จูบมรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : มึงมาชนกุทะมั่ยวะ สัส

            "โธ่เอ๊ย ให้ตายสิ นี่ทำไมแกไม่บอกชั้นให้มันเรวกว่านี้วะ เหนไหม ว่าชั้นออกมาถึงไหนแล้ว แล้วจะให้ชั้นตีรถกลับไปเนี่ยน้ะ ไม่มีทาง ทำไม เปนคนแบบนี้เนี่ย ค่าน้ำมันก้อไม่ใช่ถูกๆน้ะย่ะ ทำอะไรอ่ะ คิดสะมั้งได้ไหม หรือว่าแกจะจ่ายค่าน้ำมันให้ชั้น นี่ๆฟังยุรึป่าว ห้ะ ยังไงๆ ชั้นก้อไม่ตีรถกลับไปแน่นอน โอ๊ยยยย ยย ให้ตายสิ แกน้ะแก ถ้าชั้นไม่เหนแก่ไอหน้าหล่อของแกเนี่ย ชั้นไม่ยอมจิงๆน้ะเนี่ย เชอะ"เสียงจากโทรศัพท์ ซึ่งดูเหมือนเทอจะคุยยุคนเดียว หารุไม่ว่า สายปลายทางได้ฟังแล้ว ถึงกลับกลั้นน้ำตาไม่ยุ "ฮือ ชั้นขอโทดน่ะ แอ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ก้อชั้นไม่รุนิหน่า อย่าโกด ไมเลยน้ะ ไมสันยา ถ้าแอกลับมาแล้ว ไมจะจ่ายค่าน้ำมันให้น้ะ ฮืออออ แออย่าโกดไมน้ะ "
เสียงหวานๆจากปลายทาง ปนเปกับเสียงสะอื้นเบาๆ ของ ไมล์ลี่ "นี่ ไม ทำไมเทอต้องร้องไห้ด้วย ห้ะ รุก้อรุยุ ว่าชั้นไม่ชอบเสียงร้องไห้ เงียบเลยน้ะ เด่วคนอื่น เค้าจะหาว่า แอไปทำไมร้องไห้อีกแล้ว คราวนั้น แอก้อเสียใจเหมือนกันน่ะ มีแต่คนสนใจ ไม อย่างเดียวเล้ย เฮ้อออ เซง " แม้ว่าเสียงด่าเมื่อข้างต้นนี้จะเข้มและดุไปหน่อย แต่ก้อได้เบาบางลง เหมือนกับว่า เสียงร้องไห้ เปนจุดอ่อนของเทอ
แอเรียล "จ้ะๆ ไมไม่ร้องแล้วก้อได้ แต่แอขับรถกลับมาน่ะ มาถึงก้อคงเที่ยงพอดี งั้นไมจะเลี้ยงข้างน่ะ แอ" แม้ว่าปลายทาง จะยังคงมีเสียงสะอึ้ก สะอื้นยุบ้าง แต่เทอก้อยังไอ กลบเสียงสะอื้นซะ อิอิ "จ้า อย่างอลแอล่ะกัน เข้าใจไหม อ่อ แค่นี้น้ะ ไม แล้วเจอกันน้ะ บะบาย " แอเรียลพูดบอกไมล์ลี่ "จ้า แล้วเจอกันน้ะ ขับรถดีๆล่ะ อย่าใจร้อนน้ะ" ทางปลายทาง อือ เบาๆแล้วก้อกดสายทิ้ง
             "เด่วเนี่ยอ่ะ พี่แอเค้าแปลกเนาะ " "แปลกไรยัยนู๋นิด " "ก้อพี่แออ่ะ ชอบใจร้อน เมื่อก่อน เปนก้อจิง แต่ก้อไม่เหนหนักขนาดนี้นิหน่า" "ไอนิด นี่แกจะบ้ารึป่าว เมื่อก่อนไม่ใช่คนชั่ง สังเกตุนิ เด่วนี้แปลกน้ะเรา มีไรรึป่าวเนี่ย" บทสนทนา ระหว่าง นิดหรือหนูนิด นิ่มหรือน้องนิ่ม ฝาแฝดที่มีนิสัยที่แสนจะแตกต่างกันมากมาย รวมไปทั้ง ไมล์ลี่ ซึ่งก้อยุในบทสนทนานี้ด้วย พวกเทอกำลังจับผิดสาวเปรี้ยว ปากร้าย ด่าคนมานับร้อย(เวอร์นิดนึงอ่ะน่ะ)  อย่าง"แอเรียล"
             ขณะที่แอเรียลกำลังเดินจากลานจอดรถมายังห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เทอก้อทำรองเท้าหลุดจึงก้มลงไปใส่ ทันใดนันเอง มีชายหนุ่มรุปหล่อ หน้าเข้ม ใส่แว่น ออกติ๊ดๆนิดๆอ่ะ หน้าเขามุ่งตรงไปรถ ด้วยความตัวเล็กของแอเรียล กับหนุ่มร่างสูง เทียบกันไม่ติดเลย 
ป้างง งงง ง "ว๊ายย ยย ย โอ๊ยย ยย นี่นาย เดินภาษาอะไรเนี่ย เหนไหมคนน้ะคน ยืนยุตรงหน้านายเนี่ย หัดมองทางซะมั้งสิ ไม่ใช่ว่าสูงแล้วมาทำเชิดน้ะ อ๋อ คิดว่ากระเป๋าหนักรึไง ถึงไม่กล้สก้มหน้าลงมามองคนสวยอย่างชั้นเนี่ย ทำไมหรอ ความสวยมันเตะตารึไง ถึงมองไม่เหนว่าคนเค้าใส่รองเท้ายุเนี่ย ห้ะ" แอเรียลเริ่มเทศนาอย่างรุนแรงและเคร่งครัด "เอ่อ ผมขอโทดครับ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ ผมมองไม่เหนจิงๆนะครับ ผมช่วยน้ะครับ " ชายหน่มรุปงาม ก้มลงมาช่วยหยิบกระเป๋าถือของเทอ แล้วก้อจับมือเทอจะดึงขึ้นมา แต่เทอกลับสะบัดแขนทิ้ง "อ๋อ ชั้นรุและ ว่านายอยากจะได้อะไร นายจะหลอกจับมือชั้นใช่ไหม หืม เล่นผิดคนสะแล้วว วว ยังงี้มันต้องเจอ" แอเรียลฟาดกระเป๋า ซึ่งหนักอึ้ง ไปบนเอว ไหล่ ตามลำตัว "โอ๊ยๆๆๆๆ คุนครับ ผมป่าวน้ะครับ ผมป่าว ผมไม่เหนจิงๆ คุนจะเอาอะไร บอกผมได้น้ะครับ คุนเจ็บตรงไหน ผมพาไปส่งโรงบาลไหม..." ชายหนุ่มพูดอย่างอ่อนน้อม แต่หญิงสาวกลับตีหนักขึ้น "พี่แอๆๆๆๆพี่แอทำอะไรค่ะพี่แอ" ไมล์ลี่ พยายามแยกทั้งสองคนออกจากกัน แล้วก้อสำเร็จ "ก้อตาโรคจิตนี่สิ มันจะหลอกแต๊ะอั๋งพี่ มันแกล้วเดินชนพี่ แล้วก้อบอกว่า ผมช่วยน้ะครับๆ แล้วมันก้อจับมือพี่ ดีน้ะ ที่พี่สะบัดมือออกได้ทัน ไม่งั้นคงเส็ดมันไปแล้ว หืม" แอเรียลรีบฟ้องนู๋นิด "ป่าวน้ะครับ นิด พี่ป่าวน้ะ พี่มองไม่เหนจิงๆ เลยชนเข้า แล้วพี่ก้อตั้งใจจะช่วยพี่สาวน้องนิดจิงๆน้ะครับ"  ชายหนุ่มพูดดด้วยอาการหมึน งง "เด่วก่อน นี่นายรุจักนู๋นิดหรอ หรือแกล้วฟอร์มไปงั้น แน่ๆเล้ย" แอเรียลแอบ งง นิดๆแต่ไม่กล้าแสดงออกมามาก "พี่แอค่ะ นี่พี่เซจิ หรือเซค่ะ พี่เซค่ะ นี่พี่แอเรียลค่ะ เรียกแอก้อได้น้ะค่ะ" นู๋นิดแนะนำให้ได้รุจักกัน "มันหมายความว่าไง นิด พี่ไม่เข้าใจ " "คือ...นิดกับพี่เซบ้านยุใกล้กันน้ะค่ะ แล้ววันนี้มาเจอกันโดยบังเอิน เลยจิบกาแฟกันหน่อยแล้วพอดีว่า พี่เซลืมกระเป๋าตังไว้น้ะค่ะ เลยรีบวิ่งเอามาคืน แล้วก้อมาเจอพี่แอกำลังฟัดพี่เซยุเนี่ย" "นี่ดีน้ะ ที่นิดมาทันไม่งั้น พี่เซคงตายไปแล้ว" ยัยนิ่มรีบพูดแทรก "ยัยนิ่ม หืมมม มม ม" "อุ๊ย" "เอาเถอะค่ะ เราไปหาไรทานกันดีกว่า นี่ก้อเที่ยงแล้ว ไปเถอะ แอ เด่วไมเลี้ยงน้ะ" เสียงหวานๆกินใจคงทำให้จิตใจของแอเรียลเย็นลงได้