คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - [ 2 ]
[ 2 ] - WHO YOU -
#FICWHOYOU
MINO x ???
มิโนเดินคอตกสวนคนในคณะไม่มีอาการยิ้มแย้มทักใครได้ สองมือเต็มไปด้วยแผ่นงานศิลปะ เขามุ่งหน้าไปห้องเรียนที่เปิดให้นักศึกษาใช้เรียนและให้เด็กมาฝึกผลงาน ในห้องนี้เต็มไปด้วยภาพวาดต่างๆ วางระเกะระกะบ้างตามสไตล์เด็กศิลป์
“มาแล้วเหรอ? วันนี้สายอีกแล้วนะครับเพื่อน”
“อือ”มิโนได้แต่ยกยิ้มฝืนๆให้ ตั้งแต่วันที่รู้ว่านัมแทมีแฟนเขาก็เปลี่ยนไปไม่ทำตัวร่าเริงเหมือนเคย
“เศร้าเรื่องนัมแทหละสิ?”
มิโนถึงกับมืออ่อนทำพู่กันตกพื้นเมื่อได้ยินชื่อ ถึงแม้ไม่ตอบอะไรกลับมาแต่อาการแบบนี้ซึงฮุนก็พอจะรู้
“เดาถูกด้วย”
“ฮืออ ทำไงดีกุเลิกคิดถึงนัมแทไม่ได้”
“แย่หน่อยนะหลงรักคนมีแฟนเนี่ย”ซึงฮุนส่ายหน้าเบาๆไม่รู้หนทางจะช่วยเพื่อน
“แล้วเรื่องมึงหละ?”
“หะ? เรื่องกุ อะไร?”
“ก็ไอ่เด็กคังซึงยุนปากบวมนั่นไง”
“เรียกให้ดีๆดิโว้ย”
“แหมด่าไม่ได้เลยนะครับ”มิโนเบ้ปากใส่ก่อนจะก้มเก็บพู่กันที่เขาทำตกขึ้นมาแต้มสีใส่กระดาษสีขาวตรงหน้า
ซึงฮุนปล่อยให้ความเงียบปกคลุมบทสนทนาสักพักเขาถอนหายใจยาวพรางคิดอะไรบางอย่าง
“กุกำลังสงสัยว่าน้องเขาจะแอบชอบคนอื่นอยู่”
“อย่างน้อยไอ่เด็กนั่นมันก็ยังโสดหนิ?”
“ไม่เคยได้ยินเหรอวะ จีบคนโสดศัตรูเป็นแสน จีบคนมีแฟนศัตรูเพียงหนึ่ง”
“มาแนวไหนครับเนี่ยเพื่อน”มิโนเกาหัวแต่ก็แอบคิดตามที่ซึงฮุนบอก
“งั้นเอางี้ไหมกุจะช่วยมึงเรื่องนัมแท ส่วนมึ งช่วยกุสืบให้ได้ว่าซึงยุนชอบใครอยู่”:
“เฮ้ย!แต่นัมแทเขามีแฟนอยู่แล้วนะเว้ย ทำอย่างนั้นได้ไง!?”
นักศึกษาทั้งห้องละสายตาออกจากงานศิลปะหันมาขมวดคิ้วใส่พวกเขาแทน
“ชู่วว เบาๆดิวะอยากโดนกระทืบเหรอ ตกลงตามนั้นนะ? กุไปละตั้งใจวาดนะเพื่อน”
“อ่าวเฮ้ยกุยังไม่ตกลงเลย....”
ซึงฮุนวิ่งแจ่นไปคณะเรียนตัวเองไม่สนว่ามิโนจะตอบตกลงหรือไม่
คณะที่ซึงฮุนเรียนอยู่ไม่ไกลจากตึกของมิโนนัก เขามักมานั่งดูงานศิลปะในห้องเรียนของมิโนอยู่เสมอ
ถึงจะรักศิลปะได้ไม่มากมายเท่ามิโนแต่ซึงฮุนเองก็อยากจะถวายชีวิตให้คณะนี้เหมือนกัน
ด้วยทางบ้านประกอบธุรกิจส่วนตัว แถมซึงฮุนยังเป็นลูกชายคนเดียวในตระกูลก็คงจะค้านเสียงเชียร์ของญาติได้ไม่ไหว
เขาจึงมาลงเอยที่คณะบริหารแทน
“ขอโทษนะครับ ที่ตรงนี้มีคนจองไว้รึยัง”
เสียงเล็กของใครบางคนทำให้มิโนรู้สึกคุ้นเคย ดังมาจากทางด้านข้างของเขา
“คุณจินวู!?”
“อ่าวคุณมิโน? นี่เราเรียนคณะเดียวกันเหรอเนี่ย?ดีจัง”
“อะเอ่อนั่นสินะครับ ฮ่าๆ”มิโนยิ้มกลับแต่ในใจกลับไม่ได้ร่าเริงอย่างนั้น
เรียนคณะเดียวกันกับศัตรูหัวใจเนี่ยนะดีตรงไหน
“ผมว่าแล้วเชียวลายเส้นแบบนี้มันคุ้นๆ ผมชอบงานของมิโนมากเลยนะ”จินวูจ้องมองภาพของมิโน คำชมพวกนั้นรวมกับน้ำเสียงของจินวูมันเต็มไปด้วยความจริงใจและใสสื่อ จนมิโนหรือใครก็ไม่อยากคิดร้ายกับคนๆนี้ได้ลง
“ขะขอบคุณครับ”มิโนเริ่มหายใจติดขัดเมื่อคิดถึงแผนการของซึงฮุนขึ้นมา เขากับจินวูตอนนี้เหมือนกันแทบทุกอย่าง
ทั้งเรียนคณะเดียวกัน ชอบศิลปะงานเขียนลายเส้นเดียวกัน
แถมยังรักคนเดียวกันอีก
“ว่าแต่ที่ตรงนี้ยังไม่มีใครนั่งใช่ไหมครับ?”
“อ๋อๆมีครับ คือมีรุ่นน้องจองไว้เขาคงไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวสักพักคงมา แต่คุณจินวูมานั่งที่ผมแทนก็ได้ครับ ผมเอ่อ..นัดกับอาจารย์ไว้หนะ”
“โชคดีจริงๆถ้าผมไม่เจอคุณมิโนเนี่ยผมคงไม่ได้ทำการบ้านแน่ๆ ขอบคุณนะครับ”
รอยยิ้มที่มีแต่ความจริงใจแถมแววตาที่ใสสื่อของจินวูทำให้มิโนหลบสายตาเดินหนีออกมาจากห้องทันที
ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่นัมแทหลงรักคนๆนี้ เพราะแม้แต่เขาเองยังเผลอใจสั่น...
“เห้อออ โถ่เอ้ยทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยวะ”มิโนถอนหายใจยาวทั้งสะบถกับตัวเองไปตามทาง
ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกมีแต่ใบหน้าสวยของนัมแทลอยมาในหัว วนเวียนไปมากับใบหน้าของจินวู
เหมือนมีเทวดาตัวสีขาววิ่งมาเกาะที่ไหล่คอยห้ามเขาไม่ให้ทำร้ายคนทั้งคู่
แต่อีกฝั่งนึงของสมองดันมีปีศาจร้ายเป่าหูให้แย่งนัมแทมาจากจินวู
“โว้ยย!!!”เขาสะบถดังอีกครั้ง แต่คราวนี้โชคดีหน่อยยังเป็นเวลาเรียนเลยไม่ค่อยมีใครเดินเผ่นผ่านทางนี้มาก
มิโนเดินไปเรื่อยจนถึงตึกเด็กนิติศาสตร์ก็ยังคิดอะไรไม่ออก
คนเริ่มเดินผ่านไปมาตามทางเดิน ตามม้านั่งใต้ต้นไม้เต็มไปด้วยนักศึกษากำลังต่อสู้กับกองหนังสือ
เขาลากสายตาไปทั่วก็สะดุดเข้ากับอีกคนที่เดินแบกหนังสือไปทางห้องสมุด
ไม่รู้อะไรลากขามิโนให้เดินตามผู้ชายคนนี้ จนมาหยุดที่หน้าห้องสมุด
ในห้องนี้เต็มไปด้วยนักศึกษามากมายแต่กลับเงียบสงบเหมือนไม่มีใครอยู่
จะมีก็เพียงแค่เสียงของลมที่ผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่างข้างๆเท่านั้น
“กึ่ก”
มิโนเผลอลงน้ำหนักเท้าดังไปหน่อย ชาตินี้เขาเคยเข้าห้องสมุดบ่อยสะที่ไหน จะมาก็ต่อเมื่ออาจารย์ใช้ให้มาเก็บหนังสือให้เท่านั้น
“ชู่วว เงียบหน่อยนะครับนี่ห้องสมุด”
“ขะขอโทษครับ”มิโนโค้งให้กับบรรณารักษ์ชายที่ดูเหมือนอายุจะมากพอๆกับห้องสมุดแห่งนี้
ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินค่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
เขามองหาผู้ชายอีกคนที่ตอนนี้เองก็ยังไม่รู้ว่าจะตามหาทำไม
“ตี๊ดด!”
เสียงโทรศัพท์แทรกความเงียบขึ้นทำคนในห้องสมุดสะดุ้งกันเป็นแถวแม้แต่มิโน
“เสียงโทรศัพท์ใคร!นี่ห้องสมุดนะช่วยรักษาความเงียบหน่อย”บรรณารักษ์คนเดิมดุใส่จนลืมไปว่าตัวเองก็เสียงดังอยู่เหมือนกัน
“ขอโทษครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้”
มิโนหันไปหาเสียงของคนผิด ที่แท้คนที่เขาเดินตามมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
“ไอ่เด็กปากบวม?”เขาพูดเบาๆกับตัวเองก่อนจะเดินแอบไปตามชั้นหนังสือไปจนถึงโต๊ะที่ซึงยุนนั่งอยู่
บนโต๊ะไม้เล็กๆมีเก้าอี้ว่างอยู่สองสามที่ เหมือนกับเด็กคนนี้จะไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใคร
มิโนมองไปที่โต๊ะก็เห็นหนังสือเก่าๆเล่มหนาอยู่สองสามเล่ม ถ้าเขาได้จับมันละก็มีหวังละลายคามือแน่ๆ
“ฮัลโหล แม่เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับตอนนี้คุยไม่ได้จริงๆ ครับๆ”เหมือนซึงยุนจะอยากคุยโทรศัพท์แต่กลัวว่าจะทำเสียงดัง เขาเลยมุดเข้าไปคุยใต้โต๊ะ จนคนที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตอนนี้แทบจะระเบิดหัวเราะออกมา
มิโนสุ่มมองดูอย่างเงียบๆเพราะไม่อยากให้อีกคนรู้ตัว
นี่เขากำลังทำอะไร กำลังทำตามแผนที่ซึงฮุนบอกให้ทำงั้นเหรอ
ผ่านไปจนเกือบจะสิบนาที มิโนก็ยังคงยืนจ้องดูทุกอย่าง ซึงยุนพลิกหนังสือไปมาก่อนจะบิดขี้เกียจ
ดูเหมือนจะทำงานเสร็จแล้ว แต่ซึงยุนกลับหยิบกระดาษใบเล็กที่ดูเหมือนจะเป็นการ์ดทำมือมาวางไว้บนโต๊ะ
พร้อมกับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลผูกโบว์สีแดงสวยออกมาจากกระเป๋า
ซึงยุนยิ้มกว้างเขาจดอะไรบางอย่างลงไปในการ์ดแล้วแนบเอาไว้ในโบว์สีแดง
เขาจัดโบว์ไปลูบหัวตุ๊กตาไปอย่างมีความสุข ก่อนจะจัดเก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
มิโนเหมือนรู้สึกได้ถึงสัญญาณบางอย่าง เขาเดินสะกดรอยตามซึงยุนอีกครั้ง จนกระทั่งมาหยุดที่หน้าร้านกาแฟเล็กๆตั้งอยู่ระหว่างทางของตึกนิติศาสตร์และคณะนิเทศศาสตร์
ร้านนี้เป็นร้านเล็กมีทั้งที่นั่งด้านในและด้านนอก มิโนมองตามซึงยุนที่กำลังมุ่งหน้าไปหาใครบางคนที่นั่งอยู่
มีเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่ด้านนอกของร้านกาแฟมองจากตรงนี้ก็พอจะสังเกตุได้ว่าใครที่ซึงยุนกำลังจะเดินไปหา
“นัมแทฮยอน”ซึงยุนเรียกชื่ออีกคนที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่
“ฮืม?มีอะไรเหรอครับ?”
“อะเอ่อ มะมีคนฝากเอานี่มาให้”นัมแทมองตุ๊กตาหมีที่โบว์สีแดงของมันมีการ์ดเสียบอยู่ก่อนจะส่งยิ้มให้เขา
“ใครเหรอ?บอกได้รึเปล่าครับ?”
“ฉะฉันก็ไม่รู้จักเหมือนกัน แต่ช่วยรับไว้เถอะนะ คือ...ไม่งั้นเขาคงจะเสียใจน่าดู”
“ฮ่าๆ งั้นฝากขอบคุณเขาด้วยนะ คุณ?”
“ผมคังซึงยุนครับ เอ่อ...ผะผมขอตัวก่อนนะต้องรีบไปส่งงาน”ซึงยุนวางตุ๊กตาไว้บนโต๊ะสายตาของนัมแททำให้เขาอยากจะวิ่งหนี ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่กล้าสบตาต่างหาก
มิโนที่แอบดูอยู่ไม่ไกลได้ยินและเห็นเหตุการ์ณทุกอย่าง
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าซึงยุนแอบชอบใคร ในที่สุดเขาก็ได้คำตอบเพื่อกลับไปบอกซึงฮุน
“ที่แท้แกก็แอบชอบนัมแทนี่เอง.....ไอ่เด็กปากบวม”
คือจะเริ่มมีกุมึ งเข้ามาใช้เพราะไรแต่งภาษาสุภาพไม่ค่อยเหมือน
และเพื่อให้เข้ากับอารมณ์ของตัวละครน้า */\*
มิโนจะเป็นคนดีต่อไปหรือไม่
แล้วซึงฮุนจะทำยังไงเมื่อรู้ว่าศัตรูหัวใจของเขาคือคนที่เพื่อนเขารัก
ฝากติดตาม#ฟิคใครกัน หน่อยนะคะ :)
"กำลังใจที่ดีที่สุดของไรเตอร์คือคอมเมนต์จากรีดเดอร์"
มาลุ้นกันเถอะว่าใครจะได้เป็นนายเอก
ความคิดเห็น