การไปหลายๆที่มันก็สนุกดีนะ

ลำดับตอนที่ #2 : การแต่งตัวไม่สามารถบ่งบอกถึงสถานะของคนได้

     ...ณ ที่แห่งหนึ่ง ...

    หลังจากที่ คำผาน เกิดอาการจอดับ 

เขาก็เริ่มรู้สึกตัว โอ๊ย...  ปวดหัวชะมัด 

แต่ เอ๊ะะ ๆ หัวๆ ๆ ไม่มี แขนขาไม่มี

เจ้าลูกชาย สุดที่รักกะก็ ม่ายๆๆๆๆ. 

   นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

 แล้วอาการจิตตก ก็เริ่มขึ้น...ผ่านไป..

ไม่รู้ว่าเนินนานเท่าไหร่ 

  .คำผาน. ก็เริ่มมีสติ คำพูดนึง ลอยขึ้นมาจาก  ภายในจิตวิญญาน

    ' คำผาน ให้โตจำไว้ บ่ว่าสิเกิดหยังขึ้น

 ให้โต ตั้งสติ ไว้ก่อนแล้ว โต สิ ผ่านพ้นปัญหา

ไปได้ '  

  นั้นคือ คำพูดของครูดำ ที่ได้พร่ำบอกกับเขาเสมอ 

  แล้ว .คำผาน. ก็เริ่มตั้งสติ สำรวจความเป็นไปของร่างกาย

 .คำผาน.เริ่มรู้สึกได้ว่า เขาไม่มีร่างกาย ตอนนี้เขาเป็นเพียงกลุ่มก้อนของ สะสารพลังงานบางอย่าง

ที่เขา ไม่เคยรู้จัก และ ไม่เข้าใจเกี่ยวกับมัน

   เขาลองที่ จะบังคับ กลุ่มก้อนพลังให้เคลื่อนที่

แต่ก็ไม่สามารถทำได้ 

 เนื่องจากไม่ใจเกี่ยวกับมัน เวลาผ่านไป

เนินนาน จนเขารู้สึกท้อแท้ ผิดหวัง และอยากระบาย ความอัดอั้นใจ กับสภาพ ที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ และตอนนั้นเอง 

  ฮ้าววววว**?   มีเสียง หาว เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนปรากฎขึ้น

  จิตวิญญานของ .คำผาน. สั่นไหว มีเสียง มีคน มีสิ่งมีชีวิต ? อยู่แน่นอน

   เขาอยากตะโกนก้อง ร้องเรียกให้บางคน

 บางสิ่ง หรือ อะไรก็ตามแต่ที่

อยู่ในที่แห่งนี้ได้ยิน แต่ มัน ก็ไม่สามารถเป็นไปได้ เพราะเขาไม่มีปาก 

  ไม่มีแม้แต่ร่างกาย. แต่เขาก็อยากติดต่อสื่อสารกับ บางคน บางอย่าง หรือบางสิ่ง ?

  ในที่แห่งนี้นั้นให้ได้   แล้ว สติ บางส่วน ของเขาก็รู้สึกว่า เมื่อเขาไม่มีร่างกายไม่มีหู แล้วเมื่อ ตะกี้นี้ เขาสามารถได้ยินเสียง 

  ของบางคน บางอย่าง หรือบางสิ่ง ? ได้ เช่นไร 

 ใช่แล้วตอนนั้นเขาสิ้นหวัง...

   อยากระบายความในใจอย่างที่สุด ซึ่งเขาไม่รู้ 

เลยว่ามันคือการแสดงเจตนา. อย่างที่สุด. 

ของจิตวิญญาณ   .คำผาน. เลยตั้งมั่น 

ในสติ  ในจิตร้องเรียก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า 

  จนมีเสียงดัง มาว่า 

"โอ้ยๆๆ !  ตื่นแล้ว ตื่นแล้วคร้าบแม่".

 อ้าว. เอ๊ะ !  ท่านแม่จากเราไปตั้งนานแล้วนี่หว่า แล้วใครกัน?

 ที่ส่งเสียงตะโกน. โว้ยว้าย

บังอาจรบกวนการนอน อันแสนมีค่าของเรา (เสียงปริศนา). 

  อ่าว เอ๊ะ เอ่อ !  อ่อ เมื่อเสียงปริศนา

 ตื่นขึ้นเต็มตา .  ก็พบกลุ่มก้อน

พลังงาน บางอย่าง แล้วเขาก็เริ่มคิดขึ้นได้

 ว่า ตัวเองนำจิตวิญาณ มาจากต่างโลก 

   ระหว่างที่ รอกระบวนการ ระหว่างการข้ามภพ เขาก็ง่วงและ หลับไป   ที่จริงแล้ว

  .คำผาน. ต้องอยู่ในรูปลักษณ์ของ จิตวิญญาน

ที่มีรูปร่าง แต่เขาหลับเลย ไม่ได้ทำการเชื่อมต่อ จิตวิณญาน ของ .คำผาน.

กับ ระบบของโลกเขา 

  ' เอ่อ. ต้องของโทษ เจ้าด้วยนะ จิตวิญญาน จากต่างโลก อ่อเจ้าชื่อ .คำผาน.สินะ

แล้วเป็นอย่างไรบ้าง ห้องของข้า สวยใช่ไหมละ ข้าแต่งมันเองกับมือ นั่นเจ้าเห็นใช่ไหมของสะสมอันแสนจะภูมิใจของข้า ก็ เลิศใช่ป่ะ มีแต่ของหายากทั้งนั้น..

   ' อ้าว ทำไมเจ้าไม่ตอบข้าบ้างละ' 

(- - *). ..  คำผาน 

เอ่อ. .!  ลืมไป 

เจ้ายังไม่ได้เชื่อมต่อกับ ระบบนี่นา 

'เอาล่ะ ๆเจ้าตังใจฟังข้านะ ตอนนี้ เจ้าต้องปล่อยวางอารมณ์และ ความคิดทั้งหมด และ ทำ จิตให้

ว่างเปล่า'

 ...เมื่อได้ยินที่บอก .คำผาน.ก็พยายาม

 เก็บอารมณ์และความนึกคิดทั้งหมดแต่ว่า 

มันใช่เรื่องง่าย ซะเมื่อไหร่ เขา ต้องทน

 กับ. การที่ไม่รู้อะไร ทั้งมืดมน ท้อแท้ 

เคว้งคว้าง. คิดถึง บ้านพ่อแม่ มาตั้งนาน 

แต่เมื่อ. คิดถึง คำพูดของพ่อขึ้น

มา.คำผาน .จึงเริ่มตั้งสติอีกครั้ง และเริ่มปล่อยวาง ได้ในที่สุด 

  'อืม อย่างนั้นล่ะ ที่นี้ เจ้าลองสัมผัส ถึงตัวตนของข้า และจงนอมรับ สิ่งต่างๆ ที่ อยู่ในที่แห่งนี้ ทุกพลังงาน ทุกความเชื่อ ทุกสิ่ง ทุกอย่าง'

  เมื่อ .คำผาน.ปล่อยวางได้ 

เขาจึงทำตามคำแนะนำของเสียงปริศนา และ

เริ่มรู้สึกถึง สิ่งต่าง . ภายใน ที่แห่งนั้น และ รอบๆ

เวลาผ่านไปเนินนาน แล้ว ทุกสิ่งที่ .คำผาน.

 สัมผัสได้ก็แจ่มชัดขึ้น  

     เป็นรูปธรรมมากขึ้น จนในที่สุด เขาก็ได้

ยินเสียงที่ ทั้งไพเราะและนุ่มนวนดังขึ้น

  " การเชื่อมต่อระบบ เสร็จสิ้นสมบูรณ์ "

,..ที่จริงแล้วเสียงปริศนานั้น

 จะทำการเชื่อมต่อให้กับ .คำผาน. เลยก็ได้ แต่ที่ให้ทำแบบนี้เพราะเขาต้องการ ให้ .คำผาน.

เชื่อมต่อ กับระบบเองโดยตรง

   ซึ่งมันจะเป็นประโยชน์ ต่อตัว.คำผาน.เอง

ในอนาคต อันใกล้และไกลนี้ .

'เอาละเมื่อเจ้าเชื่อมต่อได้แล้ว ก็จงลืมตาขึ้นเสียเถิด '

เมื่อ.คำผาน.ลืมตาขึ้น  สิ่งแรกที่เขาเห็นตรงหน้า คือ หมี ครับท่าน

ผู้อ่าน ก็หมีนั้นแหละครับฟังไม่ผิดหรอกแถมเป็นโคอาร่า ตัวสูง80เซนติเมตร

ใส่หมวกไหมพรม เกงนอน เสื้อผ้าลาย สก๊อต และในปากก็คาบกิ่งไผ่ เล็กๆ. และ

กำลัง จ้องหน้าเขาอยู่ 

เฮ้ยๆๆ ๆๆ ..แถมมันกำลัง พูดกับเขาด้วย ภาษาแปลกๆ

แต่ทำไมเขาจึงเข้าใจได้นะ ว่ามันพูดอะไร

  'นี่เจ้าไม่ต้อง งง หรอก ที่เจ้าสามารถเข้าใจ สิ่งที่ข้าพูดได้ เพราะเจ้าได้เชื่อมต่อกับ ระบบแล้วนั้นเอง'

{ (- -..)คำผาน.  }. มันอ่านความคิดเราได้ด้วยหรอเนี่ย ..

  'ไม่ต้องตกใจหรอกที่ข้าอ่านความคิดเจ้าได้ เพราะข้าคือ 

*ผู้ดูแล ระบบนี้*  หรือ สิ่งที่ความเชื่อในโลกเก่าของเจ้าเรียก

กันว่า !พระเจ้านั้นแหละ! '

 

  'เฮ้อกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง เหนื่อยและง่วงชะมัด'

    {(- -). คำผาน}.    คุยกันที่ไหนเล่า 

เขายังไม่แม้ที่จะได้พูดซักคำ

'เอ่อ ก็ จริงของเจ้า'นะ โทษทีๆ'

แหนะ ! มันยังจะมาอ่านความคิดเขาอีก!

   ในที่สุด .คำผาน.ก็ อดรนทนไม่ไหว

 เขาต้องพูดอะไรซักอย่าง

ก่อนที่ไม่ได้พูด และ คำพูดที่หลุด จากปากของเขาก็คือ

". สวัสดีครับ".

 นั่นแหละๆ ในที่สุดๆ ก็ได้พูดแล้ว 

ดีใจชะมัด.      ....โอเยโอเยโอเย

'เจ้า เป็นบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย . 

ดีใจขนาดนั้นเลยรึ '

ท่าจะบ้าแฮะ .  จิตวิญญาณจากต่างโลกนี่

" ไม่บ้า หรอกท่านจะรู้อะไร กับการที่ทำอะไรไม่ได้

ซักอย่าง" คำผานพูดพร้อมกับมีน้ำตา เล็กๆไหลซึมจาก ตวงตา

'เอาหล่ะๆ. ข้าขอโทษกับสิ่งที่เกิดกับเจ้า แล้วจะหยุดทำอาการแบบนั้นได้รึยัง ข้าจะได้แนะนำตัวและเล่าเรื่อง ราวที่เกิดขึ้นให้ฟังได้ซะที'

" อ่อ ครับหยุดแล้วครับ". 

  'ดี งั้นข้าแนะนำตัวก่อน.  ข้าชื่อ โคจัง ..เป็นผู้ดูและระบบของที่นี่ และ ยังเป็น ผู้สมัครตำแหน่งผู้ดูแลแห่งเอกภพ'

       {- ....-(คำผาน)}. ...

'เจ้าไม่เข้าใจสินะ เอาล่ะฟังต่อ 

ที่ ว่าข้าคือผู้ดูแล ระบบ. และ ผู้สมัครตำแหน่ง

เจ้าแห่งเอกภพนั้น เมื่อไม่นานมานี้ 

เจ้าแห่งเอกภพถึงเวลาที่จะ. นิพาน . 

จึงต้องเลือก ผู้มาแทนตน ท่าน จึงสร้าง

มิติขึ้นมา สิบห้วงมิติ และ ได้ประกาศรับผู้ดูแล ระบบ ทั้งหมด10. ผู้ดูแล หลังจากได้ผู้เข้าสมัครทั้ง 10. แล้ว จึงทำการสร้าง ระบบย่อยทั้ง 10. ระบบย่อย

    นั้นก็คือ ดวงดาวทั้งสิบดวง พร้อมทั้งใส่เงื่อนไข

ที่เป็น ความลับในการชนะของตัวผู้สมัคร. ลงในดาวแต่ละดวง

     เพื่อให้ ผู้สมัคร สร้างระบบของตนขึ้นมาในดาวแต่ละดวง. และให้ผู้ดูแลระบบย่อยเหล่านั้น 

ได้เลือกผู้ที่จะมาทำภารกิจค้นหาความลับ 

แทนตนเพราะ

    ตนนั้น มีหน้าที่สร้างและดูแล เท่านั้นไม่สามารถที่ จะทำเองได้ 

'ทีนี้ เจ้าเข้าใจบ้างรึยัง '

"เออ ครับ พอจะเริ่มเข้าใจบ้างครับ". 

แต่ทำไมถึงเป็นผมละครับมีคนอื่นเยอะแยะ "

.คำผาน.

   'อ่อที่ข้าเลือกเจ้างั้นหรอ มันก็ .. ทั้งมีเหตุผลและไม่มีเหตุผลน่ะนะ'  . โคจัง.

{  (- -..) คำผาน }

  

     'ที่ว่ามีเหตุผลและไม่มีเหตุผลนั้น 

ตัวข้าไม่ได้ต้องการเป็น เจ้าแห่งเอกภพ

หรอกนะ แต่ที่สมัครนั้น เพราะท่านแม่สมัครให้

ข้าก่อน ที่จะจากข้าไป. ดังนั่น

   ข้าจึงไม่มีทางเลือกเลยได้แต่ต้องทำตามประสงค์ ระหว่างทำงานดูแลระบบ และ

เริ่มค้นหา จิตวิญญานตัวแทนจากโลกต่าง ๆ 

ข้าก็เริ่มเบื่อและง่วง 

     ตอนนั้นข้าก็  สัมผัสได้  ถึงจิตวิญญาณอันแรงกล้าที่ไม่ต้องการจะอยู่ใน. ระบบของดาวดวงหนึ่ง นั้นคือ ดาวโลกของเจ้า และจิตวิญญาน

นั้นก็คือเจ้า'

". เอ่อนั้นผมแค่บ่นในใจ ที่เบื่อกับชีวิตของตนเองและสังคมที่เป็นอยู่แค่นั้นเองนะครับ ไม่ได้อยากตายไปจริงๆ " .คำผาน.

'อ้าวงั้นหรอกหรอ งั้นก็ขอโทษด้วยนะ '

(- -)....ไบ้รับประทาน .คำผาน.

'แต่เรื่องที่เจ้าตายนั้น ไม่เกี่ยวกับข้านะ นั้นเป็นเพราะอายุไขของเจ้า

หมดแค่นั้น และต้องไป รีเซตเพื่อให้เป็นไปตามวัฏสงสารของระบบในโลก

เจ้า' (โคจัง)

"งั้นหรอครับ". T T. (คำผาน )

'ถ้างั้นเจ้าจะเอายังไงล่ะ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ ข้าก็ส่งเจ้ากลับไปไม่ได้หรอกนะ' 

โคจังบอกออกไป แต่ที่ไม่ได้บอก.  คือ

 เมื่อเขาได้เป็นเจ้าแห่งเอกภพ 

จะสามารถส่งและย้อนเวลาของระบบได้ทุกระบบ

 'ว่างัยเจ้าจะไม่ลองเป็นตัวแทนของข้าในการหาความลับและใช้ชีวิตใหม่ที่ข้ามอบให้ ในระบบของข้ารึ   ซึ่ง ยังงัยข้าก็

ไม่ได้ต้องการชนะอยู่แล้ว เจ้าจะใช้ชีวิตยังงัย และ ทำอะไรต่อไปก็แล้วแต่เจ้าเลย '. (โคจัง)

 "ก็คงจะต้องทำอย่างนั้นแหละครับ". "และก็ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาสได้ใช้ชีวิตใหม่ ดีเสียอีกผมจะได้ทำอะไรตามใจตัวเองซะที" 

เออ ว่าแต่ ในระบบที่ท่านสร้างเป็นแบบไหนหรอ". (คำผาน)

'อธิบาย ง่ายๆเลยนะคือ โลกแฟนตาซี ยังงัยละ และที่สำคัญ ระบบที่เราสร้าง

มีอายุ  เออเท่าไหร่่แล้วนะ. จำไม่ได้หลังจากสร้างเสร็จก็หลับ

อ่ะ แป๊ปนึงดูก่อน โอ้ว!!, อายุ 2000000 ปีแล้วหรอเนี่ย. ส่งสัยจะหลับลึก

ระดับการพัฒนา ถ้าแทบกับโลกเจ้าก็คงจะยุค กลางละมั้ง 

เอ่อแป๊ปนะเดี่ยวมาอธิบายต่อ พอดีปวดฉี่ หน่ะเข้าห้องน้ำแป๊ป (โคจัง)

(- -)......  คำผานได้แต่.......

'