Fic {got7} เรารักกันตอนไหน

ลำดับตอนที่ #4 : เรารักกันตอนไหน 3

 

 

 

 

 

 

หลังจากไอ้พี่มาร์ควางสายไปผมก็ยังอึ้งไม่หายมันไปเอาเบอร์ผมมาจากไหนไอ้บ้านี้น่ากลัวจริง แล้วพี่มันว่าอะไรสิบนาทีนะหลังจากที่ผมประมวณสมองก็รีบหยิบเป้วิ่งออกจากห้องเรียนทันที่จนอาจารย์ที่สอนอยู่มองเป็นตาเดียว ไอ้ยองแจดูได้แต่ตะโกนตามหลังผมมาแต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาหันกลับไปอธิบายอะไรทั้งนั้นแหละ

 

 

 

 

ผมรีบใส่เกียร์หมารีบโกยมายังคณะวิศวะทันที่ห่าเอ๋ย! มึงจะสร้างให้อยู่ไกลกันทำไมวะถ้าไปไม่ทันผมคงได้ลงนรกแน่ไอ้พี่มาร์คก็คือยมทูตดีๆนี้เอง

 

 

 

 

"แฮ่ก แฮ่กหายใจเข้าหะ หายใจออก" 

 

 

 

โคตรเหนื่อยเลยเหี้ย! ผมมาถึงหน้าคณะวิศวะในสภาพที่ลิ้นห้อยหอบแฮก มือข้างหนึ่งกุมท้องเพราะจุกอีกข้างใช้ค่ำเข่าใว้ไม่ให้ฟุบลงไปนั่งบนพื้น คุณคิดดูคณะผมกับคณะพี่มันห่างกันคนละฝากแล้วผมต้องรีบวิ่งมาให้ทันเวลาเนี้ยเร็วสุดได้แค่นี้ก็ดีแล้ว

 

 

 

 

"มึงจะยืนหอบเป็นหมาอีกนานไหม"

 

 

 

"หมาพ่อง!"

 

 

 

 

หือ...กูพูดกับใครผมเงยหน้ามองก็เจอกับไอ้หล่อยืนเก๊กมองผมด้วยสายตาสมเพช ไอ้บ้าเอ๊ย! กูนึกว่าผีคิดจะโผล่ก็โผล่ ผมไม่สนใจไอ้พี่มาร์คที่ยืนทำหน้าโหดใส่ ผมชะเง้อมองหาไอ้ยูคว่าอยู่แถวนี้หรือเปล่าถ้ามันเห็นผมละก็ความแตกแน่

 

 

 

"มองหาไร"

 

 

 

"ไอ้ยูค"

 

 

 

"มันก็ไปเรียนซิ"

 

 

 

"แล้วมึง เอ้ยพี่ไม่เรียนไง"

 

 

 

"ระวังปากมึงใว้มั้ง"

 

 

 

ผมลอยหน้าลอยตาไม่สนใจแค่ให้เรียกพี่ก็กะดากปากมากพอละ อย่าสั่งผมมากได้ปะเกลียดวะ

 

 

 

"แล้วทำไมมึงไม่เรียน"

 

 

 

"ครั้งแรกก็เรียนอยู่อะนะแต่มีมารโทรมาซะก่อน" ไอ้พี่มาร์คมองผมตาขวางเลย...แอบกลัวนะเว้ย

 

 

"เฮ้ย! ลุกดิ"

 

 

 

 

 

พี่มันสั่งให้เด็กปีหนึ่งแถวนั้นลุกออกไปเพื่อที่พี่มันจะได้นั่งแทนเลวเนอะคนเรา แต่น้องๆพวกนั้นก็รีบก้มหัวลนลานลุกขึ้นแทบจะทันที....ถึงเวลาทาสแล้วครับไอ้หล่อเนี้ยแม่งสั่งให้ผมไปซื้อน้ำมาขวดที่สามละ ซุ้มน้ำมันไม่ใช้ใกล้ๆนะเว้ย ผมต้องเดินไปเดินมาซื้อน้ำให้ถูกใจคุณชายเขาเนี้ยทำไมมึงเป็นคนเรื่องมากแบบนี้วะพี่มาร์ค

 

 

 

 

 

รอบแรกผมก็ซื้อน้ำเปล่ามาให้พี่มันไม่บอกว่าจะแดกน้ำอะไร ผมคิดว่าน้ำเปล่านี้ละดีสุดละสรุปบอกไม่เอามันไม่กินน้ำเปล่าธรรมดาแต่จะแดกน้ำแร่ พ่องเหอะ! มหาลัยมันมีขายไหมกูจะไปซื้อที่ไหนสุดท้ายต้องเดินไปซื้อน้ำอัดลมมาให้แทนน่าจะแดกละซู่ซ่าดี เหตุผลกากๆอีกตามเคยพี่มันไม่แดกน้ำอัดลมโอเคได้! ชาเขียวอิชิตันละกันมันมองหน้าผมสลับกับขวดอิชิตัน

 

 

 

"กูไม่ชอบไอ้ผู้ชายที่อยู่ข้างขวด"

 

 

 

นี้คือคำพูดของพี่มันทำเอาผมแทบลมจับ ผมพ่นลมหายใจด้วยความโมโหใจเย็นแบมมึงหายเข้ากับลึกๆ ผมแอบเห็นพี่มันยิ้มเลวให้ด้วยพี่มันต้องแกล้งผมแน่ๆ รอบสุดท้ายละนะถ้าไม่แดกก็ไม่ต้องละ ผมกระแทกขวดเพียวริขุลงตรงหน้าไอ้พี่มาร์ค

 

 

 

 

ในที่สุดก็ถูกใจพี่มันดูดซะหมดขวดบอกคอแห้งสมควรแดกตั้งแต่น้ำเปล่าละครับ ตอนนี้ผมยืนนวดให้พี่มันอยู่บอกปวดไหล่หน้าที่ทาสอย่างผมก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างเดียวละครับ

 

 

 

"เฮ้ย! เบาๆดิ!"

 

 

 

ผมเอาแรงโมโหมาลงที่ไหล่พี่มันหมันใส้เว้ย!!

 

 

 

"นวดเบาๆมันจะถึงเส้นได้ไงต้องแรงซิเนี้ยๆ"

 

 

 

"พอๆเหี้ยเอ๋ยกูนึกว่ามึงใช้ตีนเหยียบมือก็เล็กแค่นั้นมึงไปเอาแรงมาจากไหนวะ!"

 

 

 

ผมเบะปากให้พี่มันที่หนึ่งมันไม่เห็นหรอกเพราะผมอยู่ข้างหลังไงให้ทำต่อหน้าพี่มันได้โดนต่อยเอาพอดี

 

 

 

 

"ไปซื้อข้าวมาให้กูดิ"

 

 

 

 ไอ้พี่มาร์คยื่นแบงค์พันให้ผมตอนซื้อน้ำก็แบงค์พัน รู้ครับว่ารวยแต่ข้าวจานละสามสิบมึงให้แบงค์พันแม่ค้าได้ถีบผมออกมาซิแค่ตอนไปซื้อน้ำแม่ค้าก็จ้องจะเขมือบหัวผมละ ผมที่ตั้งท่าจะเดินไปทางโรงอาหารก็ต้องหยุดชะงัก

 

 

 

"ไม่ต้องละกูจะไปกินข้างนอก"

 

 

 

"อืม งั้นผมกลับบ้านละ" ผมยื่นแบงค์พันคืนไอ้พี่มาร์คมัน

 

 

 

"ใครบอกให้มึงกลับ"

 

 

 

"อ้าว! ก็พี่จะไปกินข้าวไม่ใช้ไงผมก็จะกลับบ้านซิ"

 

 

 

"กูจะให้มึงไปด้วยไม่ไปมึงตายชัดไหม!"

 

 

 

 

 

ชัดเจนเลยเอะอะก็ขู่ตลอดคิดว่ากูกลัวเหรอ เออสัส!! ไอ้พี่มาร์คหันไปด่ากราดพวกที่มองพี่มันด้วยความชื่นชมผสมเกรงกลัว โดยเฉพาะผู้หญิงนี้ตาเยิ้มเชียวก็มันหล่อไงเลยมีแต่คนมอง หึ!ไม่ได้อิจฉาเลยยยยย

 

 

 

 

 

 

 

 

............................................

 

 

 

 

พี่มาร์คมันพาผมมากินข้าวที่ห้างครับแค่ก้าวลงจากรถก็มีแต่คนมองละ มองแต่พี่มันคนเดียวอะนะคือพี่มันเทห์มันหล่อไงทำไรแม่งก็ดูดีไปหมดละยกเว้นนิสัย.....ผมเดินก้มหน้าตามไปเงียบๆให้ไปเดินคู่ด้วยนี้ผมกลายเป็นไอ้แคระไปเลยเถอะ! สูงซะขนาดนั้นไหนจะสภาพผมที่เซอร์ซะขนาดนี้เหมือนขี้ข้าเดินตามคุณชายอะ

 

 

 

"มึงเดินหาเหรียญเหรอเร็วๆ" 

 

 

 

ผมรีบก้าวเดินไปตีเสมอทันทีดูจากสายตาพี่มันพร้อมจะเหวี่ยงผมได้ทุกเวลา ชอบสั่ง เอาแต่ใจ เข้าใจยาก!!! พี่มาร์คพาผมเข้าร้านอาหารอิตาเลียนร้านหนึ่ง ร้านนี้ผมก็ผ่านบ่อยนะแต่ไม่ได้เข้าแม่งแพงไม่มีปัญญาจ่าย ฮ่าๆ

 

 

 

 

"สวัสดีค่ะ...เอ่อ รับอะไรดีคะ" ดูเหมือนพนักงานสาวจะตกหลุมพรางในใบหน้าหล่อเหลาของพี่มันแล้วมองซะตาเหยิ้มเชียว

 

 

"เอาสปาเก็ตตี้กุ้งแล้วก็...มึงกินไร"

 

 

 

ผมมองพี่มันงงๆเบ๊มีสิทธ์กินกับเจ้านายได้ด้วยเหรอหรือว่าผมอินจะอินกับบทบาทนี้เกินไปจนไอ้พี่มาร์คขี้เกลียดรอคำตอบเลยต้องสั่งให้ผมแทน

 

 

 

"เอาเหมือนกันสองที่...ส่วนน้ำขอชาเขียวกับน้ำเปล่าละกัน"

 

 

 

"ค่ะรอซักครู่นะคะ"

 

 

 

 

พนักงานสาวยิ้มหวานให้พี่มาร์คแต่พี่มันหาสนใจไม่หันมากอดอกจ้องหน้าผมแทน ผมรีบยกมือคลำหน้าตัวเองทันทีว่ามีอะไรติดหรือเปล่าก็ไม่มาหนิแล้วมองทำไม ผมไม่สนใจพี่มันมองออกไปข้างนอกร้านดูนั้นนี้จนพนักงานนำน้ำมาเสริฟผมถึงหันมาดูดน้ำแก้เบื่อไปพรางๆ

 

 

 

 

"มึงชื่อแบมแบมใช้ไหม" อยากจะหัวเราะเป็นภาษาบาลีใช้งานผมเยี่ยงทาสนี้พี่มึงเพิ่งจะถามชื่อเหรอครับ

 

 

 

"อืม!"

 

 

 

"ต่อไปนี้มึงมีหน้าที่ทำตามคำสั่งกู" แล้วที่ทำอยู่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ "ไม่ต้องแอบด่ากูในใจหน้าที่ของมึงคือคอยไปทำความสะอาดคอนโดกูทำทุกอย่าง ซักผ้า ทำกับข้าว"

 

 

 

 

ผมอ้าปากค้างจะบ้าเหรองานบ้านอะไรแบบนั้นผมทำไม่เป็นหรอกผมเป็นผู้ชายนะเว้ยให้มาทำงานผู้หญิงนี้นะ

 

 

 

"มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอวะ!"

 

 

"หรือจะให้กูโทรหาไอ้ยูค"

 

 

 

"เออๆก็ได้!!"

 

 

 

 

 

ผมอยากลุกหนีออกจากตรงนี้แทบตายถ้าไม่กลัวไอ้ยูครู้ความลับแล้วเอามาล้อละก็ผมไม่ยอมหรอก เกลียดมันครับ!!! อยากจะเถียงต่อนะแต่อาหารมาเสริฟพอดีของฟรีไม่กินได้ไง.......หลังจากกินเสร็จคุณชายมาร์คก็เกิดกระแดะอยากเดินซื้อของ หน้าที่เบ๊อย่างผมก็ต้องคอยเดินตามหิ้วของให้นี้ไง ของแต่ละอย่างที่คุณชายเขาซื้อก็แพงๆทั้งนั้น ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้พี่มาร์คมันเป็นขี้รำคาญครับมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาขอถ่ายรูปแต่พี่มันไม่ยอมเดินหนีเฉย ผมหันกลับไปมองผู้หญิงกลุ่มนั้นก็ดูจะไม่เสียใจอะไรกับยืนบิดไปมาอยู่นั้นแหลพ เฮ้อ!คนหล่อนี้มันทำอะไรก็ดูดีไปหมด

 

 

 

 

"อ้าวมาร์คมาทำอะไรเหรอ" เสียงหวานทักขึ้นเมื่อไอ้พี่มาร์คยืนเลือกซื้อสร้อยอยู่ ผมหันไปมองก็เจอกับผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่งเธอยิ้มหวานให้ไอ้พี่มาร์คมัน

 

 

 

 

"มาซื้อของนะซูจีละ"

 

 

 

"เรามากินข้าวไม่ได้เจอมาร์คนานเลยนะเป็นไงบ้าง"

 

 

 

"ก็ดีอะ"

 

 

 

"แล้วนั้นมากับใครเหรอ"

 

 

 

ผมอุตส่าห์ยืนเงียบๆยังจะเห็นอีกนะไม่อยากมีส่วนร่วมด้วยเท่าไหร่นักหรอก ไอ้พี่มาร์คเงียบไปซักพักก่อนจะตอบกลับไป

 

 

 

"น้องที่มหาลัยนะ" นึกว่าจะบอกว่าเราเป็นเบ๊ซะอีก

 

 

"เหรอ...ซูจีมาคนเดียวอะเราไปเดินด้วยกันไหมไม่ได้เจอกันตั้งนาน"

 

 

"เอาซิ"

 

 

 

อ้าวเห้ย! แล้วผมละไม่ต้องคอยเดินตามรับใช้ไปด้วยอีกเหรอไอ้เรานึกว่าจะปฏิเศษเหมือนผู้หญิงกลุ่มนั้นซะอีก เหนื่อยแล้วนะอยากกลับบ้านจะตายแล้วเนี้ย!!

 

 

 

"ไอ้เตี้ยมึงรออยู่เนี้ยแหละกูไปกับซูจีแป๊บเดียว"

 

 

"ทำไมต้องรอวะอยากกลับบ้าน!"

 

 

"มึงต้องไปทำความสะอาดคอนโดให้กูไง"

 

 

"วันเนี้ย?"

 

 

"รอ-อยู่-นี้ อย่าคิดนี้เชียวนะมึง"

 

 

 

 

 

ไอ้พี่มาร์คชี้หน้าคาดโทษผมก่อนจะเดินควงไปกับพี่ซูจีอะไรนั้น อารมณ์ดีเชียวนะมึงผมแลบลิ้นให้มันที่หนึ่งก่อนจะมองหาที่นั่งเพื่อรอไอ้พี่มาร์ค

 

 

 

 

 

สามชั่วผ่านไปไวอย่างกับโกหกไหนบอกไปแป๊บเดียวไงวะ ผมนั่งรอจนลากจะงอกแล้วนะยังไม่โผล่หัวมาอีกหรือแม่งจะพากันไปต่อที่อื่น อย่าบอกว่าแม่งทิ้งผมใว้ให้นั่งรอเก้อเนี้ย

 

 

 

 

 

 

ผมรอพี่มันเกือบสี่ชั่วโมง ผมไม่ใช้ผู้ชายบ่อน้ำตาตื้นนะ ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้พี่มาร์คไม่กลับมา.......

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC..........