Fic {got7} เรารักกันตอนไหน

ลำดับตอนที่ #3 : เรารักกันตอนไหน 2

 

 

 

 

 

 

 

"ปล่อยกูนะไอ้บ้า มึงหูแตกเหรอกูบอกให้ปล่อยยย"

 

 

 

"ถ้ามึงยังไม่เงียบนะกูจะถีบมึงตกรถ!!"

 

 

 

 

ผมรีบยกขาขึ้นมากอดก่อนจะปิดปากตัวเองแน่น ทำไมมึงหน้ากลัวแบบนี้ห้ะ! เมื่อกี้ผมอยากลงแทบตายแต่ตอนนี้ถ้าผมไม่เงียบคงจะตายจริงๆแน่ขับเหมือนญาติเสียแบบนี้ศพผมคงจะไม่สวยอะ

 

 

 

สองข้างทางที่เต็มไปด้วยป่าทึบทำให้ผมนึกหวั่น ไม่ทราบว่ามึงพากูออกนอกเมืองทำไมไหนบอกจะไม่ฆ่าผมไงผมเริ่มหลอนแค่คิดเหงื่อก็ผุดขึ้นใบหน้าทั้งๆที่แอร์รถก็เย็นเชียบขนาดนี้ ผมเหลือบมองไอ้คนข้างๆแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอก็แม่งเล่นหันมาทำหน้าโหดใส่คุณมึงไม่ต้องทำผมก็กลัวแล้วครับ

 

 

 

 

"นั่งเงียบๆถ้ายังไม่อยากตาย"

 

 

 

"ถ้ากูนั่งเงียบๆกูจะไม่ตายใช้ไหม"

 

 

 

"ยังดีที่รู้จักกลัวแต่ช่วยเรียกกูพี่ด้วยกูอยู่ปีสามสัส!!!"

 

 

 

"เออๆขอโทษ"

 

 

 

 

ไอ้พี่มาร์คมันแสะยิ้มมุมปากหน้าอย่างเลวอะ ทางที่ดีผมนั่งเงียบๆดีกว่าไม่งั้นมันได้ฆ่าผมจริงๆแน่

 

 

 

 

 

ผมมองถนนข้างหน้าที่รู้สึกได้ว่ามันเริ่มจะไกลจากตัวเมืองมากขึ้นทุกที...อยู่ๆไอ้พี่มาร์คก็หักเลี้ยวเข้าซอยที่เต็มไปด้วยป่ารกชันสองข้างทางไม่มีบ้านคนสักหลัง ไหนบอกจะไม่ฆ่าผมไงสถานที่แบบนี้เอาคนมาฆ่าทิ้งชัดๆ ไอ้หล่อจอดรถอยู่หน้าโกดังร้างแห่งหนึ่งดับเครื่องและเดินลงมาเปิดประตูให้ผมลงไป

 

 

 

"ลงมา"

 

 

 

ผมไม่ยอมขยับเขยื้อนถ้าก้าวลงไปแล้วมึงฆ่ากูละ ใครจะหาศพผมเจอวะเปลี่ยวขนาดนี้ หัวใจผมเต้นถี่ขึ้นเมื่อสายตาหันไปเจอชายฉกรรจ์สามคนยืนรออยู่หน้าโกดัง มือผมเย็นเฉียบบีบเข้าหากันแน่น

 

 

 

 

"กูบอกให้ลงมา เมื่อกี้มึงยังอยากจะลงอยู่เลยลงมาซิวะ!!!!"

 

 

 

ไอ้พี่มาร์คตะคอกผมดังลั่นจนผมสดุ้งจำใจต้องก้าวขาที่สั่นเทาลงทีละข้าง ผมเหลือบมองไอ้พี่มาร์คที่จ้องผมซะตาขวางมึงใจร่มๆนะกูกลัวแล้ว

 

 

 

"เข้าไป"

 

 

 

ไอ้พี่มาร์คพลักผมให้เดินเข้าไปในโกดังตามด้วยชายฉกรรจ์ที่เดินตามมาติดๆข้างในนี้เหม็นอับชิบฝุ่นเยอะอีกต่างหาก....ผมมองไอ้พี่มาร์คที่นั่งมองผมอยู่คือมึงไปหาเก้าอี้มาจากไหนครับทำเป็นเท่ห์ ถึงมันจะเทห์จริงๆก็เถอะ แล้วกูจะไปชมมันทำไมวะ

 

 

 

"มึงคิดว่าตัวเองเป็นใคร"

 

 

 

"...."

 

 

 

"กูถามก็ตอบซิวะ!!!!"

 

 

 

"ก็พี่บอกให้ผมเงียบไม่ใช้เหรอ" กระดากปากแหะเรียกมันพี่เนี้ย

 

 

 

"อยากลองดีใช้ไหม เฮ้ย!มึงสองตัวจับมันใว้ดิ"

 

 

 

 

พอไอ้พี่มาร์คสั่งลูกน้องเท่านั้นแหละผมกำลังจะวิ่งหนีทันทีแต่ก็ไม่ทันไอ้ลูกสมุนบิ๊กบึ้มนั้น มันสองคนเข้ามาล็อกแขนผมใว้คนละข้างผมพยามดิ้นหนีแต่ก็เปล่าประโยชน์แถมเหนื่อยฟรีอีกต่างหาก

 

 

 

 

"กูไม่ฆ่ามึงหรอกไม่ต้องกลัว"

 

 

 

"ไม่ฆ่าก็ปล่อยดิวะปล่อย!!"

 

 

 

"กูปล่อยมึงแน่ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"

 

 

 

 

ผมหรี่ตามองไอ้พี่มาร์คทั้งที่ยังหอบหายใจเหนื่อย กูจะตายเพราะตัวกูเองนี้แหละผมให้ไปจิกตาใส่ยักษ์สองตัวที่จับผมอยู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อโลหะเย็นๆไล่ลากไปตามโครงหน้าผม

 

 

 

"ขะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไรละ"

 

 

 

"มาเป็น 'เบ๊' กูสองเดือน"

 

 

 

 

 

ผมละเกลียดรอยยิ้มไอ้หล่อนี้จังอยากเอาตีนฟาดหน้า!!!!

 

 

 

 

 

ผมยอมทำสัญญาเป็นเบ๊ให้กับพี่มันง่ายๆก็คือคนใช้นั้นแหละระยะเวลาก็สองเดือนถ้าผมไม่ทำก็คือตายป่ะใครจะไปอยากตายวะ.......ยังดีหน่อยที่ไอ้พี่มาร์คมันยังมีความเป็นคนอยู่บ้างไม่ปล่อยผมทิ้งใว้ที่นั้นแล้วให้กลับเองผมคงไม่มีปัญญาอะ ถนนโล่งรถไม่มีผ่านแบบนี้คงต้องได้ตายเพราะเดินกลับ ไอ้พี่มาร์คมันมาส่งผมแถวป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งที่ไหนก็ไม่รู้ผมต้องถามทางคนแถวนั้นเอาถึงจะได้กลับบ้านทำเอาผมเหนื่อยแทบตายรางสังหรณ์ผมโคตรแม่นเลยบอกแล้วชีวิตผมจะไม่สงบสุขอีกต่อไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..........................................

 

 

 

 

เมื่อวานหนีเสือวันนี้มาปะจรเข้ตัวหนึ่งแคระตัวหนึ่งสูง ฮ่าๆ ขำไม่ออกอะไอ้เพื่อนรักทั้งสองคนนั่งจ้องผมเขม่งตั้งแต่ผมย่างกร่ายเข้ามานั่งลงโต๊ะประจำผมไม่ยอมปริปากพูดเรื่องเมื่อวานที่โดนไอ้พี่มาร์คลากไปทำสัญญาทาสทั้งๆที่พวกมันก็ขยั้นขยอถามไม่หยุดจนต้องมานั่งจ้องตากันแบบนี้แหละ

 

 

 

ให้ตายก็ไม่เล่าจะให้บอกว่าผมจะไปเป็นคนใช้ไอ้พี่มาร์คมันนะเหรอไม่มีทางซะหรอกมีหวังพวกมันล้อยันผมมีลูกแน่!!

 

 

 

 

"บอกพวกกูมาซะดีๆว่าพี่มาร์คทำไรมึงมั้ง"

 

 

 

"กูไม่เชื่อหรอกว่าพี่แกจะไม่ทำอะไรมึงเลยทั้งๆที่ลากไปแบบนั้น"

 

 

 

ทีเรื่องแบบนี้พวกมึงฉลาดขึ้นมาเลยนะ ตอนนี้ผมเริ่มนั่งไม่ติดที่ละมือไม้ไม่รู้ว่าจะวางใว้ที่ไหนกลัวพวกมันจะจับได้จริงๆ

 

 

 

"กูพูดจริงๆพี่มันไม่ได้ทำอะไรกูเลย...ไม่งั้นกูจะมานั้งหล่อให้พวกมึงเห็นเหรอ"

 

 

 

 

มันแค่เกือบจะฆ่ากูทางอ้อมแค่นั้นเองไม่มีอะไรจริงๆ พอได้รับคำอธิบายที่หนักแน่นของผมมันสองตัวก็มองหน้ากันเหมือนปรึกษาทางจิต ผมลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่จนผมต้องสดุ้งเมื่อพวกมันหันมาจ้องผมอีกครั้ง

 

 

 

 

"มึงแน่ใจใช้ไหมแบมว่าพี่มันไม่ได้ทำอะไรมึง"

 

 

 

"แน่ซิวะ!"

 

 

 

"หรือว่ามึงเอาตัวเข้าแลกใช้ไหม!!"

 

 

 

"ควายเหอะ"

 

 

 

ผมจัดการตบหัวไอ้ยูคอย่างแรงจนมันต้องยกมือขึ้นมาลูบปรอยๆ พูดมาได้ไงว่าผมเอาตัวเข้าแลกมึงใช้หัวแม่โป้งตีนคิดเหรอครับในสมองนี้มีแต่เรื่องอัปรีย์นะไอ้ยูค

 

 

 

 

ก่อนที่ไอ้ยูคจะเชื่อและกลับคณะมันไปผมนี้แทบสรรหาคำมาพูดจนปากเปียกปากแฉะเพราะไอ้พี่มาร์คคนเดียวเลยแม่ง......เช้านี้ผมเรียนด้วยสติที่ล่องลอยจะหลับให้ได้แต่ไอ้ยองแจนี้ซิมันหลับเลยละปล่อยให้ผมแหกตาจดเลกเชอร์คนเดียว ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบขึ้นมาดู

 

 

 

 

เบอร์ใครวะ

 

 

 

"ฮโหล" ผมก้มลงใต้โต๊ะกรอกเสียงลงโทรศัพท์ด้วยเสียงกระซิบ

 

 

 

"กูให้เวลามึงสิบนาทีมาหากูที่คณะ ถ้าเกินสิบนาทีมึงโดนแน่!!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไอ้เหี้ยพี่มาร์ค!!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC...........