ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction Princes sadness
นฮูรวเพลเสียทุ้ม่ำลมลืนไปับเสียพิแห่สายฝน บทเพลถูเร่ัหวะให้เร้าใยิ่ึ้นเมื่อปลายสายฟ้าแปลบปลาบระทบพื้นิน
หยาฝนลั่นัวาหมู่เมลมาไม่าสายราวับบ้าลั่ สายลมหวีหวิวีระ พาวามเย็นเยียบมาอาบไล้แผ่นแ้วใสให้เป็นผลึน้ำแ็
เบลมอผ่าม่านเส้นผมสีทอบาๆไปนอหน้า่า เ็ายอหมอนนุ่มไว้แน่น แม้ไม่เห็นแววา แ่โยรวมแล้วาัปิริยาอเ้าายน้อยืออาารเหม่อลอย
เบลอบเสียลม เาำลัมอหาสายลมที่แม้ะเพ่มอเท่าไร็ไม่มีวันเห็น รอยยิ้มแย้มว้าบนเรียวปาบาเพราะเาำลัสนุับารที่้อทำเ่นนั้น
แ่ว่าในใลึๆนั้นเหน็บหนาวหนัหนา ละออไออหยาพิรุนั้น่าหนาวเย็น
เบลเลียฝน เพราะฝนเป็นเหมือนเลืออท้อฟ้า ...เลือ หยาน้ำสีโเมนที่ึเ้าายให้เ้าใล้ับฝันร้ายในวัยเยาว์ วามรู้สึที่ราวับเอาเท้าไปแหย่ใล้ๆับบึไฟนรอย่าใอย่านั้น เปลวไฟวูบวาบลามเลียทุประสาทรับวามรู้สึให้ทรมาน
เ้าายน้อยระับ้อนนุ่นในปลอผ้าไว้แน่น เบลรู้สึเบาใึ้นนิหน่อยเมื่อยัรับรู้ถึน้ำหนัอมุทอำอันน้อยบนเรือนผมสีรว้าวสุ อนนี้เายัเป็นเ้าาย
...เป็นเ้าายน้อยอพ่อับแม่
...เ้าายอพี่าย...
หลัานที่ว่าพวเายัอยู่ในใอเบลยัอยู่
...
สวอโล่มอเ็าย้าัวไม่วาา เ้าายน้อยที่เาแอบเอ็นูเหมือนลูายำลัมีบรรยาาศหอยๆอยู่รอบาย
“เบล...นายเป็นอะไรน่ะ” เสียทุ้มนุ่มร้อทั
เ้าายน้อยร้านะอบำถาม
“เอ๋! สวอโล่ยัไม่เ้านอนอีหรือ นี่็ึแล้วน้า~” เสียใสเไปเรื่ออื่น พลันสายา็เหลือบไปเห็นอที่ลามลั่ถืออยู่
“ันสิวรถามนาย เฮ้!ยิ้มอะไรน่ะ” สวอโล่โวยวายเมื่อเห็นรอยยิ้มพรายบนใบหน้าอเบล
“อ๋อ! สวอโล่มารอบอสนี่เอ เรียมผ้าเ็ัวไว้ในเลยหรือ?” เบลระเ้านน่าแล้อย่าสนุสนาน นี่เป็นอีิรรมโปรอเ้าายเลยล่ะ ารที่ไ้มอนถูแล้หน้าแ่าน่อนผ้านหนูเนื้อนุ่มเป็นพัลวันนี่มันมีวามสุะายไป
“ถ้านายยัแวันไ้อยู่แสว่าไม่เป็นอะไรมาแล้ว ถ้ามีเรื่อไม่สบายใอะไรบอันไ้นะ” สวอโล่รีบผลุนผลันออไปเมื่อไ้ยินเสียประูหน้าเปิออ แ่พ่อลาม็ไม่ลืมที่ะลูบศีรษะเ้าายน้อยอย่าเอ็นู พร้อมทั้ำับให้รีบเ้านอน
...
...ูมีวามสุัเลย...
ภาพสวอโล่ำลัเ็ผมเปียๆอแนัสพลาบ่นเป็นหมีินผึ้เรื่อที่เ้านายลืมเอาร่มไปทำาน้วย ะที่แนัสรวบเอวบาอนัาบหนุ่มแล้วประทับุมพิที่ริมฝีปาอย่าโหยหา ูเหมือนสวอโล่ะไม่ัืนเท่าในั ท่อนแนเรียวรั้อร่าสูลมาเพื่อะไู้บอบอย่าถนั
แนัสหอมแ้มภรรยา?ฟอให่ ่อนะโนสวอโล่ทั้ผลัทั้ันให้รีบไปอาบน้ำ
…
ู่้าวใหม่ปลามันนี่น่าหมั่นไส้เสียริ
นลอบมออมยิ้มน้อยๆ ่อนะเินาไปในทาเินอันมืมิ
วามมื่าเหมือนับวามเศร้าที่ลืนินิใ
แ่วามมืยัปปัษ์ายมิให้ศัรูร้ายมอเห็น
ผิับวามเศร้าที่้อปิมันไว้อย่าให้ใรไ้เห็นเ็า
วามเศร้าไม่เยปป้อเรา ใยเราึ้อรัษามันไว้้วย
...
หยาฝนลั่นัวาหมู่เมลมาไม่าสายราวับบ้าลั่ สายลมหวีหวิวีระ พาวามเย็นเยียบมาอาบไล้แผ่นแ้วใสให้เป็นผลึน้ำแ็
เบลมอผ่าม่านเส้นผมสีทอบาๆไปนอหน้า่า เ็ายอหมอนนุ่มไว้แน่น แม้ไม่เห็นแววา แ่โยรวมแล้วาัปิริยาอเ้าายน้อยืออาารเหม่อลอย
เบลอบเสียลม เาำลัมอหาสายลมที่แม้ะเพ่มอเท่าไร็ไม่มีวันเห็น รอยยิ้มแย้มว้าบนเรียวปาบาเพราะเาำลัสนุับารที่้อทำเ่นนั้น
แ่ว่าในใลึๆนั้นเหน็บหนาวหนัหนา ละออไออหยาพิรุนั้น่าหนาวเย็น
เบลเลียฝน เพราะฝนเป็นเหมือนเลืออท้อฟ้า ...เลือ หยาน้ำสีโเมนที่ึเ้าายให้เ้าใล้ับฝันร้ายในวัยเยาว์ วามรู้สึที่ราวับเอาเท้าไปแหย่ใล้ๆับบึไฟนรอย่าใอย่านั้น เปลวไฟวูบวาบลามเลียทุประสาทรับวามรู้สึให้ทรมาน
เ้าายน้อยระับ้อนนุ่นในปลอผ้าไว้แน่น เบลรู้สึเบาใึ้นนิหน่อยเมื่อยัรับรู้ถึน้ำหนัอมุทอำอันน้อยบนเรือนผมสีรว้าวสุ อนนี้เายัเป็นเ้าาย
...เป็นเ้าายน้อยอพ่อับแม่
...เ้าายอพี่าย...
หลัานที่ว่าพวเายัอยู่ในใอเบลยัอยู่
...
สวอโล่มอเ็าย้าัวไม่วาา เ้าายน้อยที่เาแอบเอ็นูเหมือนลูายำลัมีบรรยาาศหอยๆอยู่รอบาย
“เบล...นายเป็นอะไรน่ะ” เสียทุ้มนุ่มร้อทั
เ้าายน้อยร้านะอบำถาม
“เอ๋! สวอโล่ยัไม่เ้านอนอีหรือ นี่็ึแล้วน้า~” เสียใสเไปเรื่ออื่น พลันสายา็เหลือบไปเห็นอที่ลามลั่ถืออยู่
“ันสิวรถามนาย เฮ้!ยิ้มอะไรน่ะ” สวอโล่โวยวายเมื่อเห็นรอยยิ้มพรายบนใบหน้าอเบล
“อ๋อ! สวอโล่มารอบอสนี่เอ เรียมผ้าเ็ัวไว้ในเลยหรือ?” เบลระเ้านน่าแล้อย่าสนุสนาน นี่เป็นอีิรรมโปรอเ้าายเลยล่ะ ารที่ไ้มอนถูแล้หน้าแ่าน่อนผ้านหนูเนื้อนุ่มเป็นพัลวันนี่มันมีวามสุะายไป
“ถ้านายยัแวันไ้อยู่แสว่าไม่เป็นอะไรมาแล้ว ถ้ามีเรื่อไม่สบายใอะไรบอันไ้นะ” สวอโล่รีบผลุนผลันออไปเมื่อไ้ยินเสียประูหน้าเปิออ แ่พ่อลาม็ไม่ลืมที่ะลูบศีรษะเ้าายน้อยอย่าเอ็นู พร้อมทั้ำับให้รีบเ้านอน
...
...ูมีวามสุัเลย...
ภาพสวอโล่ำลัเ็ผมเปียๆอแนัสพลาบ่นเป็นหมีินผึ้เรื่อที่เ้านายลืมเอาร่มไปทำาน้วย ะที่แนัสรวบเอวบาอนัาบหนุ่มแล้วประทับุมพิที่ริมฝีปาอย่าโหยหา ูเหมือนสวอโล่ะไม่ัืนเท่าในั ท่อนแนเรียวรั้อร่าสูลมาเพื่อะไู้บอบอย่าถนั
แนัสหอมแ้มภรรยา?ฟอให่ ่อนะโนสวอโล่ทั้ผลัทั้ันให้รีบไปอาบน้ำ
…
ู่้าวใหม่ปลามันนี่น่าหมั่นไส้เสียริ
นลอบมออมยิ้มน้อยๆ ่อนะเินาไปในทาเินอันมืมิ
วามมื่าเหมือนับวามเศร้าที่ลืนินิใ
แ่วามมืยัปปัษ์ายมิให้ศัรูร้ายมอเห็น
ผิับวามเศร้าที่้อปิมันไว้อย่าให้ใรไ้เห็นเ็า
วามเศร้าไม่เยปป้อเรา ใยเราึ้อรัษามันไว้้วย
...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น