คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนเก่า
ผมนั่งกุมขมับอย่างปวดหัว ให้ตายซิ! น้องผมนี้มันก่อเรื่องให้ผมปวดหัวเล่นทุกทีสิน่า -__- ครั้งที่แล้วไปมีเรื่องกับลูกรอง ผอ. ก็โดนพักการเรียนไปทีนึ่งแล้ว แต่คราวนี้หนักสุดถึงขั้นโดนไล่ออก แต่จากการที่ฟังสึนะเล่า ไอ้การลงโทษลำเอียงๆแบบนั้นเป็นผมก็คงจะสวนกลับไปแบบนั้นนั้นแหละครับ
“ เฮ้อ.... ทีงี้เอาไงดีวะ “ ผมขยี้หัวไปมา นี้สึนะก็เรียนม.3ภาคเรียนที่ 2 อีก 2 เดือนก็ใกล้จะจบแล้ว อย่างนี้โรงเรียนที่ไหนเขาจะให้เข้าล่ะว่ะเนี๊ย??? ยิ่งโดนถามไซร้ประวัติเหตุที่โดนไล่ออกอีก ตายแน่ๆ
“ จริงสิ “ ฉับพลันหัวผมก็หวนคิดถึงเพื่อนสนิทสมัย(ก่อน)ที่เคยเรียนที่โรงเรียนไฮสคูลที่อิตาลีด้วยกัน แต่พอเรียนจบไปก็ไม่ค่อยได้พบเจอกันมีติดต่อกันบ้างนานๆที ถ้าเป็นมันผมคิดว่าพอจะช่วยอะไรผมได้บ้าง ไม่รอช้าผมคว้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นรัวกดเบอร์ของเพื่อนเก่าผมทันที
[ ฮัลโหล ] ปลายเสียงตอบกลับมา ผมยิ้มร่าอย่างมีความหวัง
“ ฮัลโหลว่าไง ฉันจีนะ มีเรื่องให้ช่วยหน่อยนะ “ ปลายเสียงเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา
[ ว่ามา? ]
โคลมมมม!!!!
ผมวิ่งชนคนๆหนึ่งเข้าอย่างจัง จนล้มกลิ้งลงไปทั้งคู่ ผมลุกขึ้นนั่งพรางลูบข้อศอกที่กระแทกเบาๆ
“ อูย !!!... “ เฮ้ย! จริงสิ !!! ผมรีบหันไปมองยังฝูงหมาที่มันกำลังวิ่งตามผมมาอยู่ ตายแน่ๆเลยตรู แต่จู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“ หยุด !!!! กลับบ้านเดี๋ยวนี้ !!!! “
“ ......... “ ผมแหงนมองร่างของชายวัยกลางคนดูท่าจะเป็นเจ้าของหมาพวกนี้ แค่ตาลุงนั้นเอยออกมาไม่กี่ประโยคหมาทั้งฝูงก็หยุดชะงัก แล้วหันไปร้องเหมือนลูกแมว(?)ผิดกับไอ้หมาที่พร้อมจะฆ่าผมได้ทุกเมื่อเมื่อกี้ลิบ(?) =[ ]=;
“ เอ่อ....ลุงต้องขอโทษด้วยนะ ที่ปล่อยให้หมาของฉันวิ่งไล่กัดหนูแบบนั้น เดี๋ยวลุงจะให้ค่าทำขวัญเป็นการขอโทษนะ “ แกพูดด้วยแววตาสำนึกผิดจริงๆ ไอ้ผมมันก็เป็นคนใจดี มีเมตตา(?) อ่ะนะครับ -.- จะใจร้ายใจดำเอาผิดแกก็ใช่ที ( ได้ข่าวเอ็งเป็นคนเตะกระป๋องโค้กใส่หัวหมาก่อน = =; /ไรท์)
“ เอ่อ...ไม่เป็นอะไร..คะ..รั.. “ ผมที่กำลังจะบอกปัดปฏิเสธแกไปนั้น เสียงๆนึ่งก็ดังแทรกขึ้น
“ จะไม่เป็นอะไรได้ไง ! ก็คนที่มันเจ็บตัวนะคือฉัน !! “ ผมหันไปมองคนที่ผมวิ่งชนอย่างรู้สึกผิด สังเกตว่าคิ้วเขาแตกซะด้วยสิ
“ คือ....เอ่อ...ผะ.... “ ผมกำลังจะขอโทษ แต่ถูกเขาชักสีหน้าใส่ก่อนจะตวาดกลับมา
“ ซวยจริงๆ เพราะเธอ !!! ฉันต้องมาเจ็บตัวฟรี!! โดนคนเดียวไม่ว่าทำไมต้องลากฉันมาเกี่ยวด้วย บ้าชิป!“
“ ขอโทษครับ !!! ผมไม่ได้ตั้งใจ!! ถ้าคุณจะเอาค่าเสียหายก็มาเก็บที่ผม เพราะคุณลุงแกไม่ผิด เพราะความทะเล่อทะล่าของผมที่ไม่ระวังเอง! ผมขอโทษครับ!! แล้วอีกอย่าง!....ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ ผู้หญิง!!! “ ทุกคนที่มุงดูดูอึ้งสุดๆ รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วย ชิว์! นี้ก็อีกรายที่คิดว่าผมเป็นผู้หญิง นี้ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นคนผิดหมอนี้ได้รับประทานหมัดผมเป็นค่าทำขวัญแน่ๆ(?) สิ้นคำผมรีบลุกขึ้นก่อนจะตบกางเกงเบาๆปัดฝุ่น เตรียมเดินออกจากสถานการณ์ตรงนี้ให้เร็วที่สุด
หมับ
ผมหันมามองด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ จะใครซะอีกละครับถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น เขาคว้าแขนผมแน่น
“ ....มีอะไรอีกครับ? “ ผมกรอกสายตามองบนฟ้าก่อนจะมองกลับมาที่หน้าเขาอย่างเซ็งๆ
“ คิดว่าทำแบบนี้มันจะจบง่ายๆอย่างงันหรอ “
“ แล้วจะเอาอะไรอีกมิทราบ? ขอโทษก็ขอโทษไปแล้ว “
“ ไม่รู้ “
“ อ้าว...นี่คุณ! อย่ามาพูดจากวนโอ๊ยนะ ผมไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณ “ ผมชักมีน้ำโหแล้วนะ
“ ฉันก็ไม่ได้บอกว่านายเป็นเพื่อนสักหน่อย “
“ คุณ!! “
“ อะไร? ทำไม? จะทำอะไรฉัน หึ?? “ หมอนั้นพูดจาน่าตาเฉย พร้อมกับทำหน้าตาระรื่น(วอนเท้า?)
“ .....ผมไม่อยากมีเรื่อง บอกมาว่าต้องการอะไร? “ ผมรีบตัดบทไม่อยากให้ยืดยาวเกินไป
“ นั้นสิ...ต้องการอะไรดีนะ? “ หมอนั้นทำหน้าตาเหมือนคบคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มทะเล้นมองผม
“.........”
“ จริงสิ...ถ้าอย่างงัน... “ หมอนั้นพูด ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หูผม ผมที่เตรียมจะผลักออกแต่หมอนั้นดันรั้งร่างผมไว้แน่น พร้อมกระซิบเสียงเบา
“ กราบเท้าฉันสิ....ต่อหน้าทุกคน “
กริ๊ง
ผมผลักประตูบานใส ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในร้าน ที่ที่ผมนัดเพื่อนเก่าผมมาคือร้านกาแฟร้านนึ่ง เพื่อนคนนี้ผมสนิทกับมันมากสมัยเรียนด้วยกันแต่เพราะจบออกมาเลยห่างๆกันมั่งแต่ก็ยังติดต่อกันอยู่บ้างตามโอกาส ผมเลือกนั่งรอโต๊ะที่ติดกับข้างกระจกใสมองเห็นบรรยากาศภายนอกได้อย่างชัดเจน บวกกับมันมองเห็นได้ง่ายอีกด้วย
“ รับอะไรดีครับ? “ พนักงานเสิร์ฟชายคนนึ่งเดินมาถามผม พรางโค้งเล็กน้อย
“ เอากาแฟสักแก้วนึ่งครับ “ ผมตอบ ก่อนพนักงานจะโค้งแล้วเดินกลับไปส่งใบออเดอร์ที่โต๊ะ ไม่นานกาแฟร้อนๆก็วางอยู่ตรงหน้าของผม กลิ่นหองอ่อนๆของมันลอยปะทะกับจมูกของผมจนอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นดื่มเบาๆ
กริ๊ง
เสียงผลักบานประตูเข้ามา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงกระดกกินต่อไป
ผลั๊ก!!! เฮ้ย!!!
ผ่ามือของใครคนนึ่งปะทะ(?)เข้ากับหัวผม ยังไม่พอมันยังตบหัวผมจนหน้านี้แทบจูบกับน้ำกาแฟร้อนๆในแก้ว เนื่องจากผมกำลังยกขึ้นกินอยู่ -*-
“ แฮก!...อะ...ไ...อ้าว! ไอ้เชี่ยอเลาดิ!!! “ เมื่อผมแหงนหน้ามองเท่านั้นแหละ ผมก็สงเสียงดังทักทาย(?)มันลั่นร้าน
“ นี้คือการทักทายเพื่อนหรอวะ? -_- “ มันมองผมเอื่อมๆก่อนจะลากโต๊ะแล้วทรุดนั่งลง ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟ
“ รับอะไรดีครับ? “
“ กาแฟสักแก้วก็แล้วกัน “ ไม่นานเกินรอกาแฟก็มาวางอยู่ตรงหน้ามัน ก่อนมันจะกระดกกินพอเป็นพิธี แล้วก็พูดเข้าเรื่องทันที
“ นัดออกมาแบบนี้ มีเรื่องอะไรให้ช่วยละ? “
“ นิดหน่อย “
“ แล้วตกลงเรื่องอะไร? “
“ เรื่องน้องชายว่ะ “
“ น้องชาย? แล้วมันทำไมละ? “
“ ก็ไปมีเรื่องชกต่อยนะสิ “
“ ธรรมชาติขิงเด็กผู้ชาย นายจะกังวลไปทำไม เมื่อก่อนนายยังเคยเป็นแบบนี้เลย โดนทำโทษตั้งบ่อยครั้ง “
“ เออ ! แต่น้องฉันมันหนักกว่านะสิ -*- “
“ ยังไง ที่ว่าหนักกว่า? “
“ ครั้งนี้มันไปมีเรื่องกับลูก ผอ. นะสิ จนโดนไล่ออก หนักพอปะ? “
“ อึ้งเลยว่ะ...-O- “
“ เพราะเหตุนี้ น้องฉันมันเรียนมัธยมต้นปี 3 อีก 2 เดือนก็จะจบ ฉันกะจะส่งมันไปเรียนต่อที่อิตาลีนะ แต่ถูกไล่ออกการอากาศแบบนี้ แล้วโรงเรียนที่ไหนเขาจะรับวะ “ ผมพูดพรางกุมขมับ
“ ........... “
“ เพราะงัน....มีทางเดียว “
“ .......... “
“ แกต้องฝากน้องฉันเข้า ร.ร. นาริโมริ ที่ทางบ้านแกมีหุ้นส่วนอยู่!!! พรีสส!! อเลาดิ T^T “
ความคิดเห็น