แค้นนาคาฆาตครุฑ

ลำดับตอนที่ #2 : ด้วยกรรมเก่า 100 %

                                                       


   " อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง จะทำสังฆทานก็ทำไปสิ " ตาโตค้อนอย่างอาฆาต  เสียงแข็งกระด้างตามอารมณ์  คุณหญิงมณีที่ตั้งใจทำทำบุญถึงกับห่อเหี่ยว

 "  ณิน  ไมน่ารักเลยนะลูก "  ยายหวายถึงกับขึ้นเสียงสูงเมื่อร่างบางเริ่มจะเอาใหญ่  ทำให้เธอถึงกับหน้าเสีย ร่างสูงแอบหัวเราะเยอะเย้ย
เธอจึงค้อนเข้าให้อีกที

 " หัวเราะอะไรมิทราบ  มีปัญหารึไง "  เธอตวาดเสียงอีกครั้ง  สองขาก้าวไปประจัณหน้ากับร่างสูง  แต่เตชินยืนกยืนลับจ้องมองเธอด้วยสายตาดูถูก 

 " ณิน  "  ยายหวาดขึ้นเสียง  แต่มันกลับไม่เข้าไปในโสตประสาทเธอซักนิด

 ' หน้าอย่างนี้จะไปทำอะไรใครได้ ' เขาคิด ทันใดนั้นตาเธอก็ตาลุกทันที

 "  หน้าอย่างนี้จะไปทำอะไรใครได้ " เธอพูดขึ้นไม่ได้ว่าเขา แต่เธอพูดในสิ่งที่เขาคิด ทันตาเห็นมือบางก็วาดขึ้นไปบนอากาศ แต่เขาก็รับไว้ได้ทันพอดี  ทุกคนเห็นดังนั้นก็ว่าจะเข้าไปห้าม  แต่พอก้าวเขาไปกลับเหมือนมีกำแพงกั้นอยู่

 " ณิน ลูก  "  ยายของเธอร้องเสียงหลง

 มือบางข้างที่เหลือวาดขึ้นไปหมายจะฟาดหน้าเขา เขาปัดมือเธอออกพร้อมกับผลักเธอจนลงไปกองบนเนินดิน เธอหันขวับมามองหน้าเขาทันที  ทันใดนั้นตากลมโตสีดำเปลี่ยนมาเป็นสีเขียวอมฟ้า  นัยตาของเขาก็เช่นกันมันเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลง แต่ก็แค่เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

 " แก "  ร่างบางครางต่ำเบาๆเคียดแค้นในใจอย่างหน้าประหลาด  แค้น  ๆ  ๆ  ๆ  ผุ้ชายคนนี้ แค้นมากดวย ร่างสูงยืนมองร่างบางยิ้มเหยียดดูถูกเธอ  ผิดวิสัยของคนที่ไม่ชอบรังแกผู้หญิงอย่างเขา รู้แต่ว่าสะใจ และเขาก็ไม่ผิดด้วย


 " หึ " เขาหัวเราะอย่างเหยียดหยาม  ทันใดนั้น นกจากทั่วสารทิสก็พากันบินพึบพับมาเกาะตามกิ่งไม้ ตามวัดส่งเสียงร้องดังระงมไปหมด
ผณินทราหันมองรอบตัวอย่างขวัญเสีย  ทุกคนเองก็เช่นกันต่างตกใจกับเหตุดารแปลกประหลาดนี้


 "  กรี้ด ๆ  ๆ  ๆ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  "  เธอส่งเสียงกรีดร้องเมือนคนบ้า เมื่ออีกาหลายตัวบินทลาลงมาหาเธอ  มือบางคว้าก้อนหินเหวี่งไปทัว

ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ  ทำให้ร่างบางสำนึกได้

     ผรินทราจ้องเตชินโชดมอย่างอาฆาต มือเรียวที่คอยข้วางปาก้อนหินใส่นกหยุดปาพร้อมกับกำมันไว้แน่น
เธอค่อยๆสงบลง  แต่ก็เหมือนลมสงบเพียงชั่วคราวต่อจากนั้นกลับจะเกิดพ่ยุใหญ่ตามโบราณว่า

 "  กา  !  ! !  กา   กา   "  อีกาตัวหนึ่งที่เคยบินถลาจิกเะอหลายครั้งบัดนี้กลับดิ้นปานขาดใจอยู่ในมือบาง
และตัวที่สองและสามก็ตามมาเมื่อมันบินถลาลงมาจิกเธอ

 "  กร๊อบ  !  !   !  !  "  เสียงกระดูกกร๊อบแกรบของนกที่ถูกร่างบางขยี้ดังขึ้น นัยตาร่างบาง
เป็นสีเขียวจัดเหมือนชั่วพรึบตาเมื่อกี้  และมันสาสมรถสะกดทุกคนให้อยู่กับที่  ร่างสูงมองร่างบางที่กำลังยิ้มหยันอย่างเย็นชา
เขากำลังโกรธและโกรธมาก

 ' ฮะๆ  เป็นไงล่ะ  จำไว้อย่ามาดูถูกฉัน   อย่าจองหองให้มันมากนัก  ' เธอยิ้มเหี้ยมเกรียมโดยไมาได้กล่าวอะไร
  ร่างสูงค้อนขวับทันที แม้ร่างบางจะไม่พูดออกมาเขาก็รู้ได้  เหมือที่เธอรู้ตาสีแดงแปร่งประกายเจิดจ้าดังเพลิงบรรลัยกัลป์

  "  โอ้ย  ณินทำอะไรลูก  อย่านะลูกนี่ในวัดนะ   มันบาปกรรมนะลูก  ณิน"  ยายหวายเริ่มร้องไห้อ้อนวอน

  "   ตาวิ ไปเอาพี่เราออกมาเร็ว  ไปช่วยผู้หญิงคนนั้นที  ลูก  ตาวิ  ตาวิ  "

 คุณหญิงมณีพุดไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นภาพตรงหน้า  นางเหมือนจะเป็นลมเป็นแล้งเสียให้ได้

  " คุณแม่ครับ  คุณแม่ครับ  "  วิพูชยุตท์ได้แต่ประคองร่างของแม่ไว้ในมือ  มือหน้าอีกข้างพัดโบกลมให้มารดา
ทั้งสับสนงงงวยว่าจะทำอะไรก่อนดี  

 

     " สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม  เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร  โยมทั้งสองอย่าสร้างเวรสร้างกรรมอีกเลย "
   เสียงหลวงตาลอยมาตามลมดั่งแก้วใส   เป็นเสียงที่ฟังแล้วทำให้ใจนั้นดูชื้นขึ้นอย่างประหลาด  ก่อนที่ท่านจะก้าวมาปรากฎตัวต่อหน้าคนทั้งห้า  

 " หลวงตาเจ้าขา  ช่วยณินด้วยเจ้าค่ะ  โฮ  "  ยายหวายทรุดตัวนั่งลงกราบปล่อยโฮพร้อมกับคุณหญิงมณีที่จะเป็นลมเป็นแล้งถึงจะมีลูกชายคนรองดูอยู่  เตชินโชดมทรุดตัวลงไหว้ทันที ด้วยสีหน้าอิหลักอิเหลื่อ ผิดกับผณินทราที่ยังยืนโกรธเกรี้ยวอยู่แต่เมื่อเห็นยายร้องไห้ก็สงสาร  และเริ่มสำนึกได้

 " ยาย "  ผณินทราครางเบาๆ  แววตากร้าวอ่อนลงเมื่อเห็นเลือดในมือและซากนกที่เกลื่อนกลาดบนพื้น  สภเพของมีนแทบจะดูไม่รู้ว่ามันเคยเป็นตัวอะไรมาก่อนด



  "  กริ้ด  ๆ  ๆๆ ๆ ๆ  ๆ ๆ ๆ  ๆ ๆ      ๆ ๆ     ๆๆ    ๆ   "   เธอกรี้ดสุดเสียงจนเป็นลมสลบไป  ท่ามกลางความตกใจของทุคน
หลวงตาได้แต่สายหัวมองอย่างเวทนา  


 "  นาคินีตนนี้แค้นครุพตนนี้เหลือแสน บ่วงกรรมหนอ  บ่วงกรรม  "