องไปเป็นภรรยาให้หัวหน้าที่พวกมันพูดถึงเรอะ!?
...แทงกู! รีบมาช่วยฉันที!...
ปัง! นายน้อยแห่งตระกูลคิมผลักประตูเข้ามาด้วยความเร่งรีบพร้อมกับลูกน้องทั้งสาม ใบหน้าแต่ล่ะคนนั้นเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด คิ้วผูกกันแทบเป็นปม เหล่าผู้ที่นั่งรออยู่ในบ้านมาตลอดก็กระโจนเข้าหาอย่างรวดเร็ว
“คุณแทงกู ยัยฟานี่ล่ะคะ?” เจสสิก้าเป็นตัวแทนเอ่ยถาม คำตอบที่ได้รับจากปากเขาทำให้พวกเธอแก๊งไฮโซแทบล้มทั้งยืน “ไม่รู้ ฉันหาเธอไม่เจอ... มีแค่สิ่งนี้ที่พวกเราพบในสุดเขตป่าก่อนถึงถนน”
“นั่นมือถือของพี่ฟานี่นี่คะ” น้องเล็กผู้เคยเรียบร้อยพูดหลังจากเห็นโทรศัพท์มือถือเคสชมพูแปร๋นในมือของแทงกู
“ถ้างั้นตอนนี้ยัยฟานี่ก็หายไปงั้นหรอคะ” ซันนี่ถามมาเฟียทั้งสี่ที่พร้อมใจกันพยักหน้า บรรยากาศอึมครึมและสุดแสนจะเครียดก็บังเกิดขึ้นในตัวบ้านจนเจ๊ใหญ่เผลอหลุดความลับบางอย่างออกมา
“โอ้ย แล้วจะทำยังไงกันล่ะทีเนี้ย ฟานี่นะฟานี่ ไม่น่าคิดแผนการบ้าๆนั่นขึ้นมาเลย จะหลอกคุณแทง.. อุ๊บส์!” มือหนารีบตระครุบปากเมื่อตนกำลังจะสร้างปัญหาเพิ่ม แต่ไฉนจะรอดพ้นว่าที่ผู้นำของตระกูลคิมไปได้
“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะครับคุณโจควอน” ดวงตาคมตวัดฉับจับจ้องหญิง(ไม่แท้)คาดคั้นราวกับนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อในยามราตรีอย่างไม่รู้ตัว แต่สักพักก็เหลือเพียงความคาดคั้นเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอใช้นิสัยปกติยามเป็นมาเฟีย
“อุ้ย เอ่อ..” น่ากลัวง่า.. โจควอนได้แต่ร้องไห้คร่ำครวญในใจ “เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่าคุณแทงกู”
“คุณโจควอน” แทงกูเอ่ยเสียงเข้ม เจ๊ใหญ่หันมองสาวในแก๊งรอบวงที่ต่างคิดหนักพอกันกับตัวที่หลุดสร้างเรื่อง จนในที่สุดทุกคนก็ตัดสินใจบอก
“คือว่า...”
ณ โกดังร้างแห่งหนึ่ง ทิฟฟานี่ถูกมัดติดกับเก้าอี้กลางโกดังขนาดใหญ่โดยมีเหล่ามาเฟียชุดดำหน้าโฉดล้อมรอบกว่าสิบคน ซึ่งเธอคาดว่าข้างนอกรอบๆบริเวณคงมีอีกหลายนายเลยเชียว
“ในที่สุดเราก็ได้เจอกันอีกครั้งนะคุณหนู หึๆ” เสียงหนาใหญ่และเสียงหัวเราะเต็มไปด้วยเล่ห์ดังจากชายคนหนึ่งที่กำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้จนหญิงสาวสังเกตุเห็นชัดถึงใบหน้าที่...
“แอ! ไออ้าอาไอ้แอกโอ้ง” หัวหน้าของกลุ่มมาเฟียเกือบหน้ากับเสียงอู้อี้ที่ฟังไม่ได้ศัพท์ มือหนาเอื้อมดึงเทปกาวสีดำออกแล้วได้พบกับเสียงแหลมกัมปนาทกับฉายาที่แม่นางตั้งให้เมื่อวันวานนู้น
“ไอหน้าปลาไหลแหกโค้ง!”
“โจ๊กเกอร์เฟ้ยยัยคุณหนู... ถ้าไม่ใช่ว่าข้าจะให้คุณหนูมาเป็นนายหญิงล่ะก็ข้าตบปากไปแล้วนะ” หญิงสาวที่โดนขู่ก็เชิดหน้าอย่างไม่กลัว ถึงแม้จะแอบหวั่นไอผู้ชายร่างยักษ์ที่ยืนดูลาดราวอยู่ก็เถอะ
“ใครจะไปเป็นนายหญิงของแกกันยะไอหน้าปลาไหลตากแห้ง”
“นี่เธอจะตั้งชื่อให้ข้ากี่ชื่อกันห๊ะ!” คิ้วของผู้ได้ชื่อใหม่กระตุกถี่ยิกๆ
“จนกว่าฉันจะจำชื่อแกได้นั่นแหละไอปลาไหลเกยตื้น” ปากเรียวบางยังคงทำหน้าที่ต่อกรกับชายตรงหน้าได้อย่างดีเยี่ยม
“หึ่ม สงสัยต้องจัดการปิดปากสวยๆนั่นสักหน่อยแล้ว” ใบหน้างามถูกจับให้หันมองสบตาตรงๆ ความรู้สึกแรกที่เธอกำลังเป็นอยู่คือขยะแขยงและน่าขนลุกมากถึงมากที่สุด หน้าของโจ๊กเกอร์ค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ผิดกับหญิงสาวที่พยายามสะบัดหน้าหนีไปมาอย่างสุดแรงเท่าที่มี แต่ก็สู้แรงของผู้ชายที่โต(แต่ตัว)ได้
...แทงกู ช่วยฉันด้วย!...
ตู้ม! เสียงที่น่าจะเกิดจากการระเบิดของอะไรสักอย่างดังขึ้นจากภายนอกโกดังเรียกความสนใจของชายชุดดำทุกคนได้อย่างดีรวมถึงไอหน้าปลาไหลที่หันไปออกคำสั่งอย่างหัวเสีย ทิฟฟานี่ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ไม่ได้โดนปลาไหลแตะปาก
“เฮ้ย! พวกแกออกไปดูดิ สงสัยไอพวกตระกูลคิมมันมาแล้ว ไปต้อนรับพวกมันหน่อย” ลูกน้องกว่าสิบคนรับคำสั่งแล้วเดินจากโกดังพร้อมด้วยอาวุธครบมือ “เอาให้สนั่นเลยนะเว้ยพวกแก”
“เอาล่ะ เรามาเล่นกันต่อดีกว่าเนอะคุณหนู หึๆ” โจ๊กเกอร์แสยะยิ้ม
“ไม่เล่นย่ะ! แกไปเล่นกับคนอื่นเถอะ..” แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังเถียงสู้ตาย เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้เธอเดาได้ว่าพวกคู่หมั้นหน้าตายของเธอ(?)กำลังมาช่วยเธอแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้ต้องแผดเสียงให้ดังเข้าไว้เพื่อที่พวกเขาจะได้รู้ตำแหน่งของเธอได้เร็วๆ
“อย่าเข้ามานะยะ! ไม่งั้นฉันกัดแกแน่...” ทิฟฟานี่ก็แหกปากต่อไป ตะโกนอาจไม่ได้ยินงั้นกรี๊ดแบบยัยเจสสิก้าไปเลยแล้วกัน “กรี๊ดดดดดดดด! แทงกู! มาช่วยฉันที~!”
“โอ้ย ยัยคุณหนูนี่กินอะไรเข้าไปว่ะ เสียงถึงได้แหลมปี๊ดแบบนี้” โจ๊กเกอร์กับลูกน้องที่ไม่ได้ออกไปอีกสองสามคนยกมืออุดหูแทบไม่ทันหลังเสียงแหลมอันทรงอานุภาพของคุณหนูฮวังดังขึ้น “ชิ! ข้าจะปิดปากเธอเองรับรองเงียบ”
กึก! ปลายกระบอกปืนดำเมี่ยมกดแตะลงบนหัวของชายหนุ่มหัวหน้าแก๊ง โจ๊กเกอร์ยกมือขึ้นเหนือหัวเป็นเชิงยอม ก่อนจะก้าวถอยห่างออกมาตามอีกคนที่จ่อปืนอยู่ข้างหลัง ไม่ต้องหันมองเขาก็รู้ว่ามันเป็นใคร
“คิม แทงกู”
แต่ที่สงสัยที่สุดคือทำไมลูกน้องอีกสามคนถึงไม่ยอมจัดการก่อนอีกคนเข้าถึงตัว แต่พอหันไปเขาถึงได้รู้ว่าทำไม
...โดนปืนจ่อหัวไม่ต่างกับผู้เป็นหัวหน้าเลยสักนิด...
ลูกน้องอีกสามคนที่ถูกร่างสูงยืนจ่อด้วยปืนดำเงาวับโดยลูกน้องฝีมือดีของแทงกูนั่นเอง
“ฉันไม่คิดว่าแกอยากจะแตะต้องคู่หมั้นของฉันหรอกนะ โจ๊กเกอร์” น้ำเสียงเย็นเฉียบบาดจนถึงก้นเล่นเอาฝ่ายศัตรูถึงกับสะท้าน เขาจะไม่เฟิวส์ขาดอย่างนี้ถ้าไอหน้าปลาไหล(ได้ยินจากฟานี่)ไม่คิดบังอาจจะล่วงเกินผู้หญิงของเขา
“แกคิดงั้นหรอไอหน้าละอ่อน หึ ริมฝีปากนั่นน่าลิ้มรสดีนะ ไม่แบ่งกันหน่อย...ผลั๊ว!” กำปั้นกระทบกับหน้าชายหนุ่มอย่างแรงจนเสียงดังก้องและลงไปกองกับพื้นเพราะไม่ทันตั้งตัวกับความแรงที่ส่งมา ลูกน้องที่เห็นขยับตัวเพื่อจะสวนกลับแต่โดนพวกยูริตีท้ายทอยด้วยปืนจนสลบซะก่อน
“นี่โทษฐานที่แกกล้าล่วงเกินผู้หญิงของฉันทั้งร่างกายและคำพูด” ตาเรียวคมวาววับราวกับนักล่า ใบหน้าที่นิ่งเรียบเย็นชาดูน่ากลัวขึ้นกว่าปกติเป็นกอง ทำเอาคู่หมั้นสาวแอบสะท้านไปด้วย ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอไม่เคยเห็นอาการแบบนี้ของเขาเลยสักครั้ง แต่ว่าเธอกลับนึกไปถึงใครอีกคนที่มีท่าทางน่ากลัวอย่างนี้เสมอตอนที่เขาโกรธจัด
...เหมือนกันราวกับแฝดเลยนะ...
“ยูล แก้มัดคุณฟานี่ที” ออกปากสั่งทั้งที่ยังจ้องชายที่นอนกองอยู่โดยไม่ละสายตา เพชฒฆาตดำทมิฬยังจ่อไปยังปลาไหลราวกับมีเรดาร์ตามติด
“ค่ะ”
“แทงกู...” ทิฟฟานี่เอ่ยเรียกคู่หมั้นทันทีที่หลุดจากเก้าอี้
“คุณฟานี่ไม่เป็นอะไรนะครับ”
“ฉันสบายดี” หญิงสาวเผยยิ้มให้อีกคนทำให้อารมณ์ของเขาค่อยๆเย็นลงแล้วสั่งพวกยูริให้จับไอหน้าปลาไหลมัดติดกับเก้าอี้เหมือนที่ทำกับร่างบางข้างกาย
“หึ รักกันมากก็ลองตายด้วยกันเลยไหม” จบคำพูดไม่นานกระสุนจากปืนของมาเฟียดับเบิลเอที่หลบซ่อนมาตลอดก็ยิงออกมาตามสัญญาณมือที่โจ๊กเกอร์แสดง เป้าหมายนั้นคือหญิงสาวที่ถูกจับมา
ปัง! ปัง!
“ฟานี่! ระวัง...”
“แทงกู!!!”
2 BE CON
PREVIEW
"แทงกู... นี่คุณเป็นผู้หญิงงั้นหรอ"
"ใครกันแน่ที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น พี่แทยอน.."
"เธอไม่คิดจะฟังเหตุผลของเขาเลยรึไง ฮวัง ทิฟฟานี่"
"อย่าลืมว่าเพื่อนคุณเป็นต้นเหตุที่ทำให้นายน้อยต้องเข้าห้องไอซียูนะคะ คุณสิก้า"
"พี่ขอโทษ... มิยอง"
TALK
_____________________________________________________________
กราบขออภัยงามๆสักที ไม่ขอแก้ตัวที่หายไปเป็นเดือนนะคะ
ขอสัญญาว่าไม่ดองค่ะ จริง TT
แต่เดือนที่แล้วทั้งเดือนที่บ้านไรท์มีปัญหาเรื่องเงิน
เลยสุ่มทำงานทุกวันแบบเต็มสัปดาห์เลย ขอโทษค่าาาาาาา
ถ้าเข้าเดือนเมษายนไรท์คงเคลียร์ปัญหาได้เยอะแล้ว อาจจะโล่งขึ้น
เพราะฉะนั้นจะลงเร็วกว่านี้น้าาาาาา
ปล. เรื่องนี้มันช็อตฟิคอ่ะ เพราะงั้นอีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วแหละ
ปล2. ขออภัยอีกครั้ง
อ่านให้สนุกนะคะ ไปล่ะ ฟิ้วววววว
ความคิดเห็น