การไปหลายๆที่มันก็สนุกดีนะ

ลำดับตอนที่ #8 : จิตใจคนเรายากแท้หยั่งถึง

...อันคำว่าชะตา ฟ้าลิขิต เส้นทางชีวิตถูกขีดเขียนโดยสวรรค์ แม้บุกบั่น เปิดทางด้วยชีวัน

สิ่งเหล่านั้นหาฝืนได้ ลำพังตัว... 

    หลังจากที่ถูก ทำลาย วรยุทธ และ โดนขับไล่ จาก สำนัก .หลินอิง.  อุ้มท้องแก่ลงเขา

มีเพียงเสื้อผ้า แล เงินติดตัวเล็กน้อย นางจากไป ด้วยความ เศร้า แต่ ก็มิได้โกรธแค้น 

เนื่องจาก สาเหตุเริ่มที่ตน ระหว่าง คิดคำนึง ถึงอนาคต จากนี้ นางจะไปที่ได ไร้วรยุทธ ก็ เท่ากับ คนไร้ค่า แต่ นางยังนึกถึง อีก หนึ่งชีวิต

ที่กำลังจะเกิดมา แม้ ทายาทของนางที่กำลังจะเกิดหา ได้เกิดจากความ รัก สมัครใจ แต่ก็ยัง เป็น สายเลือดของนาง

    รู้สึก ตัวอีกที นางก็เดิน เข้า ป่าลึก เสียแล้ว อีกทั้ง เวลาล่วงเลย ใกล้พรบค่ำ. นางจึงคิด

ก่อ ไฟ แลหาที่ พักผ่อน เพราะตอนนี้ ร่างกาย นางอ่อนแอ่เนื่องจาก ไร้วรยุทธ ซ้ำกำลัง ท้องแก่ ใกล้คลอด 

    เมื่อ รุ่งเช้า นาง ยังคง เดินหาที่พักพิง ที่พออยู่ อาศัยได้ สุดท้าย นาง ก็ พบ

 กระท่อมโทรมๆ หลัง หนึ่ง.  ที่บริเวณ ตีนเขาอีกลูก ที่อยู่ถัดมาจาก สำนักของนาง บริเวณ

นี้คงเป็น กระท่อมของพรานป่า กระมัง แต่จากที่ดูสภาพ แล้ว เจ้าของ คงถูก สัตว์อสูรลมปราณ กินเป็น อาหารไป เรียบร้อย

เพราะมีเศษซาก. กองกระดูก อยู่หลังกระท่อม

แต่ ก็ยังพอมี อุปกรณ์ ของใช้ เหลืออยู่ นางจึง

คิดที่ จะปักหลัก อยู่ที่นี้ จนกว่า จะคลอดบุตรของนาง เสียก่อน แม้จะไม่รู้ ว่าการคลอดบุตรทำอย่างไร แต่ก็ พอเคยเห็นสัตว์ที่ สำนัก คลอดลูก อยู่ บ้าง ที่ไม่เข้า เมือง เพราะ หนทาง

นั้นไกล ถ้าตน ที่นางมี วรยุทธ ใช้วิชาตัวเบา 

ก็ใช้ เวลาเพียง หนึ่งวัน แต่ สภาพร่างกายนางตอนนี้ คงเป็นไปไม่ได้ แน่ 

หวังแต่ว่า สัตว์อสูรลมปราณจะไม่มาโจมตี ที่นี่อีก ในเร็ววัน

.หนิงฟาง.  แอบลงเขาหวัง สังหาร.หลินอิง.  ด้วย การที่ลงจากสำนัก ทีหลังและเวลาก็ล่วงเลย ตามหลัง.หลินอิง.อยู่หนึ่งวัน นางจึงไปดักรอ ระหว่างทางเข้าเมือง ซึ่งนางคิด ว่า

.หลินอิง.จะต้องเข้าเมือง เพื่อ พบซินแส 

แน่นอน. 

    นางรอแล้วรอเล่า แต่ ก็ไม่มี ทีท่า ว่า

.หลินอิง.จะผ่านมาจนล่วงเข้าวัน ที่ สี่ นางจึง คิด ขึ้นได้ว่า ตัวของ .หลินอิง.  ตอนนี้ไร้วรยุทธ

คงไม่กล้า ฝ่าเดินทางมาทามกลางดง สัตว์อสูรลมปราณ เป็นแน่ เมื่อคิดขึ้นได้ นางได้แต่โมโหตัวเองที่ ขาดความรอบครอบ และย้อนกลับไป

ตามหา .หลินอิง.อีกครั้ง ...

  .หนิงฟาง.ตามหาร่องรอยของหลินอิง จบพบ

ว่า มีรอยคนเดินทางเข้าป่าข้าง หุบเขาที่อยู่ติดกับสำนัก ผ่านไป หนึ่งวันนางก็ได้พบ สถานที่

.หลินอิง. ซ่อนตัวอยู่ รอยยิ้มปรากกฏที่มุมปาก

เรียวๆของนางทันที

   " ในที่สุดเจ้าก็หนี ข้าไม่พ้น 555"

แทนที่นางจะมุ่งเข้าไป ฆ่าฟัน .หลินอิง. อย่างรวดเร็ว แต่นางกลับ ใช้ลมปราณเปล่งเสียง

กระแทกกับ สายลม ด้วยจิตอำมหิตแทน

". หลินอิง.!! วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า .... !"

เสียงตะโกนก้อง ร้องกระทบกับ โสตประสาทของหลินอิง ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว

 "หนิงฟาง เจ้าอยู่ไหน โปรดปล่อยข้าไปเถอะ

ข้าขอร้อง เจ้า".  น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว.

". ได้! ข้าจะให้เวลาเจ้าหนี 5555. ซัก 20. ลมหายใจเป็นไง ". หนิงฟางวางแผนที่จะทรมานหลินอิง ให้ตายด้วยความทรมาน 

  เมื่อได้ยินเสียง ของหนิงฟางหลินอิง ออกวิ่งจากประตูหลังกระท่อม ด้วยร่างกายอันเจ็บปวดทรมานเนื่องเด็กในครรภ์ของนางใกล้จะคลอด

 ". ไปๆๆ วิ่งไป วิ่งหนีให้พ้นจากข้า 55555"

  น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสุขสมสะใจของ

หนิงฟางดังไล่หลัง

  หลินอิง กระเสือกกระสน หนีหนิงฟางแบบไม่คิดชีวิต. จนไปถึงหน้าผา ด้วยหมดหนทาง

ที่จะไปต่อ นางจึงหยุด และหลังกลับหวังจะหา

หนทางใหม่ แต่ อนิจา นางที่หันกลับมา กับ พบ

หนิงฟาง ที่ยืน ยิ้มอย่างสะใจที่ได้ ไล่ต้อนนางขนาดนี้

  ". หนิงฟาง เจ้าจะไม่ยอมปล่อยข้าไปจริงๆหรอ

ถ้าเจ้าไม่เห็น แก่ข้า ก็เห็นแก่ชีวิต น้อยๆ ที่อยู่ในท้องของข้า สักนิดเถิด". หลินอิงพูดขอร้องทั้งน้ำตา 

". จะให้ข้าไว้ชีวิตเจ้า อย่างนั้นรึ ฝันไปเถอะ

เจ้า นั้นเป็นทั้งศิษย์รักของอาจารย์ และเป็นที่หนึ่ง และ กดหัวของข้ามาตลอด". หนิงฟางพูดออกมาด้วยหน้าตา_อัปลักษณ์และบิดเบี้ยว

"ข้าไม่เคย กดหัวเจ้าอย่างที่คิด ข้าคิดว่าเจ้าเป็นเสมือน น้องสาวของข้ามาตลอด"

"เหอะ หุบปากของเจ้าเถอะ ที่ข้ามาฆ่าเจ้า เป็นคำสั่งของอาจารย์ เจ้าคิดว่าอาจารย์จะปลอ่ยเจ้าไปจริงรึ!  " ด้วยต้องการให้หลินอิงตาย อย่าง เจ็บปวดหัวใจเป็นที่สุดนางจึง อ้างอาจารย์ที่หลินอิง เคารพรักเทิดทูน

" ไม่จริง ...ไม่จริงใช่ใหม ..เป็นไปไม่ได้ อาจารย์ ยอมปล่อยข้าแล้วข้าไม่เชื่อ"

ถึงคำพูดของหลินอิง จะดูหนักแน่นในตอนหลังแต่หัวใจ และสายตาของนางหวั่นไหวเป็นที่สุด

"เชื่อไม่ เชื่อก็แล้วแต่เจ้า เจ้าไม่มีทางได้รู้ความจริง?  ตาย!!!.

แต่เสียง ตาย หนิงฟาง รวบรวม ลมปราณหยินที่ฝ่ามือและซัดใส่หน้าอกของ.หลินอิง.ด้วยกำลังและความริษยาที่มีทั้งหมด

  ขณะฝ่ามือจะโดนหน้าอกหลินอิง. ตัดสินใจหันหลังกระโดดลงหน้า ผา ด้วยแรงกระแทกของฝ่ามือ ถึงไม่โดนอย่างจังแต่ก็พอ จะทำให้

ร่างกายที่ไร้ลมปราณคุ้มกายของ.หลินอิง.กระเดนประดุจ ว่างจุฬาที่เชือกขาด ร่างกายตกลงหน้าผา...

  ภายในใจของ.หลินอิง.เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและสับสน แต่เมื่อคิดถึงเด็กน้อยที่อยู่ในครรภ์ที่กำลังจะเกิดมา นางจึงตัดสินใจในเสี้ยววิ กินยาต้องห้ามประจำตัว. 

   ซึ่งยาเม็ดนี้อาจารย์ได้บอกว่า ตอนที่พบนางเป็นทารกและเก็บนางที่อยู่หน้าประตูสำนัก มาเลี้ยงมันก็มียาใส่ในยอดปิ่นมุกมาด้วย แถมยังบอกสรรพคุณของยาให้นางฟังว่า

   ยานี้คือ ยายอดมุกสวรรค์ประทาน มีสรรพคุณเปลี่ยนพลังชีวิตทั้งหมดของผู้ที่กินเข้าไป แปลเปลี่ยนเป็นพลังปราณหยินหยางสุดขั้ว ได้ 5-10. ลมหายใจ ก่อนที่ชีวิตจะหวนกลับดับสูร วิญญาณถูกจองจำให้รับใช้ สวรรค์ตลอดการ

   ....เมื่อยาตกลงในกระเพาะทำให้เกิดลมปราณอันแข็งแกร่ง เริ่มที่หัวใจและรุกลามจนทั่วร่างกาย แม้ว่านางจะถูกทำลายที่บ่มเพาะ

พลังที่จุดตันเถียน ก็ไม่เกี่ยวเพราะปราณสวรรค์สุดขั้วหลินหยาง เริ่มที่หัวใจ ในลมหายใจที่สาม ด้วยอัจฉริยะหรือความหวังให้ ชีวิตน้อยๆ ได้กำเนิด ก็มิทราบ นางกลับใจถึงการ

ควบคุม ปราณหยินหยางสุดขั้วที่ไม่เคยฝึกมาก่อนได้ นางจึงใช้ลมปราณ 7 ส่วนคุ้มครองร่างกาย ที่กำลังตกถึงพื้น และใช้ลมปราณ 2 ส่วน ในการคุ้มครอง บุตรที่อยู่ในครรภ์

ในส่วนสุดท้าย นางใช้ออกทางฝ่ามือเพื่อหวัง

ให้ลดกระแทก กับพื้นดินลงบ้าง

  ตู้ม !  ตู้ม !  ตึง...   เสียงลมปราณที่กระทบกับ

พื้นดินตามด้วยร่างกายของ นาง

  อัก!!  นางกระอักเลือดออกมาจากปาก และ รีบ เร่งตรวจชีพจร ของเด็กน้อยที่อยู่ในครรภ์

.........................................................

...เวลา จุติ คงเหลือ 15. นาที 87643. วินาที

ท่านกำลังจะออกจากการ จำศีล........

ติ๊ด. ๆ ๆ ๆ ๆ.  การจุติกำลังจะลมเหลว เนื่องจาก

สถานที่ จุติ กำลังหมดลมหายใจ ใน 5. นาที 76437 วินาที กระบวนการบรรจุทักษะ กำลังจะ

ล้มเหลว ติ๊ด ๆ ๆ.......  เสียงระบบอันไพเราะและเสียง ติ๊ด ๆๆ ที่ไม่รู้ มาจากไหน ดังขึ้นในห้วงจิต

วิญญาญ...ของ .คำผาน.

.คำผาน.  T T ม่ายยยยยยยยวยยยย.....

.................................................................

  ด้านหนิงฟาง

". หึ ! ดันโดดหน้าผา ฆ่าตัวตายรึ "

นางสบถ ด้วยความไม่พอใจ ที่ไม่ลงมีฆ่า .หลินอิงกับมือ....และก็มุ่งกลับสำนัก

............................................................

มุมเกรียน..

สวัสดีครับ ท่านผู้อ่าน ที่มีอยู่น้อยนิด 

ของคุณท่านที่ หลงเข้ามาอ่านครับ

เม้นบอกกันบ้างเน้อ อีก 5. วันนี้  คนเขียน

มีเวลาว่างพอดี พระเอก เราคงได้ลืมตาดูโลก

ซักที อิอิ.....