ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นำพา 100%
ในยามเช้ามืดของวันหนึ่ง เสียงไก่ขันนกร้องคลอเบาๆสายลมเหมือนวันปกติ ผู้คนกลุ่มเล็กๆ ต่างเดินออกจากบ้าน บ้างก็มาใส่บาตร
บ้างก็ไปตลาด ทำธุระของแต่ละคนไป ส่วนมากที่เห็นมาใส่บาตรในตอนเช้าที่อากาศเย็นเช่นนี้ เห็นทีจะมีแต่ผู้เฒ่าผู้แก่เสียส่วนใหญ่ เป็นกิจวัตรประจำวันที่เห็นจนชินตาสำหรับหมู่บ้านแห่งนี้ ที่ตั้งอยู่ไกล้ริมฝั่งสายน้ำโขง แม่น้ำที่ให้กำเนิดตำนานมากมาย และนี่ก็เป็นตำนานที่ได้เลือนหายไปอีกเรื่องหนึ่ง แต่เวลา หรือเวรกรรม อาจนำพาเหตุการณ์ ความแค้น ความรัก ที่เป็นบ่อเกิดเรื่องราวโศกนาฏกรรมหวนมาอีก
" ณิต คุณยายหายไปไหน ทำไมพี่ไม่เห็นเลย ที่สวนก็ไม่มี "
ร่างบางระหงในชุดนอนยาวสีฟ้าอ่อน เดินหันรีหันขวางอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้างามเชิดรั้นอย่างไม่พอใจ
" พี่ ณิน ตื่นแล้วหรือคะ วันนี้ทำไมตื่นเช้าจัง มานั่งดื่มกาแฟก่อนสิคะ " ร่างเล็กที่กำลังสาละวันกับการชงน้ำชา กาแฟ เงยหน้ายิ้มหวานให้พี่สาวแสนอารมณ์ร้ายขึ้นๆลงๆ เธอถอนหายใจนิดหนึง ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้น้อยๆตามคำชวนของน้องสาว
" หงุดหงิดแต่เช้าเชียวนะคะ นี่ค่ะ กาแฟดำขมๆไม่ใส่อะไรเลยไมรู้อร่อยตรงไหนขมจะตายก็ยังชอบดื่ม "
เธอเหน็บเล็กๆ ใส่พี่สาวที่ชอบกินอะไรแบบแปลกๆ หรือที่จริงมันก็ไม่แปลก แต่มันดูจะไม่เหมาะกับพี่สาวเธอซักเท่าไหร่ ก่อนจะยกกาแฟไปให้ร่างบางที่นั่งหน้ามุ่ย พร้อมกับขนมทองม้วนกรอบ
" ขอบใจจ๊ะ " มือบางรับแก้วก่อนจะจิบนิดๆแล้ววางลง ทุกๆครั้งที่ณินอารมณ์ไม่ดีก็จะมีแต่ณิตผู้เป็นน้องสาวทำให้อารมณ์เย็นลงได้
แต่มันก็ไม่ใช่ทุกครั้งไป เคยมีหลายๆครั้งที่ณินโกรธเกี้ยวเรื่องใดๆเรื่องหนึ่งมากๆถ้าเธอเอาไม่อยู่ ผู้ที่เกี่ยวข้องก็จะต้องเจ็บทั้งตัวและหัวใจ
แต่หล่อนก็เข้าใจดี ถึงพี่สาวเธอจะร้ายสักแค่ไหน แต่ก็รักเธอและยายมาก
" ว่าแต่พี่ณินตามหาคุณยายทำไมเหรอคะ " เธอถามเมื่อไม่บ่อยนักที่ณินจะตื่นเช้า
" พี่ฝันไม่ดีน่ะ ว่าจะไปทำบุญกับยาย พี่เลยตามหายายจะควักไปหมด
ทั้งริมน้ำ ทั้งสวน พี่ก็ไม่เจอ "
ผรินทราว่าก่อนจะกระแทกแก้วกาแฟลงจนกระชอกและไม่ทันสังเกตุว่า ทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้ง เมื่อน้ำกาแฟกระเด็นมาโดนตามแขนนิดๆ
" พี่ณินฝันว่าอะไรล่ะคะ " ผาณิตนิผาถามพลางลูบตามแขนที่โดนน้ำกาแฟกระชอกใส่แต่ใบหน้าก็ยังยิ่มอยู่
" ฝันถึงเรานั่นแหละยัยณิต "
" เอ๋ ฝันถึงณิตเหรอคะ "
" ใช่ พี่ฝันว่าพี่เดินเที่ยวอยู่กับณิต ในที่แห่งหนึ่งมันสวยมากๆเลยนะ เป็นป่าที่สวยมากๆ น้ำนี้เป็นประกายเลย ดอกไม่ผีเสื้อก็มีอยู่เต็มไปหมด สดชื้นมากๆ "
ผณิรทราว่าแววตาเป็นประกาย ทำให้เธองงว่ามันเป็นฝันร้ายตรงไหน
แต่ก็ต้องคิดใหม่เมื่อพี่สาวเธอเล่าต่อมา
" แต่ อยู่ดีๆ นะณิต ก็มีอีกาที่ไหนก็ไม่รู้มารุมจิกเราไปเต็มไปหมด พี่เลยพานิดวิ่งๆ เพื่อจะไปที่แม่น้ำ พี่รู้สึกว่าถ้าไปที่นั้นจะรอด ถ้าเราลงน้ำเราจะรอด ตอนนั้นพี่ฟาดไม้ฟาดมือไปที่อีกาพวกนั้นเหมือนคนบ้า แต่แล้วพี่เห็นณิตค่อยๆล้มลง ตามตัวมีบาดแผลเต็มไปหมดเลย "
ผณิทราพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้า แต่แล้วนัยตาก็วาวโรจน์ในเวลาต่อมา
" ตอนนั้นพี่ก็เห็นนก นกตัวใหญ่ หรือตัวอะไร ใช่แล้ว ครุฑ พยาครุฑ มาคาบณิตไปต่อหน้าต่อตาพี่เลย เล็บมันแหลมคมมาก พี่วิ่งตามณิตไป แต่แล้วมันก็มีครุฑอีกตัวบินทลาลงมาหาพี่ กรงเล็บของมันฟาดเข้าที่หน้าพี่ จากนั้นพี่ก็ตื่นขึ้นมา แล้วร้องหายายนี่แหละ "
ผณินทราเล่าความฝันของตนอย่างกับเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง มันเป็นความจริง มันเคยเกิดขึ้นเธอเชื่ออย่างนั้น
" น่ากลัวจัง " ผาณิตนิภาครางเบาๆในลำคอ รู้สึกไม่สบายใจไปด้วยอีกคน
" ใช่ไหมล่ะณิต ถ้าเป็นจริงขึ้นมาจะทำอย่างไง " ผณินทราเริ่มโวยวาย
ทำใหเธอคิดได้ว่าไม่ควรอ่อนแอเชื่อไปตามพี่สาวไม่งั้นคงวุ่นวายแน่
" พี่ณินไม่ต้องเครียดขนากนั้นก็ได้นี่คะ ยังไงมันก็ค่ความฝัน แล้วนกตัวใหญ่ หรือครุฑอะไรนั่นในยุคนี้คงจะไม่มีแล้วหรอกค่ะ "
เธอพูดอิงหลักความเป็นจริง แต่ในใจเริ่มหวั่นๆอยู่เหมือนกัน
" ณิตไม่เชื่อพี่เหรอ ที่พี่กระวนกระวายแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงเรานะ "
ผณินทราตะหวาดเสียงดังใส่น้องสาว นัยตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ
มือเรียวจับแขนบางบีบแน่นด้วยความลืมตัว
" พี่ณิน ณิตเจ็บนะ " ใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดปนตกใจ ทำให้หล่อนสำนึกได้
" พี่ขอโทษ " มือบางปล่อยแขนเรียวลงอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าหวานมองใบหน้างามอย่างไม่เข้าใจ
" พี่ณิณคิดมากไปแล้วค่ะ ณิตว่า.... "
" โอ้ย รำคาญ ไม่ต้องพูดแล้วณิต "
" โครม เพล้ง ๆ ๆ " มือบางปัดโต๊ะล้มใบบันดล เสียงแก้วกระเบื้องแตกกระจายไปทั่ว
" พี่ณิน " ร่างบางครางอย่างตกใจ ลมพัดมาวูบหนึง ขนแขนผาณิตนิภาตั้งลุกชัน เธอหันหน้ามองผณินทราทันที เธอเห็นนัยตาวาวโรจน์ของพี่สาวเธอก็ยิ่งตกใจ
" วัด ยายอยู่วัดใช่ไหม พี่จะไปหายาย พี่จะไปวัด "
ผณินทราตะคอก ก่อนจะเดินตัวปลิวไปโรงรถ กระชากรถออกไปด้วยความเร็ว
" พี่ณิน " ผาณิตนิภาได้แต่ร้องเรียกด้วยความตกใจ เธอได้แต่ยืนสะเงอะสะงะอยู่ท่ามกลางกองเศษแก้ว ก่อนจะรีบก้มลงเก็บเพื่อจะตามผณินทราไป
" โอ้ย " เธอรองเมื่อแก้วบาดมือ เลือดหลั่งรินเพราะแผลใหญ่พอสมควร
" เจ็บ พี่ณิน พี่ณิน "
รถหรูดำสนิทจอดตรงลานวัดอย่างนิ่มๆ วัดนี้วัดดูเงียบสงบมีเพีบงรถคันหรูจอดอยู่เพียงคันเดียวเท่านั้น
ร่างสูงโปร่งก้าวออกมาจากรถพร้อมกันรีบวิ่งไปเปิดประตูอีกด้านหนึ่ง
" ขอบใจจ๊ะลูก " หญิงสาวสูงอายุก้าวลงมาจากรถ แม้วัยจะล่วงเลยมากแล้วแต่นางยังดูสวย ไม่เหมือนคนแก่ๆทั่วๆไป
" ครับแม่ " เขายิ้มให้มารดา ก่อนจะชะโงกหัวเข้าไปในรถเพื่อเรียกอีกคนที่มาด้วยแต่นอนหลับเป็นตาย
" ลงมาได้แล้วไอ้ วิ นอนหลับเป็นตายเชียวนะแก กินแรงชะมัด เร็วๆ
เอาสังฆทานลงมาด้วย "
เขาสั่งแถมขู่นิดๆกับน้องชายตนเอง
" เออ ครับไอ้คุณพี่ แหมหลับแคนี้ " ใบหน้าคมยิ้มทะเล้นให้พี่ชาย
ก่อนที่ทั้งสองจะช่วยกันยกสังฆทานและของทำบุญเข้าวัด
ทั้งสามแดดเข้าวัดเช้านี้แดดเริ่มแรงแล้วเหมือนกัน
" มาทำสังฆทานกันหรือคะ " หญิงสาวสูงอายุร่างท้วม นุ่งขาวห่มขาวส่งยิ้มละมุนมาให้เมื่อเห้นสามแม่ลูกไม่รู้จะเริ่มที่ไหนก่อน
" ค่ะ "
" มาทางนี้เลยค่ะ ดูแล้วพวกคุณคงไมใช่คนแถวนี้ พวกคุณมาเหมาะพอดีวันเลยค่ะ เจ้าอาวาศก็อยู่พอดี เชิญทางนี้เลยค่ะ ว้ายตาเถร "
" อ้าว คุณยายครับ "
" เอี้ยด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงเบรกรถดังสนั่น จอดเอี้ยด
ข้างรถสีดำคันหรู
ร่างบางในชุดกระโปรงนอนสีฟ้าบางยาวลงมาจากรถกระแทกประตูดังปัง จนทำให้นกแถวนั้นพากันตกใจบินหนีจากกิ่งไม้
" นกบ้า " เธอสบทก่อนจะเหลือบไปเห็นก้อนหินก้อน ก้อนเล็กๆตามพื้น
" นี่แน่ะ ๆ " เอปามันมั่วไปทั่วใส้นกพวกนั้น ก่อนจะก้าวฉับๆ เข้าวัด
" ยาย ยายอยู่ไหน " ใบหน้างามเหลียวหาผู้เป็นยาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุงอะไรอยู่
" นั่นยายนี่ " เธอครางเบาๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งพยุงยายของเธอขึ้นมา
" ยาย ยาย " ร่างบางร้องเรียกเสียงดัง พร้อมกับก้าวเข้าไปหายาย
มือบางผลักชายหนั่มจนเซและเข้าไปพยุงยาย ร่างสูงมองอย่างอึ้งๆ
" ยายเป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่บอกณินว่าจะมาวัด ทำไมไม่บอกณิน "
ร่างบางถามอย่างเกรี้ยวกราด
" ณิน ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะลูก ยายเห็นณินนอนหลับสบาย ยายไม่อยากปลุก " นางพูดด้วยความประนีประนอม
" ไม่ ยายจะไปไหนก้ต้องบอกณินสิ ณินเป็นห่วงยายรู้ไหม ณินเป็นห่วงยาย ยายต้องอยู่กับณิน "
ร่างบางตะคอกเสียงดังใส่ผู้เป็นยายพร้อมกับบีบต้นแขนอวบอย่างลืมตัว ทำให้ร่างสูงที่ยืนดูอยู่นานอดไม่ได้ที่จะว่า
" นี่เธอ เสียงดังใส่ญาติผุ้ใหญ่แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน " เสียงเข้มว่าพ้อมกับกระชากมือบางออก ร่างบางหันหน้าขวับมองร่างสูงทันที
สายตาวาวของทั้งคู่โรจขึ้นทันทีเมื่อทั้งสองสบตากับ ลมพัดแรงขึ้นในบันดลโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาเศบใบไม้ใบหญ้า ปลิวว่อนไปทั่ว
" เจอกันแล้วรึ " เจ้าอาวาสที่นั่งสมาธิอยู่ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับเปรยเบาๆ ก่อนจะค่อยๆลุกด้วยสังขารชรามากแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น