คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมาของ'เธอ' กับจุดเริ่มต้นของความเเค้น... ♠
ผมรัุ..รัมา...นไม่อาสูเสียไปไ้...
ผมเ็บที่เห็น’ุ’..ับ.. ’เา’ อและูบันอย่าูื่ม....
เพราะว่า...ผมรัุ...ผมเลีย...ที่ถู’เา’แยุ่ไปาผม…
แม้ะรู้...ว่า...ผมมาทีหลั...แ่...
วามรัที่ผม...ใหุ้...มัน็ไม่น้อยไปว่า...’เา’เลย...
I love the way you love she
ใรยัไม่ไ้อ่าน Love For keeps รุาไปอ่าน่อนแล้ว่อยอ่านเรื่อนี้
้วย วามหวัร้าย เอ๊ย! หวัี
Bride
---------------------------------------------------------------------
1
ารลับมาอ'เธอ' ับุเริ่ม้นอวามเเ้น... ♠
“มา..ม่อน”
...นนนี้หรอรุ่นพี่มาม่อน... ผมม่วออน้ำเิน วาสีม่วทีู่หน้า้นหา...ปาอมมพูที่หน้าสำผัส...เาสินะ...นที่รุ่นพี่รอมาลอ...รอเธอนนี้ินะ...ฟรานิพลามาหิสาวที่อยู่รหน้า
“เบล...ัน...ลับมาแล้วนะ” หิสาวนามว่ามาม่อนพู พร้อมลับน้ำาไหลออมา
“มาม่อน!!!” เบลเรียื่อเธอแล้ววิ่เ้าไปหาเธอ...
“เบล...ปะ เป็นไริถึันมาเลยหรอ?” มาม่อนถาม
“ฮึ...ิว่าะไม่ลับมาแล้วะอี...” เบลว่าแล้วน้ำา็่อยๆไหลออมา
“เบล...” มาม่อนเรียื่อนที่อยู่รหน้า...แล้วประบริมฝีปาอย่าูื่ม....โยไม่รู้เลยว่ามีใรบานมออยู่...
“ฮึ...” น้ำาใสไหลออาวาสีน้ำทะเล
...ทำไม ทำไมัน?... วามสสัย วามอิาริษยา วามแ้นมันเริ่มมีในิใอเธอมาึ้นแล้วสินะ...ฟราน
-----------------------------------------------------
“ยินี้อนรับลับนะะมาม่อน~” เสียอหิสาว(?) ที่(ไม่)ามว่า
“อืม...” มาม่อนหิสาวที่ามล่าวอบรับ(ยยอันเ้าไป: Bride)
“ใรมาหรอรับ?...” หนุ่มน้อยนามว่าฟราน
“มาม่อนัผู้พิทัษ์สายหมอนเ่านะะ เป็นรุ่นพี่อเธอนะ” เ๊ลุสว่า
“สวัสีรับ...รุ่นพี่มาม่อน” ฟรานทั
“อืม...” มาม่อนอบลับ
“โว๊ยยยยยยยยยยยยย!!! ลับมาแล้วหรอวะ” สวอลโล่แพเสียั้อทั้ปราสาท
“อืม...” มาม่อนอบพลาเินหนี(แบบว่าี้เียอบอะนะ)
พรึบ!
“เบล?...” มาม่อนเรียื่อนที่อยู่รหน้าแล้วมอ่ออุหลาบที่อยู่ในมือเบล
“เ้าายให้นะ” เบลว่าพลายื่นอุหลาบไปให้มาม่อน
“ะ...อบุ /// ” มาม่อนว่าพลารับอุหลาบแล้วรีบเินหนีเพื่อหลบวามเินและหน้าที่แา
โยไม่รู้เลยว่ามีนำลั้อมออย่าอิาริษยาอยู่...
“อ้าว~ ฟรานัะไปไหนหรอะ” เ๊ลุสถามนที่ำลัเินออาห้อ
“ลับห้อนะรับ...ผมอยาพัผ่อน แล้ว็...เย็นนี้ผมไม่ไปร่วมโ๊ะอาหารนะรับ อัว” ว่าแล้วฟราน็เินออาห้อ
ปั!!!
“ฟรานัเป็นอะไรหรอะเบลั?” ลุสูเรียถาม
“ไม่รู้สิ” เบลอบ
Fran Take
ปั!
ผมปิประูอย่าแร นประูเือบพั...แ่ ผมไม่สนเรื่อนั้น...แ่ผมสนรที่... ‘เธอ’...ลับมาทำไม? ผมไม่เ้าใ...ผมรู้ว่าผม...เป็นแ่ ‘ัวแทน’ อ ‘เธอ’ แ่...เพราะ ‘เา’ ผมทนไ้...ผมทน...ผมยอมทนเป็นัว ‘ัวแทน’ อ ‘เา’ เป็นัวแทนอนที่เารั...ผมทนไ้...แ่...สิ่ที่ทน่อไปไม่ไหวแล้ว็ือ... ‘เธอ’ นที่ ‘เา’ รัลับมา...และอยู่เีย้า ‘เา’ แทนผม...ูแล ‘เา’ แทนผม...ทำทุอย่าแทนผม...และสุท้าย...ผม็ะโนทิ้... ‘เา’ ะลับไปหา ‘เธอ’ นนั้น...ลับไปรั ‘เธอ’ นนั้นแทนที่นที่น่าะไ้รับวามรัอ ‘เา’ มันน่าะเป็นผม...มาว่านที่หายไปแล้วอยู่ๆ...็แย่ ‘เา’ ไปาผม...ผมไม่ใ้นที่ร้าย...แ่็ไม่ใ่ว่าร้ายไม่เป็น...ในเมื่อ ‘เา’ เป็นนที่้อให้ผมทำแบบนี้...ผม็ะทำ...แม้ว่าใร...ะหาว่าผม... ‘เลว’ ็าม...
Fran The end
ความคิดเห็น