การไปหลายๆที่มันก็สนุกดีนะ

ลำดับตอนที่ #4 : บางทีการนอนหลับก็ทำให้บางคนอาจตายได้

        ...........ม่ายยยยยยย !

จากเสียงคร่ำครวนที่ดังสนั่นก็

ค่อยค่อยหยุดลง. คำผาน. เริ่มหาคิดหาวิธีที่จะออกจากห้องนี้ 

  เขาจึงลองทำแบบที่โคจังทำ คือห้องนี้เป็นห้องจิตภาพ
จึงใช้ความคิดเป็นคำสั่ง ให้มีประตูออกมา. 

   ซึ่งมันก็ออกมาจริงๆ 

แต่พอเปิดประตูเข้ามันก็มองทะลุอีกฝั่ง ซึ่งเป็นสีขาวล้วนๆ

     เขาจึงรู้ได้ทันทีว่า ไม่ใช่ที่เดียว

กับโคจังพาเขามา เขาจึงกล้า
ไม่เดินผ่านประตู ไปเพราะกลัวว่าจะกลับมา ที่นี่ อีกไปไม่ได้

    .คำผาน.จึงใช้ความคิดเป็น คำสั่ง

ให้ประตูนั้นหายไป แล้วมันก็หายไป ระหว่างที่ คิดหาทางออกไป จากที่นี่ 

.คำผาน. จึงตระหนัก ว่า ประตูตน เห็นตอนนั้นมีลายอักขระแปลกๆ ซึ่งเขานั้นไม่รู้จัก จึงใช้คำสั่งให้ปรากฏออกมา

 ไม่ได้นั้นเอง 

    มันน่าเป็นรหัสเฉพาะ ของโคจัง
 ที่ใช้ป้องกันที่นี่ 

  เมื่อไม่สามารถสร้างประที่มีทางออกไปได้ .คำผาน.จึงเริ่ม ปลง และหวนคิดว่า

น่าจะรอให้โคจังตื่นเอง แล้วออกมาหาเขาดีกว่า เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว
.คำผาน. จึง ไปศึกษา ทักษะต่างๆ ที่อยู่ ในห้องสมุดพระเจ้า. ต่อ

  .หลังจากเวลาผ่านไป ไม่รู้นาน

เท่าไหร่.คำผาน.ศึกษาทักษะต่างๆ

จนเริ่มเบื่อ 

  เขาจึงให้ความคิด. เป็นคำสั่งเรียกเตียงนอน ทีวี อนิเมะที่ เขาชื่นชอบ
มาดู เพื่อฆ่า เวลา. ระหว่างที่รอโคจัง 

แล้วเมื่อเวลาผ่านไป. 

ยาวนานจนไม่แทบจะลืม จุดประสงค์

 หนังการ์ตูนมากมาย อนิเมะต่างๆ เกมส์ ทั้งหลาย..ก็เล่นจนหมดเสียแล้ว

. โคจัง .ก็ยังไม่ตื่นมาเสียที .คำผาน.

เริ่มเบื่อที่จะรอเฉยๆ แบบไร้จุดหมายอีกต่อไปแล้ว

.คำผาน.  จึงเริ่มคิดว่า เขาน่าจะศึกษาทุกอย่างที่มี อยู่ ที่นี่ เพราะ ในที่แห่งนี้

เขาสามารถ ที่จะเรียนรู้ได้ทุกอย่าง

    อีกทั้ง ทรัพยากร อุปกรณ์ ต่างๆ ก็เพียงแค่ ใช้คำสั่งด้วยการนึกคิด

   แม้ว่า เขาจะเลือก ทักษะได้แค่สามอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า
เขาจะเอาความรู้ติดตัวไปไม่ได้เสียหน่อย...

เมื่อความคิดปรากฏ....รอยยิ้มก็เกิดที่มุมปากของ.คำผาน.

"_ฮะ ฮะ ฮ่า เรียนรู้อะไรดีน๊า". 

พลัง ปราณ เวทมนต์ เศรษฐกิจการเมือง
การปกครอง วิทยาการ ภาษา วิถีชีวิต ฯลฯ 

  .คำผาน. ใช้เวลา ไปกับการ ศึกษา ค้นคว้า ทดลองใน สิ่งต่างๆ ซึ่งมันเป็นที่สุด. ขององค์ความรู้ ที่เปรียบเสมือน

ใช้ หนังสือเฉลยคำตอบ เพียงแค่ เขา อ่าน และ ตั้งคำถาม ก็ จะมี คำตอบ 

ปรากฏขึ้น ในห้วงความคิด ของจิตวิญญาน โดยตรง และนั้นทำให้

  ทุกเรื่องที่เขาเรียนรู้ จนแตกฉานจะ

 ฝังลึกลงในจิตวิญญาน
ทำให้เขาไม่มีทางลืมอย่างเด็ดขาด

 

  ถึงจะไม่สามารถนำความแข็งแกร่งของร่างกายติดตัวไปได้ด้วยในตอนนี้
เพราะเขาไม่มีกายหยาบ แต่ถึงมี

  ตอนจุติใหม่ ระบบ ก็จะทำการสร้าง

กายหยาบขึ้นใหม่

 ยังไง ก็ตาม เมื่อเขา  ออกไป และ ได้รับการจุติใหม่เขาก็จะมีวิธีมากมายทำให้เขาแข็งแกร่งได้

    เมื่อเวลาได้ผ่านๆไป
  

50000 ปี  .คำผาน. ได้ศึกษาจน แตกฉานในทุกศาสตร์และศิลป์ 

  เมื่อแตกฉานทุกองค์ความรู้ แต่ กระนั้นโคจัง ก็ยังไม่มี ทีถ้าว่า จะตื่นขึ้นมา

.คำผาน.ได้แต่ฝึกฝน และ ทำความเข้าใจในวิถี แห่ง พลังต่างๆ จนถึง แก่นแท้ 

  และด้วยองค์ ความรู้ใน สิ่งต่างๆ จนสามารถหา วิธี สร้างสิ่งต่างๆ เช่น การจำลอง สัตว์อสูรต่างๆ ที่มีความสมจริง

มาต่อสู้ 

  การสร้างพื้นที่และ สภาพ ภูมิอากาศต่างๆ ที่เป็นประโยชน์ในการฝึกฝน ทั้ง ร้อนสุดคั่ว หนาวสุดหยั่ง เพื่อ เป็นการ

การันตี ว่าเขาจะสามารถ ใช้ชีวิตอยู่ในทุกหนแห่ง ในโลกของ .โคจัง.  อีกทั้ง เขายัง ลองทำการทดลองต่างๆ คิดค้น สิ่งใหม่ๆ. ทั้งวิชา และทักษะ.

จนเวลาล่วงเลย 100000. ปีกว่าๆ 

  ในห้องนอนของโคจัง 'อย่าๆๆ ๆ. ๆ อย่าเอากิ่งไผ่ของข้าไปนะ
ท่านแม่ ข้าจะไม่เกเร. จะไม่แอบนอนอีกแล้ว ',, 
แล้ว โคจังก็ สะดุ้งตื่น เหงื่อแตกเต็มที่นอน' เฮ้อ ฝันร้ายหรอก
หรือ นี่ ท่านแม่นะท่านแม่ จากไปแล้วยังมาทำให้ข้าฝันร้ายอีก'
อ่าว แล้วทำไมคำผานยังไม่มาปลุกข้าเนี่ย....แย่แล้ว ลืมให้รหัส
สำหรับเปิดห้อง...คิดได้ดังนั้นก็ดูเวลาในหัวเตียง ฮ่ะ!

...ผ่านไป 100000 กว่าปี  แล้วหรอเนี่ยไม่ใช่ ว่าจิตวิญญานคำผาน

  แตกดับไปแล้วหรอกนะ '.  โคจัง.จึงมุ่งหน้า ไปยังห้องสมุด
แห่งพระเจ้า.......

พอไปถึงและเปิดประเข้าไปเท่านั้นหล่ะ.........................