คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - [INTRO]
[INTRO] - WHO YOU -
#FICWHOYOU
MINO x ???
ผ้าม่านสีขาวโบกพลิ้วไปตามลมที่โชยพัดเขามาในหน้าต่าง ทุกอย่างในห้องเหมือนถูกสาดไปด้วยสีขาว
ผนัง เตียงนอน แม้กระทั่งโคมไฟ ถูกแต่งแต้มไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์ ลมโชยเย็นไปทั่วทั้งห้อง จนผ้าขาวยาวบนเตียงยังพลิ้วไปด้วย เผยให้เห็นร่างชายคนหนึ่งที่หลับใหลในนิทราอยู่
แขนยาวของเขาเหมือนจะโอบกอดกับใครอีกคนที่นอนข้างๆไว้แน่น
ชายหนุ่มที่ถูกสวมกอดลืมตาเงยหน้าขึ้นมามองจนร่างใหญ่ที่กอดเขาไว้ลืมตาขึ้นก่อนยิ้มกลับอย่างเอ็นดู
ชายตัวเล็กที่ถูกกอดเริ่มขยับปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
ดูเหมือนจะอ่านปากคนตัวเล็กออกแต่ภาพข้างหน้ากลับดูเลือนจางลงเรื่อยๆ
มันค่อยๆจางไปจนกลายเป็นสีขาว
.
.
.
“กริ้งงงงงง!!!!”
เสียงนาฬิกาปลุกดังทั่วห้องทำเอาคนนอนอยู่สะดุ้งจากฝัน
มือหนากวักอากาศไปทั่วเพื่อหาต้นตอของเสียงนั้น
“อะไรวะฝันหรอกเหรอเนี่ย”
เขาหาวนอนได้สองสามรอบก็แบกตัวเองออกจากเตียงไปด้วยความหงุดหงิด
จัดการกับตัวเองโดยการอาบน้ำแปรงฟันก่อนจะใส่เสื้อเพื่อไปเตรียมเรียนอย่างทุกๆวัน
ขายาวเตะกางเกงตัวที่ใส่เมื่อวานติดฝาพนังสภาพห้องดูไม่ต่างจากรังหนูเลย นี่แหละที่เขาเรียกว่าชีวิตหนุ่มโสด
ชายหนุ่มคนนี้คือ ซงมิโน ผู้ชินชากับความเหงา ชีวิตเขาก็มีแค่เพื่อนกับศิลปะ
ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ปี 1 แต่ด้วยฐานะที่ยากจนจึงต้องวาดรูปขายผลงานส่งตัวเองเรียน
“ผมว่าผลงานของคุณยังอ่อนเกินไป เราคงรับงานไว้ไม่ได้หรอก” พอมองงานของเด็กนักศึกษาได้สักพักชายแก่คนนี้ถึงกับส่ายหน้าทำเอาคนยืนรอรับรู้ได้ถึงความสิ้นหวัง
“แต่ผมตั้งใจวาดมากเลยนะครับ”
“เอาเป็นว่าไปฝึกผลงานไว้เยอะๆแล้วค่อยเอามาเสนอขายแล้วกันนะไอ้หนุ่ม”
“ผมขอเถอะครับ ผมต้องการเงินจริงๆ”
คราวนี้มิโนถึงกับคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอชายแก่โดยไม่แคร์สายตาคนที่เดินผ่านไปมา
“เฮ้ย! ไอ้หนุ่มอย่าทำแบบนี้ลุกขึ้นดิวะคนมองหมดแล้ว!”
“ขอร้องเถอะครับ ซื้องานผมเถอะผมขอครั้งนี้จริงๆ”
“ไม่ได้ๆบอกว่าไม่ได้ออกไปจากร้านฉันได้แล้ว”ชายแก่พูดจบก็เดินเข้าร้านหนีหายไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีกเลย
มิโนได้แต่เดินเหนื่อยไปเรื่อยๆก็มานั่งคอตกอยู่ข้างร้านกาแฟ
เขานำผลงานมาเสนอขายให้ร้านศิลปะตามย่านนี้มาสิบๆร้านแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลสักร้าน
“แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าเรียนวะเนี่ย”เขานั่งกุมขมับมองดูคนเดินผ่านไปมาอย่างไร้หนทาง
“กริ้ง”
เสียงของบางอย่างหล่นลงหน้าเขาพอชายหนุ่มหันไปมองก็พบว่ามันคือเหรียญ 500 วอนสองเหรียญ
“เฮ้ยอะไรวะ? ผมไม่ใช่ขอทานนะครับคุณ!”
มิโนลุกขึ้นตะคอกใส่จนทำอีกคนยืนชะงัก
“เอ่อ ผมขอโทษนะครับขอโทษจริงๆ ผมคงเข้าใจผิด”
พอชายคนนี้หันหน้ามากลับทำให้มิโนชะงักยิ่งกว่า
เหมือนเขากำลังมองภาพวาดที่ทั้งชีวิตไม่เคยวาดได้สวยงามเท่าคนๆนี้
“เอ่อ มะไม่เป็นไรครับคุณคงเข้าใจผิด” จากรอยขมวดบนหน้าเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานให้
ทั้งสองต่างโค้งขอโทษให้กัน จนสุดท้ายนัมแทจึงเป็นฝ่ายเอ่ยชวนอีกคนเข้าร้านกาแฟเพื่อเป็นการขอโทษ
“อ๋อ คุณมิโนต้องการจะขายภาพวาดหรอกเหรอครับ?”
“ใช่ครับ ผมตะเวนหาร้านรับซื้อมาแทบทุกร้านแล้ว แต่งานผมคงแย่ๆจริงๆ”มิโนยิ้มแห้งกลับพรางจิบกาแฟแก้เขินไปด้วย
“อืม งั้นถ้าผมซื้อมันไว้หละ”
“หะ? คุณจะซื้องานผมเหรอครับ?”ด้วยความดีใจกาแฟที่ดื่มไปแทบกระเด็นออกมา
“ฮ่าๆครับเผอิญผมมีคนรู้จักเขาชอบเก็บงานศิลปะไว้หนะครับ ผมอยากจะซื้อให้เป็นของขวัญเขาพอดี”
“ขะขอบคุณมากนะครับ! อะเอ่อคุณ?”
“ผมนัมแทฮยอนครับ เรียกว่านัมแทก็ได้”
“ขอบคุณจริงๆนะครับคุณนัมแท แล้วเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมครับ”
“ก็ถ้าคุณมาแถวนี้คุณก็คงจะได้เจอผมบ่อยๆแหละครับ”
ยิ่งเห็นนัมแทโปรยยิ้มให้ทีไร มิโนก็ยิ่งคิดว่าเคยเห็นใบหน้านี้มาก่อน
เหมือนกับว่ารอยยิ้มแบบนี้ เขาเคยเห็นมันมาแล้ว แต่คงเป็นไปไม่ได้ก็นี่เป็นครั้งแรกที่สองคนได้รู้จักกัน
“งั้น ผมขอเบอร์คุณไว้ได้ไหมครับ?”
“ได้สิครับ เดี๋ยวผมจะเมมเบอร์ไว้ให้”
พอยื่นมือถือให้ทั้งตัวของมิโนถึงกับแข็งทื่อเมื่อสัมผัสเพียงปลายนิ้วเรียวของอีกคน
คุยกันไปมาไม่นานนัมแทก็ขอตัวไปเรียนต่อ ปล่อยมิโนยิ้มหวานในร้านกาแฟอย่างมีความสุข
ผลงานศิลปะเดินทางไปพร้อมกับอีกคน แต่มิโนแทบจะแยกแยะไม่ออกเลยว่า
ตกลงเขามีความสุขที่ขายงานออก หรือมีความสุขที่ได้พบกับ นัมแท
มิโนนั่งมองคราบกาแฟที่ได้ดื่มไป พรางครุ่นคิดและถกเถียงกับตัวเอง
ภาพในหัวของเขาวนเวียนแต่ใบหน้าของนัมแทซ้ำไปมา
จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อนั่นมันเป็นแค่ความฝัน คนที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยจะไปอยู่ในความฝันได้ยังไง
หรือว่าคนในความฝันของมิโนจะเป็น นัมแทฮยอน คนนี้จริงๆ?
เขียนขึ้นมาเพื่อระบายความฟินยังไงก็ติชมกันได้นะคะ
มาลุ้นกันเถอะว่าสุดท้ายแล้วนายเอกของเรื่องจะเป็นใคร
โปรดติดตามไรเตอร์ผู้กากเกรียนคนนี้ด้วยน้า
"กำลังใจที่ดีที่สุดของไรเตอร์คือคอมเมนต์จากรีดเดอร์"
มาลุ้นกันเถอะว่าใครจะได้เป็นนายเอก
ความคิดเห็น