Dream Battle

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : "รู้จักมั้ย Dream Battle ?"

บทที่ 1 : "รู้จักมั้ย Dream Battle ?"

"เห้อ... ในที่สุดก็สอบเสร็จจนได้" ชายหนุ่มร่างเล็ก ผมสีแดงแซมดำเล็กน้อย หน้าตาใช้ได้ แต่ดันทำตัวเซอๆ บ่นกระปอดกระปอด แต่เสียงก็เต็มไปด้วยความยินดี เพราะ การสอบครั้งสุดท้ายของ ม.3 มันจบลงแล้ว !

"แหมะ ! รอวันแบบนี้มานานเลยละสิ เรด" ชายอีกคนที่เดินมาข้างๆกัน เอ่ยบ้าง เขามีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแสดงถึงความสดใส ไว้ผมรองทรงสูงนี่แหละ แต่หน้าตาดีมาก ขนาดผู้หญิงติดตรึม !

"อะไรกัน นายไม่รอหรอไง โห จะได้หยุดยาวทั้งที ลัลลาหน่อยสิวะ ไอกร๊วก" คนถูกว่า หันมาหน้ามาส่งสายตาอาฆาตเล็กน้อย

"โทษที ชื่อเกรต ไม่ใช่กร๊วก"

"เอาเถอะๆ ล้อนิดล้อหน่อยทำเป็นเข้ม ! ปิดเทอมนี้จะทำอะไรดีละ แกอะ" เรดเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวจะทำให้เพื่ออารมณ์เสียจนไม่มีคนคุยด้วย เพราะเพื่อนคนอื่นยังสอบไม่เสร็จ มีแต่เขากับเกรตเท่านั้นที่ออกจากห้องสอบอย่างรวดเร็วในวิชาคณิตศาสตร์ แน่นอน 2 คนนี้ถือว่าเป็นหัวกะทิ ของห้อง... แต่ทำไมไม่รู้ ไม่เคยฉายรัศมีความเป็นหัวกะทิเลยแม้แต่น้อย....

"ซ้อมดนตรี แกเชื่อไหม ตอนนี้ เราสีไวโอลินเป็นเพลงได้แล้วนะเว้ย !!" เกรตโม้ใส่เพื่อน ด้วยสีหน้าและแววตาภาคภูมิใจ และเปล่งประกายอย่างที่สุด

"จริง ? เพลงไรอะ" เรดมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย ไม่นึกว่าเพื่อนเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

"Twinkle Star...!! ไงละ เทพมั้ย โห ฝึกตั้ง 1 เดือนเลยนะเว้ย" เกรตยังคุยโวต่อไป โดยไม่สนเพื่อนตัวเอง ที่ยืนค้างเป็นรูปสลักหิน ด้วยความตื่นตะลึง

"เป็นไรวะ เรด ทึ่งละสิ ฮ่าๆๆ"

"เออใช่ ทึ่งมาก แกนี่ไม่ต่างจาก ป.4 เลย อย่างมากก็ดีกว่านิดนึง" เรด แขวะใส่เพื่อนอย่างไม่แยแส "ทำไมวะ รู้ว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ด้านดนตรี แต่ก็ยังเล่นต่อไปเรื่อยๆ อย่างนี้... ไม่ลองหาอย่างอื่นทำบ้างหรอ"

เกรตไม่สนใจในสิ่งที่เพื่อนบอกเมื่อกี้ เขาทำทีเป็นไม่แยแสต่อมัน และเดินไปที่ร้านหนังสือซีเอ็ด ที่อยู่ใกล้โรงเรียน พวกเขาและแก๊งมาร้านหนังสือนี่ประจำเพราะกลับบ้านก็น่าเบื่อเหมือนเดิม อย่างน้อยการหาหนังสืออ่านมันก็น่าจะช่วยให้หายเบื่อได้บ้าง
เกรตหยิบนิตยสารเกมมาเล่มหนึ่งเพราะเห็นน่าสนใจ และเรดก็เข้ามาเห็นพอดี

"นายจะเล่นเกมหรอไง... อ๊ะ ! นี่มันเกม Dream Battle นิน่า" เรดอุทานขึ้น เขากำลังเล่นเกมนี้อยู่พอดี

"เกมอะไร ?" ด้วยความสงสัย เกรตเลยถาม เพราะเห็นเพื่อนตกใจเลยรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย

"มันก็ไม่มีอะไรหรอก แต่มันสนุกดี..." พอเรดพูดจบ เกรตก็ทำหน้าเอือมระอาขึ้นทันที เพราะมันก็ไม่เห็นจะมีเหตุผลที่ต้องอุทานขนาดนั้น เกรตปิดหนังสือ และทำท่าจะไปหาอย่างอื่นอ่าน

"เฮ้ย ! สนุกจริงๆนะ เห็นแล้วนึกออกเลย แกมาลองเล่นเกมนี้ดิ" เรดตามไปคะยั้นคะยอเพื่อน ด้วยสีหน้าและแววตาที่อ้อนวอนสุดๆ... จนเกรตจะ

"โทดทีนะเรด กุจะอ๊วกวะ... เลิกทำสายตาแบบนั้นเถอะ" เกรตยังทำสีหน้าเอือมระอาเหมือนเดิม

"เฮ้ย ! เล่นๆกันๆ มันอาจจะทำให้ความฝันแกเป็นจริงนะ.." พอพูดจบ คิ้วของเกรตก็ขมวดเป็นปม เขารู้สึกแปลกใจ 'เกมจะทำให้ฝันเป็นจริงได้ไง'

'นั่นสิเกมจะทำให้ฝันเป็นจริงได้ไง ไอเรดนี่มันต้องเวอร์แน่ๆ อยู่ในห้องมันยังเพ้อเจ้อตลอด ไม่น่าละ นับวันนับวัน มันยิ่งดู เซอร์ๆ ไร้ความเป็นระเบียบไปเยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงอย่างกับอะไร' เกรตยังคงคิดต่อไป ด้วยสีหน้าเอือมระอาไม่ต่างจากเดิม แต่มันแหยลงเรื่อยๆ จนเพื่อนอดสงสัยไม่ได้

"เป็นไรวะ ?" เรด ถามเพราะเริ่มเห็นเพื่อนอาการไม่ค่อยดี สีหน้าเหยเกขนาดนี้ จะเข้าขั้นจิตตกแล้ว

"กำลังคิดว่า ช่วงนี้ แกไร้ระเบียบ ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาซีดหมอง อย่างกับหนอนขึ้นอืด ไม่ได้เนี๊ยบเหมือนที่เคยเป็นมา ถึงแม้จะหน้าตาดีเหมือนเดิมก็เถอะ" เกรตพูดเหมือนที่ตัวเองคิดทุกอย่าง จนเพื่อนผู้ดูแลตนเองเป็นนิจสะอึก

"ถามได้ สอบหนักขนาดนี้ ขอโทรมสักวันสองวัน ไม่ได้หรอไง"

"นึกว่าแกเพ้อเจ้อเข้าขั้นบ้าแล้วซะอีก เห็นแกพูดว่า เกมจะทำให้ฝันเป็นจริงได้..." เกรต ยังแขวะเพื่อนต่อไป โดยไม่ดูสีหน้าเพื่อนคนนี้ ที่พอเข้าโหมดอธิบายแล้ว จะอธิบายจนไฟแลบ ไม่ให้หยุดพักเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าเรื่องที่พูดจะมีไม่มาก แต่ว่าเรดคนนี้ ก็พูดซะจริงจังได้
"แกฟังนะ... เกมนี้มันเป็นเกมที่ทำให้ฝันแกเป็นจริงได้ เพราะว่า เกมนี้เมื่อผู้เล่นได้ทักษะใดทักษะหนึ่งมันอาจจะมีผลต่อผู้เล่นในโลกแห่งความจริงด้วย โดยเกมนี้ผู้เล่นจะสามารถสร้างฝันให้เป็นจริงได้ ด้วยการฝึกมันเข้าไป ! จะบอกให้นะ เกมนี้มีอาชีพนักดนตรีด้วย... แต่ว่า..." พอเรดมีสตินึกได้ว่าจะพูดอะไรต่อไปก็เงียบลง เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่า ไออาชีพนักดนตรีเนี่ย มันห่วยแตกสิ้นดี.... 'บอกไปมันก็ไม่เล่นสิ'

"แกพูดจริงหรอ เกมอะไรจะทำแบบนั้นได้ ว่าแต่... ไอตอนสุดท้ายแกจะพูดว่าอะไร" เกรตยังไม่หายสงสัยนิดหน่อย เพราะว่า คิ้ยังขมวดเป็นเลขแปดอยู่ แต่ก็พอเข้าใจอยู่บ้าง

"เอ่อ.. ไม่มีอะไรหรอก แค่จะพูดว่า แต่ว่าแกจะเล่นได้หรือเปล่านี่สิ หึหึ แกยิ่งไม่เก่งดนตรีอยู่ด้วย ไม่น่าเชื่อเลยนะ ไม่เก่งแต่ก็ฝัน" ในที่สุด เรดก็หาทางแถไถได้ เกือบตายไปแล้ว ซึ่งทำให้เรดต้องถอนหายใจ อย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เกรตได้ยิน

"เอาเถอะ เรื่องของเรา แล้วจะเล่นไง ไหนๆ ก็ปิดเทอมละ จะได้ลองบ้าง ซ้อมดนตรีทุกวันก็เซ็ง" เกรตเลิกทำสีหน้าเคร่งเครียด แล้วคลายปมบนคิ้วออก ซึ่งทำให้เรดพอใจเป็นอย่างมาก เพราะกลัวเพื่อนคนนี้จะถามอะไรที่เขาไม่อยากตอบอยู่

"ก็ไปซื้อเครื่องเล่นมาง่ายนิดเดียว... มาๆ เดี๋ยวพาไปร้านเกม" ไม่มีเสียงตอบรับจากเกรตแต่ใดๆ มีแต่เสียงฝีเท้าเหยียบย่ำฟุตบาตสวบๆของเรด ที่กำลังลากเกรตไปยังร้านเกมที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

ทั้ง 2 คนวิ่งมาถึงร้านเกม ซึ่งเป็นร้านขนาดกลาง ผู้คนพลุกพล่าน เดินจับจ่ายหาซื้อเกมกันให้ควัก ซึ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเค้าเหล่านั้นจะไม่มองสินค้า 'Dream Battle Syncronize' ซึ่งเป็นเครื่องเล่นของเกม Dream Battle ที่จะเชื่อมต่อข้อมูลระหว่างตัวเราไปยังโครงข่ายของเกม Dream Battle อย่างชัดเจน ด้วยวิธีการที่ไร้สาย โดยเครื่องนี้จะมีลักษณะเป็นเก้าอี้บุนวมสบายๆ แต่มีครอบแก้วปิดตรงส่วนที่จะเป็นศรีษะของคนเอาไว้ บริเวณที่เท้าแขนมีปุ่มอยู่แค่ 2 ปุ่ม คือ ปุ่มที่ทำหน้าที่ปิดครอบแก้ว และปุ่มที่ 2 ที่เป็นสีแดงๆคือ ปุ่ม GAME START

ทั้ง 2 คน วิ่งมาถึงเครื่องเล่นนี้อย่างรวดเร็ว และ เพื่อนซี้ของเกรตก็เริ่มเข้าสู่โหมดอธิบายอีกครั้ง

"เอาแค่วิธีการเล่นก็พอนะ ก่อนจะเล่น แกก็ปิดครอบแก้วก่อน โดยกดที่ปุ่มเล็กๆ นั่นแหละ มันจะส่งข้อมูลไปให้ทางศูนย์บริการผ่านระบบอะไรสักอย่างของเขาที่แหละ ซึ่งแกจะขาดอากาศหายใจก่อนใช่มั้ยละ ครอบแก้วนี้เลยมีการทำให้ ออกซิเจนถ่ายเทสะดวกด้วย แล้วนายก็หลับตาลง แล้วกด Game Start เลย ! แค่นี้แหละ" เรดอธิบายเสร็จ เกรตก็พยักหน้าอือออห่อหมกตาม แม้มันจะอธิบายงงๆ ก็เถอะ

"โอเค นายคงเข้าใจแล้ว ไปซื้อเลย" เรด รีบคะยั้นคะยออีกครั้ง เพราะกลัวเพื่อนเปลี่ยนใจ ซึ่งเกรตก็ไม่ลืมที่จะถามก่อนว่า

"มันราคาเท่าไหร่วะ กลัวแพงเกิน ของอย่างนี้"

"ฐานะอย่างแกยังมีหน้ามาถามอีกหรอ ดีกว่าเราอีก" เรดทำหน้าแหย นิดหน่อย

"อืม" เกรตพูดแค่นั้น และรีบไปที่เคาต์เตอร์ เพื่อชำระเงิน

------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษน้า สั้นไปมากๆเลย TT