ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : { Chapter 1. }
นี่ถ้าไม่เป็นเพราะพ่อกับแม่ฉันทะเลาะกัน ฉันก็คงไม่ได้มาอยู่ที่แห่งนี้ ..
ที่ที่ขึ้นว่าเมืองผู้ดีที่ชื่อว่า .. " ลอนดอน "
ฉันชื่อ .. พริสซิล่า เอมโบรซิโอ้ ฉันเป็นลูกครึ่ง ไทย อเมริกา อังกฤษ (เยอะแยะชะมัด)
เพราะแม่เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกา และ พ่อเป็นชาวอังกฤษ จึงทำให้ออกมาเป็นแบบนี้ไงล่ะ
ส่วนเหตุการณ์ประหลาดที่ทำให้ฉันต้องจากเมืองไทยมาอยุ่ที่นี่ ก็คงเป็นเพราะ คุณพ่อน่ะ
ไปเอ็ดคุณแม่เรืองที่คุณแม่ได้รับเสื้อและกระเป๋าแบรนด์เนมจากแฟนเก่า จึงเกิดปากเสียง
ซึ่งฉันว่ามันไร้สาระเอาซะจริงๆ ทันทีคุณพ่อก็ย้ายฉันมาอยู่ที่ลอนดอนเอาซะเลย
ฉันเองเคยมาที่นี่ตอน .. ฉันเรียนอนุบาล ที่สำคัญทั้งป้าน้าอา และคุณย่าก็ดูรักและเอ็นดูฉันเหมือนเคย
คุณพ่อเองไม่ค่อยมีเวลามาดูแลฉันจึงอนุญาตให้ฉันกับเพื่อนสนิทของฉันควินซี่ .. ซึ่งเป็นลูกครึ่งเพื่อนสนิท
ตั้งแต่เด็กๆของฉัน ซึ่ง ... อีตาเนี่ยะ.. มันไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่ทุกคนคิดหรอก -////- คุณพ่อให้เราทั้งสอง
อยู่คอนโดของพ่อที่ไม่ไกลจากที่อาศัยของคุณพ่อและคุณย่ามากนัก
" แก.. พ่อแกให้เข้าโรงเรียนเดียวกับฉันใช่ป่ะ "
" อ่อคงใช่มั้งนะ "
" ดีเลยงั้นเลิกเรียนหางานทำกัน "
" เห้ยยเอาสิ น่าสนุกดี " ฉันเองรับคำเพื่อนชายใจสาวอย่างตื่นเต้น
" ฉันติดต่อไว้แล้วนะ เป็นเมสในร้านอาหารไรงี้ "
" เก๋ๆแอ่ะแกร !! "
" 55555555 " // จ้าจ้า ตลอดล่ะแกน่ะ
ฉันเองเคยไปเยี่ยมคุณตาที่นิวยอร์ค และความรู้สึกก็ต่างจากลอนดอนซะไม่มีที่ติเลยยย
ที่นั่นมีแต่แสงสีและแฟชั่น ส่วนที่นี่น่ะหรอ ก็ .. เงียบๆ สนุกบ้าง โรเมนติกอีกเนอะ ^^
@ 06.20 PM
ฉันเองเดินเล่นๆไปตามทางเท้า เพราะตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว ฉันเองก็พึ่งมาได้ไม่กี่วันจึงอยาก
สำรวจพื้นที่ด้วยตัวเอง ใช่ล่ะ ยัยกระเทยติ๊งต๊องนั่นนอนหลับอยู่บนห้องช่างเค้าเหอะ ...
" ขอโกโก้ร้อนแก้วนึงค่ะ " ฉันเดินไปหยุดอยู่ที่รถขายกาแฟเพราะอากาศค่อนข้างหนาว
" ได้แล้วค่ะ " ฉันเองรับแก้วมาและยื่นเงิน ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
" ... "
" ตึก ตึก ตึก ตึก .. " แอร๊ยย ฉันคงไม่หูแว่วไปใช่ไม๊ที่ได้ยินเสียงใครวิ่งตาม (หรือจะพวกโรคจิต!!)
ทันทีที่ฉันเองรู้ตัวว่ามีคนกำลังเดินตามจึงรีบเร่งฝีเท้า แต่จู่ๆ ..
" แอร๊ก.. " ฉันแทบจะกรี๊ดแตก เมื่อมือเย็นๆของใครบางคนแตะลงที่ไหล่ฉันจากทางด้านหลัง
" ขอโทษครับ " ฉันหยุดเดินและหลับตาปี๋
" คุณคือลูกค้าร้านคอฟฟี่ช้อบเมื่อกี้รึเปล่าครับ ? " // เอออออ .. หรือฉันจ่ายตังไม่พอ
" ใช่ค่ะ คือเอ่อ.. " จู่ๆเค้าก็ใช้มือของเขาที่แตะไหล่จับมือฉันและกรอกเหรียญลงใส่ในมือ
" คุณลืมรับตังทอนน่ะ " เค้าเองยิ้มออกมา ตายจริง ผู้ชายคนนี้น่ารักจิงง -/////-
" ยังไงหมดธุระแล้วผมไปนะ " เค้าเองบอกลาฉันสั้นๆ
" คะ..ค่ะ.. ขอบคุณค่ะ " เค้ายิ้มก่อนจะรีบวิ่งหายไปในฝูงชน ถึงจะไม่มากแต่มันก็เยอะ 555
อันที่จริงฉันก็อยากทำความรู้จักนั่นแหล่ะ แต่โอกาสและเวลาสถานที่ไม่ค่อยเอื้ออำนวย
ไว้รอบหน้านะคะ สุดหล่อของพริสสส > < //
ฉันเองเดินดี๊ด๊าหน้าตาละลื่นจนยัยควินซี่สังเกตุได้ง่ายๆมันจึงแซวเอาเล่นๆ
" ไปไหนมาย๊ะแก กลับมาซะอารมดีเชียว "
" แหม่! ก็ .. เดินเล่นแถวนี้นี่แหล่ะน่า "
" โกหกบอกมานะ ... " ฉันมองไปรอบๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
" เออว่าไปน่ะ แกอ่ะนอนลืมไม่ยอมพาฉันไปเที่ยวสักที "
" เออน่าๆ พรุ่งนี้ฉันจะพาแกเดินๆเล่นๆเอาล่ะกัน .. " ฉันพยักหน้ารับไปส่งๆ
" ให้แน่ล่ะแก ! ฉันอาบน้ำก่อนล่ะ "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น