รักแสบใสของยัยตัวยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : การทำอาหารครั้งแรกของฉัน

~มันจำเป็นด้วยหรือที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์ที่ใครบางคนกำหนดว่ารักเป็นอย่างไร ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน ไม่ต้องหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย...~

เสียงริงโทนของฉันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ(เพราะกำลังอ่านการ์ตูนอยู่)

"ฮาโหล ครายกานค้า~"

(ฉันไง)

"แล้วฉันที่ว่ามันใครกันเล่า"

(นี่ฉันไม่นึกเลยว่าเธอจะความจำสั้น สมองเลอะเลือนขนาดจำฉันไม่ได้เลยหรอเนี่ย)คำพูดแบบนี่ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่าใคร นายเดวิลนั่นเอง พูดแบบตอนแรกก็ดีอยู่แล้วนะเนี่ยนาย ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วย รู้มั้ยว่ามันจี๊ดนะเฟ้ย>o<

"มีไรว่ามา รู้มั้ยมันเสียเวลาอันมีค่าแค่ไหน นี่ฉันยังอ่านหนังสือการ์ตูนยังไม่จบเลยนะ"

(นี่ป้า ป้ามั่วแต่พล่ามอย่างนี่แล้วกระผมจะได้พูดมั้ยคร้าบ)

ไอ้นี้;;มาว่าป้าได้ไง ฉันอายุน้องกว่านายอีกน้า~

"ก็พูดมาซี่ บ่นนิดบ่นหน่อยไม่ได้ไง"

(คือว่าพรุ่งนี้เจ๊อย่าลืมเอาของที่ต้องเตรียมมาด้วยนะคร้าบ~เพราะต้องทำอาหารโว้ย) ตัยหองเลี้ยวT^Tลืมสนิทเล้ย~พรุ่งนี้ต้องเป็นวันสินโลกแน่เลยอ่า นี่ฉันต้องทำอาหารหรอเนี่ย โว้ย~ไม่อยากจะคิด

"เออๆรู้แล้วน่า มีไรอีกปะ"

(ว่างคุยปะล่ะ)

"ก็ว่างนะ เพราะวันนี้ไม่มีการบ้านอ่ะ"

                (งั้นก็มี)

        "แล้วถ้าไม่ว่างล่ะ"

        (ก็มี)

                "แล้วจะถามทำมายยยย"

        (ก็อยากคุยเฉยๆไงเล่า ถามมากจัง)

                "อ้าว~นายถามฉันเพื่ออะไรฉันจะรู้บ้างไม่ได้งัย"ชักฉุนแล้วนะเว้ย ถามดีๆยังจะมากวนอีก เดี๋ยวสวยหรอก-_-

                (เอาน่า ไม่มีไรหรอก แค่อยากคุยด้วยมันเหงาปากนะ)

                "แค่ฉันไม่เหงาโว้ย~มีไรก็รีบๆพูดมา ถ้าไม่มีฉันจะได้อ่านการ์ตูนต่อ"

        (นี่โตป่านนี้แล้วจะยังอ่านการ์ตูนอยู่อีกหรือนี่ พระเจ้า~)

                "แล้วนายไม่อ่านไง ห๊า~ว่าแต่คนอื่น"

        (ก็อ่านแหะ โทดทีลืมไปน่ะ)

                "นี่ฉันไม่นึกเลยว่านายจะความจำสั้น สมองเลอะเลือนขนาดที่ลืมว่าตัวเองก็อ่านเลยหรอเนี่ย"เอาคืนโว้ย~เอาคืน เหอะๆๆ^^

        (นี่เธอไม่มีสมองเป็นของต้นเองแล้วไง มาลอกเรียนแบบชาวบ้านเค้าอย่างงี้เนี่ย)

                "นายจดทะเบียนลิขสิทธิ์แล้วหรือไงถึงมาหาว่าฉันลอกเรียนแบบนายน่ะ"เชอะ! มาหาว่าลอกเรียนแบบหรอ เดี๋ยวแม่แจ้งตำรวจจับข้อหา...อะไรหว่า? ช่างมันเถอะ-_-

        (นี่เธอ...)

                "ทำไม มีปัญหาหรอ"

                (ยัยบ๊อง เดี๋ยวเถอะ)

                "ทำไม จะทำไมฉัน บ้านฉันกับนายไม่ได้อยู่หมู่บ้านเดียวกันซะหน่อย นายจะทำไรฉันได้"ใช่มั้ยล่า ไม่มีทางซะหรอก

                (งั้นเธอก็ลองเปิดหน้าต่างดูสิ)แล้วฉันก็ลองไปเปิดหน้าต่างดู ปรากฏว่า...นายเดวิลกำลังยืนโบกมืออยู่ เฮ้ย!!มาได้ไงวะเนี่ย

        (ลงมาคุยกันหน่อยดิ)

                "ม่ายยยย"ขืนไปก็โดนดิ ใครจะไปให้โง่

                (ถ้าเธอไม่ลงฉันจะ...เข้าไปหาถึงในบ้านเลยนะ)

                "ว๊ากกกกกกกกก จะลงไปเดี๋ยวนี่แหละ รอก่อนนะอย่าเพิ่งเข้ามา"แล้วเดวิลก็กดวางสายทิ้งส่วนฉันก็รีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน ที่ไปเพราะพ่อดุนะเนี่ย นี่ฉันสงสารนายนะเนี่ย ถ้านายเข้ามาหวังเดี้ยงแน่(ที่จริงกลัวพ่อตีข้อหามีผู้ชายมาหาถึงบ้าน แต่ยกเว้นริวนะเพราะเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กรวมทั้งมิ้นด้วยและพ่อแม่ของพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน)

        "นี่!!ทำไมช้า ขาสั้นหรือไง" อะไรเนี่ย เอาใจยากชะมัดเล้ย~

                "นี่รีบแล้วนะเว้ย มีไรว่ามา"

                "ไม่มีเรื่องจะพูดหรอก"

        "งั้นฉันเข้าบ้านแล้วนะ เสียเวลาอันมีค่าหมด"ฉันทำม่าหันหลังแต่ก็ถูกเดวิลจับข้อมือไว้ อะไรอีกเนี่ย รำคาญแล้วนะเฟ้ย-_-

        "แต่ฉันจะทำแบบนี้"แล้วเดวิลก็เอามือมาตีหัวฉัน เจ็บนะU_U"โทษฐานมาลอกเรียนแบบคำพูดแล้วก็ว่าฉัน"

        "หนอยแน่~นายตายยยยยยย"แล้วก็เกิดสงครามย่อยๆระหว่างฉันกับเดวิล 
           
       

              วันนี้แล้วสินะที่จะต้องทำอาหาร แล้วจะทำได้มั้ยเนี่ย โอ้ย~อยากจะบ้าตาย ฮือๆๆๆT^T อาหารที่ทำก็ไม่ยากอะไรมากหรอกนะแต่แบบว่าฉันทำไม่เก่งอ่ะ แล้วแต่ละคนของกลุ่มฉันก็สุดแสนจะบรรยายในการทำเลยอ่ะ คนแรกคือฉัน ฉันอ่ะนะทำเป็นแค่พวกที่เกี่ยวกับไข่อย่างเดียวอ่ะ คนที่สองคือมิ้น มันก็พอๆกับฉันแหละแต่ดีกว่านิดนึงเพราะมิ้นทำข้าวผัดเป็น^^ส่วนคนที่สามก็คือริวนั้นแหละ ไอ้คนนี้มันทำเป็นแค่ไข่ดาวอ่า~ และคนสุดท้ายคือเดวิล ไอ้นี่ยิ่งหนักเข้าไปอีก มันเล่นทำอะไรไม่เป็นเลยอ่ะ ฉันไม่น่าซวยไปจับฉลากได้คู่กับสองตัวนั้นเลย T_T

        "ปิงปองงงง ปายกานเถอะ"มิ้นพูดด้วยเสียงที่อาลัยอาวรณ์มากเลย น่าสงสารเสียจริงๆเลย แต่ว่าก่อนที่จะสงสารมิ้นฉันควรจะสงสารตัวเองก่อนดีกว่านะ-_-

        "ช่ายๆๆไปกันเถอะ"นี่นายได้เดือดร้อนอะไรเลยหรือไงฮะเนี่ย เดวิล.....

        ฉันพยักหน้าบอกเพื่อนแล้วเดินตามหลังมิ้นกันริวไปส่วนเดวิลปิดท้าย และแล้วก็ถึงเวลาสิ้นโลก ฉันเดินเข้าไปในห้องคหกรรมสีหน้าเหมือนคนใกล้ตายT^T

        "นี่พวกเธอได้ทำอะไรกัน"อาจารย์อ้วน(ที่จริงเค้าชื่ออาจารย์นกน้อยแต่หุ่นอาจารย์เข้าไม่ให้)ถาม

                "ผัดผักค่ะ"มิ้นตอบอาจารย์อ้วน

                "ดี งั้นทำไปแล้วกันท้ายชั่วโมงอาจารย์จะมาชิมแล้วให้คะแนน"แล้วอาจารย์ก็จากไป เหลือแต่พวกฉันที่อุตส่าห์ทำใจมาแล้วแต่ก็อดเสียวไม่ได้ -_-^^

        หลังจากที่อาจารย์อ้วนหายไปกับสายลม ฉันก็เริ่มออกปากบ่นตามนิสัย

                "อ๊ากกกก แล้วจะทำยังไงดีฟะเนี่ย โอ๊ย~ชีวิตฉันทำไมถึงได้รันทดขนาดนี้ด้วย ซวยซ้ำซวยซ้อนซวยแล้วซวยอีกจริงๆที่ได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกที่ไม่ได้เรื่อง"ฉันบ่นแบบว่า...ถ้าฉันไปแข่งการบ่นระดับประเทศหรือระดับโลกนี่คงได้ที่หนึ่งมาอย่างง่ายดายเลยอ่ะ-o-

        "นี่ป้า จะบ่นไรนักหนา มิ้นมันไปเตรียมของแล้วนั่นไปช่วยมันสิ"นี่!!ถ้านายยังไม่เลิกเรียกฉันว่าป้า ฉันจะเอาป๊อปทีนของฉันไปกระทบที่หน้าหล่อน้อยของนายเดี๋ยวนี้แหละ

                "ถ้านายยังไม่เลิกเรียกฉันว่าป้า ฉันจะเอาป๊อปทีนของฉันไปกระทบที่หน้าหล่อน้อยของนายเดี๋ยวนี้แหละ"ฉันพูดไปตามที่คิด หนอยแน่!!มาว่าคนอื่นแบบนี้เดี๋ยวสวยหรอก ไอ้บ้าเอ๊ย

                "ทำ..."

                "พอได้แล้ว มัวแต่ทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ แล้วงานมันจะเสร็จมั้ย ไปช่วยมิ้นมันทั้งคู่นั่นแหละ เดี๋ยวฉันจะไปเอาสูตรมาให้"ริวพูดแทรกขึ้นมา ทำให้การทะเลาะของฉันกับเดวิลสิ้นสุดลง ที่สำคัญนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งช้านนนนนน เป็นพ่อฉันหรือไง นั่นว่าแล้วไม่หันเดี๋ยวเถอะ(จะให้หันได้ไง ก็ตัวเองด่าในใจอ่ะ:ผู้แต่ง)อ่ะโด่เอ๊ย นี่ถือว่าเป็นงานกลุ่มนะถึงได้ทำน่ะ ว่าแล้วฉันก็เดินกระแทกส้น(เล่นเอาป๊อปทีนเกือบฟังแน่ะ สงสัยทำบ่อยๆไม่ได้)เดินไปที่อ่างเพื่อจะล้างผัก

                "ปองๆๆ มานี่หน่อยดิ เอาผักมาด้วยจะทำแล้ว"

        "อือ"ฉันตอบรับสั้นๆแล้วเดินไปหามิ้นที่ตั้งแก๊สอยู่

                "ทำเป็นหรอ"ฉันถามด้วยความสงสัย จะไม่สงสัยได้ไงอ่า ก็มิ้นจะทำอะไรเป็นสักกี่อย่างเชียว

                "อ๋อ เดี๋ยวริวเอาสูตรมาให้ไง"ว่าแล้วเชียว น่าอย่างมิ้นนี่นะจะทำเป็น"นู่นไงมาแล้ว"มิ้นชี้ไปที่หน้าห้อง ก็เห็นริวถือสมุดจดสูตรเดินเข้ามา

                "รีบๆใส่น้ำมันสิ กระทะร้อนแล้วเห็นมั้ย"มิ้นสั่ง

                "อ๋อ อืม"แล้วฉันก็เทน้ำมันลงไปกระทะนิดนึงถึงปานกลาง มันกะไม่ถูกอ่าเลยใส่มั่วๆไป -_-^^

        "มาแล้วๆ"ริวเดินมาพร้อมกับยื่นสมุดสูตรให้มิ้น สักพักเดวิลก็เดินเข้ามา ไม่รู้หายไปไหน ไม่ช่วยแล้วยังอู้อีกหรือไง ห๊า~

                "ต้องทำยังไงบ้างอ่ะ?"ริวถาม

                "ทำไม จะช่วยหรอ"ฉันถาม"แต่ถ้านายทำมีหวังงานล่มแน่"

        "พูดหยั่งกับว่าเธอทำเป็นงั้นแหละ นี่อะไรเป็นผู้หญิงซะป่าวทำเป็นแต่ไข่"โหย~ดูถูกกันนี่หว่า ไอ้ปองคนนี้ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้โว้ย

                "แล้วผิดกฎหมายมั้ยล่ะ"

        "ผิด"

        "ข้อที่เท่าไหร่"มันมีด้วยหรอวะ แล้วทำไมคนเก่งๆอย่างฉันถึงไม่รู้อ่ะ

                ทุกคนได้ยินเสียงอะไรมั้ย ก็เสียงอ้วกไงอ่า

                อ้วก~ โอกกกกกกกอากกกกกกก อะไรมันจะเวอร์ปานนั้น ก็คนมันเก่งจะบอกว่าโง่ได้งัย

                "ข้อที่999.9 ฉันเป็นคนคิดใช้สำหรับเธอคนเดียว 555+"พูดอย่างนี้แสดงว่าอยากมีเรื่องใช่มั้ย ได้^^

                "กวนส้งติงแล้วมั้ยล่ะ เดวิล อยากมีเรื่องไงห๊า~"ฉันง้างหมัดเตรียมตัวจะชกหน้าคนปากปีจอ แต่ก็ถูกมิ้นและริวห้ามทัพไว้

                "พอได้แล้ว!!"การประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมายของริวกับมิ้น สงสัยมันจะดังไปถึงสนามบอลใกล้ๆนู่นแล้วมั้งเนี่ย -_-"

        "จะทะเลาะกันไปถึงไหน คะแนนน่ะจะเอามั้ย"ขอโทษค่ะป้า เอ๊ย!! มิ้น

                "ปอง!!"

                เฮือก!

                "มะ..มีอะไรหรอ"

        "สะดุ้งทำไม แค่จะบอกให้เอาหมูเทใส่กระทะ"ฟู่~ตกใจหมดเลย นึกว่าวันนี้จะได้ไปสู่สรวงสวรรค์ซะแล้ว-_-'

                "อ๋อ..อืม"แล้วฉันก็จัดการเอาหมูใส่กระทะ มิ้นก็ผัดแบบผู้เชี่ยวชาญ  มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกแน่ๆเลย นั่นแน่~ต้องให้แม่สอนมาจากบ้านแน่ๆเลยอ่า แม่ของมิ้นน่ะทำอาหารเก่งมั๊กๆเลยรู้ป่าว อย่างงี้สิดี^o^

        "แล้วทำยังไงต่ออ่ะ"

                "ใส่ผักสิ"ฉันหันหลังเพื่อจะหยิบผักที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่จังหวะที่หันไปแก้มของฉันก็ไปกระทบกับปากของเดวิลโดยไม่ได้ตั้งใจOoO

        "อ๊ากกกกกกกก"ฉันใช้มือเช็ดบริเวณที่เดวิลหอมแก้ม ส่วนเดวิลเองก็เหวอไปสองวิ"นายมาหอมแก้มฉันทำไม"

        "เฮ้ย!อย่ามาหาเรื่องกันนะ แก้มเธอนั่นแหละที่มาโดนปากฉันเอง"มันเถียงคอเป็นเอ็นคะคุณผู้อ่าน ฮึม!!

        "แต่นายก็ผิดอยู่ดีแหละ นายมายืนข้างหลังฉันทำไม"

        "ก็มันไม่มีที่ยืนน่ะ"ก็ไปยืนข้างหลังริวไม่ได้เหรอ ห๊า~

                "แล้ว..."

        "พอเถอะปอง ไหนๆก็โดนหอมไปแล้ว เพื่อนกันไม่เป็นไรหรอก"พูดง่ายเนอะ เธอไม่ได้เป็นคนโดนหอมนิ-_-

                "ไม่!!"

        "ถ้าไม่ งานก็ไม่ต้องส่ง จบ"

        "แล้วมันเกี่ยวไรด้วย"

        "กระทะมันจะไม่แล้วโว้ย!!"อ๊ากกกกกกกก ขี้หูฉันจะออกมาเต้นระบำมั้ยเนี่ย>o<"รีบๆเอาผักมาเร็วๆ"แล้วฉันก็หยิบผักให้มิ้น

                "แล้วทำไรต่ออ่ะ?"ริวถาม

                "อ๋อ เดี๋ยวก็แค่ปรุงรสอย่างเดียวแหละ ปอง!!หยิบซอสให้หน่อย"

                "อือ"ว้ากกกกกกกก!!ซอสหก ตายแล้วทำไงดีอ่า U_U

                "สุ่มส่ามไม่เปลี่ยนเลยนะ น่าสงสารมิ้นจริงๆที่มีเพื่อนอย่างเธอน่ะ"ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเองเอาซะเล้ย~ ฉันเองก็สงสารริวเหมือนกันนั่นแหละที่มีเพื่อนอย่างนายน่ะ

                "ใครขอข้อเสนอไม่ทราบ"ฉันหันไปหาเดวิลแล้วต่อว่า ให้มันรู้ซะบ้างว่าไผเป็นไผ"ขอโทษนะมิ้น เราไม่ได้ตั้งใจอ่า แล้วงี้จะเอาไงต่อ?"

        "ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเอามาใหม่ แล้วทีหลังอ่ะหัดระวังบ้าง เดี๋ยวขึ้นคานไม่รู้ด้วยนะ"ทำอย่างกับตัวเองมีแฟนนักอ่ะป้า

                "หรอ"(-_-)(_ _) (-_-)(_ _)

                "มัวทะเลาะกันอยู่นั่นแหละรีบๆไปเอาซอสมาใหม่เร็วๆเข้า เดไปเอามาดิ๊"เหอะๆๆสมน้ำหน้าโดนใช้เลย

        "แล้วอยู่ไหนอ่ะ"เดวิลถามริว

                "ปองรู้ นำทางดิ"เฮ้ย!!ไงงั้นอ่ะ ไม่น่าไปสมน้ำหน้าในใจเลยอ่าT_T

        "ทำไมต้องเป็นฉันอ่ะ นายก็รู้นี่"

                "ฉันต้องช่วยมิ้นมัน ไปเร็วๆไป๊"อย่าให้ถึงทีฉันบ้างละกัน ฮึ!

                "จะไปมั้ย ตามมาดิ"แล้วฉันก็เดินนำไปที่โต๊ะที่มีตู้กับข้าวส่วนเดวิลมันก็เดินตามมา

                "อะ หยิบดิ"ฉันหันหลังไปบอกเดวิลให้หยิบซอสที่อยู่ในตู้กับข้าว

                "หยิบให้หน่อยดิ"

        "จำเป็น"

        "ใช่ จำเป็น"

        "ตรงไหน"

        "ก็เธอบังฉันอยู่อ่ะ "
               "เออว่ะ!"แล้วฉันก็หยิบซอสเองแล้วก็เดินกลับ
                "ไปหยิบซอสหรือไปทำไรมาเนี่ย ช้าจัง รีบๆใส่เลยเร็วๆ"

        "อือ"แล้วฉันก็จัดการใส่ซอสตามที่มิ้นบอก คราวนี้ไม่มีอะไรผิดพลาด สมบูรณ์เพอร์เฟ็กร้อยเปอร์เซ็น

                ในที่สุดก็สำเร็จสรุปก็คือเดวิลมันไม่ช่วยอะไรเลยช่วยอย่างเดียวคือ...ช่วยเป็นตัวถ่วง-_- ในที่สุดก็ถึงเวลาที่อาจารย์มาชิม จะรอดมั้ยว่ะเนี่ย ปอง~

        "ก็อร่อยดีนะ แต่เค็มไปหน่อยนึง ครูให้แปดเต็มสิบ"คำวิจารณ์หลังการชิมของอาจารย์ดังออกมาจากปาก ว้าว~ได้ตั้งแปดคะแนนแน่ะ^^

        กลุ่มฉันนี่ดีใจจนเว่อร์เลยอ่ะ จะไม่ให้เว่อร์ได้ไง ก็อย่างที่บอกไว้ข้างต้นถึงสรรพคุณในการทำอาหารของกลุ่มฉัน ถ้าไม่ให้ดีใจก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว^o^/

                "อาวล่ะ ดีใจกันแค่นี้ก็พอ พวกเธอต้องไปเรียนคาบต่อไปไม่ใช่หรอ"

                "คับ/ค่ะ"