You are mine เธอคือเจ้าของหัวใจฉัน [เดร/เฮอร์]

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : Despair

"ว่ายังไงนะ นังนี่มันเป็นสมบัติของเธองั้นหรอ" แพนซี่หน้าแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย(ไรท์เตอร์ : สมน้ำหน้า 55)

"ใช่ เธอได้ยินไม่ผิดหรอก" เดรโกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ฉันไม่ได้เป็นของๆเธอซะหน่อยย!!" เฮอร์ไมโอนี่แทรกอีกครั้ง

"เพราะฉะนั้น อย่ามาที่นี่อีก แพนซี่" เดรโกไม่ใส่ใจเสียงค้านของเฮอร์ไมโอนี่

"ฟังก่อนสิ มัลฟอย!!" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน

และแพนซี่ก็อับอายมากจึงรีบกลับบ้านไป

"มัลฟอย ฉันไม่ได้เป็นของๆนาย ซักวันแฮร์รี่ต้องกลับมาช่วยฉันแน่นอน" เฮอร์ไมโอนี่พูด

"ตอนที่เธอสลบไปน่ะ ฉันแข่งกับเจ้าพอตเตอร์น่ะสิ แล้วฉันชนะ มันก็เลยจะไม่กลับมาที่นี่

อีก ตามที่พนันไว้" เดรโกพูดเหมือนคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

โอ้! ทำไมโชคชะตามันถึงเล่นตลกเยี่ยงนี้ ตอนแรกเธอยังพอมีความหวังเล็กน้อยๆบ้าง แต่ตอนนี้

ความหวังทั้งหมดของเธอ มันได้สูญสลายหายไปหมดแล้ว

"เข้าใจรึยัง?? เธอจะต้องเป็นของฉันไปตลอดกาล" เดรโกพูดอย่างเจ้าเล่ห์

- ณ ห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ -

"ชีวิตในคฤหาสน์นี้ มันช่างอึดอัดเหลือเกิน" เฮอร์ไมโอนี่พรรณา

"ฉันออกไปจากที่นี่ไม่ได้เลยซักทางหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ครุ่นคิด

"ถึงเปอร์เซ็นต์สำเร็จมันจะแค่ 0.00001 ฉันก็จะต้องออกไปให้ได้" เฮอร์ไมโอนี่มุ่งมั่น

"มันเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะฉันเพิ่งวางกับดักใหม่ไป ชื่อกับดักว่าเขาวงกต" เดรโกที่มาจากไหนไม่รู้อธิบายเรื่องราว

"นายมาแอบฟังฉันอีกแล้วนะ" เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปดุว่าทั้งที่น้ำตาเธอยังคลอเบ้า

"เธอร้องไห้นี่" เดรโกพูดอย่างสงสัย

"เพราะนายคนเดียว ทำให้ชีวิตของฉันมันต้องพังล้มเหลวไม่เป็นท่า" เฮอร์ไมโอนีตะโกนระบายความรู้สึก

ที่มันอัดแน่นในใจมานาน จนมากเกินกว่าที่เด็กสาวจะรับมันไหว

"ขอร้องล่ะ เธออย่าคิดหนีไปไหนอีกเลย" เดรโกวอนขอ

"เพราะอะไร ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย??" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ

"เพราะฉันรักเธอ ทั้งหัวใจของฉันมอบให้เธอคนเดียวว!!" เดรโกตะโกน

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@