คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - [ 1 ]
[ 1 ] - WHO YOU -
#FICWHOYOU
MINO x ???
เมื่อออกจากร้านกาแฟมิโนก็มุ่งหน้ามาที่มหาลัยฯ
เนื่อจากวันนี้เป็นวันสำคัญของทางคณะที่ตัวเองเรียนอยู่
“เฮ้ย! มิโนทางนี้”มิโนหยุดมองหาต้นเสียงที่คุ้นเคย
“อ่าวซึงฮุน”
“รู้ยังว่าวันนี้เขามีนิทรรศการศิลปะ”
“โฮ่ยยรู้แล้วครับเพื่อน ผมเด็กศิลป์นะครับ ที่รีบมาเนี่ยเพื่อสิ่งนี้เลยครับ”
“งานเริ่มบ่ายสามครับ เพื่อนเล่นมาสี่โมงนี่รีบแล้วใช่ไหมครับ?”
มิโนทำหน้าตกใจแต่ก็ไม่เชื่อที่อีกคนพูด เขายกมือขึ้นจะดูนาฬิกา
“นาฬกา! นาฬิกาหายไปไหน!?”มิโนร้องลั่นค้นทุกสิ่งทุกอย่างออกจนแทบจะเทกระเป๋าตรงนั้น
“มิโนๆใจเย็นๆดิวะ ลืมใส่มารึเปล่านึกให้ดีๆ”
ซึงฮุนก้มลงหยิบของที่มิโนลื้อจนกระจักกระจาย พรางยิ้มแห้งๆให้คนที่เดินผ่านไปมา
เพราะตอนนี้มิโนเหมือนคนบ้าค้นกระเป๋าตัวเองไปมาทั้งที่ก็มีของอยู่ไม่กี่อย่าง
“เมื่อเช้ายังดูเวลาอยู่เลย ใครเอาไปวะ!! กว่าจะเก็บตังค์ซื้อได้ ขายงานเป็นเดือนๆเลยนะ ให้ตายเหอะ!!!”มิโนสะบถดังลั่น ผู้คนที่หลั่งไหลไปที่งานนิทรรศการต่างหันมาสนใจเขากันเสียหมด
“นาฬิกาที่ว่ามันเป็นแบบไหนวะ?”
“เครื่องสีทอง หน้าปัดกับขอบสีเงินอ่ะ”
“แบบนั้นรึเปล่า?” ซึงฮุนชี้ไปทางผู้ชายที่ยืนดูโบรชัวร์ของงานนี้ มืออีกข้างหนึ่งของเขากำนาฬิกาสีทองขอบเงินตามแบบที่มิโนบอกทุกอย่าง
“เฮ้ย!!นั่นมันใช่เลย!!”มิโนไม่รีรอเก็บกระเป่าเดินตามชายตรงหน้าทันที
“มิโน มันอาจจะเป็นนาฬิกาของเขาก็ได้นะ ใจเย็นดิเว้ย”
พยายามตะโดนเรียกมิโนให้หยุดแต่ก็ไม่ทันเพราะเขาวิ่งไปไกลแล้ว
“เดี๋ยวครับคุณ คุณครับ!!!”ไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมาเลย มิโนยืนเหนื่อยมองดูอีกทีฝูงชนก็กลบตัวผู้ชายคนนั้นไปหมดแล้ว
“แฮ่กๆ วิ่งช้าดิวะตามไม่ทัน”ซึงฮุนกุมเข่าทั้งสองหอบเป็นเพื่อนกันสักพักใหญ่ไม่เข้าใจว่าทำไมแค่นี้ถึงวิ่งตามไม่ทันทั้งๆที่คนฝั่งนั้นก็ไม่ได้วิ่งหนีอะไร
เมื่อเข้าใกล้งานมากขึ้นก็เริ่มมีผู้คนแห่เข้ามามาก งานนี้ถูกจัดขึ้นในตึกที่มิโนเรียน ซึ่งตอนนี้ใต้ถุนของอาคารเต็มไปด้วยเหล่านักศึกษา งานนี้ถูกจัดให้เป็นเหมือนหอจำลองเล็กๆซึ่งในนั้นจะแยกเป็นห้องๆไป ห้องทุกห้องถูกแต่งแต้มไปด้วยสีขาวเรียบๆแต่กลับดูน่าดึงดูด
“ซึงฮุนแกไปทางซ้ายนะ เดี๋ยวฉันไปทางขวาถ้าเจอตัวแล้วโทรหาฉันด้วย”
“เอ่าเดี๋ยว...มือถือฉันไม่มีตังค์!!”
ยังไม่ทันได้พูดประโยคหลังให้จบ มิโนก็วิ่งหายไปก่อน เขาวิ่งฝ่าฟันกับฝูงชนที่แห่เข้ามาไม่มีทีท่าว่าจะออก
ทั้งๆที่คิดไว้ว่าจะมาเดินดูงานศิลปะตามที่ใจหวัง แต่กลับต้องมาเล่นวิ่งไล่จับคนแปลกหน้าแทน
“คลืดดดดดดดดด!”
มิโนวิ่งมาเกือบห้องสุดทั้งห้องนี้เป็นห้องสีขาวเช่นกัน เมื่อวิ่งเข้ามาในห้องก็เผลอเหยียบเข้ากับผ้าขาวจนลื้นเซไปหาอีกคนที่อยู่ข้างหน้า ข้างในนี้จัดตกแต่งไปด้วยม่านสีขาวเต็มไปหมดมันไขว้ไปมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะจัดนัก เตียงนอนสีขาวจัดวางที่กลางห้อง รับกับแสงแดดที่แสกจากผ้าม่านขาวที่พลิ้วสวยไปมาตามสายลม
“อู้ยย”
“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
ชายตัวเล็กล้มกองลงกับพื้นผ้าม่านที่ปริวไปมาทำให้มิโนมองหน้าอีกคนได้ไม่ชัดเท่าไหร่
“เจ็บหนะสิถามได้”
“เดี๋ยวผมช่วย”
มิโนเดินไปหยิบกระเป๋าของอีกคนก่อนจะเดินไปช่วยพยุงตัวเขาขึ้นมา
“นาฬิกาหละ?”คนตัวเล็กจับแขนของมิโนไว้แน่นเพื่อพยามยันตัวขึ้นพรางเอ่ยถาม
ภาพที่มิโนเห็นเหมือนหยุดไปชั่วครู่ ความรู้สึกนี้มันย้อนกลับมาอีกครั้ง เหมือนเคยเจอคนๆนี้มาก่อน
“นี่คุณผมเจ็บขามากเลยอ่ะ ช่วยหยิบนาฬิกาตรงนั้นให้หน่อยได้ไหม”มิโนยังคงโอบตัวเขาไว้อยู่และยังยืนนิ่งเหมือนเดิม
“อะเอ่อ.....นาฬิกา!?”
“ใช่ๆนาฬิกาสีทองตรงนั้น”
มิโนหันมองตามที่เขาชี้เมื่อนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองวิ่งมาเพื่ออะไร
“อ่าวมิโน!เจอแล้วระ..เหรอ?”ซึงฮุนวิ่งผ่านมาเจอมิโนพอดียืนงงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
“รุ่นพี่ซึงฮุน?”
“ซึงยุน?”
มิโนยิ้มเซ็งให้ทั้งคู่สุดท้ายแล้วกลายเป็นว่าทั้งสองคนนี้ต่างรู้จักกัน
ซึงฮุนมักจะเล่าเรื่องของรุ่นน้องคนนึงให้เขาฟังเสมอ จนมิโนคิดว่าซึงฮุนกำลังแอบชอบรุ่นน้องคนนี้อยู่
จนกระทั่งเมื่อสองคนนี้ได้เจอกันเข้า ยิ่งทำให้แน่ใจได้ว่าซึงฮุนแอบชอบซึงยุนล้านเปอร์เซ็นต์
“ผมกะจะเอานาฬิกาไปให้ตำรวจ แต่เผอิญเจอโบร์ชัวร์งานศิลปะสะก่อน ผมเลยเดินเข้ามาดู แต่ไม่คิดว่าจะเจอพี่ แถมนาฬินี้ยังเป็นของเพื่อนพี่อีก โชคดีจัง”ซึงยุนโปรยยิ้มให้รุ่นพี่ทั้งสอง
“พี่ขอบคุณมากเลยนะ เพื่อนพี่มันหวงนาฬิกานี้มาก ถ้าเป็นคนอื่นคงเอาไปขายแล้ว”
“เพื่อนพี่หน้าตาแบบนี้หวงอะไรเป็นด้วยเหรอ?”ซึงยุนพูดเบาๆให้ซึงฮุนฟังแต่ดูเหมือนจะทำให้มิโนได้ยินด้วย
“อะแฮ่มได้ยินนะครับ”
“น้องมันหยอกไปงั้นแหละ”
มิโนมองดูคนสองคนเดินนำผ่านห้องนั้นห้องนี้ไปโดยมีเด็กน้อยซึงยุนเป็นไกด์นำทัวร์
ดูเหมือนจะสนิทสนมกันออกนอกหน้าถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าเป็นแฟนกันแหงๆ
ถอนหายใจไปหลายยกมิโนก็เบนหน้าหนี รู้สึกใจไม่อยู่กับงานศิลปะเลย
จู่ๆสมองก็นึกถึงนัมแทขึ้นมา มองไปทางไหนก็อยากจะให้นัมแทมาอยู่ตรงนี้
“นัมแท!?”
“อ่าวคุณมิโน?”
“มาที่นี่ได้ไงครับ?”
“มิโนก็เรียนที่นี่เหรอ? ฮ่าๆบังเอิญจัง”
มิโนยิ้มแก้มปริเหมือนสวรรค์ได้บันดาลนางฟ้าให้มายืนตรงหน้า
เจอโอกาสดีขนาดนี้เขาก็ไม่พลาดสวมบทเป็นคนนำทางพานัมแทเดินดูงานด้วยกันเสียเลย
“มิโนเนี่ยเก่งจังเลย ผมเดินวนไปมาปวดหัวตั้งหลายรอบ แต่มิโนเดินแค่ครั้งเดียวพาผมดูได้เกือบหมดแหนะ”
นัมแทชวนมิโนคุยไปพรางเดินช้าๆเพื่อได้มองงานข้างทาง
“สวยจังนะครับ”
“หะ? มิโนพูดว่าอะไรนะผมไม่ค่อยได้ยินเลย?”
“ปะเปล่าๆครับ ผมกำลังจะถามว่าคุณมาคนเดียวรึเปล่าครับ?”
“อ๋อผมมารอ......เอ่านั่นไง จินวูๆทางนี้ๆ”
มิโนหันไปมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินกึ่งวิ่งตากลมแป๋วมาแต่ไกล
“พี่หาตั้งนานจนเกือบหลงทาง อิเด็กบ้า!!”
“ฮ่าๆๆ ก็บอกแล้วว่าให้ไปรับก็ไม่เชื่อยังจะอยากมาเองอีก”นัมแทยีหัวคนตัวเล็กเป็นว่าเล่นทำเอามิโนหน้าซีดงง และชักจะไม่อยากอยู่รออีกคนแนะนำผู้ชายคนนี้ให้รู้จักเลย
“อะเอ่อ”
“อ๋อ เมื่อกี้ที่ผมกำลังจะบอก ผมกำลังรอแฟนผมอยู่หนะครับ นี่จินวูแฟนผมเองครับ”
พอสิ้นประโยคจินวูยิ้มหน้าแดงจนเป็นสีเดียวกันกับรูปภาพผู้หญิงกระโปรงสีแดงด้านหลัง
แต่กลับมิโนรู้สึกถึงอาการวิงเวียนเหมือนจะเป็นลม
‘นี่จินวู แฟนผมเองครับ’
‘นี่จินวู แฟนผมเองครับ’
‘นี่จินวู แฟนผมเองครับ’
ประโยคสั้นๆที่ได้ใจความแล่นไปมาในหูของมิโน
ผู้ชายหน้าหวานทั้งสองคนนี้เป็นแฟนกันงั้นเหรอ?
นี่เขาเรียกว่าอาการอกหักรึเปล่านะ
- - - - - - - - -
มิโนจะทำยังไงตกลงหลุมรักนัมคนแมน
ตามลุ้นตามเชียร์ด้วยนะใครจะเป็นนายเอ๊กกกกกกกก
"กำลังใจที่ดีที่สุดของไรเตอร์คือคอมเมนต์จากรีดเดอร์"
มาลุ้นกันเถอะว่าใครจะได้เป็นนายเอก
ความคิดเห็น