Loving her was red [Fiction: Akuma no riddle]

PS.ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงๅ


แนะนำตัวละครซักเล็กน้อย

จิฑารุ นมัธเมษ
-1ใน3สาวหล่อประจำโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังมีดีกรีเป็นนักกีฬาฟันดาบและยังเป็นนักศึกษาวิชาทหารหญิงอีกด้วย
เธอเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่5เป็นคนที่ภายนอกดูจริงจังและดูเงียบขรึมแต่แท้จริงแล้ว

เธอเป็นคนที่ขี้อายและสุภาพมากๆแถมยังเป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยนมากๆ
จนได้รับฉายาของบรรดาแฟนคลับว่า"เจ้าชาย"และสีโปรดของจิฑารุนั้นก็คือ"สีแดง"
 

คริกัญญา หัสจี
-สาวน้อยที่ย้ายเข้ามาเรียนในภาคเรียนใหม่ของชั้นมัธยมศึกษาปีที่5
ลักษณะภายนอกทั้งส่วนสูงและน้ำนักเหมือนกับเด็กมัธยมต้นมากกว่าค่อนๆไปทางประธมเสียด้วยซ้ำ

ดูภายนอกเป็นคนที่ร่าเริงและสุดใสแต่ภายในเธอคิดและเก็บเรื่องต่างๆเอาไว้เกินกว่าที่ใครจะคาดถึงและนอกจากนี้สีโปรดของเธอคือ"สีฟ้า"และสีที่เกลียดมากๆนั้นก็คือ"สีแดง"

EP.1: รูมเมท

เรื่องราวของฉันและเธอได้เริ่มขึ้นเมื่อ 6 - 7 เดือนที่แล้ว

“นี้คริกัญญา...ลูกอยู่ที่นั้นอย่าไปรบกวนรูมเมทหรืออาจารย์มากนะรู้มั้ย..ดูแลตัวเองด้วยนะแม่ต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ”

เสียงของผู้เป็นมารดากำชับให้ผู้เป็นลูกสาวที่ต้องพรากออกมาจากอก

ให้ลูกสาวเพียงคนเดียวดูแลตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงของผู้เป็นมารดา

“ค่าๆ...หนูจะเป็นเด็กดีและเป็นคนดีไม่เป็นภาระของใครตามที่แม่สอนนะคะ..ค่า..สวัสดีคะ..หนูนักแม่นะคะ..”

หลังจากวางสายไปร่างของสาวน้อยที่หอบสัมภาระมากมายที่ถึงแม้จะมีแต่เสื้อผ้าและของจำเป็น

แต่มันก็หนักเกินกว่าที่จะถือรอผู้ที่เป็นเจ้าของกุญแจที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน

แค่เดินทางก็เหนื่อยเกินพอแล้วยังต้องมานั่งรอกับพื้นตอนนี้ความเหนื่อยล้าได้กัดกินสติของสาวน้อย

แรงที่จะกระทำใดๆตอนนี้ไม่มีอีกแล้วเปลือกตาของสาวน้อยค่อยๆหรี่ลงมาช้าๆ

 นัยน์ตากลมโตสีเหลืองอ่อนๆค่อยๆหายลับเข้าไปในเปลือกตาและหลับลงสู่ห้วงนิทรา

เวลาผ่านไปนานพอสมควรที่เธอหลับไปผิวกายขาวเนียนสัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศ

งั้นก็แสดงว่าตอนนี้เธอได้อยู่ในห้องแล้ว
 

เปลือกตาทั้งสองค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ นัยน์ตากลมโตสีเหลืองอ่อนๆเหลือบซ้ายแลขวาก็เห็นเพียงเตียงนอนที่เป็นระเบียบของผู้ที่เป็นรูมเมท
ร่างของสาวน้อยค่อยๆลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่งเหยียดขาหลังจากการหลับเพราะความเหนื่อยล้าไปนาน

ใบหูของร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มจับได้เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินออกมาจากทางที่เหมือนจะเป็นห้องน้ำอย่างเชื่องช้าเจ้าของฝีเท้าเดินมาหยุดตรงปลายเตียงพอดิบพอดีหลังจากที่มัวแต่เช็ดเส้นผมสีแดงฉานนัยน์ตาที่หรี่ลงเพื่อไม่ให้น้ำเข้าตาค่อยๆปลือขึ้นมองร่างของรูมเมทคนใหม่ด้วยแววตาที่นิ่งแต่ดูไม่น่าหวาดกลัว

“เป็นยังไงบ้างล่ะร่างกายน่ะ...คงจะเพลียสินะหลับหน้าห้องเกือบ20นาทีเลยนะนั้น...”

 

นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมาที่ใบหน้าหวานของคริกัญญาอย่างไม่ลดละสายตาส่อถึงความเป็นห่วงเป็นอย่างมาก

มันทั้งดูอบอุ่นและอ่อนโยนจนทำให้คริกัญญาหลุดไปอยู่ในภวังค์ชั่วขณะจนลืมตอบคำถามไปเลย

“ด-..ดีขึ้นแล้วล่ะคะ..คุณเอ่อ....”

“จิฑารุ นมัธเมษ...แล้วเธอล่ะสาวน้อย..”

“คริกัญญา หัสจี ค่ะ..”

“เอ๋!..เธดอน่ะเหรอคือรูทเมทของฉันนึกว่าจะโตกว่านี้ซักหน่อยล่ะนะ...แต่เอาเธอ...

นับจากนี้ฉันจะดูแลเธอ...เราจะเป็นเพื่อนที่ดูแลและเกื้อกูลกันมีอะไรปรึกษาฉันได้เลยนะ..”

นับตั้งแต่วินาทีนั้นวินาทีที่สิ้นสุดคำพูดใบหน้านิ่งกลับคลี่ยิ้มให้สาวน้อยอย่างอบอุ่นและอ่อนโยน

แน่นอนว่าเธอเริ่มตหลุมรักสาวหล่อคนนี้อย่างเต็มเปานับตั้งแต่วินาทีนั้นเธอก็คงไม่ชอบสีแดงอีกต่อไป

ทั้งสองคนเริ่มบทสนทนาที่แสนจะธรรมดาไปจนถึงคำถามยิบย่อยหลังจากนั้นก็คุยกันจนเกือบเช้า

วันและเวลาล่วงเลยไปหลังจากที่คริกัญญาได้อยู่และใช้ชีวิตในวัยเรียนคู่กับจิฑารุก็ติดจิฑารุมาตลอด

แต่ก็ยังไม่มีโอกาสที่จะได้รู้และเข้าใจความรู้สึกลึกๆของตนเองเลยว่าแค่หลงหรือว่ารัก...

**“ก๊อกๆ...”**

ฝ่ามือเล็กๆของคริกัญญาจัดการเคาะประตูเพื่อเรียกให้เจ้าของห้องที่เวลานี้มีเพียง ฮารุ อิจโนเสอยู่

ฮารุ อิจโนเสเป็นเพื่อนร่วมห้องของจิฑารุและ คริกัญญาและแน่นอนว่าดูออกถึงเรื่องที่คริกัญญาชอบจิฑารุ

“อ้าวคริกัญญาเข้ามาก่อนสิจ้ะ... ”

“คงต้องรบกวนตามเคยล่ะนะ”

หลังบานประตูคือบทสนทนาเรื่องเดิมๆและเรื่องใหม่ๆความรู้สึกใหม่ๆ

ของเธอทั้งสองที่มีให้กับสาวหล่อรูมเมทของพวกเธอเอง

ทั้งสองคุยและแลกประสบการณ์กันอย่างที่สาวๆควรจะเป็นจนเย็นและได้เวลาที่ต้องแยกย้ายเมื่อรูมเมทของฮารุกลับมา

เรื่องราวในแต่ละเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล่าหรือเรื่องจริงทุกเรื่องย่อมมีระยะเวลาของมันในการเดินและดำเนิน

เพราะฉะนั้นติดตามเรื่องราวที่กำลังเดินต่อไปได้ในEP.2:ทั้งๆที่ฉัน...แท้ๆ....

 ตัวอย่างต่อนต่อไป...

"ฮารุนะ...รัก..."

"ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ!..ทั้งๆที่ฉัน..."

"ขอโทษนะ...ฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว..."