คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ข้อยกเว้นของความรำคาญ
ส่วนมะปราพอเห็นรีนิ้วมวแบบนั้น็้มหน้าแล้วถอนหายใเบาๆ
มะปรา : ่าเถอะ ะิไร็ิ แ่ไม่้อยุ่ับพี่ พี่หานไปส่เอไ้
มะปราพูบ็ลุหนีเินไปเ้าห้อน้ำทันที ส่วนรีน็ไ้แ่มอาม
สแน็ : มึ ูว่ามึเลิื้อเถอะ สสารวะ เาเยาใส่มึนานี้ 555555
รีน : สสารแล้วำหาพ่อมึหรออีแน๊ หึ ูะไม่ยอมแพ้ให้นเย็นาแบบเาหรอ (ยิ้ม)
รีน็ยิ้มมุมปาแบบเ้าเล่ห์่อนะนั่ื่มเหล้ารอ นระทั่เวลามันผ่านไปพัให่ มะปรา็เินมาเ็บิลโยมีหิสาวทรหลัวนนึเินาม้วย ่อนที่ทั้สอะเินออาบาร์ไป่อหน้า่อาอรีน
สแน็ : มึ เาไปับนอื่นแล้วววววว
รีน : ูเห็นแล้ว ี๊ หยามนเยไ้แบบูมา
รีนพูบ็ระเหล้านหมแ้ว่อนะรีบามไป
สแน็ : เอ้า อีรีนนนนนน
สแน็็ะโนามหลัไป่อนะถอนหายใเบาๆ
สแน็ : เฮ้อออออ หวัว่าพรุ่นี้ะไม่ไ้ยิน่าวเพื่อนูเ้าโรบาลนะ
สแน็็บ่นไปถอนหายใไป้วยวามเป็นห่วเพื่อน
…………………………………………….//…………………………..……………..
ทา้านรีนในอนนี้็เินามมะปรามาห่าๆ นมาถึหน้าทาเ้าบาร์ และอนนั้น็เหมือนโะเ้า้ารีนเหลือเิน เพราะนอมะปรา็เหมือนะลืมอเลยรีบลับเ้าไปเอาอ ส่วนมะปรา็เินไปรอที่มุมอีฝั่อประู
แ่ในะที่รอ รีน็ยืนมออยู่นาน่อนะเห็นนอมะปราำลัเินลับมา รีน็รีบเอามือปิปามะปราพร้อมลามะปราเ้าไปใน่อห้อเ็บอแล้วล็อประูแน่น
มะปรา : อื้อออออออ
“ พลั๊วะ เพลี๊ยะ ”
แ่้วยวามที่มะปราเยเรียนศิลปะาร่อสู้มามันเลยทำให้มะปราพลิสถานาร์เป็นผู้อยู่เหนือเมส์ไ้ แถมยัศอใส่เ็มท้ออรีนและ่อยเ็มแรนรีนทรุไปอที่พื้นนเลือึมที่มุมปา
รีน : โอ๊ยๆๆๆ เี๋ยวๆพี่ โอ๊ยยย
รีน็รีบเอามือมาบัไว้เพราะลัวมะปราะลมืออี
มะปรา : เอ๊ะ เราอีแล้วหรอ?
รีน : อื้อ โอ๊ยยยย เ็บอะ ทำไม้อรุนแรนานี้อะ
รีน็่อยๆพยุัวเอึ้นพร้อมเอามือับมุมปา
รีน : เี้ย เลือ พี่ะเล่นถึายเลยหรอไ
มะปรา : นี่ แ่เลือออไม่ายหรอ ไปล้าแผลแล้วหาไรประบเี๋ยว็หายละ เฮ้อ น่าเบื่อวะ
มะปรา็ยับ่นแบบเ็ๆ่อนะำลัยื่นมือไปเปิประูห้อเ็บอเพื่อะออไป แ่รีน็รีบอมะปราา้านหลัทันที
มะปรา : อะไรเนี๊ย
รีน : ให้รีนไปส่พี่นะ
มะปรา : ไม่้อยุ่ไ้ไหม?
รีน : ็อยายุ่อะ
มะปรา : นี่ ถามริ สแน็เยบอไหมว่าพี่ไม่อบใรื้อแบบนี้ และุบอนที่ื้อแบบนี้ือไร
รีน : โนพี่้านระทืบไ อ่ะ เอาิ ามสบาย ะระทืบไหมละ ามสบาย
รีนพูพร้อมปล่อยอออแล้วนั่ลที่พื้น
รีน : ะ้านระทืบหรือระทืบเอ็แล้วแ่พี่ แ่พี่้อระทืบรีนทุวันเลยนะ เพราะรีนะื้อพี่นว่าพี่ะยอมุยับรีนีๆอะ
มะปรา็้อมอรีนที่นั่ออแล้วพูาวนประสาทอยู่รพื้น
มะปรา : เฮ้อออออ เอารินะ วันนั้นไม่น่าพลาไปยุ่ับนที่น่าเบื่อแบบนี้เลยแม่
มะปราพูพร้อมเสยผมึ้นพร้อมทำหน้าเ็ๆ ส่วนรีน็่อยๆลุึ้นแล้วยิ้มให้มะปรา
รีน : ั้น ให้นที่น่าเบื่อนนี้ไปส่นะะ (ยิ้ม)
มะปรา็เหลือบมอรีนแบบเ็ๆ่อนยื่นมือไปเปิประูออ แ่รีน็ับมือไว้มันที
รีน : เี๋ยว อเ็่อน นอพี่ไปยั (ยิ้ม)
รีนพูพร้อมเปิประูแล้วส่อู้านอ
รีน : โอเร (ยิ้ม) ป่ะ ลับ
มะปรา็เินนไหล่รีนออาห้อเ็บอไป ส่วนรีน็ยิ้มมอ่อนะเินามไปแบบนที่เ็บัวไม่น้อยเลย
และสุท้ายแล้วมะปรา็้อยอมให้รีนมาส่นถึอนโ
มะปรา : อบุนะ และ่อไปนี้เลิื้อ เลิวุ่นวายับพี่สัทีเถอะ ไ้ไหม?
รีน : อโทษนะะ (ยิ้ม) ทำให้ไม่ไ้
มะปรา : เอ๊ะ
รีน : เอ๊ะ ทำไม ทำให้ไม่ไ้ริๆ (ยิ้ม) พี่อะลอปรับัวใหม่สิ เปลี่ยนเป็นถ้าอยาื่ม็วนรีน หรืออยามีอะไร็วนรีนนนนนน
มะปรา : ไม่อะ
รีน : ทำไม (ยิ้ม) รีนไม่แ่บหรอ แ่ืนนั้นพี่็ูอบในสิ่ที่รีนทำให้นะ
มะปรา : ไม่้อรื้อฟื้น ไม่อบ
มะปราพูพร้อมะลารถไป แ่รีน็ับมือไว้ทันที
รีน : ล่อไปนี้ถ้าื่มะวนรีนไหม?
มะปรา : ไม่ เพราะะไม่ไปื่มละ เบื่อี้หน้าเราวะ
รีน : (ยิ้ม) แล้วถ้าไม่ื่ม ะไปไหนอะ?
มะปรา : ็ไม่ไปไหน อยู่ห้อ
รีน : หรอ อื้อ ็ี (ยิ้ม)
มะปรา : อือ แล้ว็ปล่อยไ้แล้ว
มะปราพูพร้อมะสะบัมือออแ่รีน็ับมือไว้แน่น
มะปรา : ปล่อยยยยย
รีน : เอิ่มมม ทำแผลให้หน่อยไ้ไหมอะ เ็บปามาเลยอะ
มะปรา็เหลือบมอหน้ารีนที่มุมปามันมีเลือึมๆ
มะปรา : ลับไปหาน้ำแ็ประบเี๋ยว็หาย
รีน : ทำให้หน่อย ทำเอไม่เป็น นะๆๆๆๆ นะะๆๆๆๆ
มะปรา็ถอนหายใยาวๆ่อนะพยัหน้าเบาๆ
มะปรา : อื้อ ึ้นห้อ
พอมะปราพูแบบนั้นรีน็รีบปล่อยมือพร้อมยิ้มแบบีใมา และที่รีนพยายามื้อมะปรา็เพราะรีนอยารู้ว่า มะปราพัอยู่ห้อไหนนั่นเอ
นระทั่มาถึบนห้ออมะปรา
รีน : พี่อยู่นเียวหรอ?
รีนพูพร้อมหันมอไปทั่วห้ออมะปรา่อนะเินไปนั่ที่โฟา
มะปรา : อือ
รีน : ที่ผ่านมาเวลาพาใรออาร้านเหล้า ็บที่นี่หรอ?
มะปรา : เปล่า ห้อ้านอ หรือไม่็ห้อเา พี่ไม่อบให้ใรึ้นห้อ
รีน : แล้วรีนอะ (ยิ้ม) ้อยเว้นสิ ใ่ไหม?
มะปรา : อื้อ ้อยเว้นอวามรำา ถ้าย้อนเวลาลับไปวันนั้นไ้ ะไม่ถลำลึเลย รำา
มะปราพูบ็ลุพรวไปหยิบผ้าเย็นในู้เย็นมาประบปาให้รีน ส่วนรีน็นั่อมยิ้มมอมะปราลอ
รีน : ถามริ พี่ไปเรียนาร่อสู้มา้วยหรอ? รีนว่ารีนล้อพี่แน่นเลยนะ แ่พี่็เร็วอะ หมัหนั้วย
มะปรา : อือ เรียนอนว่าอะ เพราะรู้สึว่าเป็นนอบเที่ยว เรียนไว้หน่อย็ี เผื่อวันนึเอนแบบนี้ะไ้่อยให้ร่วเลย
มะปราพูพร้อมผ้าเย็นใส่มุมปาอรีน
รีน : โอ๊ย เ็บบบบ
มะปรา : อะ เสร็แล้ว ลับไปืนนี้็ประบอีรอบละัน ที่ห้อมีผ้าเย็นใ่ไหม?
รีน : ไม่มี
มะปรา : ไม่มีไ้ไ เป็นถึทายาทเ้าอโรแรมัเลยนะ
รีน : ็พัที่อนโไหมละ ไม่ไ้พัในโรแรมะหน่อย (ยิ้ม) ว่าแ่ พี่รู้ไ้ไว่านี่เป็นใร
พอรีนพูบมะปรา็ล่วเอานามบัรรีนออมาาระเป๋า
มะปรา : นี่ไ เราิว่า เรามีอพี่นเียวหรอะ น้อันา
พอรีนเห็นมะปราโว์นามบัรนแบบนั้นรีน็ถึับยิ้ม
รีน : พี่มีไว้็ี เ็บไว้ีๆนะเผื่ออยาไปหา หรืออยาโทร โทรไ้ทุเมื่อ (ยิ้ม)
มะปรา : ไม่เ็บอะ เอาืนไปเถอะ รระเป๋า
มะปราพูพร้อมเอาวารหน้ารีน แ่รีน็เ็บใส่ระเป๋ามะปราเหมือนเิม
รีน : เอ๊ะ ะืนทำไม เ็บไว้เถอะ อยาให้เ็บ
มะปรา็มอไปพร้อมทำหน้าาเ็ๆในวามวุ่นวายอรีนไป
มะปรา : อือ ะลับไ้ยั
รีน : เอิ่มมมม ไม่ให้้า้วยหรอ? ้าไ้นะ พร้อม้วย
มะปรา : ไม่ ไม่มีอารม์
รีน : ั้น นอนอเยๆ็ไ้
มะปรา : ไม่ บอว่าไม่ำเียว็ให้มันรู้เรื่อหน่อยเถอะนะ
รีน : อะๆ ็ไ้ๆ (ยิ้ม) แ่ถ้าพรุ่นี้ไปเที่ยวไหนวนหน่อยนะ
มะปรา : ็บอว่าไม่ไปไ
รีน : ็เผือไปไ
มะปรา : อือออออ โอเร ะลับไ้ยั ่วแล้วเนี๊ย
รีน : โอเร (ยิ้ม) ฝันีนะะ
แล้วรีน็ยอมลับในทันที แ่่อนลับรีน็โยหน้าไปยิ้มหวานๆให้มะปราหนึ่ที แ่รอยยิ้มนั้น็เป็นรอยยิ้มที่มะปรามอว่าวนประสาทเหลือเิน
ความคิดเห็น