คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : scene_04 take 1
scene_04 take 1 cam roll 0312 sound 20:25:44
กองถ่ายที่เล็กเสียจนไม่รู้จะเล็กมากกว่านี้ได้ยังไงเริ่มต้นที่มุมหนึ่งหน้าชั้นหนังสือหมวดดนตรีที่ฮันบินคุ้นยิ่งกว่าคุ้น
ช่วงนี้เขามาตรงนี้บ่อยๆ นี่นะ
“แสงพอเหรอ?”
หนุ่มน้อยถามอย่างไม่แน่ใจ ตอนที่ยื่นมือไปหยิบหนังสือบางเล่มออกมาตามคำสั่งของผู้กำกับใหญ่
“พอสิ เช็คมาตั้งหลายครั้งแล้ว”
เสียงตอบที่จากอีกฝั่งของชั้นหนังสือ ทำให้คิมฮันบินนึกดีใจที่มือคนเราไม่สามารถแสดงความรู้สึกได้มากมายอะไร
ไม่อย่างนั้นเขาคงขายหน้าแย่ ที่รู้สึกว่าอกมันวูบๆ ไหวๆ ทำไมจะต้องไปใจสั่นกับคำตอบธรรมดาๆ แบบนี้ด้วยนะ
“ช้าลงอีกหน่อยนะ”
“ค่อยๆ หยิบ เหมือนกำลังคิดว่าเล่มนี้ใช้ได้หรือไม่ได้”
เสียงจากอีกฝั่งสั่งการอีกครั้ง คิมฮันบินดึงสติกลับมาอยู่ที่งานของตัวเอง
หนุ่มน้อยแตะปลายนิ้วลงบนขอบสันหนังสือ อ่านตัวอักษรบนนั้น...นิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆ หยิบออกมา
“...”
ความเงียบที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ แต่ก็ยาวนานในความรู้สึก หนุ่มน้อยที่เลิ่กลั่กกระวนกระวายเพราะไม่ได้ยินเสียงคัทเอายถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ
“ใช้ได้ไหม?”
“...”
“พี่จีวอน..?”
“อา.. โทษที ใช้ได้แล้วล่ะ”
“...”
“...สวยดี...”
ห้องสมุดนั้นแต่เดิมก็เงียบอยู่แล้ว ยิ่งตอนเช้าตรู่แบบนี้ก็ยิ่งเงียบ
เพราะแบบนั้นแหละ เสียงหัวใจที่ก้องในหูอยู่นี่มันไม่ได้ดังอะไรหรอก ก็แค่ที่นี่มันเงียบเกินไป!
"จังหวะที่เลือก ขอทิ้งช่วงอีกหน่อยได้ไหม ลองดูนะ"
ผู้กำกับเดินอ้อมชั้นหนังสือมา ยืนอยู่ข้างๆ เขาโดยมีเพียงอากาศกั้น เอ่ยอีกครั้ง เสียงทุ้มนั้นเบาลงกว่าปกติแต่ก็ไม่มีปัญหา เพราะถ่ายแต่มือ ตอนนี้จึงยืนห่างกันแค่ระยะโฟกัสหนึ่งฟุต
ถ้าจะมีปัญหา มันก็หัวใจเขานี่แหละ
จะใจเต้นขึ้นมาทำไมน่ะคิมฮันบิน!
ปลายนิ้วขาวนวล ไม่เรียวยาว ไม่มีปุ่มโปน ให้ความรู้สึกไร้เดียงสาและปราศจากเพศ แตะเข้ากับสันหนังสือหนึ่ง เป็นสีดำเรียบมันราวกับโลหะ ความต่างยิ่งกว่าเส้นขนานนั้นทำให้เจ้าของความคิดพอใจจนเผลอครางในลำคอ
"อืม...ดีมาก"
เนื้อนุ่มที่หยุ่นเข้าไปตามความคมของหนังสือนั้นไหวระริก ราวกับได้พบสุดปรารถนาอย่างไม่ได้คาดคิด คิมจีวอนเบิกตากว้าง ถ่ายชอทที่ปลายนิ้วสั่นนั้นไล้ลงตามขอบคมจนสุดก่อนเบนกล้องตาม และไปสุดตรงที่มือเล็กกลมแสนมีสเน่ห์กุมเข้ากับเสื้อนุ่มสีน้ำตาลอ่อน
เหนือหัวใจ
"...อ่ะ ขอโทษ ตื่นเต้นเฉยเลย"
ฮันบินพึมพำแผ่วเบา เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น แค่เสียงครึมครางราวกับแมวใหญ่ที่ถูกเกาคาง เขากลับรู้สึกราวกับคลื่นบางอย่างมากระทบ ทำให้บางอย่างในตัวมันสั่น เลือนลั่นจำแนกทิศทางไม่ออก มันไหวระริกไปหมดจนคุมไม่อยู่
ภาพเรฟเฟอเรนซ์ที่ผู้กำกับเอามาให้ดูค่อย ๆ แจ่มชัดในความทรงจำ ทั้งที่ไม่ได้กำลังถ่ายทำฉากนั้นอยู่เลย
มือที่เกาะเกี่ยว
มือที่ปล่อยวาง
มือที่บีบขย้ำ
ตอนที่ดูรูป เขาได้แต่ภาพจำ แต่เมื่อมาอยู่ตรงนี้ ได้รับพลังจากเจ้าของความคิดที่ค่อย ๆ กระทบเข้ามา
ภาพเหล่านั้น...มีลมหายใจ
หรืออาจจะเป็นลมหายใจของเขาเอง
ที่มอบให้มันไป
"ปู่ค้าบ หลานมาแน้วววว"
เสียงสดใสผิดกาลเทศะดังขึ้นทำให้ฮันบินไม่รู้ว่าคนตรงหน้าทำหน้าเช่นไรกับการผิดคิวของเขา ด้วยตัวเขาเองก็มองเห็นแต่ปลายเท้าของตัวเองที่ประจันกับไนกี้แอร์ของอีกฝ่ายที่กำลังหมุนไป
แต่เขาก็นึกดีใจ ที่เหมือนผ้าม่านหนักๆ ซึ่งมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นที่เดิมทีคลี่คลุมอยู่จนหายใจลำบาก ได้ถูกเสียงดังนั่นขับไล่ออกไปแล้ว
"เงียบ ๆ ซอนโฮ มาสายแล้วยังกล้าเสียงดังอีก"
เสียงทุ้มต่ำนั้นเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเมื่อครู่
ไม่ทำให้ใจคนสั่นเท่าเมื่อครู่
"ง่า...ขอโทษครับปู่ แต่ผมกินเบเกิลที่แขวนไว้ที่รถแล้วนะ พลังเต็มหลอด"
เด็กหนุ่มผู้มาสายกล่าวร่าเริงหลังยอมรับผิด และตอบคำถามฮันบินได้ทันที
"ซอนโฮ นี่คิมฮันบิน ตัวเอกของพี่"
"ฮันบิน คนนี้ยูซอนโฮ ปีหนึ่งที่จะมาถ่ายภาพนิ่ง เจ้าของเบเกิลชิ้นที่สามเมื่อเช้า"
“อะ..อ้อ...”
คิมฮันบินรับคำเก้อๆ รู้สึกทำตัวไม่ถูกนิดหน่อยเมื่อถูกจ้องมองอย่างสนใจเสียเต็มประดา ท่าทางราวกับคนกำลังมองของที่วางอยู่ในตู้โชว์
“นี่เหรอมิวส์ของปู่ สุดยอดไปเลยนะ ขุดมาจากไหนครับเนี่ย”
มะ...แม้แต่รุ่นน้องปีหนึ่งก็ยังรู้เรื่องชวนให้คนเลิ่กลั่กอย่างการที่เขาถูกคิมจีวอนเรียกว่ามิวส์หรือ?
แค่อาจารย์ยุนฮยองคนเดียวไม่พอหรือไง นี่มันจะน่าอายเกินไปแล้วนะ
แชะ
ระหว่างที่กำลังเม้มปากทำตาโต จู่ๆ เด็กตัวสูงผมยุ่งตรงหน้าก็ยกกล้องขึ้นมา ถ่ายภาพสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขาเอาไว้
“!”
“ยูซอนโฮ อย่าถ่ายหน้า มือ...แค่มือ”
“โหปู่ พี่เขาหล่อขนาดนี้ ไม่ถ่ายก็เสียของแย่”
"ตกลงกับเขาไว้แค่มือก็มือ ตากล้องฉวยโอกาสไม่มีใครเขาชอบหรอก"
เสียงทุ้มต่ำกล่าว ทั้งที่ไม่มีคำไม่ดี ไม่ได้ตะคอก แต่กลับทำให้คนฟังหนาวหลังเยือก ๆ ได้
ยูซอนโฮถึงกับต้องหันไปก้มหัวให้กับคนที่ตนเสียมารยาทไปพลางกดปุ่มบนกล้องไปมา
"อ่ะ...ขอโทษครับ เดี๋ยวผมลบให้นะ"
"มะ ไม่เป็นไรหรอก อย่าเอาไปลงที่ไหนก็พอแล้ว"
ฮันบินเองก็เพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกันเลยยกโทษให้อย่างไม่คิดอะไร แต่เจ้าเด็กปีหนึ่งก็ยังเหมือนจะมีหูลู่ๆหางตกๆอยู่
"ไม่เป็นไรนะซอนโฮ พี่ไม่โกรธนะ"
เดินไปหาน้องอย่างเอ็นดูสงสาร พลังเกินพิกัดเมื่อครู่หายวับไปด้วยเพียงประโยคเดียว มือกลมที่ถูกแขนเสื้อกินไปครึ่งจนเหลือแต่สี่นิ้วนั้นวางแปะลงบนไหล่กว้าง ลูบไปมาอย่างจะปลอบ
เหมือนบยอลตอนถูกแม่ดุเลยนะเจ้าเด็กนี่ ตัวก็ออกโตแต่ยังไงก็แค่เด็กปีหนึ่งละนะ
"แง...พี่ฮันบิน"
"โอ๊ะๆ"
โถมมากอดแบบนี้เนี่ย ยังกับลูกหมาตัวใหญ่ๆเลยน้า...
“โอ๋ ไม่ร้องๆ ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้โกรธนะ แค่ถ่ายรูปเอง พี่ไม่ได้ว่าอะไร เราอยากถ่ายก็ถ่ายไว้ก็ได้”
ฮันบินกอดพลางลูบๆ หลังของรุ่นน้องหนุ่มน้อย น้ำเสียงอ่อนโยนตามใจแบบที่ใช้พูดกับน้องสาว แต่ว่า ดูเหมือนจะมีคนไม่พอใจ
“...”
เหลือบมอง เห็นรุ่นพี่ตัวโตที่ไม่ค่อยแสดงสีหน้าเท่าไหร่นักขมวดคิ้วอยู่นิดๆ สายตาขุ่นเคืองอยู่หน่อยๆ เข้าใจไปว่าพวกเขากำลังทำให้แผนงานของอีกฝ่ายคลาดเคลื่อนอยู่เลยหงุดหงิดรึเปล่านะ
แต่ว่า
“ใจดีกับซอนโฮจังเลยนะเรา”
เอ๋...?
“ทำไมทีตอนพี่ขอถ่าย ถึงได้ชอบหงุดหงิดใส่ล่ะ”
คำถามนั้นทำให้ดวงตากลมกะพริบปริบ จ้องมองใบหน้าที่ไม่เรียบเฉยอย่างเคยด้วยความรู้สึกแปลกๆ
ตึกตัก ตึกตัก
อะ...อะไรเล่า ไม่ได้กินกาแฟทำไมจู่ๆใจสั่นกัน!
"ก็ปู่ถ่ายวิดิโอนี่นา ผมถ่ายภาพนิ่ง มันก็ต้องต่างกันอยู่แล้ว"
เป็นตากล้องกิตติมศักดิ์ที่ตอบแทนพลางปล่อยอ้อมกอด แต่ยังคงเอาหัวไถไปมาบนไหล่บาง
'ซอนโฮชอบพี่ฮันบิน!'
เหมือนจะตะโกนแบบนั้นอยู่
"อ้อ อย่างงั้นเองสินะ"
เสียงทุ้มรับคำอย่างเข้าใจ แต่นั่นทำให้ไหล่บางที่ซอนโฮกำลังซบอยู่กระตุก
"ก็ภาคฟิล์มนี่หว่า ให้ถ่ายรูปแบบพวกโฟโต้มันก็ไม่ได้"
เอ๊ะ...
"แย่หน่อยเนาะปู่"
ใช่เหรอ เอ๊ะ...
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก….
โอ๊ย ไม่รู้แล้ว!
tbc.
ความคิดเห็น