การไปหลายๆที่มันก็สนุกดีนะ

ลำดับตอนที่ #5 : ความหื่นของคนเรายากแท้หยังถึง

        .....    โอ้ๆ..........  นี่มันอะไรกันนี่

 ภาพที่ปรากฎ ต่อหน้า ของโคจัง คือสภาพ ของป่าดึกดำบรรพณ์ มีสัตว์ อสูร มากมายหลายชนิด แต่รู้สึกว่า สัตว์อสูรเหล่านั้น

  หาได้มีจิต มุ่งร้ายไม่ แต่กลับกัน สัตว์อสูรเหล่านั้น มีบรรยากาศ. ที่สงบอย่างประหลาด ต่างกับลักษณะหน้าตา ที่ดุร้ายโหดเหี้ยม

ของแต่ละตัว. 

ในจุดกึ่งกลางของวงล้อม มีร่างหนึ่ง นั่งอยู่อย่างสงบเยือกเย็น และแผ่รังสี  ของการบรรลุ เสมือนว่า แม้ ฟ้า จะถล่มหรือ พื้นดินจะทะลาย

ร่างนั้นก็จะไม่หวั่นไหว 

.โคจัง.  จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

 ที่จิตวิญญาณของ

.คำผาน.ยังไม่แตกดับไป เพราะการอยู่อย่างเดียวดายและไร้จุดหมาย แต่ที่โคจังไม่รู้ 

คือ .คำผาน.  ได้ตั้งปฎิธานของ

ของจิตวิญญานด้วยตนเอง และทำให้เขาสามารถอยู่รอด เพราะ การได้ศึกษา

สิ่งต่างๆ จนลืมวันลืมเวลาเช่นกัน และคำผาน ก็ลืม เกือบที่จะ ลืม โคจัง ไปแล้ว

  '. โย่วๆ คำผาน โหลๆ ได้ยินเสียงข้ารึเปล่า' โคจังตะโกนเรียกคำผาน

". หืม ใครหน่ะ อ่อ โคจัง หึ ใครนะ โคจัง อ่าจำได้แล้ว โคจังนี่เอง

ว่าแต่โคจังนี่ใครฟระ ............". คำผานกำลังคิดคำนึงถึงตัวตนของโคจัง

'. นี่ข้าเองโคจัง ยังไงเล่า พระเจ้าสุด คูลหรือผู้ดูแลระบบ แห่งนี้'

". อ่อ โคจังนั่น เอง โทษทีครับ "

'จำข้าได้แล้วสินะ ว่าแต่เจ้าอยู่มาได้ยังไงเนี่ย แสนกว่าปี ถึงห้องนี่จะเป็นห้อง

แห่งการเวลาก็เถอะ '. 

.โคจัง.  พยายามถามในสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ

". เอ่อ ไม่รู้ เหมือนกันครับ ". "ก็ อยู่มาเรื่อยๆ ". 

'นั่นสินะ ข้าถามเจ้าไปก็เท่านั้น มาพูดเรื่อง สำคัญของเราดีกว่า. เจ้าคงเลือกทักษะได้แล้วสินะ'

". ครับก็ ประมาณนั้น"  . 

แต่ที่ไม่ได้บอกโคจังคือเขาได้เรียน

รู้ทุกอย่างในโลกของโคจัง ทุกอย่างแล้ว เ

พราะคือคิดว่า. โคจัง ที่เป็นพระเจ้า

คงรู้อยู่แล้ว 

'ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็เลือกมาได้แล้ว ข้าจะไปนอนต่อ ง่วงแล้ว'

". ถ้างั้น อย่างแรกผมของ ทักษะ ห้องมิติแห่งการเวลา"

'ได้ อย่างที่เจ้าต้องการ'

". อย่างที่สอง ผมเลือกทักษะ นัยตาแห่งการรู้แจ้ง"

'หืม . นัยตาแห่งการรู้แจ้ง หรอ มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่

เจ้าคงยังไม่  สามารถใช้ได้ทันทีหรอกนะ'

 ".ผม เข้าใจครับ ".  . และอย่างสุดท้ายคือ ทักษะ พันธะสัญญานิรันดร์"

'. ได้ตามนั้น ทีนี้เจ้าก็ตามข้ามาได้แล้ว'

 พูดจบโคจัง ก็  ปรบมือ. ขึ้นหนึ่ง

ครั้งเบาๆๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในที่แห่งนั้น ก็หายไปเหลือแต่ห้องที่โล่ง

สว่างสีขาวที่ สะอาดตา และพอโคจัง

 ทำปากมุบมิบๆ

ก็มี ประตูที่มีอักขระ ปรากฏขึ้น ทั้งสองจึงเดินออกมาจากที่นั่น

 แล้ว เดินตามทางมาเรื่อยๆ โคจังก็ หยุดอยู่หน้าประตูอีกบาน พอเปิดเข้าไป

ภายในห้องที่ขาวสะอาดมี ประตูมิติ สองบาน บานหนึ่งสีเหลืองทอง

อีกบาน สีฟ้าสดใส โคจังจึงกล่าวกับ คำผานว่า

'. นี่คือประตูทั้งสอง ที่เจ้าจะต้องเลือกผ่านเข้าไปเพื่อ จุติ บานสีเหลืองทอง

คือ ทวีปแห่งปราณ ซึ่งเจ้าจะได้เผ่าพันธ์ุ มนุษย์ ส่วน ส่วนบานสีฟ้า

จะเป็น ทวีป เวทมนต์ ซึ่งระบบจะสุ่มเผ่าพันธุ์ ให้ เอาล่ะ. เมื่อเข้าใจแล้ว

ข้าขอตัวไปนอนก่อนละ. ระบบจะทำทุกอย่าง ต่อจากข้าเอง'

พอพูดจบแล้วก็หายตัวไปโดยไม่ให้ .คำผาน.ถาม สิ่งใด ต่อทั้งสิ้น. ซึ่งคำผานก็ชิน กับ นิสัยของ.  โคจังแล้ว จึงมิได้โวย วายใดๆ

แต่ก็ อดถอนใจไม่ได้ 

" ทีนี้จะเลือกอะไรดี เล่าเนี่ย "คำผานบ่นกับตัวเอง

คิดอยู่นาน คำผานก็คิดได้ เราอยู่ในห้องนั้นตั้งนานยังไม่ได้  ทำอย่างนั้น

อย่างนู้น อย่างนี้ กับชีวิตที่ผ่านมาเลยนี่ พอคิดถึงตอนที่ตนอยู่ในห้องจิตภาพ 

.คำผาน.คิดจะสร้าง. จำลอง ฮาเร็ม เพื่อ สนองนีท ของเขาในนั้นแต่ไม่รู้ทำไม ในห้องนั้นไม่สามารถ สร้าง แบบจำลอง

  ของมนุษย์ หรือ เผ่าพันธุ์ที่ใกล้เคียง มนุษย์ได้เลย

เขาคิดว่า. คงเป็นเพราะระบบรักษาความปลอดภัย

จึงได้ ล้มเลิกแต่ตอนนี้ เขามีโอกาศ แล้ว จะทำชีวิตในมัน

สุดๆไปเลยๆ....

..  หลังจากนั้น เขาก็เดินไปที่ประตู สีเหลืองทอง

และเข้าไปในนั้นอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย....... ..