Fic {got7} เรารักกันตอนไหน

ลำดับตอนที่ #2 : เรารักกันตอนไหน 1

 

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ย มีเรื่องอะไรกันไอ้แบม พี่มาร์ค!!"

 

 

 

 

ผมหันไปมองไอ้ยูคที่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา เพราะมันเห็นผมจะมีเรื่อง ใช้! ผมจะต่อยมันถึงกระดูกจะคนละเบอร์ก็เถอะคนอย่างแบมแบมฆ่าได้หยามไม่ได้เว้ย!!

 

 

 

"มึงรู้จักไอ้น่ารักนี้ด้วยเหรอไอ้ยูค"

 

 

 

น่ารักพ่อง!! กูผู้ชายสัสมึงแหกตาดูดีๆดิแล้วเมื่อกี้ไอ้ยูคเรียกชื่อไอ้หล่อนี้ด้วยเหรออย่าบอกนะว่ามันรู้จักกัน

 

 

 

"รู้จักซิพี่มาร์คไอ้แบมมันเพื่อนผมเองปล่อยมันก่อนเถอะ"

 

 

 

ชื่อมาร์คงั้นเป็นรุ่นพี่อีกต่างหากแต่ผมไม่เครพมีไรปะ แล้วมือเนี้ยทำด้วยกาวหรือไงทำไมมันจับแน่นไม่ปล่อยแบบนี้ผมพยายยามสบัดไหล่ให้หลุดแต่มันก็ยิ่งบีบแน่นเข้าไปอีก มันเจ็บนะเว้ย!!

 

 

 

"มันด่าพ่อกู"

 

 

 

มันด่ากูเตี้ย"

 

 

 

ผมไม่ยอมหรอกมันฟ้องไอ้ยูคได้ผมก็ฟ้องได้เหมือนกัน

 

 

 

"เออ..." ไอ้ยูคทำหน้าไม่ถูกมองผมกับไอ้หล่อนี้ไปมา

 

 

 

"มึงเพื่อนกูนะไอ้ยูค!!/มึงเป็นรุ่นน้องกูนะไอ้ยูค!!" ทำไมต้องมาตะโกนพร้อมกันด้วยวะ

 

 

 

"พอเหอะไอ้มาร์คมึงจะมีเรื่องกับน้องเขาไง ตัวบอบบางแบบนี้จะสู้อะไรมึงได้วะ" 

 

 

 

ใครสักคนที่เดินเข้ามาห้ามไอ้มาร์คอะไรนี้ แล้วไม่ทราบว่าพวกมึงจะหล่อไปไหนครับ มีเจาะหูเรียงกันซะเท่เลย กูอิจฉาอย่าให้กูสูงแล้วหล่อแบบนี้บ้างนะ

 

 

 

"คนมองใหญ่เลยนะเว้ยมึงกล้าต่อยน้องเขาเหรอน่ารักจะตาย" น่ารักพ่องซิ!! ผมสะบัดหน้าไปดูไอ้คนที่บอกผมน่ารัก หือ หล่อเข้มเชียวแต่เตี้ยไปหน่อย

 

 

 

"หึ กูจะเห็นแก่ไอ้ยูคก็ได้แต่ต้องขอโทษกูก่อน!"

 

 

 

"เรื่องดิ! มึงเตะบอลใส่กูก่อนทำไมกูต้องขอโทษ"

 

 

 

"คิดว่าเป็นทอมแล้วกูจะไม่กล้าต่อยมุงเหรอ!!"

 

 

 

"...."

 

 

 

"...."

 

 

 

 

แดกจุดซิมึงว่าใครทอมมึงเอาตาไหนมองวะครับ

 

 

 

 

"โอ้ยเหี้ย!!!!"

 

 

 

ไอ้มาร์คอะไรนั้นลงไปนั่งกุมเท้าตัวเอง ก็นะผมกระทืบเท้ามันเองเต็มแรงซะด้วยสมน้ำหน้า มันชี้หน้าผมเหมือนจะลุกมาฆ่าให้ตายคามือ

 

 

 

"มึงดูปากกูนะ กู-เป็น-ผู้-ชาย ควาย!!!!" 

 

 

 

ผมชี้ปากตัวเองและเน้นย้ำที่ละคำ แล้วทำไมไอ้พวกนี้ต้องหน้าซีดกันด้วยผมรีบเดินหนีออกมาโดยไม่สนใจเสียงอาฆาตของไอ้พี่มาร์คและเสียงเรียกให้รอของไอ้ยูค ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะรอใครหรอกอยากจะฆ่าคน!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.............................................

 

 

 

หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่คณะไอ้ยูควันนั้นที่ก็ผ่านมาสองวันละผมยังไม่เห็นไอ้มาร์คอะไรนั้นเลย แอบหวั่นว่ามันจะมาเอาคืนเหมือนกัน

 

 

 

ป้าบ!

 

 

 

"โอ้ยเหี้ย! ยองแจ" 

 

 

 

ผมหันไปโวยวายใส่ไอ้ยองแจมันยิ้มให้ผม ก่อนจะวางกระดาษรองเขียนบนโต๊ะ

 

 

 

"ตั้งแต่ไปอ่อยเด็กวิศวะกลับมานั่งหง่อยเลยนะมึง คิดถึงพี่เขาไง"

 

 

 

 

ผมแจกนิ้วกลางให้ไอ้ยองแจทีหนึ่ง ไอ้ยูคมันเล่าทุกอย่างให้ไอ้แจฟังตั้งแต่เมื่อวานละไอ้แจพอรู้เรื่องก็สำรวจตัวผมไปมาถามอยู่นั้นว่าเป็นอะไรเจ็บตรงไหนหรือเปล่า พอผมบอกว่าไม่เป็นไรไอ้แจแทบไม่เชื่อถามผมว่าใส่พระอะไรคุมครอง อะไรของพวกมันผมมีเรื่องกับไอ้พี่มาร์คอะไรนั้นแล้วไม่มีแผลกลับมาพวกมันต้องตะลึงกันขนาดนี้เลยเหรอ

 

 

 

"สัส! ปากหมากูไปอ่อยพวกมันที่ไหน"

 

 

 

"พี่มาร์คไงอ่อยกันท่าไหนเล็บเท้าพี่แกฉีกเลยวะ"

 

 

 

"แล้วมึงรู้ได้ไงว่าไอ้พี่มาร์คอะไรนั้นเล็บฉีก"

 

 

 

"ไอ้ยูคไง! นี้ถือเป็นตำนานเลยนะที่มึงกล้าแหย่พี่มาร์คเขา แต่มึงระวังใว้ก็ดีพี่มาร์คเขาเป็นเทพบุตรในคราบซาตานเลยนะมึง ไปทำพี่เขาเจ็บแบบนี้ระวังพี่เขาจะมาเอาคืน"

 

 

 

"กูไม่กลัวหรอกยังไงก็ยังมีพวกมึง"

 

 

 

"หึหึ กูไม่ช่วยมึงหรอกกูยังอยากมีชีวิตใว้ใช้สมบัติของพ่อกูอยู่"

 

 

 

"มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

 

 

 

"คนสุดท้ายที่มีเรื่องกับพี่เขานอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่โรงบาลยังไม่ฟื้นเลย"

 

 

 

ห่า! พูดซะผมใจแป้วเลย ผมรู้สึกถึงรางสังหรณ์บ้างอย่างว่าต่อจากนี้ไปชีวิตผมจะไม่สงบสุขเหมือนเดิม

 

 

 

 

"ไอ้แบมมมมมมมมม!!!"

 

 

 

 

เสียงแหกปากดังมาก่อนตัวแบบนี้ไอ้ยูคแน่แล้วมันมาคณะผมทำไม ผมมองมันที่เดินนำหน้าใครบางคนมาก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างหลังไอ้ยูคเป็นใคร

 

 

 

 

ไอ้พี่มาร์ค!!!!

 

 

 

 

"มึงไอ้น่ารัก!!!"

 

 

 

 

ไอ้พี่มาร์คแบกหน้าหล่อๆของมันมาเหยียบคณะผม ยังไม่ทันที่ผมจะได้หนีมันก็จัดการแบกผมพาดขึ้นบ่าทันที เฮ้ยๆผมไม่ใช้เบาๆนะเว้ยมาแบกทำมายยยยย ผมหันไปจิกสายตาอาฆาตใส่ไอ้ยูคที่ทำหน้าเหมือนจะร้องให้ มึงร้องออกมาเลยสัส!!

 

 

 

 

"มึงทำกูใว้แสบมากนะไปกับกู!!"

 

 

 

"ไม่ไปโว้ยยย ไอ้ยูคยองแจช่วยกูด้วยย!!!"

 

 

 

"เห้ยพี่จะพาเพื่อนผมไปไหนอะ"

 

 

 

 

ขอบใจที่มึงยังคิดจะถามมันให้กูนะยองแจ แล้วเพื่อนคณะกูเนี้ยไม่คิดจะช่วยเลยใช่ไหม ผู้หญิงนี้เห็นหน้าหล่อๆของมันแล้วเคลิ้มเชียวช่วยกูบ้างก็ได้!!

 

 

 

"กูไม่พาเพื่อนมึงไปฆ่าหรอกพวกมึงไม่ต้องห่วงและไม่ต้องเข้ามายุ่ง"

 

 

 

"ไม่ๆกูไม่ไปปล่อยกู!!"

 

 

 

"มึงไม่ต้องกลัวหรอกไอ้แบมพี่เขาบอกแล้วว่าไม่ฆ่ามึงแน่นอน"

 

 

 

ไอ้ยูคตะโกนไล่หลังมาขณะที่ไอ้หน้าหล่อนี้ก็แบกผมเดินออกจากคณะ ผมพยายามดิ้นให้มันปล่อยผมลงแต่ก็โดนมันตีเข้าที่ก้นจนเจ็บ

 

 

 

เพี้ย!~

 

 

 

"อยู่นิ่งๆอย่าให้โมโหเดี๋ยวจับทุ่มลงพื้นแม่ง!"

 

 

 

"เจ็บนะเว้ย พี่ๆผมขอโทษปล่อยผมเถอะนะ"

 

 

 

"หึหึ สายไปละ ถึงมึงจะน่ารักก็อย่าคิดว่ากูจะยกโทษให้!!"

 

 

 

 

 

คำว่าไม่ยกโทษให้ทำผมแทบลมจับ ปล่อยให้มันแบกผมยัดเข้าไปในรถอย่างนั้น พี่มันเหยียบตีนผีขับกระชากจนหัวผมแทบแขกคอนโซล

 

 

 

 

 

 

 

อ๊ากกกกกกพ่อครับแม่ครับช่วยแลมด้วยยย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

TBC............